Frjáls þjóð - 28.05.1960, Blaðsíða 5

nokleur nristök urðu þarna
i myrkrinu. Stiga var rennt
niður til okkar, og lenti hann
á herðum Brynjólfs og magn-
aðist þunginn aúðvitað við
það. Var því að sjálfsögðu
strax kippt í lag, kom nú
maður niður stigann mér til
hjálpar.
— Var þér ekki orðið kalt?
— Þegar björgun var lok-
ið var ég orðinn svo mátt-
vana og kaldur að ég gat
varla gengið og var fluttur
heim.
tfleiðingar
jörgunarstarfsins.
— Varstu lengi frá vinnu?
— Nokkrar vaktir, enda
kom í ljós, að ég var illa út-
leikinn eftir þ’örgunarstarf-
ið, og kom það betur í ljós
æri til“
síðar. Ég hef ekki gengið
heill til skógar síðan.
— Hvað sögðu læknar?
— í vottorði Guðmundar
Eyjólfssonar læknis segir um
áverkana við björgunarstarf-
ið: „Vinstra lærið var allt
marið innanvert frá hnésbót
upp í nára. Hægra læri var
einnig marið, en minna.
Vinstri kálfi var einnig mar-
inn. Vinstri handleggur var
marinn frá holhÖnd frarn í
olnbogabót. Á hægri harid-
legg var aflvöðvinn allur
marinn.og bólginn. Hann var
einnig hruflaður undir höku
á 3ja cm löngu svæði.“
— Ágerðist þetta svo síð-
ar?
— Já. í desember fór ég
að finna til verkja innvort-
is og við læknisskoðun
Bjarna Bjarnasonar komu í
ljós miklar blæðingar, taldi
læknirinn engan vafa á þvú,
að þetta væri vegna of-
reynslu við björgunina, því
áður hafði ég alla tíð verið
hraustur, hafði ráunar aldr-
ei kennt mér nokkurs meins
fyrr. í janúar 1958 lagðist ég
á s júkrahús og var þar í
mánuð til laekninga á sári í
magaveggjum, einnig var
skorinn upp hægri fótleggur
og fjai'lægðar ónýtar æðar.
— En annars hefurðu
stundað starf þitt?
. — Já. En nú var ég miklu
þ^'eyttari en áður, gangur
og miklar stöður eru mér
ofraun. En í stað þess að
hlífa mér, hefur Magnús
varðstjóri lagt kapp á að
setja mig á erfiðustu staðina.
— Og undan því hefur þú
kvartað?
— Já, og öðrum ómann-
legum athugasemdum varð-
stjóra. I kærunni nefndi ég
tvö dæmi: Þó nokkru eftir
að ég kom af spítalanum
veiktist lögjreglumaður, og
einhverjir spurðu Magnús í
minni viðurvist hvað gengi
að manninum. Magnús svar-
aði: „Hann hlýtur að vera
með innvortis blæðingar.“
Einhverju sinni, er lögreglan
var kvödd að höfninni vegna
manns, sem fallið hafði í sjó-
inn, hafði manninum verið
bjargað, áður en til kasta
lögreglunnar kom. Ég var
meðal þeirra, er fóru í kall-
ið. Þegar við sögðum varð-
stjóra erindislok, sagði hann:
„Það fær enginn heiðurs-
merki fyrir þetta.“
Ég tel bæði þessi ummæli
sýna ómennsku varðstjóra
gagnvart mér. Sá, er stofnað
hefur lífi sínu í hættu og þar
með framtíð konu sinnar og
barna við að bjarga annars
manns lífi, veit hve lítilfjör-
legt og ómannúðlegt það er
að hafa slíkt að fiflskapar-
málum eða jafnvel þeim til
sviívirðingar, sem það hefur
lagt á sig.
, — Fleira hefur ykkur far-
ið á milli.
— Já. Ég er ekki mikill
vínmaður, en þó kemur það
fyrir mig, að ég smakka á-
fengi. Mér var kennt það í
lögregluskólanum 1948—’49
að mæta aldrei undir áhrif-
um áfengis á vakt. Ef það
henti lögreglumenn að vera
ekki allsgáðir, þegar þeirra
timi til starfs var kominn,
skyltíu þeir heldur boða veik-
indaforföll. Á 12 ára starfs-
ferli hefur þetta komið fyrir
í örfá skipti, en annars hafa
veikndaforföll mín lítil ver-
ið. Þetta hefur varðstjóri lagt
kapp á að sanna á mig, með
því að ryðjast inn á heimili
mitt og þar sem ég hef ver-
ið gestkomandi, en séð í
gegnum fingur við aðra lög-
reglumenn fyrir slíkar sak-
ir og meiri. — Um allt þetta
kvartaði ég við lögreglu-
stjóra, en þegar það varð
mér frekar til aukinna vand-
ræða en hitt, sendi ég kæru
til dómsmálaráðuneytisins —
og þá tók nú ekki betra við,
eins og flestum er orðið
kunnugt.
