Mánudagsblaðið - 05.06.1950, Blaðsíða 6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 5. júní 1950.
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur madur - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
5. KAFLI
,,Það er ákaflega vel gert
•«f þér“, sagði Faversham,
.„ég skal ekki gleyma því.“
„Nei“, sagði Paul rólega,
„ég ætla mér ekki heldur að
láta þig gleyma því.“
Rödd hans var svo hörð,
iað bæði Cara og Faversham
^ilitu ósjálfrátt upp. Þau
-störðu bæði á hann, meðan
hann kveikti sér rólega í
sígarett uog sagði síðan.
„Þessi litla lygi þín kemur
til að kosta þig nákvaamlega
■ eitt þúsund pund, og ég væri
þakklátur, ef þú gæfir mér
.ávísun þína eins fljótt og
hægt er“.
„Hvað segirðu?“ Rödd Fav-
ershams var hás, og svipur-
inn lýsti vantrú. „Þú meinar
•ekki það, sem þú segir
Paul?“
Paul fékk sér annan reyk
“úr sígarettunni. Hann horfði
upp í loftið. „Eg fullvissa
þig um, að ég meina það“,
• sagði hann rólega. „Þegar á
allt er litið, því ekki? Þús-
** un'd pund breyta engu hjá
þér, en þau hjálpa mér úr
mikíum peningavandræðum.
Þar að auki ættilrðu að á-
líta þetta mjög ódýrt. Að
borga núna eitt þúsund punc
til þess að þurfa ekki að
:fórna fjörutíu þúsund á ári
scinna. Engipn óbrjálaður
xnáður myndi hika. Láttu
mig hafa ávísunina, og þú
. gctur sagt gömlu konunni,
að ég hafi farið til Parísar og
.gift mig þar, ef þú vilt“.
Það varð önnur þögn. Fav-
• ersham starði á hann undr-
andi augum. „Skrattinn hafi
þuð“, sagði hann, „það eru
ekki þessi þúsund pund, ég
hcfði látið þi| hafa þau, ef
þú hefðir beðið um þau. En
:að þú skyldir taka þessu á
þennan hátt, það — er ......“
" hann þurrkaði sér um ennið
mcð silkivasaklút. , Það er
sama, sem fjárkúgun“.
En Paul sat bara og brosti
:róloga.
„>Mér þykir leitt, að þú ert
æstur“ sagði hann þurrlega,
.,*ef til vill hefði ég átt að
scgja þetta á annan hátt. Við
skulum heldur segja, að pen-
ingarnir séu lán, sem á að
. greiðast, þegar mér sýnist.“
Faversham sýndist létta.
Fas hans varð rólegra.
„Ó — jæja“ sagði hann.
„Fyrst við getum litið á það
sem lán ....... ekki að þú
þurfir að flýta þér að endur-
gjalda það,“ flýtti hann sér
að bæta við.
„Það hljómar vissulega
teetur“, samsinnti Paul, „og
: sv0 lengí sem hlutirnir
hljóma rétt, þá eru þeir rétt-
-fir ffá þínu sjónarmiði, er það
-ekki Faversham?“
Hið fagra andlit frænda
- noðnaði dálítið. Hann
• jjt-únni■; aldrei við Paul, þegar
t'tra-riii var í hæðnisdcapi.
Paul stóð á fætur.
„Eg skil þig eftir með ung
frú Reni,“ sagði hann „þrjú
saman er allt of margt og
aldrei jafn leiðinlegt og
þegar dansinn er í fullum
gangi. Auk þess hefi ég
grun um, að ungfrú Reni
kunni að meta það að vera
ein með þér. Hún var ekkert
hrifin af fylgd minni hingað
í kvöld. Það ætti að óska þér
til hamingju Faversham. Hún
er mjög falleg stúlka, þú
mpndir víst ekki,“ bætti
hann vió dálítið brosleitur,
„vilja láta hana fylgja þess-
um þúsund pundum.“
„Cara roðnaði. Hana dauð-
langaði til þess að rísa á
fætur og gefa honum vel út
látinn löðrung. Hún hafði nú
sömu skoðun á honum og í
fyrstu. Hann var ekki ein-
ungis mjög ógeðfelldur mað-
ur, heldur sýndi það sig, að
hann var jafnframt mesti
refur. Það var óþokkabragð
að pína þessi þúsund pund
út úr Faversham. Favers-
var mjög móðgaður yfir síð-
ustu orðum Pauls.
„Sjáðu nú til, Paul .......“
byrjaði hann.
„Eg ætlaði ekki að móðga
þig“ sagði Paul léttilega.
