Mánudagsblaðið - 16.05.1949, Side 8

Óvæntasta frétt vikunnar:
Eiraar Olgeirsson fjansl-
skapast gegn Marshalláaetl-
ruiinni.
Mbl. 14. mai).
> „Flugvélar félagsins flugu
20 daga mánaðarins, og féliu
þannig úr aðeins 22 dagar,
þrátt fyrir umhleypingasamt
veður í mánuoinum“.
(Tíminn 7. maí.
Þótt almenningur vissi það
ekki, þá vissu blaðamenn það.
í þrjú ár, að minnsta kosti,
hafði staðið „kalt stríð“
milli tveggja baðamanna
sjálfstæðisblaðanna. Ófriðar-
aðilarnir voru þeir Sverrir
Þórðarson hjá Mbl. og Páll
Jónasson hjá Vísi. Báðir sáu
þeir um innlendar fréttir
blaða sinna, og aðaláhuga-
efni þeirra hvors um sig var
að „scoopa“ hinn þ. e. a. s.
birta einhverja frétt, sem
hitt blaðið hafði ekki.
Báðir höfðu þeir afbragðs
auga fyrir „frétt“, og hvor-
ugur kunni á ritvél, en það
má heita sameiginlegt með
öllum blaðamönnum. Sögur
gengu um meðal blaða-
manna, hvernig þeir höfðu
'aflað fréttanna, sumar sann-
ar en aðrar ýktar. T. d. var
það einu sinni, að annar
þeirra sat á skrifstofu blaðs
síns, þegar hann heyrði allt
í einu í brunabíl. Bruni er
alltaf góð frétt, svo að þessi
■blaðamaður rauk út í bifreið,
sem hann hafði til umráða,
og elti brunaliðið á fullri
ferð. Áfram þaut brunabíll-
inn, og á eftir brunaði blaða-
maðurinn. Þegar þeir komu
inn að Elliðaánum, datt
blaðamanninum í hug að
vera kynni, að eldur væri
laus í „Stöðinni", þar þótt
ekki sæist reykur. En allt í
einu beygði brunabíllinn út
af veginum, og ók beint niður
í árnar, þar sem brunaverð-
irnir tóku að þvo hann.
Þrátt fyrir svona „von-
brigði“, þá hafa þessir blaða-
menn þó alltaf vakandi auga
fyrir því, sem er að gerast,
og fátt er það hér á landi,
sem þeir vita ekki um.
Morgunblaðsmenn hætta
að taka fréttir klukkan 12 að
kvöldi, nema eitthvað sér-
stakt sé að ske, og stundum
hafa þeir laumað því út úr
sér, að Vísismenn geri ekki
annað en að endurskrifa
fréttir, sem þeir birta. Vísis-
menn hafa jafnan svarað, að
þetta sé þveröfugt og benda á
mörg dæmi um það. að Vís-
ir flytji fréttir, sem Mogg-
inn hafi ekki.
En í síðustu viku varð Vís-
ir fyrir dálítilli óheppni.
Þriðjudaginn 10. maí birti
Morgunblaðið happdrættis-
frétt SÍÐS undir fyrirsögn-
inni „Hver fékk bílinn?....
kom á 48,346“ og um eftir-
miðdaginn varpaði Vísir
fram sömu spurningu „Hver
fékk Hudson-bílinn?..... á
númer 48346“.
Á miðvikudaginn vissu
þeir báðir sannleikann. Vinn-
ingurinn kom upp á númer
48436. Á blaðaskrifstofum
Vísis sátu þöglir menn og
hétu því, að þetta skyldi
vera í síðasta skipti, sem þeir
tryðu fréttum Morgunblaðs-
ms.
Þótt hér sé um óvenju-
lega gott leikaraval að ræða,
þá er TÁLBEITA alls ekki
sérstök mynd. Aðalefni
myndarinnar er um mann,
sem ieikur sér að því í tóm-
stundum sínum að myrða
konur, og gerir hann jafn-
framt lögréglunni brezku orð
Um það áður, Þetta líkar lög-
reglunni auðvitað stórilla og
hefur í frammi alls konar
brögð til þess að ná morð-
ingjanum. Amerísk stúlka,
atvinnudansari á ómerkilegri
búlu, missir eina vinkonu
sína á þennan hátt, og eftir
að hún hefur gefið lögregl-
unni skýrslu, ákveður yfir-
maður rannsóknardeildarinn-
ar, að hún eigi einginlega að
hjálpa þeim og gefur henni
lögregluskírteini. Hún vinn-
ur dyggilega starf sitt og
kynnist George Sanders. og
verður ástfangin. af honum.
