Mánudagsblaðið - 10.07.1950, Blaðsíða 6

; >ú-j í
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
.öífí'I Húj. .01 />nr.:ugfii>:«:.:14.
Mánudaguriim 10. júlf 1950.
‘ i í** *•
- .'W'VW’V
FRAMHALDSSAGA:
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
Með þessum orðum sneri
hún við og fór út úr skrifstof-
unni og út á götu. Hún beið
ekki eftir því, að kveðja hin-
ar afgreiðslustúlkurnar. —
Henni fannst hún ekki vera í
skapi til þess að tala við
neihn. Hún var alltof reið til
þess. Hún gekk niður götuna
og tók ekki e;in nei.va eða
neinum. Hún rakst því'oit á
fótgangandi fólk, án þess að
vita að hún gerði það. Hún
réð sér ekki fyrir reiði út af
þessu óréttlæti. Hún hríði
unnið fyrir frú Theresu með
trúmennsku í tvö ár, er, nú
var hún rekin umsvifalaust,
áf því að hún hafði eitthvað
kóketterað við Faversiram.
Þetta þótti henai hart.
Hún gáði ekki að, hvar hún
fór, og því var ekki að furða,
þótt hún rækist harkalega á
ungan mann, sem staðnæmzt
hafði fyrir framan hana, svo
að hún gat ekki komizt Tram
hjá honum. Hann var hár,
grannur, ungur maður, með
jarpt hár og brosandi, blá
áugu. t
„Þér gætuð gáð að, hvar
þér gangið,‘t sagði hann. —
,,‘Eða gangið þér venjulega um
með augun á götunni, og rek-
izt á þá, sem fyrir eru?“
Iiún leit upp og hrökk við.
Hún þekkti röddina. Þekkti
hana of vel. Þetta var rödd
ónytjungsins, Pauls Hayden.
„En sú heppni,“ hélt hann
áfram, er hún gagði ekki
neitt.y,Það vildí .svo íil, vað ég
ætlaði að fara í hattabúðiná
að sjá yður og bjóða yður í
hádegisverð.“
„í hádegisverð með yður?“
spurði hún efablandin.
Af öllum karlmönnum í
heimi var hann sá. sem hún
vildi sízt borða með. Og svo
var nú hitt, að eftir skilnað-
arr-immuna í gærkvöldi virtist
það ótrúlegt, að hann vildi
bjóða henni í hádegisverð.
„Hvers vegna ekki? Eg er
múraður og sýni örlæti við
alla. Eg á 500 sterlingspund
í bankanum. Eg hef aldrei fyr
átt svo mikla peninga í baiik-
anum.“
„Það er víst allt og sumt,
sem eftir er af þúsundinu
hans Faversham,“ sagói hún
napurlega.“
„Þér hafið rétt að mæla,
góða mín,“ sagði hann. „'Þér
hafið alveg rétt fyrir yður. Eg
er svo kátur, að mig langaði
til að syngja, mig langar til að
dansa, en mest langar mig þó
til að bjóða fallegri stúlku í
hádegisverð. Þess vegna varð
mér hugsað til yðar.“
„Eg á víst að verða upp
með mér, eða hvað?“ spurði
hún kuldalega.
„Já, svona í -hófi,“ sagði
hann og glotti. „Héma um
kvöldið fór ég með yður til
miðdegisverðar á kostnað Fa-
vershams og —“
„Og í dag bjóðið þér mér
líka í hádegisverð á kostnað
Favershams," greip hún fram
í stuttaralega. -
Hann roðnaði lítið eitt á
enninu, en augnabliki síðar
brosti hann kímnislega til
hennar.
„Stendur það ekki á sama,
ef við f áum matinn ? En vel á
minnzt, þér gætuð kannske
sagt mér, hvert þér eruð að
flýta yður?“
„Ekkert sérstakt,“ svaraði
hún, „eða réttara sagt, ég geri
ráð fyrir að hafa verið á leið-
inni heim. Eg missti atvinn-
una.“
„Það er prýðilegt,“ sagði
hann ánægjulega.
„Það er ánægjulegt, að yð-
ur skuli finnast það prýði-
legt. Eg lít allt öðrum augum
á það,“ svaraði hún.
„En þannig ættuð þér ein-
mitt að líta á það,“ svaraði
hann öruggur. „Það bezta,
sem fyrir mann getur komið,
er að vera rekinn úr góðri og
þægilegri atvinnu. Ef maður
heldur góðri vinnu of lengi, þá
verður maður áhugalaus og
latur. 'Auk þess hefur maður
gott af að þola nokkum mót-
gang. Það er það, sem er að
Faversham. Hann Kefur aldrei
þurft að þola mótgang."
