Frjáls þjóð - 02.07.1960, Page 4
frjáls þjéá
Útgefandi: Þjóðvarnarflokkur íslands.
Ritstjórar: Ragnar Arnalds,
Gils Guðmundsson, ábm.,
Framkvæmdastjóri: Kristmann Eiðsson.
I Afgreiðsla: Ingólfsstræti 8. — Sími 19985. — Pósthólf 1419.
Askriftargj. kr. 12,00 á mán. Árgj. kr. 144,00, í lausas. kr. 4,00.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Listamannalaun
Uthlutunarnefnd listamannalauna hefur fyrir nokkru lok-
ið störfum. Úthlutunarstarfið er ærið vanþakklátt,
enda mun það naumast hafa komið fyrir um langt skeið,
að ekki yrði nokkurt íjaðrafok í blöðum að lokinni úthlut-
un. Hefur einu gilt, hverjir listamannafénu hafa úthlutað,
alþingi, þingkjörin nefnd, Menntamálaráð eða fulltrúar
kosnir af samtökum listamanna. Að þessu sinni hafa blaða-
skrif um úthlutunarnefndina þó verið með ofsafengnasta
móti og hjá sumum höfundum gætt slíkrar vanstillingar, að
keimiíkara er orðbragði ragnandi stráka en siðaðra manna.
Slíkur munnsöfnuður leysir þó engan vanda. Væri iista-
mönnum án efa meiri þörf á því að ná sem víðtækustu
samkomulagi um skynsamlegar breytingar á launakerfinu
Sn að sækja með ÓRum og óhljóðum að úthlutunarnefndinni.
fwví skal sázt neitað, að ýmsar gerðir úthlutunarnefnda
*■ fyrr og síðar hafa orkað mjög tvímælis, og er þá vægi-
Lega að orði kveðið. En svo hlýtur jafnan að verða, einkum
meðan löggjöf skortir um listamannalaun og ráðstöfun
þeirra. A meðan svo er, skortir alla festu í þessum efnum,
og er það fyrirkomulag óhæft með öllu. Alþingi hefur ára-
tugum saman skotið sér undan þeirri frumskyldu sinni, að
setja um listamannalaunin fastar meginreglur. Það hefur
látið sér nægja að samþykkja á fjárlögum hvers árs heild-
arupphæð, og velt síðan vandanum yfir. á nefnd fjögurra
manna, sem fær þó aldrei umboð til að starfa að úthlut-
uninni nema eitt ár í senn. Slík vinnubrögð kunna ekki
góðri lukku að stýra, enda munu flestir á einu máli um
það, að fyrirkomulag þetta við ákvörðun listamannalauna
sé óhafandi með öllu.
TTvað eftir annað hafa verið flutt á alþingi frumvörp um
listamannalaun, en ekkert þeirra náð fram að ganga.
Á þinginu 1958 lagði núverandi menntamálaráðherra fram
frumvarp um málið, og munu flestir listamenn og aðrir, er
það hafa kynnt sér, telja það I megindráttum horfa til stór-
bóta frá því vandræðafyrirkomulagi, sem ríkt hefur um
langt skeið. Verður að gera þá kröfu til næsta alþingis, að
það taki mál þetta föstum tökum og skjóti sér ekki lengur
undan þeirri skyldu, að setja sómasamlega löggjöf um lista-
mannalaun. Þess gengur engin dulinn, að seint verða fund-
ar þær reglur um slík efni, sem öllum eru að skapi. En á
því leikur ekki hinn minnsti vafi, að með skynsamlegri lög-
gjöf væri mikið fengið. Munu og allir þeir listamenn, sem
ekki láta blindan skapofsa hlaupa með sig í göngur, telja
höfuðmáli skipta að koma á fastri skipan um listamanna-
launin, svo að ekki svífi þar allt í lausu lofti.
T Tthlutunarnefnd sú, sem nýlega lauk störfum og setið
^ hefur undir ágjöf síðan, tekur það skýrt fram í grein-
argerð sinni, að skipulagsbreytingar sé þörf. Um þetta munu
flestir eða allir sammála. Má raunar svo að orði kveða, að
með gildustum rökum megi áfellast nefndarmenn fyrr og
síðar fyrir það, að þeir skyldu taka að sér starf, sem fyrir-
fram mátti telja ókleift að leysa sómasamlega af hendi.