Úr öllu þessu spinnast ósenni-:
legar og stundum leiðinlegar
situationir, sem enda á
þann hátt, að George lendir í
steininum, grunaður um öll
morðin. Ekki bætir úr skák,
að allir munir stúlknanna
finnast í skrifborðinu hans.
Þegar hér er komið, veit
rannsóknarlögreglan loksins
hver morðinginni er, en á-
horfendur hafa þá vitað það í
45 mínútur. Það, sem eftir
ér, getur áhorfandinn velt
því fyrir sér, af hverju hin
ágæta og víðfræga brezka
lögregla sé ófrægð á þennan
hátt.
George Sanders og Charles
Coburn leilta hvorki betur né
verr en vant er, og Boris
Karloff reynir með hjálp
1 jósanna að hræða áhorfendur
Lucille Ball er upp á sitt
bezta. A. B.
Mánudagsjtankar
Framhald af 3. síðu.
ur af bílstjórum, bílaviðgerð
armönnum og iðnaðarmönn-
um, sem ættu að vera þeim,
sem eftir væru í nágranna-
sveitunum, til léttis og hagn-
aðar. Eg benti á, að í SAMA
Tímablaði og greinin birtist
urn Selfoss-eggið væri löng
lýsing á því, þegar kastað
var heyi og matvælum úr |
flugvél handa bjargarvana
fólki og fé, ekki mjög langt
frá Selfossi. Bílstjórarnir og
allir hinir hreyfðu sig ekki.
Auðvitað fékk ég viðeig-
andi svar í Tímablaði, sem ég
rakst á. Mér var úthúðað og
sagt, að ég væri einhver gam
all nazisti, sem starfaði hér
á pósthúsinul!
„Tímanum" gramdist og
hann um það ,en svo mikið
er víst, að það hrokans og
heimskunnar samvinnufélag,
sem hefur Halldór frá Kirkju
bóli innanbúðar en Vigfús
Hreðavatnsgestgjafa fyrir
pakkhúsmann getur aldrei
viktað út annað mjöl en
rnaðkað og aldrei vegið neitt
inn nema með „löku lóði,“
eins og forðum daga á Báts-
endum.
Þessir búðarmehn Iiöfðu >
auðvitað enga aðstöðu til að
skilja að bak við gremju
mína út af fáfengilegum
skrifum um, að þorp eins og
Selfoss væri „fjöregg“ nær-
liggjandi sveita, lá hugsunin
um, að ef við nú eigum að
DUGA, þýðir ekki að brons-
era alvöruna. Þorp eins og
Selfoss et aðeins svolítill
hólmi í hinu mikla fólksflóði
sem á sér lón og ósa við
Faxaflóa. Og sá hóhni hefur
litla þýðingu, þó þar reki
nokkrar spýtur á land í bili,
ef skilning brestur til að
hafa yfirsýn yfir allan vand-
ann og þora að mæta honum.
Selfoss er auðvitað ekkert
fjöregg, það vita vafalaust
sjálfir, þeir sem á Selfossi
búa og kæra sig ekki um hé-
gómlegt samvinnusmjaður.
^notisque tandem — —
Alþingismenn eru að
„fara heim“ eða um það bil.
Endirinn verður víst svipað-
ur og áður. í Iokin eru sam-
þykkt nokkur lög um nýja
skatta, nýja sjóði til að
bjarga þeim, sem hafa orðið
harðast fyrir barðinu á
gæftaleysi fiskimiðanna og
hinum enn strangari fárviðr-
um í stjórnmáiunum, er hafa
verið svo þrálát, að þingmömt
um hefur ekki „gefið“ í all-
an vetur, nemá til að draga
einskisverðar ýsur í hálftóm
um þingsölunum. Um annað
er ekki að ræða, Það er víst
séð til fulls, að þingmenn
okkar eru þess ekki mcgnug
ir að koma fjármálum og at-
vinnumálum landsins í sóma
samlegt horf. Við það situr.
