Mánudagsblaðið - 10.12.1951, Side 6

6
MANUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 10. des. 1951
,,Éæra ungfrú Roscoe",
— stóð í bréfinu — „Eftir
að ég hef lengi velt því fyr-
ir mér, hef ég ákveðið að
skrifa þér og biðja þig bón-
ar, sem ég þykist viss um,
að þú munir efna með meiri
gleði en ég hef kjark til
þess að biðja hennar. Kon-
an mín, eins og þú ef til vill
veizt, kom til mín fyrir
nokkrum mánuðum. Hún
er við mjög laka heilsu, og
hefur mjög látið þá ósk í
ljós, að hana langi til þess
að sjá þig. Eg held, að það
sé eitthvað, sem hún óskar
eftir að segja þér frá —
eitthvað, sem liggur henni
mjög þungt á hjarta; og
þó að ég búist við, að allt
muni fara vel hjá henni, þá
get ég ekki látið hjá líða
að hugsa, að henni myndi
farnast miklu betur, ef hún
gæti hvílt huga sinn. Eg
veit, að ég fer fram á mik-
ið af þér, en ef þú vilt af
góðsemi þinni gera þetta
fyrir mig, þá skal ég sjálf-
ur koma og flytja þig hing-
að. Viltu hugsa þig mjög
vel um og þá senda mér
svarið í skeyti.
Eg hef skrifað án vitund-
ar Daisy-ar, þar sem hún
virðist halda, að hún hafi
fyrirgert réttinum til vin-
áttu þinnar.
Þinn einlægur
W. Musgrave".
Múriel svaraði sama kvöld,
næstum því áður en hún hafði
iesið bréfið fullkomlega.
„Legg af stað á morgun“,
var svarið.
59. KAFLI
Lady Bassett mótmælti á-
kvörðun Muriel mjög eindreg-
ið, en það var árangurslaust.
Muriel vísaði mótmælum henn
ar á bug jafn ákveðið og hún
lagði til hliðar ballkjólinn
sinn, sem tilbúinn var til há-
tíðarkvöldsins og bj'rjaði þeg-
ar að búa sig. Hún vissi full-
vel, að það hafði ekki mikiis-
verða þýðingu fyrir Lady
Bassett, hvort hún fór eður
ei. Auk þess gát ekkert vald
lialdið henni kyrri, þegar hún
'vissi, að hennar var þörf.
Þó að framundan lægju
háifs fjórða dags ferð jrfir
brennandi slétturnar, þá
Imgsaði hún til hennar með
tilhlökkun. Loksins myndi
djúpið, sem svo lengi hafði
skilið þær að, verða brúað.
Næsta morgun snemma var
hún komin af stað. Hún litað-
ist um eftir bogna betlaran-
um, sem hún hafði séð dag-
inn áður við hallarhliðið.
Hann var ekki þar, en dálítið
lengra mætti hún honum, þar
sem hann skjögraði á hækjum
sínum til þess að standa vörð
sinn um daginn. Hann leit til
kerrunnar um leið og hún ók
framhjá. Ilún kastaði til hans
smápeningi um leið og hún ók
framhjá eflaust vegna ánægj-
unnar, sem var nú í hjarta
hennar.

FRAMHALDSSAGA'.
íElhel M. Deíl:
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE)
Þegar hún hugsaði urn ferð-
ina seinna meir, mundi hún
aldrei eftir leiðindum hennar.
Hún var eins og sú, sem
fædd er í örmum ástarinnar
og fann varla til erfiðleika
ferðarinnar. Will Musgrave
mætti henni eins og hann
hafði lofað, á landamærum
sléttunnar. Hún fann að hann
lagði'gig allan fram til þess
að bægja frá henni óþægind-
um, en svo þögull var hann,
að hún hafði varla þor til þess
að spyrja hana spjörunum
úr. Hann þakkaði henni af ein
lægni fyrir að koma, sagði að
Daisy væri við hið sama, en að
öðru leyti lét hann hana eina
með þjónustunrxi hennar.
Hitinn á sléttunni var hræði
legur, en kjarkur Muriels bil-
aði aldrei. Hún þoldi hann
klukkutíma eftir klukkutíma
og hugsaði um fækkandi míl-
urnar á áfangastaðinn —
hlífoi sér ekki við neinum ó-
þægindum og var aðeins á-
nægð 5ifir því sem þeim mið-
aði áleiðis.
En að lokum voru þau kom-
in yfir slétturnar, og þá byrj-
uðu grenitrén sem voru sífellt
þéttari, eftir því sem þau nálg
uðust Hill-virkið.
Loksins um kvöldmál einn
daginn voru þau komin á á-
fangastaðinn, og þá rauf Will
þögnina .
„Hún veit ekki einu sinni
ennþá, að þú ert að koma“,
sagði hann, ,,ég hugði að
spenningurinn við að bíða eft-
ir þér, ylli henni óþægindum.
