Mánudagsblaðið - 17.11.1952, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 17. nóv. 1952
é5
Kerr:
Framhaldssaga
I
Eins og þér sáið
2g (Stay out of my life.)
SSSSSSSSSSSSSSSSSSSS2SS8SSSSSSSSSSSSSSSSS!SSSSS2SSS2SSSSXSSSSS8SSSSSSS?!SS

SSSSSSÍSSSSSSSSSSSSSKKSSSÍKKSÍKKS^^
Ef til vill var ungfi’ú Rósa
að tapa sér, og ef til vill vildi
hún halda vináttu Jonnu, en
þetta var heldur of mikið.
„Nefndu dæmi“, sagði hún. „1
hverju erum við svo á eftir
tímunum? Eg er viss um, að
við erum öll að skipuleggja
stríðshjálp okkar, við eigum
mikið af bifreiðum, alltof mik-
ið finnst mér og við höfum öll
þægindi og mikið af óþægind-
unurn, sem stórborgirnar
hafa. Auðvitað eru verksmiðj-
urnar okkar ekki þess virði
að á þkr sé minnzt, en það
er ekkert tap ef litið er á
Hopsonville. Hvað samkvæm-
isvenjur snertir, þá er fólkið
hér ekki mjög mikið afturúr."
„En það eru þau einmitt.
Taktu til dæmis kvöldverðinn
í kvöld. Ein stúlka, til þess að
þjóna átta gestum, og allt
gekk svo hægt. Og blómin á
borðinu og húsmóðirin í þess-
um hræðilega kjól, sem ætti
að vera á forngripasafni —“
Ungfrú Rósa skildi nú full-
komlega hvað gekk að Jonnu,
æsingurinn í röddinni sýndi
það. „Þetta var brúðkaups-
kjóllinn hennar Amy. Mér
fannst hann yndislegur, og ég
tók eftir því, að hinum fannst
það líka.“
„Ekki mér. Mér fannst hann
skoplegur. Og svo það, að
setjast niður og spila, ekki
veit ég hvað, en það hljómaði
eins og eitthvað sem þeir spila
í kirkjunni um leið og pen-
ingasöfnunin hefst. Þú heyrð-
ir það og vildir vita hvers-
vegna, ég vildi fara snemma.
Eg skil þig ekki Rósa
frænka.“
„Jonna“, sagði ungfrú
Rósa hægan. „Eg hélt að þú
værir alveg búin að ná þér cf t-
ir að Amy giftist Howard. En
ekki er svo að sjá.“ .. ^ ,,
„Þetta er kjánaskapur.
Geturðu ímyndað þér mig
sem eiginkonu prófessors í
Marburg? Það yrði skoplegra
en brúðai'kjóllinn hennar
Amy. Eg er Amy þakklát fyr-
ir að vernda mig frá því; það
er ég sannarlega.”
„Þú virðist ekkert þakklát.
Mér finnst", sagði Rósa í-
byggin, „eins og þú hefðir ætl-
að þér að gera Amy einhvern
grikk, en það hefði mistekizt.
Okkur er aldrei eins illa við
nokkurn mann eins og þann,
sem við ætlum okkm- að gera
grikk en getum það ekki; eða
við þann, sem við höfum gert
grikk að ástæðulausu. Það er
vegna þess, að þau sýna sig
stærri, en við erum“.
,,Ó, kæra Rósa frænka,
vertu ekki að tala um fyrir
mér, þér ferst það ekki vel,“
sagði Jonna geispandi, „það
er eins gott að ég leggi mig.
