Morgunblaðið - 24.05.2005, Qupperneq 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 24. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Við mæðgurnar ortum þetta
ljóð, Frá vöggu til grafar,
fyrir mörgum árum og finnst
vel við hæfi að birta það þeg-
ar við kveðjum þig.
Fædd er nú mín frægðarsól,
frelsið sem ég þráði.
Tek ég mig upp á háan hól,
og tala mínu máli.
Minning mín um æskuár,
kljúfa þöktum tindum.
Tregablandinn eftir á,
tíminn líður hratt oss frá.
Milli ára margt ég man,
minningarnar streyma.
Detta draumar mér í skaut,
en aldrei mun ég gleyma.
Helga Soffía
og Edda Guðrún.
HINSTA KVEÐJA
✝ Edda SólrúnEinarsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. febrúar 1956.
Hún lést af slysför-
um 14. maí síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Ólafíu
Þórunnar Theódórs-
dóttur, f. 16.10.
1921, d. 27.4. 1990,
og Einars Jóhannes-
sonar, f. 15.4. 1926,
d. 12.5. 1998. Edda
var áttunda í röðinni
af tíu systkinum.
Þau eru Soffía
Kragan, Þorvaldur, Hafdís, Sig-
rún, Stefán, d. 30.11. 1990, Helga
Soffía, Kristinn Jósep, Óli Þór og
Estíva Jóhanna.
Edda Sólrún giftist 18.8. 1984
Viðari Oddgeirs-
syni, f. 3.8. 1956,
þau eignuðust tvo
syni, þeir eru: a)
Davíð, f. 12.1. 1979,
sambýliskona Helga
María Harðardóttir,
f. 15.5. 1979, sonur
þeirra er Ágúst, f.
5.9. 2002. b) Þórir,
f. 24.9. 1983, sam-
býliskona Dís Gylfa-
dóttir, f. 28.8. 1983.
Edda vann við hin
ýmsu störf. En hin
seinni ár var hún í
námi og útskrifaðist
frá Nuddskóla Íslands 7. maí síð-
astliðinn.
Útför Eddu Sólrúnar fer fram
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Betri tengdamóður var ekki hægt
að hugsa sér. Og við, litla fjölskyldan
vorum að flytja til Keflavíkur til að
vera nær þér og eyða meiri tíma með
þér. Fyrst eftir að þetta gerðist
fannst mér ég ekkert hafa þangað að
gera án þín, en ég er komin núna til
Keflavíkur og ætla að reyna að vera
hér þó þú sért ekki hér. Reyna að
vera sterk þó tómleikinn sé óendan-
lega mikill í mínu hjarta. Við höfum
alltaf verið mjög nánar og bestu vin-
konur frá því ég sá þig fyrst og man
ég vel eftir þeirri stund. Þú hafðir
alltaf nægan tíma fyrir alla. Takk
fyrir allt.
Enginn tími, enginn staður,
enginn hlutur dauða ver.
Bú þig héðan burt, ó, maður,
brautar lengd þú eigi sér.
Vera má, að vegferð sú
verði skemmri’ en ætlar þú.
Æskan jafnt sem ellin skundar
eina leið til banastundar.
Drottinn, þegar þú mig kalla
þessum heimi virðist frá,
hvar sem loksins fæ ég falla
fótskör þína liðinn á,
hlífi sálu hjálpráð þitt,
hold í friði geymist mitt,
uns það birtist engla líki
ummyndað í dýrðar ríki.
(Björn Halldórsson.)
Þín
Helga María.
Hvar er Edda amma? Hún er dáin,
hún er hjá Guði. Við sem ætluðum að
bralla svo margt í sumar og eiga okk-
ar stundir saman á meðan pabbi og
mamma væru í vinnunni. Bara ég og
þú. Við vorum búin að plana margar
sundferðir. Nú er allt breytt.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Edda amma, þín er sárt saknað.
Þinn ömmustrákur
Ágúst.
Elsku Edda systir, ég og fjöl-
skylda mín erum harmi slegin yfir
óvæntu fráfalli þínu. Þú heimsóttir
okkur daginn eftir að þú útskrifaðist
úr nuddskólanum, með blik í auga,
bros á vör og bjartsýni á framtíðina.
