Mánudagsblaðið - 25.09.1950, Blaðsíða 1

„figmarkssföfiæðið"
®g rífsfjórn ÞjoÓviSjans
Ritstjórn Þjóðviljans
rak upp sái*saukavein ný-
lega, líkt og fálkinn
gerir, þegar hann kemur að
hjarta rjúpunnar.
Tilefni veinsins var það,
að Mánudagsblaðið hafði
undrazt yfir hinni löngu
fjan-eru Einars Olgeirsson
ar og þögninni, sem ríkt
hafði um ferðalag hans til
Þýzkalands. Blaðið skýrði
svo einnig frá þvl, að kona
Einars hefði farið á fund
utanríkismálaráðherra og
spurzt fyrir um mann sinn,
sem hún hafði ekki heyrt
frá I svo langan tíma.
Flokksbræður Einars vissu
ekki, hvar hann var, enda
lét Einar ekki f rá sér heyra
af einhverjum ástæðum.
En tilefni sársaukaveins
rifcstjórnarinnar verður því,
aumara, þegar betur er að
gætt. Þar segir m. a.: „Þótt
oft liafi verið óvægilega
deilt í íslenzkum stjórnmál-
um, hefur yfirleitt verið
hh'fzt við að gera árásir á
konur stjórnmálamanna og
aðstandenda þeirra. En í
gær rýfur Mánudagsblaðið
einnig þetta lögmál lág-
markssiðgæðisins“.
Það er hálfgaman, þegai
blað eins og Þjóðviljinn.
sem svo oft hefur rofið
„lágmarkið“ í fréttastarf-
semi sinni og söguburði, að
allur almenningur hefur
fyrir Iöngu hætt að taka
mark á lionum, vænir aðra
um lúalega árás á „aðstand
endur stjórnmálamanna“.
Magnús Kjartansson og
Sigurður Guðmundsson
muna kennske ekki cftir
því, þegar þeir réðust á
svívirðilegan hátt á dóttur
Ólafs Thors, nemanda í
Menntaskólanum, til þess
eins að hefna sin á Ólafi
fyrir það, að hann sá,
þóít seint væri, að samstarf
við kommúnista var óhæft
með öllu.
Þeim mun einnig úr
minni liðið, þegar jæir réð-
ust á f jölskyldu eins mik-
ilvirkasta stórkaupmanns
höfuðstaðarins fyrir það
eitt, að hann leyfði sér að
sigla til Danmerkur.
Þeim eru úr minni allar
Framhald á 8. síðu.
FORMABUR FJÁRHAGSRÁÐS SANNUR AÐ
LEIBINLEGRI HLUTDRÆGNI í STARFI
Magnús Jónsson, guðfræðiprófessor, formaður
Fjárhagsráðs og einhver sá óhæfasti opinber starfs-
maður, sem við höfum, og er þó langt til jafnað, hefur
nú um skeið ekki látið til sín heyra.
Hann hefur tekið upp það ráð, sem rökþrota
mönnum er oft svo hentugt, en það er að þegja. En
eins og við höfum svo oft bent á hér í blaðinu, má
ekki skilja það á þann hátt, að Magnús eða samstarfs-
menn hans hafi nú yfirgefið veg óréttlætis og rang-
inda og reynt að þræða hinn grýtta veg réttlætisins.
Því er langt frá. Daglega er vildarmönnum Fjárhags-
ráðs veitt leyfi, en þeim, sem minna mega sín, neitað
um nauðsynjar.
Hér í blaðinu hefur margsinnis verið bent á,
hversu furðulega Fjárhagsráð hefur misnotað vald
sitt og þau dæmi standa enn óhögguð. Hvað eftir ann-
að hefur verið skorað á hið opinbera að hef ja alls-
herjar rannsókn á störfum ráðsins og athöfnum
einstaklinga innan þessa ráðs. Hingað til hefur dóms-
málaráðuneytið ekki séð sér fært að liefia jiessa
rannsókn, og má vera að ástæðan sé sú, að of margir
gæðingar stjórnmálamannanna kynnu jiá að verða
opinberir að ýmsu misjöfnu, ef slík rannsókn yrði
gerð af samvizkusömum jijónum réttvísinnar.