Eg held ég fari aftur til New
York í fyrramálið, mér líkar
ekki að vera í burtu of langi,
þar sem allt er svo óvisst
vegna þessa heimskulega
stríðs. Mikið vildi ég til þess
gefa, að vita hve lengi það
varir og hvaða áhrif það hef-
ur á fasteignasöluna“. Kenni
fannst sem hún hefði náð sér
vel niðri á frænku sinni, því
hún vissi að hún vildi, að hún
væri kyrr um stund; hún
þarfnaðist hennar. Og um leið
og hún minntist viðsikpta-
mála sinna þá endurnýjaðist
sjálfstraust hennar og henni
fannst hún vera sterk og full-
komin. Kún strunsaði upp
stigann í gullna kjólnum eins
og vei’a úr öðrum heimi. „Þeg-
ar Howard hefur haft tíma til
þess að athuga það, þá sér
hann eftir, að hafa ekki tekið
þátt í Seai-s viðskiptunum.
Hann varð alveg undrandi
þegar ég sagði honum hvað
mikið ég græddi á þeim, þó ég
kunni ekki að leika á píanó,“
sagð,i hún við sjálfa sig.
Jonna hafði ekki ætlað sér
að Ijúga að frænku sinni, þeg-
ar hún sagði henni að Amy
ætlaði í samkvæmi. Það var
satt, að því leyti, að Amy átti
að koma heim til Lowes próf-
essors og hjálpa móður sinni
til þess að taka á móti nokkr
um frúm, en eiginmenn þeirra
höfðu farið á fund. Howard
þurfti að vera hjá prófessor
Ellert, og Bamey hafði farið
með honum. Edgar Moreland
og Alice vom eftir.
“i»*ior» . '«*
„Segðu mömmu þinni, að þú
getir ekki losnað við okkur,“
sagði Edgar, „hún getur átt
við milljónir af frúm, hvemig
sem þær em. Eg vil ekki fara,
og Alice ekki heldur. Við vilj-
um sitja umkyvrtog takaaipp.
léttara hjal, og svo geur þú
spilað eitthvað jazz-dót, er
ekki svo?“
„Jú, og ég vil meiri kökur“
sagði Alice. „Kakan var svo
voðalega góð. Eg fékk aðeins
hálfa. sneið.
„Alice, ef þú fitnar, hætti
ég að elska þig,“ sagði Edgar.
„Ef til vill vil ég heldur kök-
una og missa þig.“
„Þú missir hann ekki,“
sagði Amy. „Edgar heldur þér
alltaf. Eg skal sjá hvort nokk-
ur kaka er eftir í eldhúsinu og
svo næ ég í límonaði en síðan
skulum við fara út í garð og
taka þar upp létta hjalið.“
„Enga músikk?1 ‘
,.Eg er ekki í skapi til þess
nú, en seinna skal ég spila
fyrir ykkur stundum saman.
Alice lagði handlegginn ut-
an um Amy. „Eg skil þig, það
myndi vera glæpur að hlusta
á jazz eftir þetta.“
Garðurinn var fallegur,
dimmur og hressandi. „Þetta
var yndisleg samkvæmi,“
sagði Alice, „ungfni Rósa likt
ist Viktoríu drottningu allri
uppljómaðri. Mér var vel við
hr. Baraey, en vil.sem minnst
segja um hr. Prentice. Ekki
mér, heldur var liann allur
að hann gæfi mikinn gaum að
upptekinn af stúlkunni, sem
sat næst honum.
„Og var ekki Jonna eftir-
tektarverð,“ sagði Edgar, „ég
myndi ekki hafa viljað missa
af því að sjá hana fyrir allt
gull í heimi. Hún lét þorps-
búana sannarlega glenna upp
skjáina. Hún var mjög slá-
andi, verð ég að segja, en hún
er alltaf sjálfri sér lík — ég
myndi ekki treysta henni úr
augsýn.“
„Ekki taka neitt mark á
hommi, Alice,“ sagði Amy,
„hann hefur alltaf verið á
móti Jonnu.“ Hún var viðut-
an, þegar hún talaði, og var
að hugsa um hvenær Howard
myndi koma heim.
„Taktu ekkert mark á Amy,
Alice, hún myndi aldrei játa
sannleikann um Jonnu, þær
voru vinkonur eða að minnsta
kosti var Amy vinkona Jonnu.