Allt var að ganga upp hjá þér
þessa síðustu mánuði, velgengni í
náminu, nýja íbúðin að verða tilbúin
og synir þínir að flytja í nágrenni við
þig til Reykjanesbæjar.
Þessi uppgangstími hjá þér var nú
loksins kominn eftir langt og erfitt
tímabil undangenginna mánaða. Ég
hafði sjaldan séð þig jafn hamingju-
sama og stolta, þú varst búin að
sanna fyrir sjálfri þér og öðrum að
þú gætir látið drauma þína rætast.
Við ræddum um framtíðaráform þín
og leiðin framundan var svo sann-
arlega björt. Ég var virkilega stoltur
af þér og gladdist innilega í hjarta
mínu yfir velgengni þinni. Þegar ég
kvaddi þig með faðmlagi og kossi
eins og alltaf, þá sá ég blik í augum
þínum sem ég hafði aldrei séð áður,
eitthvað alveg sérstakt, fyrir mér er
þetta sönnun þess að þú hafir á þess-
ari stundu verið á hátindi hamingju
lífs þíns.
Endalausar minningar frá upp-
vaxtarárum okkar streyma fram, þú
alltaf kát og glöð, áttir margar vin-
konur, og gerðir þér ávallt far um að
láta gott af þér leiða. Þessir eigin-
leikar komu enn skýrar fram þegar
þú varðst orðin fullorðin.
Þú varst í forystu þegar að manna-
mótum innan fljöskyldunnar kom,
með í að skipuleggja ættarmót, jóla-
boð stórfjölskyldunnar og aðrar
samverustundir. Fjölskyldan skipaði
stóran sess í lífi þínu.
Andleg málefni og rýni í lífsins
ráðgátu voru þér mjög hugleikin, þú
varst trúuð og í bænahring og varst
alltaf tilbúin að láta gott af þér leiða
þegar til þín var leitað. Við ræddum
þessi mál oft og þú trúðir mér fyrir
hugrenningum þínu um þessi mál-
efni.
Þú sagðir mér frá vinkonum þín-
um, þær voru margar, sumar þeirra
voru þér eins og systur, glöddust
með þér á gleðistund og studdu þig á
tímum erfiðleika og sorga, ég veit að
þú varst þeim innilega þakklát.
Synir þínir Davíð og Þórir voru
sólargeislarnir í lífi þínu, þú ljómaðir
af stolti þegar þú talaðir um þá, þú
varst orðin amma og þar bættist við
enn einn sólargeislinn, hann Ágúst
litli. Ekki minnkaði stoltið þegar
fréttir frá Þóri og Dís af nýju barna-
barni á leiðinni bárust.
Elsku Edda, við Elísabet, Kristinn
Jósep, Alfreð Brynjar og Ólafía Þór-
unn kveðjum þig nú með þakklæti og
góðar minningar í farteskinu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Davíð og Þórir, við vottum
ykkur dýpstu samúð okkar á þessum
sorgartíma. Megi Guð geyma ykkur
og gefa ykkur styrk.
Kveðja.
Kristinn Jósep.
Stóra systir.
Ég bíð eftir því að vakna og ein-
hver segir mér að þetta sé bara
draumur, en ég verð víst að sætta
mig við það að þetta er raunverulegt.
Þú í blóma lífs þíns hrifin á brott frá
okkur, þú sem varst búin að standa
þig eins og hetja, fórst á gamalsaldri
að læra nudd og það gerðirðu með
stæl, ég er svo stolt að þér að þú
skyldir sanna fyrir þér og öðrum að
þetta gastu. Þó ýmislegt hafi nú
gengið á hjá þér í gegnum tíðina þá
stóðstu þig eins og hetja, nýja íbúðin
sem þú varst að standsetja var að
verða klár og þið strákarnir að sam-
einast í Keflavíkinni aftur. Lífið
blasti við, ég hef aldrei séð þig ham-
ingjusamari.