Cöru langaði ekkert til að
ræða um Faversham við hann
og sagði honum það.
Paul lyfti annarri augna-
brúninni lítið eitt.
„Þér emð trúlyndar, finnst
mér,“ sagði hann. „Eða eruð
þér ástfangnar af hinum ó-
verðuga frænda mínum?“
Cára svaraði honum mjög
stuttaralega, að það væri önn-
ur spuming, sem hún ætlaði
ekki að ræða við hann. —
En hann bara brosti.
„Það lítur út fyrir, að sam-
komulagið milli okkar sé eins
og vant er í dag. Hvað segið
þér um hádegisverðinn ?“
Hún sagði, að það væri allt
óf snemmt að borða hádegis
verð, svo hann stakk upp á
að fara í Ritz og fá sér cock-
tail. Og sér til mikillar undr-
unar þáði hún það. Þegar á
allt var litið, hvað hafði hún
að gera heim? Húsráðandinn
myndi ekki vera búinn að gera
í stand herbergið hennar og
Tidworth myndi vera of syfj
aður eftir nóttina til þess að
vilja nokkuð með hana hafa
að gera. Auk þess hafði hún
ekkert að gera allan daginn.
Faversham ætlaði ekki að
hitta hana fyrr en um kvöldið.
Hún hefði getað hringt til
hans og sagt honum, hvað
hafði skeð, en einhvem veg-
inn fannst henni það ekki
rétt. Vegna fyrri kynna hans
við Letty gæti honum fund-
izt sem hann ætti sök á því,
sem skeð hafði, og hún vildi
ekki, að honum fyndist hann
eiga sökina.
Paul og hún héldu áfram
eftir Bond Street, eftir Picca-
dilly og í áttina að Ritz. Þó að
hún segði við sjálfa sig, að sér
geðjaðist ekki að þessum unga
manni, þá varð hún að játa,
að henni fannst samveran
með honum að mörgu leyti
hressandi. Auk þess var hún
forvitinn um hann, í sann-
leika sagt. Hana langaði að
álíta hann ungan ónytjung, en
einhvern veginn var henni það
ekki mögulegt. Hún fann það
greinilega á sér, að á bak við
kæruleysið var staðfesta og
tilgangur. Hún fann það líka,
að þó hann virtist vera rólynd
ur og kærulaus, þá hafði hann
stálvilja og ótæmandi vinnu-
þrek. Stundum, virtust gérðir
hans líkjast ómennis-athöfn-
um, en henni var ómögulegt
áð sannfæra sig um það. —
Þetta var allt sáman mjög
einkennilegt.
Þau settust við lítið borð í
salnum og Paul bað um tvo
„White Ladies“.
„Eg drekk aldrei cocktail á
daginn,“ sagði hún í mótmæla
skyni. :
„En þér drekkið einn núna,“
sagði hann. „Maður á að
minnsta kosti að gera það einu
sinni á ári, sem maður gortar
af að gera aldrei. Að minnsta
kosti, ef maður ætlar sér að
halda áfram að vera mann-
legur, á maður að gera það.
Ef ég væri einræðisherra, þá
mundi ég láta dæma þá eina
til dauða, sem þættust synd-
lausir.“
Cara kinkaði kolli. Sólin
skein í gegnum gluggann og
geislarnir brotnuðu í svarta
hárinu hennar, sem kom út
undan litlum fallegum hatti,
er hún sjálf hafði búið til. —
Henni fannst, að málefni það,
sem hann hafði minnzt á, væri
þess virði, að það mætti ræða.
Þegar þau voru hálfbúin úr
glösunum hallaði hann • sér
fram og sagði allt í einu:
„Ein af ástæðunum fyrir
því, að mig langaði að hitta
yður í dag er sú, að mig lang-
ar að biðja yður afsökunar á
sumu af því, sem ég sagði við
yður í gærkvöldi og kvöldið,
sem við kynntumst.“
Hún horfði hvasst á hann.
„Þá viðurkennið þér, að þér
hafið haft rangt fyrir yður.“
Hann brosti. „Hvort svo er
eða ekki, kemur málinu ekki
við. Það er óafsakanlegt að
vera ókurteis af ásettu ráði,
og þegar sú, sem fyrir því
verður, er eins falleg og þér,
þá er það helmingi óafsakan-
legra.“
„Eg sé ekki, hvernig útlit
mitt kemur þessu nokkuð
við,“ svaraði hún kuldalega.