En Jonna var aldrei vinkona
Amy. Ekki i kvöld.“
„Mér fannst það líka,“
sagði Alice. „Vertu ekki reið,
þó að ég ympri á því Amy, en
mér fannst hún vera að gera
sitt beza til þess að heilla
Howard og að ástæðan fyrir
því að hún fór svo snemma
heim var sú, að henni mis-
heppnaðist það algjörlega. En
það var himneskur kjóll, sem
hún var í. og ég var skotin
í sigarettumunnstykkinu
hennar. Þú ættir að gefa mér
éitt svoleiðis, Edgar.“
„Þú skalt halda þér við
kökuna, góða mín, hún fer þér
betur en munnstykki.
Ástæðan fyrir því að Jonna
fór svona snemma heim, var
ekki einungis sú að Howard
var ekki tilleiðanlegur. Hún
þoldi ekki að sjá Amy svona
hamingjusama og fagra og að
hún skyldi vera miðpunktur
alls.“
Amy rankaði við sér um
leið og hún heyrði svarið.
„Var það ég sem var fögur og
hamingjusöm og var ég mið-
punktur allsh kvöldsins ?
Þetta eru frétir fyrir mig. En
ég þakka hlýleg orð. Alice, ég
segi þér það aftur, taktu ekk-
ert mark á Edgar, þegar hann
talar illa um Jonnu. Hún sló
hann einu sinni með boltapriki
og hans karlmannlega stolt
hefur ekki náð sér síðan. Eg
held, að hann sé hræddur við
hana.“
„Eg held að Howard sé
hræddur við hana,“ sagði
Edgar, „og það má hann vcl
vera. Jonna er samvizkulaus
karlmannaæta.
Amy vildi að þau hættu
að tala, og færu. Hún
hafði orðið vör við andúð
Jonnu þegar hún var að fara,
en það snerti hana ekki ; var
alveg einskisvirði. Morgundag
urinn var svo nálægur, þegar
hún og Howard — hún hætti
að hugsa mn það. „Jonna er
mjög slyng“, sagði hún
þreytulega. „Eg er fegin því,
að hún lítur eftir ungfrú
Rósu, og eigum hennar, hún
veit hvað viðskipti eru. Ung-
frú Rósa hefur ekki verið góð
síðan hún veiktist í vor.“
„Þú ert þreytt, og ekki að
furða,“ sagði Edgar skyndi-
lega. „Við erum að fara. Þetta
var fínt kvöldverðarboð Amy,
og okkur þótti gaman að vera
boðið.“
„Mér þótti gaman að sjá
ykkur, en ekki þakka mér fyr-
ir kvöldverðinn, það kom allt
frá skólastjóranum eins og
þið vitið. Eg er ekki verulega
þreytt. Farið ekki.“
„Það er eins gott,“ sagði
Edgar, „ég geri ekki ráð fyrir
að við fáum meiri kökur og
límonaði.“ Hann klappaði
Amy á bakið. „Hafðu ekki á-
hyggjur af Jonnu — eða
nokkru öðru.“
Þegar þau voru farin fór
Amy upp á loft til þess að líta
á Nancy, og svaf hún rólega,
en náttföt hennar Köfðu dreg-
izt up á bringu. Líkami henn-
ar var hávaxinn og sterklegur
eftir aldri, og hárið huldi
koddann. Amy lagði hana
varlega á hliðina, færði nátt-
kjólinn niður, og lagfærði
sængurfötin, en ekki vaknaði
Nancy, heldur rumskaði lítið,
eitt og bærði varirnar og heita
kinnin hennar snerti hand-
legg Amy. Amy hugsaði um
Jonnu í gyllta kjólnum, sem
hafði verið niðri um kvöldið,
ekki nema fyrir tæpri stundu;
og hafði ekki viljað bamið og
virtist ekki einu sinni minnast
þess, að það væri til. Það
vakti hjá henni einkennilegar
tilfinningar og hún byrjaði að
hugsa meira um Jonnu; minnt
ist daganna áður en Nancy
fæddist, einu daganna sem
Jonna.hafði verið eðlileg og
heiðarleg; en strax og barnið
var fæætt hafði hún orðið að
gömlu Jonnu, neitað að taka
rið nokru af lífinu nema því
sem hún óskaði eftir. Edgar
hafði sagt að .Howard hrædd-
ist Jonnu. ,-,En ág geri það
e.kki,“ hugsaði hún. „Eg var
hrædd við hana þegar ég hélt,
að hún myndi reyna a ðtaka
bamið, en ekki núna. Eg vor-
kenni henni. Og — hve henni
yrði illa við það. Vesalings
Jonna.“
Hún heyrði í Howai’d á
stéttinni fyrir uan og flýtti
sér til þess að taka á móti.