Elsku Edda minningarnar
streyma, það er svo margs að minn-
ast, en mest er ég þakklát að hafa
fengið að hafa þig hjá mér og kynn-
ast þér svo stórkostlegri manneskju
með svo stórt hjarta þú hafðir alltaf
tíma fyrir alla og fórst ekki í mann-
greinarálit. Það verður erfitt að fá
ekki hringingu frá þér þar sem þú
segir hæ áttu kaffi, ég þarf spádóm,
við kíktum oft í bolla og ræddum um
andleg mál sem voru þér svo hug-
leikin, ég veit þú ert komin á þinn
stað eða eins og hann Þórir þinn
sagði við mig ,,þá hefur vantað góðan
nuddara hinum megin.’’ Ég veit líka
að mamma, pabbi og Stebbi bróðir
hafa tekið vel á móti þér.
Ég minnist ferða okkar á Bergás-
böllin þar sem við dönsuðum út í eitt,
við gátum dansað, og hlegið saman.
Elsku Edda, ég vil þakka þér fyrir
allt og það máttu vita að ég skal
hugsa vel um strákana þína og
þeirra fjölskyldu, takk fyrir að hafa
verið stóra systir mín.
Þín litla systir
Estíva.
Elsku Edda Sólrún frænka.
Það voru ófáar ferðir sem ég fór
með ömmu Soffíu í Bláa lónið að
hitta þig. Þessar ferðir voru svo
skemmtilegar og stundum fengum
við okkur súpu eða jafnvel ís.
Stundum fengum við amma Soffía
að gista heima hjá þér í Keflavík og
þá lék ég mér við Mjöll, kisuna þína
eða Ágúst litla þegar hann var hjá
þér.
Það er leiðinlegt að þú skulir vera
dáin og ég veit að nú verður aldrei
eins að fara í Bláa lónið en ég veit að
þú ert hjá Guði núna og hann passar
þig.
Hvíl þú í friði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín frænka.
Karítas Eik.
„Hvað á barnið að heita?“ spurði
presturinn. „Edda Sólrún Einars-
dóttir,“ svaraði Lóa mamma hennar.
„Nei, Dúdda“ svaraði Edda frænka.
Þetta eru mín fyrstu minni af
frænku minni sem dó svo allt of ung.
Hún var 3ja ára og ég 4 ára, þegar
við vorum skírð. Við vorum skírð
saman í Laugarneskirkju og sögðum
bæði nöfnin okkar sjálf. Edda hefur
alltaf verið mér mikið meira en bara
frænka mín. Þótt bæði fjarlægð og
tími hafi aðskilið okkur höfum við
samt verið í góðu sambandi allan
tímann. Þótt liðu mörg ár á milli þess
að við hittumst á Íslandi eða í Nor-
egi, var það alltaf eins og við hefðum
hist í gær.
„Þeir deyja ungir, sem guðirnir
elska,“ Edda mín. Ef þetta orðtak á
við einhvern, þá ert það þú, frænka
mín góða.
Það verður skrítið að koma til Ís-
lands núna og vita að þú ert ekki þar
að taka á móti mér á Vellinum eins
og þú hefur gert, næstum alltaf þeg-
ar ég hef komið heim síðustu 30 ár.
En hver veit? Mörgum sinnum, þeg-
ar ég hélt að þú vissir ekki að ég væri
að koma, stóðst þú við stóra
gluggann á Vellinum og vinkaðir mig
velkominn til landsins.
Ég sendi mínar samúðarkveðjur
til sona hennar og systkina.
Ég mun sakna þín, Dúdda mín, og
alltaf bera minnið um þig í mínu
hjarta.
Takk Dúdda mín!
Guðmundur Sveinsson Grønli
(Mummi frændi í Noregi).
Elsku Edda frænka. Það hefur
margt farið í gegnum huga minn síð-
ustu viku. Þegar Soffa frænka
hringdi og Davíð minn kom með sím-
ann til mín og sagði að Soffa væri
með sorgarfréttir, þá sagði ég að það
væri Edda frænka.
Edda mín, þetta voru miklar sorg-
arfréttir fyrir okkur fjölskylduna,
hvort sem það eru börn eða fullorðn-
ir. Í fyrstu kom mikil reiði upp í hug-
ann, mér fannst þetta mikið órétt-
læti. Það var svo bjart framundan
hjá þér og síðustu vikurnar blómstr-
aðir þú og það ljómaði af þér gleðin,
sem þú áttir sannarlega skilið.