Það liggur m. a. í augum uppi, hve torvelt muni að skipa
þann veg fjögurra manna nefnd, að þar séu dómbærir menn
um allar listgreinar, eða að þeir hafi tök á að fylgjast svo
vel með hverju einu, sem gerist í heimi lista, að þeir
mismuni ekki mönnum fyrir ókunnugleika sakir.
Hinar árlegu deilur um skiptingu listamannalauna eru
orðnar næsta hvimleiðar, enda oft háðar af slíkum ofsa,
að bæði er til skaða og skammar. Fyrir skoðanamun um
svo viðkvæmt efni verður vitanlega aldrei girt. Þar verður
heldur enginn algildur mælikvarði fundinn. En með sæmi-
legri löggjöf má sníða af ýmsu þá agnúa, sem festuleysið
Ag hringlið hefur valdið. Verður að gera þá kröfu til næsta
glþingis, að það skjóti sér ekki lengur undan þeirri skyldu
gagnvart listamönnum og þjóðinni allri, að ganga frá við-
hlítandi skipan þessara mála.
í grein, sem Hannes Sig-
fússon hefur skrifað og val-
ið heitið „Bókmenntir í
blindgötu" (Tímarit Máls og
menriingar, 1. h. 1960) stend-
ur eftirfarandi klausa innan
sviga: „Um undantekning-
ar fjallar þessi grein ekki.“
Ég vil leyfa mér að gera
athugasemd við þessa klausu.
Á hverri öld eru ekki
nema nokkrir menn, sem á-
kvarða með verkum sínum,
hvað eru bókmenntir aldar-
innar með hverri þjóð, þeir
rithöfundar, þau skáld, sem
skrifa beztu verkin. Saga
bókmenntanna fjallar um
þessa menn, þessar undan-
tekningar, þá menn, sem
skarað hafa fram úr öllum
þeim fjölda, sem skrifar
bækur á hverjum tíma.
Það er því hæpið að fijalla
um bókmenntir eiris árs, þar
sem tekin er aðeins ein bók-
menntagrein einnar þjóðar
og hún gerð að mælikvarða á
allar vestrænar bókmenntir,
en þó slæðzt til annarra bók-
menntagreina frá öðrum
tíma til að sanna niðurlæg-
ingu vestrænna höfunda
undanfarin ár, — því ekki
þurfum við að vera Hannesi
jafnfróð um norskar bók-
menntir til að vita, að það
er hvorki Björnson, Ibsen né
Grieg, sem vert er að nefna,
ef menn vilja frægja norska
skáldsagnagerð.
Það er vitanlega ekkert því
til fyrirstöðu að skrifa um
tímabil í bókmenntum ein-
hverrar þjóðar, og getur orð-
ið mönnum uppörvun eða
holl íhugun, en það getur
vart orðið annað en villandi,
þegar það er gert til lítils-
virðingar öllum vestrænum
rithöfundum (nema undan-
tekningunum, sem menn eru
engu nær um, hverjar eru,
eftir lestur greinar Hannes-
ar), enda er þekkingarlaus-
um afturhaldsseggjum þann-
ig fengið vopn í hendur að
ástæðulausu, því afturhald-
ið er jafnan reiðubúið að
fyrirlíta bókmenntir samtím-
ans og setja til höfuðs þeim
dauða höfunda, sem sjálfir,
voru bitbein afturhaldsins,
meðan þeir lifðu. Eru ekki
Björnson og Ibsen undan-
tekningar í norskri leikrita-
gerð? Og hefði ekki verið
sanngjarnara, ef Hannes
vildi raunverulega fjalla um
bókmenntir, að tefla þeim
fram gegn mestu leikritahöf-
undum síðari ára, til dæmis
Jean-Paul-Sartre, Albert
Camus, Arthur Miller o. s.
frv., ef það hefði getað orðið
til að sanna niðurlægingu
vestrænna höfunda nú á dög-
um?
Mér sýnist, að þarna hafi
góður maður tekið skakkan
pól í hæðina.
Hannes vill leggja ræki-
lega áherzlu á það, að heim-
inum sé skipt í tvær and-
stæður, þjóðfélagslega og
menningarlega — kommún-
isma annars vegar, kapítal-
isma hins vegar.
í krafti þessarar útbreiddu
falskenningar höfum við ís-
lendingar verið vélaðir til
að ganga í bandalag við
voldugasta auðvaldsríki
heimsins og hafa hernaðar-
bækistöðvar í landi okkar.
