Frjáls þjóð - 11.07.1968, Blaðsíða 5

I
)
ORD ITÍMA TÖLUD
Á hörðu
Það eru ekki nema tveir
mánuðir síðan íslendingar
höfðu misst aila von. Haf-
ísinn hröriglaðist upp að
landinu, þessum ekkisen út
kjálka, túnin kól og þjóð-
kunnir athafnamenn ráku
út úr sér tunguna framan
í haftastefnuna og fluttu
með skyldulið sitt til Snður
Afríku, þar sem frelsið býr.
„Þetta er eins og 1880“,
sögðu menn, „þetta land er
óbyggilegur andskoti“. —
Gera má sér í hugarlund,
hvernig landsfeðrunum var
innan brjósts, þegar kjami
íslenzkrar atorku var að
forða sér úr landi af slíku
írafári, að sumir gleymdu
að ná sér í vegabréf. Hér
varð að spyrna við fæti, ef
ekki átti illa að fara. Lands
feðurnir þinguðu dag og
nótt. Eftir ótaldar andvöku
nætur sáu þeir, að hér
þýddi ekkert „ertu’að fara
elsku vinur“ og svoleiðis
gamaldags píp, heldur eitt-
hvað nýtízkulegra. Hér var
nefnilega um sálrænt vanda
mál að ræða; menn fóru
ekki lengur af landi burt í
eiginhagsmuna- og gróða-
skyni, þeir höfðu einfald-
lega misst trúna á landið
sitt. Þetta voru óhamingju-
samir menn með óhamingju
samri þjóð.
í Háuhlíð var vakað sólar
hringinn allan. Landsfeð-
urnir gerðu sér ljóst, að
það varð að gera þjóðina
hamingjusama. Það varð að
efna til hamingjudags allra
landsmanna, hamingju-
. væða lýðinn. En hvað mátti
til hamingju verða? For-
maðurinn sat með stóra
skeifu og hugsaði, og
skyndilega dróst upp skeif-
an. Hamingja og hægri
stefna var eitt og það sama,
því ekki efna til hægri- .
dags, Hamingju-dags? Og
þannig var stofnað til H-
dags. Nokkuð var um það
deilt, hvað færa mætti meir
til hægri en orðið var, ekki
ríkisstjórnina, ekki einu
sinn Hannibal og Björn
Jónsson, en eftir var á
: vinstri vegarbrún ekki hvað
ómerkastur þáttur í lífi
landsmanna, bíltíkurnar.
Og þar með var það ákveð-
ið. Nú var aðeins eftir að
fá mannfólkið til áð brosa.
Frjáls þjóð — Fimmtudagur
vori
Landsfeðurnir gerðu ekki
endasleppt um undirbún-
ing hins mikla dags. Fengn-
ir voru menn, sem öll þjóð-
in hafði brosað að árum
saman og þeim léð fjöl-
miðlunartæki landsmanna
til umráða í margar vikur.
Og menn brostu ekki ein-
ungis, heldur skellihlógu.
Hvar sem við fórum, blasti
við sjónum okkar leiðin-
legra íslendinga skemmti-
legheit þessara landsins
sona. Jafnvel í anddyri
Pósthússins, þar sem ekki
hefur verið brosað frá
vígsludegi, veltust menn
um af hlátri. Fagnaðarer-
indi þessara boðbera gleð-
innar héngu þar um allt,
og nú geystust þeir um á
skáldfáknum að þjóðleg-
um sið: „Það er ekki góð-
ur vani/að ganga eins og
hani“. Gömul kona brosti
svo skein í bera gómana,
og ung tízkudrós sagði:
„Djöfull eru þeir klárir“,
og þarna sameinuðust þær
í gleði sinni þessar tvær
íslandsdætur, sem aldrei
fyrr höfðu átt neitt sam-
eiginlegt. Og þær voru ekki
einar um það.