honum. „Þú er komirm svona
snexnma.“
„Mér var meinilla við að
þurfa að vera burtu frá þér
augnablilíi lengur en ég mátti
til. Eg bað Ellert að afsaka
mig, hann þarfnaðist min ekki
raunverulega, vildi aðeins að
einhver hlustaði á sig. Hann
er einmana. Eg vona að allir
séufarnir."
„Edgar og Alice urðu kyrr
um stund, við sátum úti í
garðinum. Við skulum fara
þangað.“
Þau gengu úti í svalam
dimman garðinn og héldust í
liendui'. „Sagðirðu Ellert frá
því,“ spurði Amy.
„Nei, ég vissi að það myndi
leiða til lengra hjals, og verða
til þess að gamli maðurinn
svæfi ekltert í nótt. Hann er
hrifinn af mér og vill að ég sé
kyrr. Það getur beðið til morg
uns eða næsta dags, þegar við
höfum ákveðið hvað gera
skal.“
Þungi komandi dags féll á
þau bæði og þau tókust f astar
í hendur. Amy reyndi að forð-
ast það. „Allir virtust ánægð-
ir með kvöldverðinn,“ sagði
hún. „Við fengum mikið hrós,
þótt við ætum það raunveru-
lega skilið.“
„Það var skrýtið að sjá,
þegar hanu Barney smakkaði
á víninu og gaut hornauga til
okkar. Hann var að hugsa
hvað fátækur aðstoðar-
fessor væri að gera með þessa
tegund. Og Amy, þú varst
yndisleg, ég gat ekki um ann-
að hugsað en þig. Þig, í þess-
um yndislega kjól, hvítklædd
og grannvaxin, eins og dag-
inn, sem við giftumst. Mig
langaði til þess að hrópa
hversu mikið ég elskaði þig,
ég vissi ekki, hvemig og hvað
ég sagði, é gvar allur í upp-
námi, það veit ég. Og allan
tímann var þessi fyrirlitlega
Jonna —“ hann hætti, en.
hann hafði sagt nafn hennar
eins og hann fyrirliti hana.
„Edgar sagði að þú sért
hræddur við Jonnu."
„Eg býst við að svo sé, að
vissu leyti. Þegar hún var hér
síðast þá var það öðruvísi,
hún sýndi einhverja tilfinn-
ingu 1 garð Nancyar, þegar
hún fyrst kom inn og vildi
styrkja hana. En í kvöld, í
þessum hóruklæðum og gort-
andi yfir peningum, sem hún
græddi, gerði mig meikan. Og
hvernig hún beygði sig rtir
mig og hélt í handleggin á
mér, minnti mig á uppistand-
ið, sem hún gerði kvöldið áður
en við trúlofuðumst, þegar
hún hékk í mér og lét eins og
óhemja.“
„Howard, Jonna elskaðí
þig. Eg held hún elski þig
ennþá. Ástfangið fólk hlýtur
að gera kjánalega hluti.“
„Eg hef sagt þér þúsund-
sinnum, að Jonna elskaði mig
aldrei raunverulega, né heldur
nokkum annan en sjálfa sig.
Það bara vildi svo til að ég var
hérna, og hún æsti sig upp í
ástand, þar sem hún sjálf var
stjarnan.“