HeiSursmerki
Slysavarnaféíagsins
íyrir björgun tveggja
mannslífa.
— Fyrir björgunina á
Brynjólfi fékkst þú viður-
kenningu?
— Já, það var heiðurs-
merkið, sem Magnús var að
úylgja um.
•— Þetta er i annað sinn,
sem þú bjargar mannsh'fi?
— Já. í fyrra skiptið var
það í sambandi við slysið
mikla á Patreksfirði, þegar
þrír drengir duttu niður um
ís á Vatneyrartjörn. Þá fór-
ust tveir drengir, en mér
tókst að ná þeim þriðja.
— Hvenær var það?
— 15. nóv. 1943.
— Þú hefur verið ungur
þá?
— 15 ára.
Á veggjunum hjá Magn-
úsi eru myndir frá bernsku-
stöðvunum á Patreksfirði,
enn fremur málverk, sem
hann hefur sjálfur gert, bæði
af blómum og óhlutkenndar
myndir.
— Ertu að mála?
— Ég hef nokkuð feng-
izt við það d frístundum mín-
um.
— Þú leigir hér. Varstu
ekki húseigandi?
— Jú, ég seldi íbúðina, og
ef ég hefði ekki lent í þessu
málastappi væri ég nú eig-
andi happdrættisdbúðar.
— Nú.
— Jú. Ég hef í mörg ár
átt fimm miða í happdrætti
DAS. En vegna óvissunnar
dagana eftir að ég losnaði
úr varðhaldinu fækkaði ég
við mig um tvo miða.
— Og?
— Svo kom hæsti vinning-
urinn, 460 þúsund króna
íbúð á annan þeirra. — Ef
nokkurt réttlæti væri til ætti
ég að fá þann skaða greidd-
an.
J. ú. V.
Heiðursfélagi nr. 2
NÝLEGA var einn af höfuð-
kempum Akureyrarbæjar, tón-
skáldið Björgvin Guðmunds-
son, gerður að heiðursfélaga
Tónskáldafélags íslands, sem
eins og allir vita, hefur sínar
höfuðs'cöðvar í höfuðborginni
undir forsæti Jóns Leifs.
Þetta þóttu að sjálfsögðu
mikil tíðindi nyrðra. Eitt Ak-
ureyrarblaðið, íslendingur, bað
þegar um viðtal.
Hér kemur úrklippa:
„Heliðursfélagi tónskáldaj-
félagsins! Ég hef nú svo sem-
ekkert um það að segja. Það
er ekki mikið varið í að vera
heiðursfélagi í „glæpamanna-
félagi“. Þetta máttu náttúr-
lega ekki segja í blaðinu. Ég á
ekki við að þeir fremji venju-
lega glæpi. En þessi félags-
hyggja er að eyðileggja alla
menningu. Já, maður varð nátt-
úrlega að vera í félaginu. Það
var bókstaflega ekki hægt ann-
að. — Mússíkin hjá okkur í
dag er bara ismi eða ismar.
Þetta er eins og þegar stelpu-
gálur d París skipta um kjól.
Ekkert nema tízkufyrirbæri.
Það eru tvær vitleysur, sem
skiptast á.- Annárs vegar dæg-
urlögin, sem eru náttúrlega
ekkert nema leirburður. Og svo
hins vegar þessir tónmenntuðu
menn með þjóðlagavitleysuna.
Þeir eru að leita aftur í gi’árri
forneskju til þess tíma er menn
kunnu ekkert. Gullaldar-
mússíkkin er alveg forsmáð.
Jón Leifs. Já hann er fyrst og
fremst forretningsmaður.
Nei. Þeir sendu mér ekkert
plagg. Jón hringdi bara í tnig.
Krisbiiboðsvígsla
Áslaug
og
Jóhannes
Olafsson
með
Ólaf
son
sinn.