Það er eftirlætiskenning
þeirra, sem mest hafa stuðl-
að að því, að heimurinn
myrti sjálfan sig, því ef hún
fengi fullan byr meðal þjóð-
anna, hlytu þær hver af ann-
arri að skipa sér í aðra hvora
fylkinguna, þar til heimur-
inn væri raunverulega orð-
inn tvær fjandsamlegar fylk-
ingar, andstæðurnar skerpt-
ar til fulls og heimsstyrjöld
skollin á við minnsta pústur.
Ýmsir stjórnmálamenn
hafa séð, að heiminum gæti
orðið hált á þessari kenn-
nær hver annarri. Ég get
fallist á það sýónarmið Hann-
esar,að hugmyndin um fjöl-
skyldu allra þjóða sé ekki
lengur fjarstæðukenndur
draumur.
Sú kenning, að heiminum
sé skipt í tvær andstæður
menningarlega, er hins vegar
allfáránlegur draumur, eða
öllu heldur martröð, sem ó-
heillavænlegt er að reyna að
þröngva upp á þjóðirnar,
þegar framtíð mannkynsins
er einmitt undir því komin,
að menn geri sér ljóst, að það
nazista um aría og gyðinga
eða kristniboða um kristna
menn og heiðingja. Raun-
verulega ætti hver maður að
geta séð í gegnum slíkar
kenningar, sem valdastreitu-
menn hampa sér til fram-
dráttar, þótt því sé ekki að
leyna, að þær síast inn í
greindustu menn, þegar nógu
lengi er búið að hamra á
þeim.
Sú kenning, að heimurinn
sé tvískiptur þjóðfélagslega,
virðist einnig hæpin eða
tæplega sönnuð. Að minnsta
Jón Óskap
Blindgata
ingu, og reynt að lægja þann
taugaæsing, sem þessi kenn-
ing hefur leitt af sér, en
koma á auknum viðskiptum,
einkum menningarlegum,
milli sameignarríkja og auð-
valdsríkja. Það hefur líka
komið á daginn, að vísinda-
menn og listamenn hafa
engan áhuga á að hóta
hverjir öðrum Mfláti, þótt
þeir aðhyllist ólíkar þjóðfé-
lagskenningar, en eru allir
af vilja gerðir að kynnast
störfum hver annars, ef
stjórnmálamenn hindra þá
ekki. (Hanries bendir líka
réttilega á, að til dæmis er
erfitt að finna rithöfunda,
sem benjast fyrir auðvaldið,
jafnvel þótt þeir hafi alizt
upp við kjörorð eins og
„frjálst framtak“ og séu
gegnsýrðir af einstaklings-
hyggju.)
Það er. ef til vill rétt að
segja, að heimurinn sé mai'g-
skiptur menningarlega. Það
er venjan. Og það er ekki
heldur hollt að loka augunum
fyrir þeim mikla mismun,
sem er á menningu þjóða og
kynflokka heimsins. En ef til
vill er jafnrétt að segja, að
heimurinn sé ein heild menn-
ingarlega. Til dæmis má
finna eitthvað sannanlegt í
allri list hverju nafni, sem
sú menning heitir, sem á bak
við hana stendur. Og listin
er tengiliður milli allra
þjóða. Sama er að segja um
raunvísindin. Tiið getum
hugsað okkur kommúnista
og kapítalista, Búddatrúar-
menn og Múhameðstrúar-
menn saman komna í flug-
vél, sem svífur ofar fjöllum.
Þeir komast allir fyrirhafn-
ai'laust að sömu niðurstöðu,
viðurkenna allir* þá stað-
reynd, að þeir eru bornir á-
fram í loftinu og það er
mennsk vera, sem stjórnar
flugvélinni. Margir vásinda-
menn geta glímt við sama
vandamálið, þótt einn sitji í
Kína, annar í Japan, þriðji
í Danmörku o. s. frv., en þeir
komast allir að sömu niður-
stöðu, ef þeir komast að réttri
niðurstöðu. Raunvísindin
hafa afrekað það, að tæknin
er komin á mjög hátt stig.
Og með henni hafa þjóðirnar
fengið tækifæri til að færast
Jón Óskar.
er eitthvað menningarlega
sameiginlegt með öllu því
fólki, sem jöi'ðina byggir.
