Mánudagsblaðið - 18.07.1960, Síða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 18. júlí 1960
,;Hvernig getið þér verið
á móti því að fara í bíó, þeg
ar myndirnar fara vel og
elskendurnir ná saman að
lokum.“
Júlíu fannst hún þurfa að
taka málstað Ivors. „Eg er
ekki sérstaklega fyrir bíó,
þó ég hafi gaman af góðum
myndum, en þær verða líka
að vera góðar.“
„Ykkur kemur svo vel sam
an, og þið hafið um svo
margt að tala,“ sagði Vi,
„svo ég sting upp á, að við
Georg skreppum í bíó, og
að þið sitijið hérna þangað
til við komum aftur.“
Ivor leit spenntur á Júlíu.
Hún leit á hann, og fékk
ákafan hjartslátt á þann
hátt sem hún hafði ekki feng
ið síðan hún var ástfangin
af Bill.
„Mundi yður líka það,“
spurði hann, „eða viljið þér
heldur fara í bíó? Auðvitað
kem ég með, ef þér óskið
þess.“
„Nei, ég vil heldur vera
kyrr,“ sagði Júlía.
Við fór til að ná í loðkáp-
una sína og hanzka. Þjónninn
náði i leigubí, og þau óku %f
stað.
„Kæra Vi,“ sagði Georg,
,.þessi tvö — ég meina —
var það ekki dálítið ókurteis-
legt að skilja þau svona ein
eftir?“
„Þú er nú gamall kjáni,
kæri Georg. Þetta er einmitt
það, sem þau vildu.“
6.
eftir Denise Robins
Georg varð mjög efinn á
svipinri. „Hann er mjög aðlað
andi ungur maður, og hún er
mjög aðlaðandi ung kona, en
er hún ekki hamingjusöm í
hjónabandinu, Vi? Maðurinn
hennar lítur út fyrir að vera
góður maður.“
„Eg vil ekki heyra þetta orð
aftur: góður,“ sagði Vi, „og
ef þú vilt vita það, þá er
•Júlía leið og finnst lífið erf-
itt, og ég held hún hafi gott
af að fá svolitla tilbreyt-
ingu.“
Eftir að Júlía var orðin ein
:með Ivor Brent, spurði ’hún
sjálfa sig, hvort ekki væri
bezt fyrir hana að hlaupast
burt heldur en stofna sér í
.nokkra óvissu.
Hún sagði:
„Hvað munduð þér helzt
vilja gera? Spila eða horfa
á sjónvarpið eða eitthvþð
annað? Mér finnst ég eigi að
skemmta yður fyrst gest-
gjafi okkar hefur skilið okk-
ur eftir ein.“
Ivor svaraði á sinn eigm
máta: Hann gekk beint til
hennar, að sófanum þar sem
hún sat, tók hana í faðm
sér og kyssti hana á munn
inn.
II,
Júlía hafði oft verið kysst
áður en hún giftist Bill. En
í síðastliðin þrjú ár hafði
það aðeins verið Bill. Þessi
koss kom henni óþægilega á
óvart, svo ekki sé meira
sagt. Hún hafði haft það á
íilfirmingunni allt kvöldið, að
'hann mundi vilja kyssa
hana, og hún var sér þess
fyllilega meðvitandi, að hana
langaði til, að hanri gerði
það.
Og nú þegar hún var í
faðmi hans og hann var að
kyssa hana, á viðkvæman en
þó æfðan hátt, vissi hún, að
enginn annar koss í lífi henn
ar hafði haft þau sömu á-
hrif. Það var eins og hún,
sem var búin að vera gift
kona í þrjú ár, væri í fyrsta
skipti í faðmi elskhuga sins.
Hún fann, hvernig hann
strauk fingrunum í gegnum
þykkt hár hennar, og með
munninn við varir hennar
hvíslaði hann:
„Eg þráði að snerta hár
þitt — þráði það óskaplega
Þú ert óvenju hrífandi
Veiztu það?“
Hún lokaði augunum og lá
hreyfingarlaus í faðmi hans.
Það fór fagnaðarstraumur
um hana, en um leið fann
hún til blygðunar gagnvart
Bill.