Ungfrú Roscoe —- í guðanna
bænum — gerðu hana ham-
ingjusama, ef þér er það
mögulegt”.
í rödd hans var svo djúp til-
finning, að Muriel rann til
rifja. Ilún rétti honum hönd-
ina ósjálfrátt.
„Musgrave“, sagði hún.
„En hef ég ekki hina minnstu
hugmynd um, hvað okkur
varð að vinslitum, en ég lofa
— ég lofa — að ef nokkurt á-
tak af minni hálfu getur eytt
henni, þá skal það gert í
kvöld.“
. Will Musgrave tók þéttings-
fast í hönd hennar. „Guð
hlessi þig“, sagði hann.
Og um leið fór hann á und-
an henni til þess að undirbúa
Ðaisy undir komuna.
Muriel mundi með sársauka
fullri ánægju allt sitt líf komu
sína til Daisy-ar þetta kvöld.
Þær hittnst við hliðið á garð-
inum, sem var í kring um litla
Iiúsið, sem Will hafði fengið
handa þeim og Muriel fékk
dálítið áfall, þegar hún leit
útlit Daisy.
Hvíta hárið hennar — ná-
fölt andlitið, flöktandi augna-
ráðið — og umfram allt þögn
hennar — allt þetta nísti
hjarta hennar. Án þess aö
segja orð, tók hún Daisy í
fang sér og hélt henni lengi.
Þá var það Daisy, sem rauf
þögnina, um leið og liún los-
aði sig hægt úr örmum henn-
ar. „Komdu inn, góða mín. Þú
hlýtur að vera dauðþreytt eft-
ir þetta hræðilega ferðalag.
Eg fæ ekki skilið, hvernig
Nick gat fengið af sér að fara
þessa á leit við þig á þessum
tíma árs. Eg hefði ekki getað
það.“
„Eg hefði komið til þín,
hvar sem ég hefði verið stödd
og með glöðu geoi,“ svaraði
Muriel. „Þú veizt, að ég myndi
hafa gert það.“
Og þetta var allt, sem þær
sögðu, því að Will var við-
staddur, og Daisy hafði þegar
tekið í hönd hennar og leitt
hana inn.
Þegar á kvöldið leið, sá
Muriel enn betur hina miklu
breytingu, sem orðið hafði á
henni. Þær höfðu ekki sézt í
tíu mánuði, en tvöfaldur sá
árafjöldi virtist hafa gengið
yfir Daisy og dunið á henni.
Allur gamli galsinn var gjör-
samlega horfinn. Hún talaði
aldrei nema lítið eitt, og í
framkomu hennar við eigin-
mann sinn var löngunaifullt
Iítillæti, svo algjör uppgjpf,
að Muriel, sem mundi hinn
fyrri galsa hennar, gat næst-
um grátið.
Það leit út f\rrir, að Will
vildi segja henni eitthvað um
leið og hann bauð góða nótt,
en Daisy var 'hjá henni, svo
hann gerði ekki annað en að
grípa mjög fast um hönd henn
ar.
Þær fóru saman og Daisy
fjdgdi henni til herbergis. En
hlédrægnisveggurinn, sem
hafði risið milli þeirra, hrundi
ekki við létta viðkomu. Hvor-
ug vissi vel, hvernig hún átti
að byrja. Það var enginn ó-
þægileg tilfinning milli þeirra,
enginn skortur á hlýju, en
dyrnar, sem höfðu lokazt fyr-
ir svo löngu, urðu ekki auð-
vekllega opnaðar.
Daisy virtist forðast það
af hræðslu og Muriel var ekki
þess megnug að hefjast
handa. I nokkra stund stóðu
þær og ræddu hversdagsmál
og loksins skildu þær, féllust
í faðma, orðalaust.
Það virtist auglióst, að
Daisy gat ekki íengið sig til
þess að tala eins og á stóð,
og Muriel fór í rekkju í þung-
um þönkum.
Hún var langtum of þreytt til
þess að geta legið vakandi, en
hugur liennar virtist ekki
vilja hvíld.
I fyrsta sinn í marga mán-
uði dreymdi hana Nick.
Hann glotti að henn.i af
þeirri ástæðu, að henni hafði
snúizt hugur um að giftast
honum, en skorti djörfung til
þess að segja honum það.
60. KAFLI
Það var liðið langt nætur,
þegar Muriel rumskaði við
hljóð, sem henni fannst ein-
hvern veginn, að hefði verið
í langan tíma. Þau ónáðuðu
hana ekki verulega í fyrstu;
hún reyndi jafnvel óafvitandi
að látast ekki heyra þau. En
skyndilega skaut skilnings-
glampa gegnum dasaða með-
vitund hennar, og á augna-
bliki reis hún upp glaðvakn-
andi. Það var einhver í her-
berginu hjá henni. I gegnum
þögn morgunsins barst grát-
ekki.