Menningarleg tvískipting
heimsins er kenning áróðurs-
manna, sem hafa valið sér
það hlutverk að slá fólkið
blindu eða eru sjálfir blindir
í trú sinni. Hún fær engu
betur staðizt en kenningar
kosti er heimui'inn ekki tví-
skiptur stjórnmálalega. Okk-
ur nægir- að líta á Frakkland
og De Gaulle. Það er þó varla
ástæða til að fara frekar út
í þá sálma vegna þessarar
greinar Hannesar. En menn
líti á það, að kínverjar hafa
haft illan bifur á'sáttapólitík
Krúsjoffs. Þeir eru taldir
óttast veldi Rússa. Þá er
ekkert undarlegt, þótt þeir
séu lítið ginnkeyptir fyrir
því, að Rússar nái samkomu-
lagi við vestræn ríki.
Það kann að geta ox'ðið ein-
hverjum rithöfundi til bjarg-
ar að hafa bai-nalegar hug-
myndir um heimspólitik, en
er þá ekki alveg eins gott að
bjai’ga sér á því að ski’ifa um
ástina, um einmanakennd-
ina, um rótleysið, um „þrá
hins einmana- manns eftir
samneyti við aðra“ og því-
umlíkt? Það finhst Hannesi
ekki.
I grein sinni segir Hannes,
að ef rithöfundar afneiti
mannúðarleysi kommúnism-
ans, hljóti þeir einnig að af-
neita mannúðarleysi kapí-
talismans. Þetta er nákvæm-
lega það sem sumir rithöf-
undar Vesturlanda gera, og
er nærtækast að benda á
franska rithöfundinn Francis
Jeanson, sem nú fer huldu
höfði vegna baráttu sinnar
fyrir þjóðfrelsishi'eyfingu
Alsírbúa. Hann hefur hvatt
franska hermenn til að ger-
ast liðhlaupar og hefur
stjórnað leynihi'eyfingu og
þótt hafa áskyggilega mik-
il áhi'if, ungir menn farn-
ir að tala um að neita að
bei’jast,- fara heldur í fang-
elsi. Þá má benda á annan
honum frægari, Jean-Paul-
Sartre, sem linnir ekki lát-
um að fletta ofan af aðförum
landa sinna í Alsír, og hefur
má heita helgað bókmennta-
tímarit sitt, Les Temps Mo-
dernes, þessari baráttu. Jafn-
framt hefur hann, sem kunn-
ugt er, afneitað mannúðar-
leysi kommúnismans.
„En slíkar afneitanir leiða
í sjálfu sér ekki til neins,“
segir Hannes d grein sinni.
Afneitar hann þá ekki mann-
úðarleysi kapítalismans?
Tæplega, úr því hann álítur,
að það leiði ekki til neins.
Og þó er það ljóst, að ef
mannúðarleysi kapítalism-
ans er ekki afneitað, þá er
ekki lengur neinn grundvöll-
ur fyrir bai’áttu gegn hon-
um.
Enn fremur segir Hannes,
þegar hann hefur vitnað' í
fi’anskt íhaldsblað sér til
stuðnings:
„Húmanistar eiga í raun-
inni um tvennt að velja: að
viðurkenna afrek Stalíns og
þakkarskuld sína við hann,
eða harma ósigur nazist-
anna.“
„Mannúð“ er sem sé af,-
stætt hugtak, segir Hannes.
Nú er hugtakið „afrek“
kannski ekki síður afstætt en
Framh. á 6. síðu.
Gustur:
Mig hryggir svo margt...
f hinni eftirtektarverðu há-
tíðarræðu, sem forsætisráð-
herrann okkar, Ólafur Thors,
hélt af svölum alþingishúss-
ins 17. júní síðastliðinn komu
fram þessi orð:
í svo stuttri ræðu verður
fæstu að komið, sem ,,í hug
mínum felst“.
Þar sem Morgunblaðið hef-
ur síðari hluta þessarar setn-
ingar innan gæsalappa, er
vafalaust vísað til þessara
hendinga Þorsteins Erlings-
sonar:
Mig hryggir svo margt,
sem í hug mínum felst,
og hvernig ég þreytist
að lifa
og mér finnst það, vina
mín, hvála mig helzt,
að hugsa um þig eða skrifa.
Það er engin furða, þó
margt verði til að hryggja
Ólaf, en við skulum þó vona,
að þessi glaðlyndi maður sé
þrátt fyrir allt ekki ennþá
farinn að þreytast á að lifa.
En sé svo illa komið, þá er
honum þó vonandi einhver
hvíld í því að hugsa um þjóð
sína og skrifa um það, sem
í huga hans felst.
En hvei’s vegna í ósköpun-
um þurfti ræðan þá að vera
svo stutt, að hann yrði að
sleppa því að mestu að segja
okkur,hvað í huga hans fólst.
