Mánudagsblaðið - 09.04.1973, Side 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 9. apríl 1973
Slaifyrír alU
KAKALI skrifar:
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: AGNAR BOGASON
Sími ritstjómar: 1 34 96 — Auglýsingasími: 1 34 96
Verð í lausasölu kr. 40,00 — Áskriftir ekki teknax
Prentsmiðja Þjóðviljans
Að frem/a sjálfsmorð
Átökin um formannsstarf Sjálfstæðisflokksins aukast
jafnt og þétt. Samblásturinn gegn Gunnari Thorodd-
sen fær þó miklu minna fylgi en Jóhann og Geir ætl-
uðu, því hinn almenni fulltrúi telur Gunnar langhæf-
asta manninn til að stjóma flokki, sem óneitanlega er
að riðlast í sundur og veitir alls kyns skálkum og æf-
intýramönnum skjól innan vébanda sinna.
Sjálfstæðismenn em almennt mjög óánægðir með
stjómarandstöðuna, telja hana veika og reikula, auk
þess sem þingmenn hinna flokkanna „steh“ sífellt af ^
þeim glæpnum, í framvörpum og þingmálum almennt,
sem til nytja horfa.
Það er t. d. einna líkast, í sumum þingmálum og til-
lögum, að Bjöm Pálsson frá Löngumýri sé í öllu meiri
sjálfstæðismaður en margir þeir, sem berjast undir
gunnfána íhaldsins.
Gunnar Thoroddsen er nú sá eini aberandi leiðtogi
á þingi, sem hefur a. m. k. tilburði til að fylgja stefnu
flokksins og er með öllu laus við undirlægjuhátt hinna,
og oft hinn harðasti í horn að taka. Það er að vísu
heldur hart aðkomu fyrir pólitískan feril Gunnars, að
sem borgarstjóri var hann sífellt gágnrýndur fyrir kurt-
eisi og mannasiði, en nú á þingi, sérlega í sambandi við
landhelgismálið, fyrir að HUGSA!!!
Lengi vel þótti það ekki höfuðhneyksli að hugsa
pínulítið og reyna að fara að alþjóðalögum í mikils-
verðum málum, en með tilkomu þingglópa eins og t. d.
Jónasar Árnasonar, virðast slagorðin og fullyrðingam-
ar, án tillits til staðreynda, falla bezt í kram þingsal-
anna.
Nú er oft minnzt á Jónas Haralz í sambandi við for-
mennsku flokksins. Sú staðreynd er fyrir hendi, að )
Jónas var í geysimiklu áliti hjá Bjama heitnum Bene-
diktssyni, og töldu menn víst, að Bjarni ætlaði honum
formannsstöðuna er hann sjálfur viki úr stjórnmálum.
Bjarni sá þá hversu fara myndi ef Jóhann og Geir, á-
samt klíkum sínum, berðust um bitann. Sjálfstæðis-
flokkurinn þolir ekki opinbera innanborðsbaráttu og
enn síður þær afleiðingar, sem yrðu ef til klofnings
kæmi. Er stutt að minnast klofningsins sem þar varð
fyrir hálfum öðram áratug, o gþær hefndir og pólitísku
mannvíg, sem á eftir fóra.
Þótt litlar líkur séu til að Jónas fáist til að fara í
þetta kapphlaup, þá gæti svo farið að hann lýsti yfir
stuðningi við einhvem þeirra „vongóðu“, og yrði það
geysilega sterkt fyrir þann, sem stuðning hlyti.
Vera má, að Jönas telji réttast að „sitja hjá“, láta
þá bítast sem vilja. Hversu sem það fer, þá er þegar
komið í ljós, að ótti Bjama Benediktssonar var ekki
ástæðulaus. Tvær aðalherbúðirnar era fullar heiftar í
garð hvor annarrar, liðsmenn era farnir að ræna hvers
annars gripum og konum.
Þvílíkt atvik skeði fyrir röskum 600 áram á íslandi,
og fór þá svo að sá her — tvískiptur — er vinna átti
saman, tapaði orrustunni og missti fyrir fullt og allt
annan foringjarm.
í HREINSKILNISAGT
Nú kveður við hvert neyð-
arópið öðru hærra frá sjávar-
útveginum vegna manneHu,
ekki aðeins á skipunum, held-
ur og í nær ölium fiskstörfum
í landi. Blöðin og útgerðar-
menn í liinum ýmsu plássum
hafa lýst yfir að skip þeirra
séu bundin við bryggjur og
komist ekki á sjó vegna þess
arna. ísland er, með öðrum
orðum, að verða of fámennt
til að reka sjálft sig á vel-
gengnisdögum, aflahrotum eða
öðrurn góðærum. Helzt er að
sjá sem fisHeysi og almeim
tregða á miðunum sé í bezm
samræmi við getu þjóðaxinn-
ar til að bjarga sér.
Þetta mun vera einstætt á-
stand. Við erum hrópandi, rérti
Iega, á stærri mið, allt að 50
mílum, en getum ekki einu
sinni mannað skipin okkar.
Hvað verður þegar við fáum
loksins fimmtíu mílurnar sam-
þykktar, þurfum á fjölmenn-
ari landhelgisgæzlu að halda,
til þess að gæta réttar okkar
og aukins hags.
Þrátt fyrir allt gjálfur okk-
ar um nýtízkuhætti, þá erum
við ennþá furðu gamaldags í
háttum okkar. íslendingar eru
að mörgu leyti svo hlálega kon
servatívir að við beinlínis vinn
um okkur sjálfum ógagn og
töpum milljónum, tugmilljón-
um í verðmænim vegna öfug-
uggaháttar okkar, úrelts fyrir-
komulags á mörgu í þjóðfélag-
inu.
Til er í landinu hópur
mannað, basði laus og innan
veggja, sem ekkert gerir, er
engum til gagns en eru líkam-
lega ákaflega hraustir. Þetta
eru íslenzkir refsifangar. í fang
elsurn okkar eru nokkur hundr-
uð refsifanga af ýmsu sauða-
húsi, sem þar sitja af sér smá-
þjófnaðarsektir, innbrot, lík-
amsárásir og önnur viðlíka af-
brot. Nokkrir svindilbraskarar
munu og vera í hópnum. Utan
dyranna eru svo margir, sem
eHd „komast að" vegna
þrengsla og ganga þeir lausir
á götunum, vinna ekki né eru
til nokkurra þrifa í þjóðfélag-
inu, sem þeix eru stórskuldug-
ir við.
En íslenzk yfirvöld eru fuil
af gpfgi. Þau telja það brot á
mannréttindum að skikka þenn
an lýð til ærlegra starfa, til að
hjálpa þjóðfélagi því, sem héf-
ur fætt þá og Hætt og sýnt
hvers kyns Mnkind, þrátt fyrir
svívirðileg afbrot gagnvart með
borgurum þeirra. Bíræfnin er
þvílík hjá þessum mönnum,
að vikulega / eru þessir „kunn-
ingjar" lögreglunnar komnir
undir mannahendur AFTUR,
eftir að hafa setið inni skarnma
stund eða verið dæmdir ÁN
þess að faxa bak við Iás og slá,
vegna plássleysis.
Það er undarlegt, að þessir
fangar skuli ekki dæmdir til
vinnu. Um allan heim þekkist
Neyðaróp
fiskiflotans —
Önotaður
mannskapur
— Því ekki
refsifangar —
öllum til
ógagns — Mikið
vinnuafl —
Góðærin ekki
eilíf — Tillaga
til hjalpar —
Fangar ganga
lausir — Beðið
eftir „plássi46
— Breytingar
nauðsynlegar
það, að dæma afbrotamenn til
harðrax vinnu um visst ára-
skeið, vegna glæpa þeirra. ís-
lendingar vilja helzt að þessir
menn geri ekki neitt eða
föndri við einhver kvenna-
störf, dútli við alls kyns
„menntandi" tilraunir undir
stjórn fangavarða. Nú væri
þetta ekki úr vegi, ef um doða
eða afturkipp væri að rasða í
þjóðfélagi okkar. Síður en svo.
Hins vegar er ekH ein ein-
asta ástæða til að undirhalda
þennan lýð eins og einhverjar
gleðikonur, meðan hann situr
í tugthúsi eða bíður eftir
plássi. Það á hiHaust að drífa
flesta þessa menn á sjóinn,
undir’ eftirliti og hafa þá í
geymslu á meðan þeir eru í
landi. Refsilöggjöfin a" íslandi
er í senn lin og framkvæmda-
laus. Forhertir glæpamenn, sem
hafa sýnt af sér megnustu fúl-
mennsku í glæpum sínum,
framið líkamsárásir, stórslasað
saklausa borgara, rænt og rupl-;
að eignum, brotizt inn í hús
og skrifstofur, stórskemmt
eiignir af ásettu ráði, ef ekki
vildi fiskast, nauðgað o. s. frv.,
og sloppið við málamyndarefs-
ingu, „eins og lög gera ráð
fyrir", og hefja oft fyrri iðju
strax og tækifæri gefast.
Mér hefur verið tjáð, að auk
maxgs annars sé sá galli á gjöf
Njarðar, að sjómenn vilji ekki
dæmda menn um borð. Þetta
mim gOda í afar fáum tilfell-
um, ef nokkrum, í okkar stétt-
lausa þjóðfélaigi, og bágt er að
trúa því, að venjulegur sjó-
maður sé svo ósjálfstæður, að
skap hans og siðferðiskennd
þoli ekH að vinna með dæmd-
um mönnum, — sömu gutt-
unum sem sækja alla skemmti-
staði landsins, meðan þeir eru
utangátta, og eyða þar stolnu
fé í samfélagi við heiðarlega
borgara.
Burtséð frá allri tilfinninga-
semi og sentimental kjaftæði,
þá er hér um að ræða lögmál
neyðarinnar, þeirrar neyðar og
þess taps, sem sjávarútvegurinn
líður og þar af leiðandi þjóð-
in öll. Við skulum í eitt skipti
fyrir öll gera okkur ljóst, að
þótt byrlega blási til sjávar og
sveita, þá er aldagömul reynsla
fyrir hendi um ekH aðeins eitt
heldur mörg aflaleysisár og
harðan brest til sveita. Alls-
nægtaþjóðfélagið myridi nú
berast lítt af ef allt yrði að
skera við nögl, þótt forfeður
okkar hafi þolað það allbæri-
lega.
Dæmdir menn mættu þakka
þvílíka ráðstöfun. Auk annars
fengju þeir eitthvað kaup, a.
m. k. fyrir sígarettum og smá-
þörfum, en auðvitað kæmi
ekki til mála að láta þá njóta
jafnréttis við sjálfa sjómenn-
ina. Þetta eru afbrotamenn,
sem væru að afplána skuld við
þjóðfélagið og heimskuleg lin-
Hnd eða meðaumkun kemur
ekki til mála. Menn eiga að
vera þess minnugir hvílíka
„náð" þessir menn sýndu, er
þeir börðu niður gamalmenni
eða stórslösuðu saHaust fólk,
svo og skemmdarfýsnar þeirra
og dýrslegra aðfara á innbrots-
stöðum, brota og skemmda
fyrir tugi og hundruð þúsunda,
sem þeix aldrei greiða fyrir né
bæta á nokkurn hátt.
Hins vegar fer ekki hjá, að
nota má starfsHafta þeirra til
nokkurs ágóða fyrir þjóðina
alla. Sumir eru vanir sjóvinnu,
enda hún algeng í dag; ekki
þvílíkt nám og þekking og
áður var. Vinna við fisk í
landi, en þar er líka þörf
manna, er því einfaldari sem
hún er nauðsynlegri. Eftirlit
yrði auðvitað að hafa og menn
irnir byrgðir inni um nætur.
Það er tími til kominn, að
við gerum okkur ljóst, að við
erum ennþá í miðaldarþönkum
um nýtingu fanga. Hér er ekki
átt við Brimarhólmskerfið og
aLIs ekki við þrældóm. Hér er
Framhald á 7. síðu