í nokkur augnablik sat hún
hreyfingarlaus, undrandi og
hálfhrædd. Það var næstum
aldimmt í herberginu. Hún
gat aðeins séð skuggamynd
af frönsku gluggunum, sem
opnuðust út á verandann.
Gráturinn hélt áfram. Hann
var hálfkæfður, en hljómaði
af örvæntingu. Á augnabliki
skildi Muriel, hvað það var.
Hún beygði sig skyndilega
fram og rétti hendurnar að
veru sem knékraup við rúm
hennar.
„Daisy, elskan mín,“ og
það var örvænting í hennar
eigin málrómi, „hvað er að?“
Gráturinn hætti samstund-
is eins og töfraverk hefði
þaggað liann niður. Tvær
hendur komu upp til hennar í
dimmunni og gripu hendur
hennar. Ekkaþrungin rödd
hvíslaði nafn hennar.
„Hvað er að?“ endurtók
Muriel og örvæntingin í rödd
hennar óx.
„Suss — suss, góða rnín“,
sagði skjálfandi röddin biðj-
andi. „Láttu ekki hann Will
heyra. Það veldur honum svo
miklum áhyggjum.“
„En, góða mín —“ sagði
Muriel.
Hún ætlaði að reyna að
kveikja, en hendurnar gripu
aftur í hennar.
„Gerðu það ekki,“ bað
Daisy. „Eg — ég hef dálítið
að segja þér — dálítið, sem.
veldur þér miklu áfalli. Og ég
— ég vil ekki, að þú sjáir fram
an í mig.“
Hún varnaði Muriel að taka
höndum utan um hana. „Nei,
nei, ekki góða. Hlustaðu fyrst
á mig. Svona. Eg ætla að
krjúpa héran hjá þér. Það
tekur ekki langan tíma. Það
er- ekki mín vegna, sem ég
ætla að tala, né heldur elcki —
alveg — þín vegna. Þú skilur
það bráðum. Spurðu mig
einskis fyrr, en ég er búin. Og
þá -—• ef það er nokkuð, sem
þú vilt, að ég segi þér, þá skal
ég reyna.“
„Komdu og legstu hérna
hjá mér“, bað Muriel.
En Daisy vildi það ekki.
Iiún sat niðurlút við rúmbrík-
ina. Dálitla stund sat hún
þögul meðan hún safnaði
kröftum.
„Muriel“, sagði hún að lok-
um. „Elskaðirðu Blake nokk-
urntíma?“
„Nei, góða mín, það gerði
ég aldrei.“ Svar Murielar var
rólegt. „Hann clskaði mig
aldrei heldur. Trúlofun okkar
var mistök. Eg ætlaði að segja
honum það — ef hlutirnir
hefðu veiið öðruvísi“.
„Eg hélt aldrei, að þú elsk-
aðir hann“, sagði Daisy. „En
ég gerði það. Eg elskaði hann
af öllu hjarta. Nei, segðu
ekki neitt. Því er lokið nú —
að minnsta kosti þeim hluta
þess, sem var syndugur. Eg
segi þér það bara áf því að
það er lykillinn að öllu því,
sem hlýtur að hafa verið þér
ráðgáta allan tímann. Við
höfðum elskazt allt frá byrj-
un, en fólkið okkar vildi ekki
þola það, sökum þess að við
vorum skyld. Og svo skildum
við, og ég hélt, að því væri
lókið að fullu. En í fyrrasum-
ar — þá kom það allt. aftur.
Þú mátt eklci áfellast iiann
Muriel. Áfellstu mig — á-
fellstu mig.“ Grönnu liend-
urnar hennar þéttust um hend
ur Murielar. „Það var, þegar
barnið mitt dó, að ég byrjaði
að láta undan. Við vildum
hvorugt láta það ske, en við
börðumst ckkL nógu sterkt
gegn því. En svo að lokum í
Brethaven — og Niek komst
að þyí; og það var vegna þess
að Nick vissi, að Blake var
ekki allur þinn, að hann
neyddi hann til þess að skrifa
þér þetta bréf. Það var ekki
sín vegna sem hann gerði það.
Aðeins þín vegna. Hann jafn-
vel sór, að ef Blak vildi slíta
trúlofuninni við þig, þá mvndi
hann fyrir sitt leyti ekki leita
á þig nokkurn tíma. Og það
var það drenglyndasta sem
hann hefur gert Muriel, því
hann hefur aldrei elskað
neina nema þig. Þú hlýtur að
vita það eins og nú er komið.
Þú hefur aldrei skilið hann, en
þú hlýtur að skilja það nú, að
hann hefur alltaf litið á þína
gæfu langt framar sinni eigin
gæfu.“ ^
Daisy þagnaði. Gráturinn
var hættur, en allur líkami
hennai' titraði.