„Það er ekki eins og að
biðja um tunglið og stjörn-
urnar, finnst þér? Auk þess,
veit ég ekki, hvað ég hefði
átt við hana að gera, ef hún
hefði fylgt þessum þúsund
pundum. Hún virðist ung
stúlka með ákveðnar skoðan-
ir, og þær skoðanir virðast
ekki samrýmast mínum
þessa stundina. Þakka fyrir
kvöldverðinn, Faversham.
Þetta er * bezti kvöldverður,
sem ég hefi fengið svo mán-
uðum skiptir“. Hann sneri
sér^að C-öru, hneigði sig og
dætti við með stríðnisglotti.
,iQg þakka yður, ungfrú
Reni, fyrir að leyfa mér að
sjá dökkrauða sloppinn yðar
í kvöld. Það var sannarlega
meira spennandi\en að verða
að bíða frammi á ganginum,
þar sem allt lyktaði af
steyktum fiski. Eg vona, að
þér leyfið mér að heimsækja
yður einhverntíma í framtíð-
inni; En ......“ bætti hann
við, þegar hann sá, að hún
var um það vil að svara hon-
um reiðilega, „verið þér ekki
of fljótar að bjóða mér heim.
Maðurinn er alltaf hrifnari
af því, sem hann verður að
hafa eitthvað fyrir “
Faversham og Cara störðu
á eftir honum. Þau roðnuðu
bæði og reiðin tindraði í
augum þeirra. Brúnu augun
hennar Cöru skutu neistum.
Hún var að velta því fyrir
sér hvort henni hefði nokk-
urn tíma verið eins illa við
mann eins og henni var við
frænda Favershams.
Það var Faversham, sem
að lokum rauf þögnina. Þetta
hafði verið óróaleg þögn.
Hann strauk hendinni uip.
hárið og sagði?
,,‘Satt að segja datt mér
aldrei í hug, að Paul gæti
lagst svona lágt. Eg veit að
hann hefur verið sama sem
félaus í nokkurn tíma, en
fjandinn hafi það, það er
honum sjálfum að kenna.
Hann vill ekki taka nokkra
heiðarlega vinnu. Hann er
alltaf að fikta við vélar.
Öll fjölskyldan er orðin á
móti honum. sérstaklega
gamla konan. Eg verð að
segja það, að ég hef alltaf
reynt að verja hann, en núna
....“ Hann hreyfði höndina
eins og hann væri að af-
saka eitthvað. „Það er erfitt
að ganga framhjá þessu at-
riði“.
Cara kinkaði kolli alvar-
leg á svipinn. „Það er satt“
sagði hún.
„Eg veit“ hélt Faversham
áfram, „að ég hefði ekki —
hefði ekki átt að segja
ömmu að það væri vegna
Pauls, að ég væri að heim-
sækja Letty. En þegar á allt
er litið þá getur það ekki
gert honum neitt illt. Hún
vill ekkert hafa með hann
að gera, hvort sem er ......
Og svo, þegar ég hafði beðið
hann afsökunar þá fer hann
svona að ráði sínu. Ekki“,
bætti hann við í flýti, „svo
að skilja að mér standi ekki
á sama um þessi þúsund
pund, það er aðferðin.“
Cara kinkaði kolli hátíð-
lega til samþykkis. Hegðun
Pauls hafði alveg hvítþvegið
Faversham í augum hennar.
Hún hefði ekki getað skýrt,
hvernig þetta skeði, en það
skeði samt. Hann var aftur
kominn í hið mikla álit, sem
hann hafði næstum hrapað
úr um kvöldið.
Meðan á þögninni stóð
leit Faversham yfir borðið
og hreifst aftur af æsku og
fegurð. hennar. Honum hafði
í hattabúðinni, að hún væri,
sem grísk gyðja, klædd holdi
og blóði, og nú vaknaði
sama tilfinningin hjá hon-
um aftur. Hún var svo sér-
staklega beinvaxin og mátu-
lega grönn og vöxturinn
gjörsamlega fullkominn;
hárið ú henni, tinnusvart,
var vafið í grískan hnút í
hnakkann. Pául hafði sagt að
hún væri lagleg, en honum
fannst hún meira en lagleg;
hún var fögur. Hann studdi
báðum olnbogunum á borð-
ið, hallaði sér að Cöru og
sagði: •
„Eg er hræddur um að þér
hafið ekki fengið gott álit
á mér eftir þetta atvik?“
„Eg skil“ sagði Cara hægt,
„að minnsta kosti held ég að
ég geri það. Þegar menn
lenda í vandræðum, þá segja
þeir oft það fyrsta, sem þeim
dettur í hug.“
„Þetta er fallega sagt af
yður“ sagði hann dálítið hás,
og um augnablik, mættust
augu þeirra í þægilegu ljós-
inu. Það var heillandi augna-
blik, augnablik sem þau
skiptust á einhverju — ein-
hverju sem er næstum of
dýrmætt til þess að segja í
orðum; þegár spurninga er
spurt og svarað, ósjálfráðra
spurninga, sem hvorki fylgir
skynsemi né rökfræði.