Lífið var þér ekki alltaf dans á rós-
um, Edda mín. Ég á margar minn-
ingar um samverustundir okkar þeg-
ar þú bjóst hjá mér um langan tíma á
Víkurbrautinni. Þá sátum við í nátt-
fötunum í eldhúsinu langt fram á
nótt og ræddum erfið mál en það var
samt svo líkt þér að þú varst alltaf
tilbúin að fyrirgefa og leggja þitt af
mörkum til að gera gott úr öllu. Ég
hef mikið hugsað um það sem þú
sagðir mér um það þegar þið Mummi
bróðir í Noregi voruð skírð. Þá voruð
þið orðin fjögurra eða fimm ára og
fóruð sjálf upp að altarinu, en þegar
þú áttir að segja prestinum hvað þú
ættir að heita sagðir þú: Ég á að
heita Dúdda! og varst hæstánægð
með það.
Edda mín, þér voru gefnir miklir
hæfileikar til að sjá og skynja fleira
en flest okkar. Ef þú hringdir og
sagðist vera að koma var iðulega
rokið upp í skáp að ná í hvítan bolla
og snúa, því að Edda frænka var að
koma. Ofninn hér heima var svo full-
ur af bollum með kaffislettum. Unga
fólkið var forvitið um framtíðina og
hafði fulla trú á Eddu frænku. Þau
minnast þess þegar þú komst í vetur
með pendúl, sem þú varst að kenna
þeim á. Hann gekk fyrir orku úr okk-
um sjálfum. Þetta fannst þeim öllum
merkilegt og hvað þú varst þolinmóð
við þau, enda hugsa þau til þín með
mikilli hlýju Edda mín.
Við frænkurnar vorum með spá-
dómskvöld, þá komum við saman
með bolla, spil og rúnir, það var alltaf
glatt á halla hjá okkur. En núna
finnst mér við vera eins og höfuðlaus
her þegar yfirspákonan er ekki hjá
okkur lengur, því að þótt ég kíkti í
bolla sagði ég alltaf: Hvað myndir þú
segja Edda? Þannig að þú fullkomn-
aðir spána.
Ég var svo innilega stolt af þér síð-
ustu mánuðina, Edda mín, og hvað
þú sannaðir þig vel, frábærar ein-
kunnir úr nuddskólanum. Ég held
því nú fram að þú hafir ekki haft
nuddið bara úr námsbókunum. Það
voru þínar sterku og orkumiklu
hendur sem gerðu þig að svona frá-
bærum nuddara og ég veit að þú
varst fullbókuð langt fram í tímann.
Fólkið fann orkuna frá þér og fann
hjá sér mikinn bata og þín verður
sárt saknað þar.
Edda mín, svo var það nýja íbúðin
þín sem þú varst svo stolt af og varst
að gera upp. Þegar þú komst til mín
síðast lýstir þú þessu fyrir mér og
stóðst upp til að sýna mér hvernig þú
sveiflaðir sleggjunni til að brjóta nið-
ur gömlu eldhúsinnréttinguna og þá
hlógum við mikið og sögðum að Vík-
ingslækjarkellurnar gerðu þetta
sjálfar og þyrftu enga kalla.
Það var frábært þegar þið Gunnar
maðurinn minn hittust og voruð allt-
af að kýta um Grindavík og Keflavík,
hann gat ekki skilið hvers vegna þú
vildir ekki flytja til Grindavíkur, en
þú vildir ekki flytja til „Grindjána-
víkur“, Keflavík væri miklu betri, og
svo hlóguð þið dátt.
Jæja Edda mín, ég gæti haldið
endalaust áfram, því að margs er að
minnast. Frænka, þín er sárt saknað
og veit ég að mamma mín með svunt-
una og Lóa frænka vefja þig örmum
núna og allt það góða fólk sem við
eigum hinum megin. Davíð, Helga
María, Ágúst, Þórir, Dís og aðrir
vandamenn, ég og fjölskyldan mín
sendum innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur.