Og svo fara þeir heim, og
það, sem við blasir, er verk-
fall á verkfall ofan, sem trú
lega nær hámarki í Dagsbrún
arstöðvun rétt fýrir sðdar-
vertiðina.
Thor Vilhjálmsson stud. mag. í París, Myndin er eftir Örlyg
Sigurðsson, málaia, sem nú heldur sýnSngu í
Mstamannaskálanum.
Málverkasýning ðrfygs Sigeirðssonar
Örlygur Sigurðsson, Guð-
mundssonar skólameistara,
opnaði málverkasýningu í
Listamannaskálanum. síðast-
liðinn laugardag. Örlygur er
einn af ungu og jafnframt
efnilegustu málurunum okk-
ar og hefur fengið ágæta
dóma fagmanna fyrir list
sína.
Örlygur hefur haft tvær
sýningar áður hér í Reykja-
vík, 1945 og ’47, en eiha á
Akureyri 1946. Á fyrstu sýn-
ingu hans hér í Reykjavík
seldust öll verk hans upp á
svipstundu, og á hinum sýn-
ingunum hefur aðsókn og
sala verið geysimikil.
Að loknu stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
Þegar litið er á aðgerðir
þingsins anna.rs vegar ög pen j
ingamál okkar, viðskiptamál
og yfirleitt. allan „straktnr“,
þess opinbera vaids hér á!
landi nú hins vegar, detta
manni í hrag þan gamalknnnn
orð Cicero g&mla, þegar!
hann hóf mál sitt gegn ein-
um al höftiðpauram þejrrar
sandrangar, sem þá ógnaði
Kóm:
„Qnonsqae tandem abnt-
ere patientia nostra“ — hve
iengi ætlar þú að misbjóða
þolinmæSi vorri!
Sanr.arlega misbýðnr Al-
þingi þolinmæði allra hugs-
andi manna, og þarf raunar
ekki að orðlengja. um það.
En hve lengi------?
Þmgmeimirnir era 52, eins
og spilin. En þáð þættu lítils-
nýt spil við venjulegt grænt
borft, ef í þao vautaði mörg
af mannspihmum.
fór Örlygur til Bandaríkj-
anna til þess að stunda mál-
aralist. Var hann þar við
nám í fjögur ár, og luku
kennarar miklu lofsorði á
verk hans. Eftir stutta við-
dvöl á íslandi íór Örlygur til
Frakklands og ítalíu, bæði
til þess að mála og svo að
kynnast ýmsum listaverkum.
Úr þessu ferðalagi kom hann
seint í haust sem leið, en
hefur síðan varið tímanum til
þess að mála og undirbúa
sýningu þá, sem nú er í
Listamannaskálanum. Á sýn-
ingunni eru ,130 verk eftir
hann, og eim það olíu-, dekk-
litamyndir og teikningar.
Mikið af myndunum eru
frá férðalögum Örlygs um
Ítalíu og Frakkland, og má
sem aæmi nefna Frá Nizzu,
Frá Miðjarðarhafi, íslenzk-
ir Bóheimar í París, en það
eru nokkrir íslenzkir stúd-
entar, sem þar stunda nám.
Einnig eru þar myndir af
frægum borgurum og nafn-
kenndum, m. a. Davíð frá
Fagraskógi. Júlíus Havsteen,
sýslumanni, Birni Bjarna-
syni cand. mag., Pétri Bene-
diktssyni, sendiherra o. fl.
Þá eru þarna margar
skemmtilegar myndir frá lif-
inu í París, sjálísmyndir og
ýmis önnur listaverk.
Það ber ekki að efa, að
Reykvíkingar sæki þessa
sýningu Örlygs eins vel og
hinar, og vist er um það
að þeir, sem þarna koma,
fara þaðan fullvissir um, að
framfarir þessa unga lista-
mánns sýni glöggt, hvern
marrn hartn f*#«rmir.