H-dagurinn rann upp
bjartur og fagur. Ráðherra
þjóðarinnar talaði til henn-
ar og hvatti menn til að
sameinast í hjörtum sínum
á þessum örlagadegi. Þeg-
ar í birtingu um morguninn
slöguðu landsmenn út í bif-
reiðir sínar, hin mikla
stund rann upp og síðasta
vinstri villan á íslandi var
úr sögunni. Fólskuleg grett
an á gamalkunnum andlit-
um lögreglumanna breytt-
ist í góðmannleg bros,
menn og konur, sem við
höfðum árum saman séð
sitja með illyrmislegan
svip í strætisvögnum klukk
an riíu á morgnana, stóðu
nú á gatnamótum klukkan
sex geislandi af gleði og
leiddu rugluð gamalmenni
yfir götuna. Það var ekki
um að villast: þjóðin var
aftur hamingjusöm. Fyrstu
vikuna urðu 73 árekstrar,
'slysavarðstofan fylltist af
fólki, sem veltist um af
kæti á meðan gert var að
sárum þess. Og hátíðlegir
læknastúdentar flissuðu
eins og ungpíur.
11. júlí 1968
Síðan hefur sameining
þjóðarinnar verið eins og
Kínamúr. Ekki hvað sízt
kom þetta skýrt í ljós í ný-
afstöðnum forsetakosning-
um. Þar voru menn sam-
taka um tvennt: að kjósa
ekki Gunnar Thoroddsen
og að kjósa Kristján Eld-
járn. Landsfeðurnir, sem
að sameiningu þjóðarinnar
stóðu, áttuðu sig ekki á
því, sem hreint ekki má lá
þeim, að nú fengu svo
margir ungir menn og kon-
ur kosningarétt, að það ger-
breytti úrslitunum. Þetta
elskulega æskufólk hefur
nefnilega legið á hnjánum
í aftursætinu hjá pabba og
mömmu allt sitt líf og horft
út um afturgluggann, og
þess vegna hafa þau alltaf
ekið á hægri vegarbrún,
þegar pabbi ók á vinstri
og öfugt. Það er ekkert
eins afstætt og hægri og
vinstri, og verður að hafa
það ríkt í huga framvegis.
Þó að landsfeðurnir kunni
ÁL ((Aluminium)
Það er mjög líklegt, að
hinn nýi málmur, er efna-
fræðingar hafa gefið nafn-
ið Aluminium . . . en vér
gætum nefnt ÁL, (og hneigt
orðið eins og stál) muni
breiðast meir og meir út...
(Austri, 27. febr. 1895)
03
Frá í dag hefi jeg und-
i irskrifaður gengið í algjört
vínbindindi fyrir það fyrsta
til ársloka.
Akureyri 7. apríl 1896.
1 Guðmundur Jónsson,
skipstjóri.
(Stefnir, 10. apríl 1896)
03
. Listileg leiðtogamennska
Er það ekki listileg leið-
togamennska fyrir lýðinn,
piltar, sem saman stendur
ekki af öðru en durgshátt
rógi við sjer meiri menn;
og þjösnaskap, öfund og
í hausavíxlum á rjettu og
röngu,sönnu og ósönnu, ef
um vild eða óvild er að
tefla, hagsmuni eða óhag;
í fleðulátum við höfðafjöld-
ann, í því skyni að hafa
að hafa treyst dr. Gunnari
betur á hægri brún, verða
þeir nú að sætta sig við
þessa skyssu, þegar þeim er
gerð ljós ástæðan.
Og áfram ríkir skilning-
ur og bróðurhugur manna
í millum í landi hér. Stúd-
entar tveir ræddu við rekt-
or sinn í sjónvarpi; skyldi
nú saumað að kalli loksins
þegar í hann náðist. En
þess gerðist engin þörf.
Rektor var þeim svo hjart-
anlega sammála um allt,
jafnvel hjónagarðinn, sem
teiknaður var 1942. Var
greinilegt að hann hafði
verið að stúdera teikning-
una æ síðan. Og á dögun-
um heimtuðu kynóðir stú-
dentar dagheimili fyrir af-
kvæmi sín, og ríkisstjórn-
inni fannst ekkert nógu
gott handa þeim nema hús,
sem ber nafnið Efri-hlíð, þó
að það standi mun lægra en
Háahlíð.
