Morgunblaðið - 24.06.2005, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún J. Möllerfæddist á Ísafirði
hinn 12. júlí 1926.
Hún lést á LSH í
Fossvogi hinn 13.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
þau Valfríður Guð-
mundsdóttir, f. 8. jan-
úar 1894, d. 5. mars
1998, og Jón Guð-
mundsson, f. 17.
ágúst 1896, d. 18. des-
ember 1982.
Guðrún giftist hinn
14. janúar 1956 Sig-
urði Möller, vél-
stjóra, f. 10. desember 1915, d. 16.
október 1970. Hann var sonur
hjónanna Þorbjargar Pálmadótt-
ur og Jóhanns Georgs Möller,
kaupmanns á Sauðárkróki. Börn
þeirra Guðrúnar og Sigurðar eru:
1) Jón S. Möller, f. 7. nóvember
1956, verkfræðingur í Reykjavík,
kvæntur Helgu Hauksdóttur, fé-
lagsráðgjafa og eiga þau tvo syni,
Sigurð og Hauk. 2) Valfríður Möll-
er, f. 5. febrúar 1959, hjúkrunar-
fræðingur, gift Jóni Karli Ólafs-
syni, forstjóra og eiga þau fjögur
börn, Guðrúnu, Önnu Sigrúnu,
Eddu Björgu og Jón
Val.
Guðrún ólst upp í
foreldrahúsum á
Bræðraborgarstíg 4
í Reykjavík. Hún
lauk prófi frá
Kvennaskólanum í
Reykjavík 1944 og
var síðan einn vetur
við nám við hús-
mæðraskóla í Sví-
þjóð. Guðrún vann
ýmis verslunar- og
skrifstofustörf í
Reykjavík þar til hún
gifti sig. Árið 1958
fluttist Guðrún ásamt fjölskyldu
að Sogsvirkjunum, þar sem þau
bjuggu fram til ársins 1968, er þau
fluttu aftur til Reykjavíkur. Guð-
rún hóf þá störf hjá Sjúkrasamlagi
Reykjavíkur og vann síðan hjá
Rafmagnseftirliti ríkisins í 26 ár,
þar til hún hætti störfum sökum
aldurs. Guðrún bjó síðustu árin á
Dalbraut 14 í Reykjavík, þar sem
hún var virk í hússtjórn og öðrum
félagsstörfum.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Bústaðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Það er alltaf erfitt að setjast niður
til að minnast góðra vina og ættingja.
Nú er hún Guðrún (Lilla), tengda-
móðir mín látin eftir stutta en snarpa
sjúkdómslegu. Minningarnar hlaðast
upp og verða fljótt ljúfsárar, því að
það er svo margs að minnast. Það eru
ekki margir sem kynnast tengda-
mæðrum sínum á sama tíma og maka
sínum. Þannig var það nú með okkur
Lillu, ég held jafnvel að við höfum tal-
ast við áður en leiðir okkar Völu lágu
síðan saman. Það tókst góður vin-
skapur með okkur strax og bar aldrei
skugga þar á alveg til loka. Lilla var
um margt sérstök og merkileg kona.
Hún varð ung ekkja eftir mann sinn,
Sigurð Möller, með börnin sín tvö, 11
og 13 ára gömul. Eftir erfið veikindi
Sigurðar var efnahagurinn ekki mjög
sterkur. Hún var hins vegar alveg
staðráðin í því að koma börnunum
sínum til manns og það gerði hún
svikalaust. Hún vann mikið, fór vel
með sitt og aldrei leið neinn skort í
kringum hana Lillu. Leiðir okkar lágu
síðan saman um fimm árum síðar,
þegar hún var ásamt börnunum í
sólarlandaferð á Mallorca.
Ef ég ætti að nota nokkur orð til að
lýsa henni Lillu, þá kemur dugnaður
fyrst upp í hugann. Hún var mjög
sjálfstæð, heiðarleg og hreinskilin
kona. Hún sagði sínar skoðanir um-
búðalaust og var ekkert að fara leynt
með það ef henni þótti eitthvað miður.