„Eigum við að dansa?“
spurði hann allt í einu.
Þó hann væri ekki dansari
af guðs náð, þá voru hreyf-
ingar hans virðulegar og takt
vissar. Hann var líka fall-
egur á gólfinu og hélt Clöru
eins og stúlkur vilja að þeim
sé haldið — innilega en þó
ekki of innilega, jafnframt
því sem hann eins og gæfi í
skyn að hann væri ekki að-
eins að verja hana fyrir öðr-
um dansgestum á gólfinu
heldur einnig fyrir öllu illu í
heiminum.
. Þau töluðu fátt meðan þau
dönsuðu. Cara var alltof sæl
til þes$ að tala.
„Þetta var mjög gaman“
sagði Faversham þegar þau
settust niður.
Yndislegt“ sagði Cara
hljóðlátlega.
„Við verðum,“ hélt hann
ófram, „að fara oft út og
dansa saman.“
Hún brosti. „Eg hef ekkert
á móti því.“
„Segið mér“ og það var
nýr ákafi í rödd hans, „allt
um sjálfa. yður; Eg veit að
Thersea, en hvað gerið þér
annað? Búið þér hjá foreldr-
um yðar, eða einar?“
„Eg bý“ sagði Cara alvar-
lega „með herra Tidworth.“
„Herra Tidworth?“ spurði
hann hálf ókvæða. „Með
herra Tidworth?“ endurtók
hann.
Cöru langaði til þess að
hlæja.
Hafið þér nokkuð við það
að athuga þó ég búi með
herra Tidworth?“ spurði hún.
Svipur hans var auðlesinn.
Hann hafði óteljandi hluti
við það að athuga að hún
skyldi búa með herra Tid-
worth, hver sem hann kynni
að vera. Henni varð skyndi-
lega ljóst að hann var af-
brýðisamur og henni fannst
hún verða óumræðilega ham-
ingjusöm.
„Er hann“ spurði hann dá-
lítið loðmæltur „ekki ætt-
ingi yðar eða eitthvað slíkt?“
Hún hristi höfuðið. Glettn-
in skein úr augunum á henni.
„Nei, ekkert skyldur. Við
bara búum saman okkur til
ánægju“
Hann fékk andköf.
„En héfur hann ekkert við
það að athuga að þér — að
þér skuluð fara út með
mér?“ spurði hann.
Henni var erfitt um að
halda niðri í sér hlátrinum,
en henni tókst það þó með
áreynslu, og svaraði alvar-
lega:
„Honum er aldrei um að
ég fari út á kvöldin. Honum
leiðist að vera skilinn eftir
einn.“
Nú varð aftur þögn. Hún
var um það bil að gefa skýr-
ingu, þegar hann spurði:
„Hvað ætlizt þér fyrir með
hann núna?“ Hann lagði á-
herzlu á orðið núna og var
væéi ákafur og ákveðinn,
þegar hann sagði.
Einhver hvíslaði að henni
að spyrja: „Hvað ætlið þér
yður með Letty núna?“
Hann varð enn reiðilegri
á svipinn. Æðarnar þrútnuðu
á enni hans.
„Letty er úr sögunni núna“
sagði hann loðmæltur. „Mér
er nú ljóst að hún hefur
engu máli skipt í nokkurn
tíma. Eg var í hæsta Lagi
snortinn af henni ok skamm-
ast mín nú hjartanlega fyrir
það. Hún hefur farið geypi-
lega í taugarnar á mér upp
á síðkastið. Þér hljótið að
hafa tekið eftir því í búðinni
í dag?“
Hún kinkaði kolli. ,Já,
víst tók ég eftir bví. Eg sá, að
yður var illa við að vera
kallaður Tótó. Hún vissi að
þetta var illgirnislegt, en
allt er leyfilegt í stríði og
ástum, sérstaklega ef keppi-
nauturinn er stúlka eins og
Letty Havilant.“
„Illa við það“ hreytti hann
út úr sér. „Eg gæti snúið
fundizt um eftirmiðdaginn
þér vínnið hjá. tMadame