Þar sem ekki hefur dugað að beita þeim vopnum,
sem hingað til hafa j)ótt nægja til þess að knýja
f ram opinbera rannsókn, verður hér eftir í þessu blaði
teknar til meðferðar ýmsar nærtækari staðreyndir
en til þessa hafa verið nefndar, til þess cins að sýna,
Irversu einstaklingar innan Fjárhagsráðs hafa not-
fært sér stöðu sína til eigin framdráttar í þessum
cfnum.
Næst er þá að lita á prófessorinn í guðfræði,
Magnús Jónsson, formann ráðsins, þann mann, sem
mest hefur verið fyrir svörum, þegar réttilega liefur
verið deilt á ráðið.
Fjárhagsmál íslands hafa alltaf verið gamansmál
Magnúsar, og sjálfur hefur hann skrifað, að svör sín
hafi verið meira gamansöm, heldur en að þau kæmi
málefninu við. Hann virðist ekki hika við að neita
mönnum um. nauðsynleg efni til reksturs fyrirtækja
sinna og eyðileggja þannig atvinnumöguleika manna.
Hann hikar við að gefa jáyrði sitt, þegar meim
bjóðast til þess að selja vöru til útlanda, sem er óselj-
anleg hér heima, á vöruskipta grundvelli og leysa
þannig eitthvað hina miklu vöruþurrð, sem hér ríkir.
Slik mál eru guðfræðiprófessornum gamansmál. En
þegar þörf er í búi Magnúsar sjálfs eða hans nánustu,
þá breytast málin úr gamansmálum í alvörumál.
Eins og sjá má á mynd, sem hér er birt, þá
liefur formaður fjárhagsráðs fcngið leyfi til
þcss að setja nýtt þak á hús sit't með miklum
kostnaði, auk þess sem efniviður sá, sem í þakið
er notaður, er ölium venjulegum borgurum þessa
iands með öllu ófáanlegur. Hús prófessorsins
við Laufásveg cr ekki gamalt hús. Nauðsyn
til þess að láta nýtt þak á húsið var engin og
slzt þegar á, það er litið, að liér í Reykjavík
er fjöldi Iiúsa, sem þarfnast skjótra aðgerða,
ella má ætla, að þau eyðileggist. Leyfi til þess-
ara.framkvæmda Magnúsar fékkst án ítrekaðra
tilrauna, útúrsnúninga eða svika. Og Ieyfið
fékkst einungis vegna þess, að umsækjandinn er
formaður ráðsins, sem Ieyfin veitir.
Þetta geta þeir, sem svo hafa um sig búið sem
hinn ærukæri prófessor.
Þetta dæmi, sem \ið nú höfum nefnt, er ekki mikils
virði, þegar litið er í heild á störf þau, sem unnin hafa
Framhald á 8. síðu.
Ríkisstjérn án fram- ;
kvæmdayalds
Togaraflotinn liggur enn bundinn í höfn. Stöðvun. hans
hefur nú kostað þjóðina milljónir í dýrmætum erlendum ;
gjaldeyri.
Vöruþurrð og skortur á nauðsyn jum eru daglegt brauð
og allstaðar blasir við hrun.
Við verðum nú nauðugir viljugir að horfast í augu við
þá staðrevnd að ríkisst iórnin er ekki annað en þýðingarlítiir.
titiil ár. framkvæmdavalds og úrræða. Ef til væri nokkurt
framkvæmdavald þá yrði því opinbera í lófa lagið að skipx
togaraeigendum og sjómönnum að halda flotanum úti og
tryggja sölu sjávarafurðanna.
Fulltrúar bcggja aðila geta síðan reynt að ná sam-
komuiagi og yrði þá uppbót greidd seinna ef svo semdist.. \
Ríkisstjómin má vita bað að allur almenningur krefst
þess að auðæfi fiskimiða okkar séu hagnýtt til fulls og henni
ber skylda til þess að sjá um að svo sé gert.