Lilla var mjög vinmörg og henni þótti
mjög vænt um alla vini sína og rækt-
aði vel samband við þá. Hún var mjög
skemmtileg og ræðin og vel lesin um
menn og málefni. Það var oft mjög
skemmtilegt að sitja og spjalla um
daginn og veginn. Ég tel það forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast og eiga
samleið með konu eins og Lillu og er
mjög þakklátur fyrir allar góðar sam-
verustundir á liðnum áratugum.
Það urðu mikil viðbrigði þegar
Lilla veiktist fyrir u.þ.b. tveimur
mánuðum. Fram til þess dags hafði
henni vart orðið misdægurt að neinu
ráði. Hún átti dásamlegt heimili á
Dalbraut 14, þar sem henni leið mjög
vel með hópi af góðu fólki. Hún ók
sjálf og fór allra sinna ferða, hvort
sem var innanlands eða utan. Aldur
var einhvern vegin afstæður þegar
Lilla átti í hlut, hún var það sjálfstæð
og fylgin sér alveg þar til hún veiktist.
Lilla var okkur Völu oft ómetanleg
hjálparhella með börnin þegar mikið
var að gera í námi eða starfi og fyrir
þessa hjálp erum við óendanlega
þakklát. Lilla var mjög stolt af börn-
unum sínum og barnabörnum og er
söknuður þeirra og okkar allra mikill.
Með Lillu er gengin merkileg, sterk
og skemmtileg kona, sem margir
munu sakna mikið. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Jón Karl Ólafsson.
Guðrúnu Möller (Lillu) tengda-
móður minni kynntist ég fyrir um 17
árum. Það var ljóst frá fyrstu kynnum
að þar var á ferðinni sjálfstæð, ákveð-
in og beinskeytt kona sem stóð fyrir
sínu. Guðrún tilheyrir kynslóð kvenna
þar sem húsmóðurhlutverkið var
sjálfgefið og starfsframi lá fyrst og
fremst innan heimilisins eftir skóla-
skyldu. Guðrún tróð ekki alveg hefð-
bundnar slóðir í þeim efnum, hún fór
til Svíþjóðar á húsmæðraskóla eftir
próf frá Kvennaskólanum í Reykja-
vík. Guðrún fór síðan út á vinnumark-
aðinn eftir Svíþjóðardvölina og reyndi
m.a. fyrir sér í verslunarrekstri í
Reykjavík. Eftir að Guðrún giftist
flutti hún með eiginmanni sínum, Sig-
urði Möller vélstjóra, að Írafossi og
bjó fjölskyldan þar í um áratug. Guð-
rún varð ekkja eftir 12 ára hjónaband,
aðeins 42 ára gömul. Árin þar á eftir
eru til marks um dugnað hennar og
sjálfstæði. Guðrúnu tókst með dugn-
aði og ráðdeild að eignast fallegt
heimili sem bar alla tíð vott um fág-
aðan smekk og gott auga fyrir fal-
legum munum. Guðrún var mikil fé-
lagsvera og ber stór og virkur
vinahópur merki um það, en mig
grunar að Guðrún hafi verið einn að-
aldrifkrafturinn í þeim hópi. Ef eitt-
hvað er til í þeirri fullyrðingu að aldur
sé hugarástand á það við Guðrúnu því
hún lifði lífinu til enda af fullum krafti
og sló hvergi af, var ætíð tilbúin að
takast á við nýjar áskoranir og kynn-
ast nýju fólki. Skyndileg og alvarleg
veikindi Guðrúnar sl. tvo mánuði voru
henni, aðstandendum og vinum mikið
áfall. Guðrún fór í gegnum veikindi
sín af æðruleysi og vissi sennilega
betur en aðrir að hverju stefndi. Ég
kveð þig, kæra tengdamóðir, með
þökk fyrir liðin ár og þá sérstaklega
fyrir að vera sú fyrirmynd sem þú
varst í að nýta og njóta þess sem lífið
hafði upp á að bjóða.
Hvíl í friði.
Helga.