Allt í einu lagði hún hönd
ina milli vara þeirra eins og
hún væri að verjast því, að
hann kyssti hana aftur.
„Ekki — gera þetta,“ hvísl
aði hún.
Hann sleppti henni strax.
Hún fann til magnleysis 1
hnjánum og settist á sófann
og starði hreyfingarlaus í
eldinn, en ekki á Ivor,
Hann sagði:
„Þetta var dásamlegt, að
minnsta kosti fyrir mig,“
Hún svaraði ekki. Hann
horfði á hana og hugsaði:
„Hún er ástfangin af mér.
Þess vegna er hún í upp-
námi. Ef hún hefði tekið
þessu létt, þá hefði hún hleg-
ið að því og ýtt mér frá
sér.“
Og allt í einu fékk hann
þá trú, að hann væri ástfang
inn aftur, og í Júlíu, að árin
með Úrsúlu hefðu enga þýð-
ingu. Honum fannst hann
vera ákaflega ungur, hrifinn
og að nýju hafinn upp í hug-
sjónaheim æsku sinnar. Hann
horfði löngunaraugum á höf-
uð Júlíu. .
Ætti ég að sjá eftir
þessu? Á ég að biðja fyrir-
gefningar?“ spurði hann auð
mjúkur.
Júlía hafði spennt greip-
ar um hné sér, svo fast að
hnúarnir hvítnuðu. Hún
horfði á hann og sagði:
„Eg kæri mig ekki um fyr-
irgefningarbeiðni, en mér
finnst, að þú ættir að sjá
eftir þessu.“
„Hvers vegna?“
Hún var eins og hálfrugl-
uð. Líkami hennar var enn-
þá spenntur og titrandi eftir
þau áhrif, sem hinn ástríðu-
fulli koss hans hafði haft á
hana.
Hún sagði:
„Vegna þess að þú ættir
að sjá eftir því.“
„Svona svara litlar stúlk-
ur.“
„En ég er ekki lítil stúlka,"
sagði hún áköf, „og mig
langaði ekki til þess, að þú
kysstir mig.“
„Er það satt?“
„Nei,“ sagði 'hún og byrgði
andlitið í höndum sér.
„Þú ert hrífandi,“ sagði
hann og settist við hliðina á
henni og tók um hendur
hennar.
„Júlía, þú ert frábær kona,
og þú ert uppreisnargjörn
— ég sagði þér þú værir það,
en vertu ekki í uppreisnar-
hug gagnvart mér. Eg er ást
fanginn af þér.“
„Það getur ekki verið satt,
því við hittumst fyrst í gær-
kvöld.“
„Gærkvöld og í kvöld er
nógu langur tími til að vita
hluti eins og þetta. Þetta er
svo stórt, það er hafið upp
yfir allt hversdagslegt og
smátt. En þú ert ekki heldur
nein hversdagskona. Eg er
brjálaðúr af ást til þín.“
Hún losaði fingur hans.
Hún var rjóð í framan, og
úr augunum skein hræðsla.
„Ivor, farðu fljótt í burtu.
Farðu burtu og komdu aldrei
aftur.“
Hann hristi höfuðið og hló.
„Eg skal gera allt fyrir
þig, sem þú biður mig um,
nema þetta.“
„En þú hlýtur að sjá, að
svona hlutir mega ekki ske.“
„Of seint. Það hefur skeð.“
„Þú ert brjálaður, og þú
ert að reyna að gera mig
brjálaða eins og þú ert sjálf-
ur.“
„Þú gætir orðið mjög brjál
uð, ef þú vildir, Júlía. Og
þar að auki — ertu ekki orð
in leið á að vera með fullu
viti? Eg er það.“
„Sérðu engan mun á, hvað
rétt er eða rangt?“
Þetta hljómar eins og þú
værir móðir.“
„Eg er ekki móðir, en ég
er gift kona.“
Hann horfði á giftingar-
hringinn á hendi hennar.
„Eg hafði næstum gleymt
því.“
„Það mætti halda, að ég
hefði gleymt því líka,“ sagði
Júlía og bar óðan á. Hún
stóð upp til þess að ná sér í
sigarettu, en Ivor fylgdi á
eftir henni og tók um hend-
ur hennar.