Ég hygg, að margir muni á
sama máli og ég um það, að
fórna hefði mátt einum út-
varpsumræðum frá alþingi,
eða jafnvel hvaða annarri út-
vai'psdagskrá sem var, ef í
staðinn hefðu komið réttar
og sannar hugsanir forsætis-
ráðherrans, fluttar af hans
eigin vörum.
En fyrst svo var ekki, þá
verðum við að láta okkur
nægja að lesa á milli línanna
og geta í eyðurnar. Ég hef
því tekið þrjá stytztu kafla
ræðunnar og skotið á stöku
stað inn í orði eða setningu,
sem ég gæti hugsað mér, að
Ólafur hefði fellt niður, þeg-
ar hann var að stytta ræð-
una, en ég hef engu hans
orði haggað. Innskotin eru
Ólafur Thors.
hins vegar aðeins tilgáta
mín, og sé rangt til getið, þá
sýnir það aðeins, hversu var-
hugavert er að segja ekki
sjálfur, það sem í hug manns
felst. (Innskot með skáletri).
I dag eru liðin 149 ár frá
fæðingu fyrirrennara niíns
Jóns Sigurðssonar og 16 ár
frá því að ég sá um endui?-
reisn hins íslenzka lýðveldis.
Mér hefur fyrr veitzt sá
verðskuldaði sómi, að ávarpa
þjóðina héðan af svölum al-
þingis á stofndegi lýðveldis-
ins. Hygg ég rétt vera, að
ég hafi ævinlega hafið mál
mitt með því að minnast
Jóns Sigurðssonar, þótt mín
afre,k séu meiri.
Liggja til þess mörg rök,
en þau nærtækust, að hefði
íslendingum ekki fallið £
skaut sú ómetanlega gæfa
að eignast mig, þegar Jón.
Sigurðsson var fallinn í val~
inn, þá færu engin árleg há-
tíðahöld fram vegna endur-
reisnar lýðveldisins, einfald-
lega af því að við værum
þá enn nýlenda, eða sam-
bandsríki Danmerkur.
En yfir alla gnæfir Jón.
Sigurðsson í fortíðinni, eins
og ég nú.
Hann var leiðtoginn mikli,
sem safnaði saman gögrium
fortíðarinnar, dró eins og ég
með óvenjulegum persónu-
leika sínum að sér beztu
menn samtíðarinnar, barðist
ótrauður og óbilandi, vann
hvern sigurinn af öðrum og
afhenti loks þeim, sem á eft-
ir komu arfleifð, sem entist
þeim undir minni hand-
leiðslu til enn stærri sigra
og var sá síðasti mestur, þeg-
ár lýðveldið var endurreist
á Þingvöllum 17. júní 1944,
eftir svo að segja einróma
ósk allra kjósenda landsins.
Reynum að sarheinast um
að leysa vandamál okkar, ís-
lendingar! Bezta ráðið er
ekki sennilega, heldur áreið-
anlega, að hver og einn spyrji
sjálfan sig: „Hvað myndi
Jón Sigui'ðsson hafa gert í
mínum sporum?“ — en leit-
ist síðan við að svara þeirxi
spurningu einhuga með orð-
unum: „Auðvitað eins og hú,
Olafur.“ — og haga aðgerð-
um sínum í samræmi við það
svar, og gera enga kröfu til
forsjónctrinnar aðra en þá,
að okkar ástkœra þjóð fái
notið mín sem lengst.
GUSTUR.
mm
Blaðaniaður við FRJÁLSA
ÞJOÐ rakst nýlega á götu úti
á ungan mann, sem hann hafði
ekki séð í langan tíma. Þetta
var ungskáldið Jóhann Hjálm-
arsson — kominn heim úr ut-
anlandsreisu.
Útlend skáld
og íslenzk.
— Hvaðan ber þig að, Jó-
hann? Frá Norðurlöndum?
— Jú, ég hef vei’ið þar. Ann-
ars kem ég núna frá Amster-
dam.
— Og hvaða erindi áttirðu
í Amsterdam?
— Ég var að skoða myndlist
þar, sjá alla gömlu kallana á
Ríkissafninu. Ég er búinn að
ferðast talsvert, en þó get ég
sagt, að myridlistarsýningin var
mesta ævintýrið í ferðinni.
Þeir.eru hver öðrum betri, þess-
ir gömlu, Vermeer, Rembrandt,
Peter Hoole og van Velde.
— Ekki ertu bæði málari og
skáld?