Minningar okkar um ömmu Lillu
eru um stolta, glæsilega og duglega
konu. Hún var alltaf til staðar þegar
eitthvað bjátaði á og vildi allt fyrir
mann gera. Það var gott að koma
heim til ömmu og sitja bara og spjalla
og henni fannst alltaf svo gaman að
heyra fréttir af okkur. Hún kenndi
okkur að spila manna og þegar við
urðum eldri spáði hún í spil fyrir okk-
ur. Við vorum viss um að hún væri al-
vöru spákona og vorum alveg viss um
að allt sem hún sagði myndi rætast.
Amma var ætíð svo ung í anda og
gerði alltaf það sem hana langaði til
að gera og lét ekkert stoppa sig, hvort
sem það voru ferðalög um heiminn
eða ferðir um Ísland. Hún varð ein-
hvern veginn aldrei gömul. Þegar við
vorum lítil, var hún snillingur í að
finna upp leiki eða eitthvað okkur til
skemmtunar. Gleymist seint inn-
pökkunarleikurinn, þar sem við pökk-
uðum inn dótinu hennar í gjafapappír
eða uppvöskunarleikurinn, þar sem
amma klæddi okkur í plastpoka og við
fengum að vaska upp, jafnvel þótt
ekkert uppvask væri fyrir hendi. Við
máttum alltaf leika okkur með fallegu
skartgripina hennar eða klæða okkur
upp í fötin hennar og halda tískusýn-
ingu henni til mikillar skemmtunar.
Alltaf var hún amma tilbúin til að
hlusta á það sem okkur hrjáði og rétta
hjálparhönd eins og að ráða skrýtna
drauma eða gefa góð ráð. Hún var
líka alltaf að segja okkur skemmti-
legar sögur af sjáfri sér þegar hún var
ung og alltaf var hún með eitthvert
slúður. Svo varð hún snögglega svo
veik og allt í einu var hún amma Lilla
orðin gömul. Það var svo sárt að sjá
hana svona, en hún er nú í góðum
höndum með langömmu Fríðu, lang-
afa Jóni, afa Sigurði og ömmu Lillý.
Við kveðjum okkar elsku ömmu Lillu
með söknuð í hjarta og vitum að hún
mun alltaf vaka yfir okkur.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Guðrún, Anna Sigrún,
Edda Björg og Jón Valur.
Þegar ég kveð kæra frænku mína,
Guðrúnu Jónsdóttur Möller, eða
Lillu, eins og hún var oftast kölluð af
vinum sínum, hrannast fram í hugann
minningar og allar góðar.
Lilla var dóttir Hólmfríðar Guð-
mundsdóttur, systur mömmu minnar,
sem dó frá henni og tveimur öðrum
dætrum, þegar Lilla var ekki eins árs
gömul. Hún var tekin í fóstur af Jóni,
bróður Hólmfríðar og Valfríði Guð-
mundsdóttur eiginkonu hans. Hún
var síðan alin upp hjá þeim fram á
fullorðinsár – var þeirra einkadóttir
og naut góðs atlætis, kærleika og
hlýju af þeim góðu hjónum, Jóni og
Valfríði.
Þegar hugurinn reikar til æskuár-
anna, þá kemur margt upp í hugann.
Við Lilla bjuggum í sama húsi á
Bræðraborgarstíg 4, í vesturbæ
Reykjavíkur, frá því við vorum sjö ára
gamlar. Þetta var um miðjan þriðja
áratug síðustu aldar. Bræðraborgar-
stígur 4 var mikið barnahús og fjör og
kátína á öllum hæðum. Á neðstu hæð-
inni bjuggu hjón með sex börn, Ólafur
og Margrét, síðan komu foreldrar
mínir, Guðmundur og Guðrún með
fjögur börn og á sömu hæðinni fjöl-
skylda Lillu frænku. Á hæðinni fyrir
ofan voru Ágústa og Felix með sína
þrjá stráka. Og svo efst uppi var háa-
loft, þar sem hátt var til lofts og vítt til
veggja og því tilvalinn staður til leikja
hjá okkur krökkunum.
Mér er minnisstætt þegar Lilla
frænka fékk hjólaskauta frá frænku
sinni í Ameríku. Þá var nú fjör á háa-
loftinu. Allir þurftu að reyna skautana
með misjöfnum árangri. Það var ekki
svo gott að renna sér á hjólaskautum
úti á götu á þessum árum í Reykjavík,
því gangstéttir og götur fáar lagðar
bundnu slitlagi.