Marta Sveinsdóttir.
Edda Sólrún, elskuleg frænka mín
og guðmóðir er dáin. Þetta er svo
erfitt og ósanngjarnt en það er
hvorki spurt um stund né stað þegar
kallið kemur.
Edda Sólrún var stórkostleg
mamma, amma, systir, frænka og
vinkona, hún var dugleg, góð, gjaf-
mild og skemmtileg. Það var ósjald-
an sem þær systurnar brölluðu eitt-
hvað saman og voru sterk bönd á
milli þeirra. Ég gæti endalaust skrif-
að um hana Eddu, það var svo margt
fallegt og gott í kringum hana og hún
var mikið elskuð af öllum.
Elsku Edda mín, takk fyrir að
vera hjá mömmu þegar ég fæddist,
fyrir að vera guðmóðir mín, fyrir að
halda fallega ræðu í brúðkaupinu
mínu, fyrir að vera móður minni góð
systir og fyrir að vera mér góð
frænka. Þó það sé sárt að kveðja er
ég stolt af að hafa kvatt þig, aldrei
hefði ég viljað sleppa því, takk
mamma. Davíð og Þórir voru sterkir
og duglegir, þó missir þeirra sé mik-
ill.
Elsku Davíð, Þórir, Helga, Dís,
Ágúst, systkini, ættingjar og vinir,
megi Guð styrkja okkur í þessari
miklu sorg og við styðja hvert annað
á þessum erfiðu tímum.
Við sjáumst síðar á stórkostlegum
stað, þín
Edda Guðrún.
Elsku Edda frænka er farin yfir
móðuna miklu yfir í annan og betri
heim. En sorgin og söknuður fyllir
hjörtu okkar hinna sem skiljum ekki
réttlætið í því að kona í blóma lífsins
sé tekin frá okkur alltof snemma.
Framtíðin blasti loks við Eddu, og
framtíðarplönin voru björt. Hún var
nýflutt og útbjó nuddstofu í nýja
húsinu. En nudd og dulræn málefni
ásamt spádómum voru áhugamál
hennar. Og reyndar áhugamál
margra af frænkunum hennar. En
við frænkurnar hittumst reglulega
og spáum í spil og bolla og tölum
„spjók“ sem er ættartungumál sem
ömmur og mömmur okkar töluðu.
Edda var ein af þeim duglegustu að
halda „spjókinu“ við.
„Spívarakvöldin“ verða ekki þau
sömu án þín, elsku Edda „skjóntl-
ari“. En ég mun geyma minninguna
um þig í hjarta mér alltaf. Bið guð að
styrkja og hjálpa ættingjum og vin-
um hennar í þessari miklu sorg.
Hrafnhildur Hrund Helgadóttir,
Noregi.
Fyrsta minning mín um Eddu er
þegar mér var komið fyrir eitt sum-
arið hjá móður hennar Ólafíu, en
mæður okkar voru systur. Þá var ég
bara tíu ára en Edda á 13. árinu og
orðin unglingur. Hún var orðin voða
„töff“ að mér fannst. Ég sá strax
þann kraft sem fylgdi Eddu.
Við höfum mest verið í sambandi
síðustu árin eftir að ég flutti heim.
Samverustundirnar voru ekki marg-
ar en þó voru þær alltaf jafn
skemmtilegar og fullar af gleði, spá-
dómi og „spjóki“, en það var mál sem
mæður okkar og systur þeirra
bjuggu til og var notað er fólkið í fjöl-
skyldunni kom saman.
Edda frænka var mjög gefandi og
hlý manneskja sem geislaði af krafti
og gleði. Eitt skipti er ég og dóttir
mín komum í viku heimsókn frá Nor-
egi, höfðum við samband við Eddu.
Þá bauð hún okkur mæðgunum í
nudd í Bláa lóninu og um kvöldið
spjölluðum við og spáðum fram á
nótt. Svona var Edda frænka, hún
var alltaf tilbúin að gefa af sér til
annarra.
Á síðasta ári var haldið ættarmót í
ættinni okkar og þar var Edda ein
EDDA SÓLRÚN
EINARSDÓTTIR
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is