Hamingjusamt fólk er nú
samtaka um að endurreisa
efnahag þjóðarinnar. Ligg-
ur við, að mönnum vökni
um augu, þegar þeir sjá,
hvað á sig er lagt, sem til
sparnaðar má verða. I Al-
þýðublaðinu 6. júlí s.l. má
lesa eftirfarandi auglýsingu
hylli hans og fje, og ekki
síður við höfðingja, sje af
því hagsmuna von; í dindil-
mennsku aptan í skríl-
skrumurum; í aula- og and-
hælisskap, amlóðahætti og
steinblindni á hvað eina,
sem til þjóðþrifa horfir; í
sjergæðingsskap, roluhætti
og rangsýni?
(ísafold, 22. sept 1894)
03
Jeg undirskrifaður lýsi
því hjer með yfir, að öll
þau ósæmileg orð, sem jeg
kann í ölæði að hafa talað
við herra Jónas Gottsveins-
son, á heimili hans Görð-
unum, 19. f. m. þ. á., skulu
hjer með apturkölluð og
sem dauð og ómerk álítast.
Hlíðarhúsum 1. maí 1894.
Guðmundur Runólfsson
(ísafold, 2. m'aí 1894)
03 |,
China-lífs-elixír
Fyrir nokkrum árum var
ég orðin mjög innanveik af
magasjúkleik með sárum
þrýstingi fyrir brjóstinu,
svo ég gat aðeins endrum
og sinnum gengið að vinnu.
á bls. 12: Keflvíkingar —
ferðafólk. Reynið hið nýja
og endurbætta smurbrauð .
í Matstofunni Vík, Kefla-
vík. Þessu hefði enginn bú-
izt við frá Keflavík,
Þjóðleikhússtjóri lofar
aukna aðsókn á leikárinu,
þessir 17.000, sem sáu ís-
landsklukkuna seinast,
drifu sig nú aftur í leikhús-
ið, og það munar hann Guð
laug miklu. Og um daginn
fór ég í Litlabíó til Þor-
geirs, og talsverður slæð-
ingur var þar að horfa á
myndir hans. Svona mætti
lengi telja dæmi um vinar-
hug og bróðurkærleik með
þjóðinni á þessu vori, og í
kvöld hefur Sveini Krist-
inssyni verið hleypt 1 hljóð
varp, þó að hljóðvarpsráð
kalli ekki allt ömmu sína
í þeim efnum.
Þetta hefur verið langur
H-dagur, og nú er komið
hásumar, og við getum öll
horft brosandi fram á veg-
inn. Og segja mætti mér,
að lögreglan stæði brosandi
á hafnarbakkanum, þegar
Afríkufarar snúa aftur
heim til að sameinast þjóð
sinni á ný. — r.
Eftir að ég hafði árangurs-
laust reynt ýms allopathisk
og homöopathisk meðul eft
ir ráðum lækna, var mér
ráðið til að reyna „Cihina-
Livs-Elixir“ frá hr. Walde-
mar Petersen í Friðriks-
höfn, og undir eins og ég
hafði brúkað eina flösku
af honum, fann ég að þar
var meðalið, sem átti við
sjúkdóm minn, og hefi ég
ávalt fundið, að mér hefur
batnað og þjáningarnar
horfið, er ég hefi brúkað
elixírinn, enn sökum fá-
tæktar hefi ég ekki ætíð
getað verið birg af þessu
ágæta heilsumeðali. Eigi
að síður er ég orðin miklu
hressari, og er sannfærð
um, að ég verð alheil ef
ég held áfrám að brúka
þetta ágæta meðal. Eg ræð
því öllum, sem þjást af lík-
um sjúkdómi, að brúka
þetta blessaða meðal.
Litla Dunhaga 30. júní 1893
Sigurbjörg Magnúsdóttir
Vitundarvottar:
Ólafur Jónsson.
Jón Arnfinnsson.
(Fjallkonan, 12. maí 1894)
5
CuHkorn úr gömlum blöium
i