Það er svo merkilegt að í slíku ná-
vígi, sem var á Bræðraborgarstígn-
um, þá skyldi aldrei verða ósamkomu-
lag. Vafalaust gekk oft mikið á hjá
okkur krökkunum en misklíð leystum
við farsællega og milli okkar Lillu féll
aldrei styggðaryrði enda trúnaðar-
vinkonur og strax kært milli okkar,
sem hélst síðan alla tíð.
Og fullorðna fólkið bast líka vina-
böndum. Frúrnar í húsinu fengu sér
morgunkaffi saman og karlarnir
spiluðu brids hvenær sem færi gafst.
Í þessu umhverfi ólumst við Lilla
frænka upp. Það var alla tíð mjög
kært á milli okkar frændsystkinanna.
Lilla sótti mikið til okkar því þar var
oft fjörugt og mikið um að vera. Það
var mikið sungið og spilað og farið í
alls konar leiki.
Seinna fórum við saman í dans-
skóla til Rigmor Hanson og lærðum
að dansa og steppa. Og þá var nú gott
að nota stigana á milli hæða og steppa
í tröppunum.
Svona liðu æskuárin í góðu yfirlæti.
Síðan fór Lilla í Kvennaskólann en ég
í Versló, en svo hittumst við aftur í
skóla saman í Ljungskile í Svíþjóð þar
sem við vorum í húsmæðraskóla
ásamt vinkonum okkar.
Síðan tók alvara lífsins við. Lilla
frænka gifti sig Sigurði Möller og
eignuðust þau tvö börn, þau Valfríði
og Jón. Það var mikil sorg þegar Sig-
urður dó um aldur fram. Það reyndist
Lillu og fjölskyldunni mjög erfiður
tími.
Þó að oft hafi verið langt á milli
okkar, ég búsett í Hafnarfirði eða er-
lendis og Lilla frænka á Ljósafossi,
hélst alltaf vináttan óslitin og náin.
Við töluðum oft saman í síma og heim-
sóttum hvor aðra þegar færi gáfust.
Áfram hittumst við líka á Bræðra-
borgarstígnum þar sem foreldrar
okkar bjuggu áfram í nokkur ár. Og
nú við vinkonurnar og frænkurnar
sjálfar orðnar mæður. .
Við höfðum líka mjög gaman að því
þegar hún dvaldist hjá mér um tíma í
Epsom í Englandi. Þá nutum við sam-
verunnar til fullnustu og svo fyrir
nokkrum árum fórum við saman í
ógleymanlega ferð til Grænlands og
einnig vorum við búnar að ákveða að
fara til Færeyja nú í byrjun júlí og
vera þar í vikutíma. Af þeirri ferð
verður ekki, því hún frænka mín er
farin í lengri ferð. Hennar er sárt
saknað. En mennirnir áætla en Guð
ræður.
Lilla hafði ævinlega mikið fyrir
stafni og lét hendur standa fram úr
ermum. Rólegheit áttu ekki við hana.
Fyrir skömmu varð hún fyrir slysi
sem skerti alvarlega ferðafrelsi henn-
ar. Það átti ekki vel við Lillu frænku.
Hún vildi vera á ferð og flugi. Og að
lyktum kvaddi hún þessa jarðvist sátt
við Guð og menn.
Við leiðarlok þakka ég kærri
frænku langa og góða samfylgd.
Missir barna hennar, tengdabarna,
barnabarna og annarra ættingja og
vina er mikill og sár. Þeim sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur og
bið góðan Guð að líta til með þeim nú
sem endranær.
Guð blessi minningu Guðrúnar J.
Möller.
Margrét Guðmundsdóttir.
Mér er í fersku minni þegar ég hitti
Guðrúnu Möller í fyrsta sinn. Við vor-
um stödd í garði hótels á Mallorca
fyrir hart nær 30 árum.
Hún hafði dvalið þarna nokkurn
tíma, einstæð móðir með dóttur sína
og son, en þetta var fyrsta kvöld okk-
ar fjölskyldunnar á staðnum.