Sunnudaginn 29. mad fer
fram kristniboðsvígsla í Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum. —
Varaformaður Sambands is-
lenzkra kristniboðsfélaga, séra
Sigurjón Þ. Árnason mun þar í
sinni gömlu sóknarkirkju vígja
Jóhannes Ólafsson lækni og
konu hans Áslaugu Johnsen
hjúkrunarkonu til kristniboðs-
starfs í Eþíópíu. — Vígslu-
vottar verða þessir: Ólafur Ól-
afsson kristniboði, sem er faðir
Jóhannesar læknis, séra Jóhann,
Hlíðar, sóknarprestur í Vest-
mannaeyjum, séra Jónas Gísla-
son, vík í Mýrdal og Steingrím-
ur Benediktsson, kennari á
Vestmannaeyjum.
Ungu kristniboðshjónin munu
halda til Addis Abeba, höfuð-
borgar Eþíópíu fyrrihluta júní-
mánaðar. Þau munu síðan
starfa við sjúkrahús norska
kristniboðsins i nágrenni Kon-
so, en einn dag í viku hverri:
munu þau vinna á sjúkraskýli.
, íslenzka kristniboðsins í Konso.
Olíumið

Frh. af 8. síðu.
in fimmfaldur skattur af þeirri
upphæð, sem undan var dregin
á skattaframtali, og er ótrúlegt
að vægar sé hægt að taka á
þessu máli.
Þar sem þetta er svo aðeins
eitt atriði af fjölmörgum öðr-
um í þessu umfangsmikla
hneykslismáli, er ekki unnt að
sjá, hvernig félögin geta borið
sitt barr, eftir að dómur hefur
gengið í málinu.
Flytur úr
Sambandshúsinu.
Nýjustu upplýsingar rann-
landsbyggðinni út áf olíumál-
inu. Hefur nú verið ákveðið, að
olíufélögin flytji skrifstofur*
sínar úr Sambandshúsinu og í
leiguhúsnæði við Klapparstíg. Á.
með þessu að reyna að friða.
landsbyggðina og telja mönnum.
trú um, að tengslin við SÍS séu
minni en talið hefur verio og
Olíufélagið lúti stjörn, þar cem
sjálfstæðismenn séu í mciri-
hluta, og sé því eiginlega
íhaldsfyrirtæki.
Vafalaust er þessi ráðstöfunc
forráðamönnum SÍS fremur
ógeðþekk,þar sem nú kreppip
svo að SÍS, að það hefur víst
fremur þörf fyrir að draga
saman seglin í skrifstofuhaldi.
og skrifstofuíburði en að færa
út kvíarnar í þeim efnum. Er
sóknardómara um afrek fyrrv.
forstjóra Oliufélagsins h.f., er
honum tókst að stela undan
þrem milljónum króna og leggja
á banka d Sviss einu ári eftir að
rannsókn í málinu hófst, hafa
vakið gífurlega athygli. Menn
spyrja hvernig slíkt sé fram-
kvæmdarlegt af einum manni
án vitundar og vilja samstarfs-
manna. Hverjir eru samsekir?
— Það er spurning dagsins.
Að vonum er kominn mikill
þeim þvií nokkur eftirsjá í þeirrí
húsaleigu, sem til SÍS hefurt
runnið frá olíufélögunum.
En vald bænda er inikicS
í SIS, ef þeir vilja hafa sig
í frammi, og er vonandi, ai6
þeir láti nú svo til sín takæ
í þeim efnum, að þegar verðii
horfið frá þeirri brask- og
hentistefnu, sem þar hefur
ráðið, síðan Vilhjálmur Þór
komst þar til valda illu heilli.
Síðar gæti það orðið of seint.
Saítfiskverð —
Frh. af 1. síðu.
af var 931 tonn ufsi, og lækkar
það allmikið meðalverðið pr.
tonn.
Allt hið sama og nú var sagt
um Brasilíu, gildir um saltfisks-
sölu til Cuba.
Að lokum benti Kristján á, að
flutningskostnaður íslendinga
á saltfiski til þessara landa er
miklu meiri en Norðmanna.
Norðmenn halda uppi beinum
siglingum þangað með sitt mikla
fiskmagn tvisvar í mánuði*
hverjum. íslendingar verðai
hins vegar að umskipa sínumi
saltfisksendingum, ýmist i Evr-
ópu- eða Ameríkuhöfnum.
Frá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna liafa blaðincu
engar skýringar borizt á hin-
um stórfurðulega verðmuni
á frystuin fiski frá íslandi)
annars vegar og Noregi-hinsi
vegar. Sá verðmunur verð-
ur þó naumast skýrður ál
þann veg, að frystihúsin fái
aðeins úrkastið úr aflanum.
Landssamband skreiðar-
framleiðenda þegir einnig
þunnu htjóði. j
Frjáls þjóð — Laugardaginn 28. maí lfHiO