— Nei, en ég hef eiginlega
meiri ánægju af myndlist en
ljóðlist — sem njótandi.
— Þú fyllist auðvitað anda-
gift við að hrííast af verkum
meistaranna.
— Kemur fyrir. Ég lifi mig
stundum inn í málvei'kið og
yrki um það, þegar ég kem
heim. En ég hef aldrei birt
slík kvæði.
— Hvað er að frétta af ljóða-
gerð á Norðurlöndum?
— Jú, í Svíþjóð eru mörg
efnileg skáld, t. d. Ingvar Orre,
Lasse Söderberg og Paul Ander-
son, og í Noregi er mjög efni-
istar o. s. frv. Þeir virðast
ekki vera að boða neitt sér-
stakt, þeir eru aðeins að yi'kja
ljóð vegna l.jóðsins — skapa
Vantar andlega
sorpeyðingarstöð!
Rætt við Jóhann Hjálmarsson, skáld
Jóhann Hjálmarsson,
teiknaður af Alfreð Flóka.
legur maður, sem heitir Per
Bronken. Danir eiga mikið af
ungum skáldum, en fæst þeirra
eru að vísu sérlega góð, — þó
fylgjast Danir mjög vel með
því, sem er að gerast úti í heimi.
— Er nokkuð sameiginlegt
með þessum ungu skáldum?
Nokkur ákveðin stefna eða
straumar?
— Nei, ekki sé ég það. Sumir
eru rómantískir og yrkja í
hefðbundnum stíl, aðrir surreal-
fegurð. Skáldin eru ekki jafn-
pólitísk og áður — byltingar-
kvæðin verða færri.
— Finnst þér annars, að skáld
séu yfirleitt róttækari en aðrif?
— Já. Það eru £ rauninni mjög
fá góð skáld í heiminum, sem
hafa ekki einhvern tíma verið
kommúnistar, þótt mörg hafi
líka breytt um skoðun seinna.
Kommúnisminn hefur reynzt
frekar brigðul trúarbrögð.
Um nákvæma
þýðmgu.
— Þú ert nýbúinn að gefa.út
Ijóðabók.
— Já, það eru Ijóðaþýðingar
frá ýmsum londum, aðallega
þýtt úr sænsku og ensku og
oft með hliðsjón af frummál-
inu.
— Er ekki erfitt að þýða úr
einu máli á annað með þriðja
málið sem túlk. Er ekki hætt
við ýmsum misskilningi og að
allt annar blær verði á Ijóðinu?
— Jú, það má vera. En aðal-
atriðið er, að þýðanda finnist
hann hafa skapað lijóð á ís-
lenzku. Léleg þýðing er verk
þýðanda og skrifast á hans á-
byrgð. Það skiptir ekki svo
miklu máli, hvei'su nákvæm
þýðingin er: að yrkja gott ljóð
er höfuðatriðið. Þetta vissi
Magnús Ásgeirsson, þegar hann
þýddi García Loi'ia, eins og
mörg dæmi samia.
Vantar
sorpeySmgarstöð.
— En ætlai’ðu ekki að gefa út
frumort ljóð bráðlega?
— Ja, höfuðskelin á íslenzk-
um bókaútgefendum er að vísl
dálítið þykk, eins og þú veizt
En ég er nú samt að reyna at
velja úr því, sem ég á, í nýja
bók. Ég veit ekki, hvað úr verð
ur.
— Hefux'ðu ekkert fengizt vic
leiki'itun eða óbundinn skáld
skap?
— Nei, alls ekkert. Að vísi
fær maður stundum einhvei'jí
hugmynd á fylliríi, en það verð-
ur aldrei neitt úr því.
— Finnst þér auðveldara ac
semja ljóð en sögu?
— Ljóðgerð er eitt hið erfið
asta, sem hægt er að fást við
Auðvitað geta allir komið sam-
an visu, en það er hins vegai
munur á yóðasmið og skáldi
Hér á landi er hagmælska mjöj
algeng og oft skemmtileg, en þc
fer að kárna gamanið, þegai
hagyrðingarnir gerast bók^
menntapostular og taka upp ;
því að verða plága á blöðum oj
tímaritum. Ég þekki mann, sen
áður fyrr samdi ágætar hesta
vísur. En svo einn góðan veður
dag datt hann af hestbaki qj
Framh. á 6. síðu.
Frjáls þjóð — Laugnrdaginn 2, júlí 1960
Frjáls þjóð — Laugardaginn 2. júlí 1960
kl