Það varð svo sannarlega „ást við
fyrstu sýn“ þegar sonur minn og dótt-
ir hennar litu hvort annað augum í
fyrsta sinn og þar upphófst samband,
sem staðið hefur óslitið síðan.
Það hefur verið mikið áfall fyrir
Guðrúnu og börnin þegar eigin- mað-
ur hennar Sigurður Möller vélstjóri
féll frá aðeins 54 ára gamall eftir 14
ára hjónaband. Heimili þeirra hafði
verið á Ljósafossi, sem var síðasti
vinnustaður Sigurðar, en síðan tók við
búseta og lífsbarátta í Reykjavík.
Með dugnaði og eljusemi tókst henni
ásamt börnum sínum að skapa fjöl-
skyldunni gott og fagurt heimili og
hún vann sjálf meðan aldur leyfði,
lengst af hjá Rafmagnseftirliti ríkis-
ins þar sem hún átti farsælan starfs-
feril. Dugmikil og vel gefin börn
hennar gengu menntaveginn svo-
nefnda, luku bæði stúdentsprófum og
framhaldsnámi eftir þau.
Sjálf stundaði Guðrún lífshlaup sitt
með reisn. Ég heyrði hana ekki
kvarta yfir örlögum sínum eða ein-
veru. Guðrún var jafnan hress í fasi
og framkomu, fór ekki með veggjum,
hafði ákveðnar skoðanir á flestum
hlutum og fór ekki dult með þær. Hún
var félagslynd og átti stóran hóp vina
og kunningja, sem hún ferðaðist oft
með erlendis og naut samvista við hér
heima. Dans og tónlist kitluðu fætur
hennar frá fornu fari og hún hafði
ómælda ánægju af því að taka í spil.
En mestu máli skipti hana velferð
barna hennar og síðar barnabarna.
Hún naut samvista við þau og vildi sjá
hag þeirra sem mestan og bestan.
Á kveðjustund þakka ég Guðrúnu
Möller fyrir góðar samverustundir á
liðnum árum, en þær eru æði margar.
Sérstaklega er hún mér minnisstæð
þegar hún í febrúar sl. kom á systra-
kvöld hjá Mími, frímúrarastúku Sig-
urðar heitins og var svo hress og heil-
brigð, að eftir var tekið. Mér fannst
hún bera aldur sinn sérlega vel og frá-
fall hennar nú ótímabært, en enginn
veit sína ævina fyrr en öll er.
Öllum aðstandendum Guðrúnar
sendi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Möller.
Ólafur G. Karlsson.
Guðrún Jónsdóttir Möller var
starfsmaður Rafmagnseftirlits ríkis-
ins, þegar undirritaður hóf þar störf
1979. Þar hófust kynni okkar, þó að
bæði hafi sézt og hitzt við Sogsfossa á
6. áratug síðustu aldar. Sigurður
Möller, eiginmaður Guðrúnar, var
vélstjóri við Ljósafoss og Ýrufoss.
Þar bjuggu þau í mörg ár, en undirrit-
aður vann ýmis störf við Ljósafoss-
stöð í nokkur ár í skólaleyfum. Sig-
GUÐRÚN J.
MÖLLER
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞORGEIR HARALDSSON,
Bjarkargrund 39,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness
þriðjudaginn 21. júní.
Guðríður Halldóra Halldórsdóttir,
Jón Þór Þorgeirsson, Vilborg Helgadóttir,
Anna Júlía Þorgeirsdóttir, Alexander Eiríksson,
Halldór Geir Þorgeirsson, Bryndís Þórarinsdóttir,
Hrönn Þorgeirsdóttir, Bjarni Friðrik Bragason,
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓRUNN AXELSDÓTTIR,
Tunguseli 1,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 21. júní sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jóhanna Gréta Guðmundsdóttir, Atli Sverrisson,
Karen Guðmundsdóttir, Auðunn Örn Jónsson,
Hafdís Guðmundsdóttir, Þorsteinn Kjartansson,
Bryndís Halla Guðmundsdóttir, Óðinn Guðbrandsson,
Guðlaugur Guðmundsson,
Anna Þórdís Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.