„Farðu ekki frá mér, farðu
ekki þúsund mílur frá mér.
Þú hefur verið svo nálægt
mér allt kvöldið.“
„Nei, það hef ég ekki ver-
ið, Þú gengur að alltof miklu
sem gefnu.“
„Eg hef bara kjark til þess
að viðurkenna þann sann-
leika, sem þú ert hrædd við.“
„Þó það sé sannleikur,“
sagði hún, „að við höfum
verið nálægt hvert öðru, þá
höfum engan rétt til þess.“
er það líka jafnsatt, að við
Hann hélt um hendur
hennar og horfði rannsak-
andi á hana.
„Ætlarðu að segja við mig:
„Við skulum vera vinir“?“
„Nei,“ sagði Júlía, „vegna
þess að það mundi ekki vera
hægt.“
„Auðvitað væri það ekki
hægt, elskan,“ sagði hann
blíðlega og tók hana aftur
í faðm sér.
Aftur fann Júlía áhrifa-
vald kossa hans. Hún fann
til vanmáttar síns, ólík þeirri
persónu, sem 'hafði byggt
upp heimili með Bill Daunt.
Nú vissi hún, að það hafði
verið brjálæði að giftast
manni, sem hún elskaði ekki
og eiga svo þetta á hættu —
þetta að kynnast manni, sem
hún gæti elskað.
Nú vissi hún, hvers vegna
hún var ekki ánægð. Eirð-
arleysi hennar var vanda-
mál, sem hægt var að leysa,
og lausnin var Ivor Brent.
Já, hann var svarið við öll-
um þeim ófullnægðu þrám,
sem höfðu sótt að henni frá
því í morgun. Eða var það
aðeins frá því í morgun ?
Henni fannst vem þúsund
ár, síðan hún hafði sofið við
hliðina á Bill í svefnherberg
inu á „Katherine". Bill var
orðinn henni framandi, en
þennan Ivor hafði hún þekkt
náið um óratíma. Þekkt hann
og þráð hann eins og líka
hann þráði hana.
„Ó, guð minn,“ sagði Júlía
við sjálfa sig. „Svona getur
þetta ekki gengið. Það verð
ur að hætta.“ Hún gerði
aðra tilraun til að losna úr
faðmi Ivors, og úr þessu völ-
undarhúsi tilfinninganna.
Hún gekk aftur að sófanum
og settist niður, og með
skjálfandi röddu bað hún
hann:
„Viltu gera það fyrir mig
að gera þetta ekki aftur.“
„Þú veizt ekki, hvað mjög
ég þrái þig,“ sagði hann. Þú
hefur alveg ómótstæðileg á-
hrif á mig. Með þig í faðmi
mér finnst mér ég ekki vera
bara maður heldur guð.“
Hún hrisit höfuðið.
„Þú segir svo mörg falleg
orð.“
„Hefur aldrei neinn sagt
þessu líkt við þig?“
„Enginn.“
„Ó, Júlía. Herrick elskaði
sína Júlíu, og Herrick hefur
alltaf verið eitt af mínum
uppáhaldsskáldum. Kannske
hefur hann, þegar hann dó,
eftirlátið mér einhvem hluta
af sér og síðan beðið hundr-
uð ára eftir að hitta aðra
Júlíu.“
Henni varð undarlega við.
Allt í einu spurði hún sjálfa
sig, hvað Bill mundi hugsa
um Ivor Brent, og svarið
kom fljótt. Bill mundi ekki
líka hann. Bill mundi ekki
skilja nokkurn mann, sem
gæti talað á þennan hátt.
Ivor sagði:
„Áðan spurðirðu mig,
hvort ég þekkti ekki rétt frá
röngu. Jú, það geri ég, og
'held að ég hafi fullan rétt á
að elska þig. Ekkert hefur
verið réttara en þetta í lífi
mínu, og þú elskar mig, er
það ekki? Segðu það.“
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiriiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
BILLINN
Höfiun ávallt fyrirliggjandi allar tegundir
bifreiða og alla árganga
Beztu kaupin hjá okkur —
hagkvæmustu skilniálamir
BILLINN
Varðarhúsinu við Kalkoínsvec,
Sími 18 8 33
fiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiN