Mánudagsblaðið - 16.05.1949, Blaðsíða 6

6
I-.IWW Iifn . Il'tiix
"i i *..
;• í.............
MÁNUÐAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 16. %mai 1949.
T...i ,i -|ii . . ...m.,y<L.i. jjx iini'iC ffílji'jiíjfe
FRASKILIN
eftir Anonymous
Framhaldssaga
88;

En Kennet fannst þetta
ekki fyndið.
„Patricia“, sagði hann.
„Þú mundir hafa lofað hon-
um að vera — þessum and-
styggilega gamla manni.
„Lofðu mér að vera og ég
skal gefa þér skrifborð.
guðanna bænum lofðu mér
að véra, og ég skal gefa þér
__«
„Kennet, hættu, gerðu það
fyrir mig — Mér hefur lið-
ið bölvanlega í klukkustund,
og ég 'þoli ekki ‘meira. Það
er bezt fyrir þig að fara”.
Og þá byrjaði þessi trag-
iski ungi maður, sem ann-
ars var eins sí-glaður eins og
augun í honum voru blá, að
gráta og gráta og gráta.
Hann settist á gólfið og tók
handfylli í bláa kjólinn
minn og hristist af ekka.
Ég straulc honum dálítið
um hárið. Ég gat ekki látið
mér detta neitt annað í hug
að gera fyrir hann. Ég sagði:
„Elsku hættu, Kennet. Ég er
ekki þess virði, að nokkur
gráti út af mér”.
Hann varð rórri, eftir litla
stund, en hann hélt áfram.
„Patricia“, sagði hann
mjög blíðlega „svo lítil og
svo yndisleg — of yndisleg
til þess að vera leiksoppur
allra fifla New Yorkborgar”.
„Hættu þessu, Kennet“
sagði ég.
,JÞú heí'ur l}ka áhrif á
mig”, sagði hann.
„Vissirðu það ekki? Ég er
alveg eins og hinir”.
„Nei, ég vissi það ekki”.
„Fari þeir bölvaðir“, sagði
hann, „og ég get aldrei snert
þig”-
.„Kennet, elskan mín,
elskan mín”.
i „Patricia, ef ég snerti þig
aldrei, mundirðu vilja gift-J komið þar — akið þér þang-
ast mér og fara eitthvað burt.l að og svo sjáum við til”.
utan um þig og koma og
keyra og fá okkur frískt
loft!”
„Já, það skulum við gera”,
sagði ég.
„Taktu eina kvæðabék
eftir Swinbume með, eins og
væn lítil stúika”, sagði 'h-.mn.
„Ég ætia að láta þig lesa
uppha|t fyrir mér við morg-
unverðinn,; ef yið verðum á
fótum svo lengi”.-
Kennet háfði gaman af að
láta míg lesa kvæði fyrir sér
— mjög gamaldags og róman-
tísk kvæði: iEf til vill hafði
hann haft gaman af því í
skóla, eða éf til vill hafði
ungverska dansmærin íhans
haft gaman af slíku. Ég
spurði hann aldrei. ' '
Sjö um morgun.
Sólin var að koma upp yf-
ir Austuránni. Við sátum,
Kennet í krumpuðum kjól-
fötum og ég í bláa kjólnum
mínum, sem aldrei yrði ný-
legur aftur, undir gömlum
loðfrakka í bílnum hans hjá
Beekman Place. Okkur var
hlýtt og við vorum syfjuð.
Ég var að lesa fyrir hann úr
„The Garden of Proserpine”
From too much love of
living -
From hope and fear set
free
We thank with brief
thanksgiving
Whatever Gods there be
That no.life lives for ever
13. KAPÍTULI
„Bíll!”
,'lFai’i'ð " þér til dómshúss-
ins í Centre Street einni
götu fyrir ofan ráðhúsið”.
„Það ef fullt af dómshús-
um .þar.M^rú; mín, hvert
þeirra?”
„Ég veit:það ekki — aldrei
Ég hef nóg af peningum eft-
ir svo að við 'getum lifað *á
þþim eitt ár. Eg á ekki eittár
eftir. Við gætum fárið til Kali
f(j>rníu og þú gætir synt í
I •
Kyrrahafinu’V
jÞað hljómaði vel.
j„En hvað þýðir að hugsa
ufn það Kennet ’ Er ekki
eftirlætisorðskviðurinn þinn,
að það þýði ekki faia burt,
ef maður verði að taka sjálf-
an sig með? Þakka þér samt
fýrir”.
iVið sátum kyr um stund..
■(Hann leit upp og brosti,
og ég vissi, að hann var orð-
inn góður.
„Billríin er á naesta horni,
Pat”, sag'ðí hahríi „íláhgar'
þi*.tilað lúta eitthvað h-'ýlt
„Þettá kynni að vera það,
bílstjóri; stoppið þér, svo ég
'gefi spurt lögregluþjóninn
þarna”.
„Lögregluþjónn,. er þetta
dómshúsið, þar sem hjóna-
skilnaðir fara fram“.
„Nei, frú, þetta er verra;
þetta er Tombs fangelsið..
Næsta gata“.
Bílstjórinn hélt áfram inn
í næstu götu. Þegarrég fór
út, sagði hann: „Ég óskáyður
góðs gengis, frú mín”, svo
að ég gaf honurn fimmtíu
sent í staðinn fyrir 25.
Dómshúsið var falleg, ný
og hreinleg bygging. Ég
þpammaði hægt upp breiðar
tröppurnar að innganginuni,
hafði ekki ætlað mér að
lenda fyrir skilnaðardóm
stóli; mig hafði ekki langað
til að vera fráskilin; samt
sem áður var ég þarna á
leiðinni að hitta lögfræðing
minn og vinnustúlkuna, sem
var vitni mitt, fyrir framan
herbergi, sem var tölusett
238.
í anddyri dómshússins var
gríðarstór hringmyndáður
salur. Marmaragólfið var
sett bronzmyndum af dýrum.
Sennilega áttu þau að vera úr
stjörnufræðinni. Ég minntist
þess, að salurinn í Boston-
bókasafninu var líka settur
bronzdýrum, og að mér hafði
þótt gaman að ganga á dýr-
unum, þegar ég var barn, af
þvf að þau voru svo svöl og
hál fyrir fæturna.
Þetta dómshúss-anddyri
var fullt af mönnum í dökk-
um fötum og dularfullum á
svipinn, angandi af vindla-
lykt.
Lögfræðingurinn minn,
sem hafði verið lögfræðingur
Lúsíu, hafði sagt mér að vera
svartklædd. Mr.Charles Mars
hall Henry var einmitt mað-
ur, sem trúandi var til, að
muna eftir slíku. Á hinn
bóginn var það mín hugmynd
að fá svarta alklæðnaðinn að
láni, svo að ég þyrfti ekki að
vera í honum aftur. Ég hafði
þótzt viss um, að mér mundi
líða illa, hvert sem ég nokk-
urn tíma færi, í sömu fötun-
um sem ég hafði skilið við
Pétur í. ,
Ég hafði fengið þau að láni
hjá Helenu, sem var nýkom-
in með þau frá Frakklandi.
Helena ætlaði að taka viði
íbúð Lúsíu, þegar Lúsía gift-
ist. Helena málaði; bjó til
dýrðlegar tízkumyndir, x
raunsæisstíl — og dundaði
við að búa til grímur í tóm-
stundum sínum; Hún gerði
gys að- þeím okkar, sem átt-
um í brösum við karlmenn:
vann fyrir: þrisvár sinnum
meiri penin-gum en við Lúsía;
var gefin fyrir að lána þá vin
um, sem voru illa staddir; og
var hneigð fyrir að lesa
grísku leikritaskáldin á
frummálinu. Hún hafði blátt-
áfram andlit og mjúkan vöxt
(hún spilaði tennis af kaldri
grimmd) og hafði óaðfinnan-
legan smekk á fötum.
Kápan og kjóllinn, sem
hún hafði lánað mér, komu
mér til að líta út eins og ung
ekkja, sem framtíðin blasti
við. ...
Ég •- réyndi að hugsa um
í raun og veru hamingjusöm
og hváð Helena legði mest
upp úr í lífinu, meðan ég
gekk upp stigann að herbergi
no. 238, svo að ég þyrfti ekki
að hugsa um herbergi no.
238.
Vinnustúlkan mín beið
fyrir utan dómsherbergis-
dyrnar. Hún var rólynd, dug-
andi og þagmælsk negra-
stúlka. Þegar ég bað hana um
að vera vitni, eftir að lögfræð
ingurinn minn sagði, að ég
yrði að kjósa fólk, sem hefði
þekkt okkur Pétur bæði á
hjónabandsárum okkar,
sagði hún mér, ofur blátt
áfram, að hún hefði byrjað
starfsferil sinn í vist hjá
leikkonu og hefði þegar ver-
ið vitni í þrem skilnaðarmál-
um.
„Góðan daginn, Nóra.
Manstu nú allt, sem þú átt
að segja?”
„Já frú mín, það geri ég”.
„V.ið skulum bíða eftir Mr.
Henry fyrir innan, Nóra”.
Ég var fegin, að hún skýldi
vera róleg, því að hitt vitnið
mitt hafði farið til Chile, og
ekkert skilið eftir nema skrif
legan framburð.
Ég var alveg róleg sjálf.
Lúsía hafði verið hrædd um,
að ég yrði óró og hafði viljað
koma með; en fundur með
einum viðskiptavini h'enn-
ar kom í veg fyrir það. Ég
hugsaði um Lúsíu um stund.
„Frú Patricia, er þetta það
sem kallað er deilulausi dóm-
stóllinn”.
„Ég held ekki, að það sé
beinlínis nafnið á honum,
Nóra. Þetta er dómstóllinn
fyrir skilnaðarmál, sem ekki
er deilt um”.
„Ég vissi, að það var eitt-
hvað í þá átt. Þarna er Mr.
Henry, frú mín”.
„Góðan daginn, herra lög-
fræðingur. Nei ég er ekki vit-
und taugaóstyrk, þakka yður
fyrir.
„Dómstóllinn fer alveg að
taka til starfa. Yðar tilfelli
ætti ekki að taka meira en
tuttugu mínútur”.
Einhver annar, löngu áður.
hafði sagt við mig eitthvað
svipað: „Yðar tilfelli ætti
ekki að taka meira en tutt-
ugu mínútur.“ Fyrir löngu —
í bíl — Ó, já, hinn var lækn-
irinn minn-, sem ég var næst-
um búin að gleyma (þv.í
þurfti ég að láta mér detta
þa-ð, í. hug? Mér .s.tendur..ekki
á sama lengur. Mig fer að
verkja óþægilega í hjartað.
Það er bezt að líta í kring-
um sig og hugsa ekki).
Nóra situr " þráðbein . og
ánægð ög upp méð sér á svip-
inn. Herbergið er fullt af
smá-hópum af fólki, hver hóp
ur samanstendur af einum
lögfræðingi, einhi konu, sem
er í þann veginn að verða
„fráskilin kona” og einum
eða tveim vitnum. Þeir eru
alveg eins og smá-hóparnir
sem koma saman í biðsölum
á fæðingaspítölum. Einn
læknir, ein tilvonandi móð-
ir, einn kvíðinn eiginmaður.
En það eru engir kvíðnir eig-
inmenn hérna. af>ð er huggun.
Hinar tilvonandi fráskildu
konur eru eins spenntar á
svipinn og hinar tilvonandi
mæður voru. . . Jæja, ég lifði
það af líka.
Það er heimskulegt að láta
sér ekki á sama standa. Bara
þáttaskipti í lífi Nútímakonu.
Þvílíkt helvíti.
En ég hafði aldrei búizt
við að það mundi henda mig.
Ef til vill hafði ekki heldur
neinni af hinum f jóru konum,
sem þarna voru saman komn-
ar, dottið það í hug. Ég virti
þær fyrir mér. Ein var í
purpurarauðri silkkápu og
með purpurarauðan varalit
og rautt, litað hár. Purpura-
rauð munnvikin skulfu lítið
eitt. Önnur var á að gizka
sjötug og var með gamal-
dags hatt, skreyttan perlum.
og svarta silkihanzka. Ég
velti því fyrir mér, hvers
vegna skilnaður yrði svona
seint á vegi hennar. Mér
fannst hún vel geta sætt sig
við hjónabandið þessa litlu
stund, sem eftir var.
Ein kona var með ullar-
sjal, en önnur með safala-
skinn og Le Ðébut ilmvatn.
„Dómarinn er að koma inn,
við eigum öll að standa upp”,
sagði Hr. Henry. Dómarinn
var mjög gamall maður og
mjög blíðlegur á svipinn. Ég
hugsaði, að hann hlyti að
hafa gleymt allri ástríðu og
angist og hrifningu tuttugu
árum áður en ég fæddist.
Hr. Henry skýrði mér frá
að dómsritarinn væri að lesa
4dgskýrsluna og mitt mál
væri annað á dagskrá.
Ég hugsaði: „Því vil ég
vera að þessu ? Því geng ég
ekki út, hér og á stundinni?
Hvað mundi Pétur segja, ef
ég. gengi út og símaði hon-
um, að svona nokkuð næði
ekki nokkru átt fyrir jafn-
elskuleg hjón og við hefðum
verið? . • • Pétur myndi að
líkindum ekki segja neitt.
Hann mundi aðeins skella
heyrnartólinu á.
meira undrandi en .döpur, Ég Helenu og hvort Helena væri
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
BLflÐ FYBIR fl-LLfl
Ritstjóri og ábyrgðarmaður Agnar Bogason.
Blaðið kemur út á mánudögum. — Verð 1 króna í laiisa-
sölu en árgangurinn 52 blöð 48 krónur.
Afgreiðsla Kirkjuhvoli 2. hæð, opin á mánudögum.
'ur-1 , .7.:. ', ;Sími: ritstjóra 3975. . : . • n • •