„Auðvitað kemur útlitið
málinu við,“ svaraði hann, og
bláu augun tindruðu. ,,R.ifr-
ildi eins og okkar í görkvöldi
er ágæt byrjun á ágætri vin-
áttu.“
„En ef þér haldið, að ég sé
Letty Havilant númer tvö,
hvers vegna ættum við þá að
vera vinir?“
„Mér þykir þér aðlaðandi,“
sagði haiin einlægnislega. —
„Þér hrífið hiig meira en nokk
ur stúlka, sem ég hef kynnzt
á þessu ári.“ Hann hló og-
bætti við: „Eg get'sagt á síð-
ustu 18 mánuðum, ef yður
líkar það betur. En hvað sem
því líður, ef það er ekki nóg
ástæða, hvað er þá nóg á-
stæða?“
„Mér þætti betra að halda,
að þér æsktuð vináttu minn-
ar af því að þér bæruð virð-
ingu fyrir mér,“ svaraði hún
hljóðlega.
„Vítleysa,“ svaraði hann
hjæjandi. „Þér eruð enn full-
ar af rómantískum hugleið-
ingum, kæra Cara. Engin fal-
leg kona vill láta bera virð-
ingu fyrir sér. Hún vill vera
elskuð, gert veður út af sér
og hrósað.“
„Berið þér ekki virðingu fyr
ir nokkurri stúlku?“ spurði
hún.
„Auðvitað/1 svaraði hann
'og brosti. „Eg ber virðingu
fyrir alls konar kvenfólki, og
að einni undanskilinni, eru
þær allar þrautleiðinlegar. —
Það er t. d. ein föðursystir
mín og tvær kerlingar, sem
eru frænkur mínar. Þær eru
virðulegustu konur. Ganga á
lághæluðum skóm, hafa rautt
nef og fara reglulega í lang-
ar gönguferðir. Nú, svo er
húsráðandinn hjá mér og
móðir hennar, sem býr hjá
henni og tengdadóttir henn-
ar, sem heimsækir hana á
sunnudögum. Eg ber virðingu
fyrir þeim öllum. Eg er .jafn-
vel viss um, að ég ber virð-
ingu fyrir dóttur hennar, þeg
ar hún eldist. Hún er lifandi
eftirmynd móðurinnar.“
Cara gat ekki að sér gert að
hlæja. Hvað sem arinars var
hægt að segja urn Paul Hay-
den, var ekki að efast um, að
viðræður hans voru hress-
andi. Litlu seinna byr juðu þau
að borða og Cara skammaðist
sín fyrir að játa, að hún
skemmti sér. Hún minntist
þess, að það kom fyrir að mað
ur skemmti sér, og eins hitt,
að stundum hélt maður að-
eins, að maður skemmti sér.
Þetta fór ekki alltaf saman.
„Eg verð að fara heim og
vinna dálítið,“ • sagði hann,
þegar máltíðinni var lokið.
„Eg hélt, að þér ynnuð ekk
ert,“ sagði hún:
„Jæja, þér mynduð kannske
ekki kálla það vi:md,“ svar-
aði hann brosandi. Favefsham
myndi ekki gera það. Það lík-
ist ekki því að vera með hvítt
um hálsinn og láta einkarit-
ara sinri segja, að maður sé
ekki við, þó það sé ekki satt.
Það hefur ekki í för með sér
business-hádegisverði, sem
byrja klukkan 12,30 og enda
klukkan fjögur um eftirmið-
daginn.“ Bláu augun hans
tindruðu aftur.
Þegar þau skildu, minntist
hann ekkert á, að þau myndu
finnast aftur, og henni þótti
það hálf leiðinlegt, þó hún
segði við sjálfa sig, að það
væri bara hégomagirnd henn-
ar, seiiTKefði særzt.
Hún hugsaði, að hégóma-
girnin væri afar mikilsverður
þáttur í lunderni stúlkna. —
Hún gæti'farið á dansléik með
"manni, sem henni þÍEtti fekk-
ert tii koma, en éíhárin væri
allur á iði eftir annarri
stúlku, þá yrði hún dálítið
gröm. Þetta var rökrétt, en
rökvísi kemur lífinu,.sem við
lifum í dag, svo lítið við.
Hún fór úr strætisvagnin-
um og gekk hægt heim að hús
inu, sem hún bjó í. Hún von-
aði, að hennar biði eitthvað
óvænt og skemmtilegt. Frá
sjónarmiði réttlætisins æ.tti
ætti að hafa verið einhver
frændi h.ennar, sem hún aldr-