Mánudagsblaðið - 20.12.1978, Qupperneq 3

Miðvikudagur 20. desember 1978
Mánudagsblaðið
3
Það er alltaf gaman að fljúga, ekki sist þegar
áfangastaðurinn er Ameríka, nánar tiltekið Balti-
more, Maryland. í nóvemberbyrjun s.l. buðu Flug-
leiðir velflestum blöðum á íslandi i smátúr yfir
Atlantshafið, nær fimmtiu stundir af fagnaði, sight-
seeing og almennri kátinu i Vesturheimi.
Það þykir nú ekki tiltökumál þótt blaðamenn
skreppi eitthvað út fyrir landsteinana i embættis-
erindum. Á undanförnum 30 árum hefur undirritað-
ur farið a.m.k. 40 slikar ferðir, ýmist á vegum Loft-
leiða eða Flugfélags íslands, alltaf skemmt sér kon-
unglega enda eru blaðamenn, velflestir, óborgan-
legir ferðafélagar, margir hverjir heimsborgarar,
sumir „levimenn” og enn aðrir hreinustu ofur-
menni til allskyns bilifis og reyndar gjarnir á að
sleppa fram af sér beislinu þegar svo ber undir.
Það var þvi með hinni venjulegu eftirvæntingu að
maður bjóst til ferðar þann 3. nóv. s.l. og mætti
galvaskur á Loftleiðahótelinu. Þar voru fyrir
stjórnendur Flugieiða m.a. þeir Alfreð Eiliasson og
Sigurður Helgason, ásamt nokkrum deildarstjórum
félagsins og öðrum gestum m.a. Agnari Kofoed
Hansen, flugmálastjóra, ráðuneytisstjóra o.fl. höfð-
ingjum en við vorum undir stjórn Sveins Sæmunds-
sonar, blaðafuiltrúa, og samferðamanni minum
yfir tvo áratugi.
Ég er ekki svo langt leiddur aö
ég fari aö skýra ykkur frá fluginu
yfir hafiö. Til þess eru Islend-
ingar of vanir flugferöum. Miklu
heldur vil ég minnast lftillega á
komuna vestur og dvölina þar, en
þó aöeins frá mfnum bæjardyr-
um, alls ekki félagsins né annarra
enda óllk sjónarmiöin.
Viö lentum á Balti-
more-Washington International
Airport eftir ósköp viöburöar-
snautt flug, eina gamaniö var aö
horfa á hinar leglegu flugfreyjur
sendast milli farþegana berandi
hinn kunna varning — áfaigi.
Komiö var kvöld er viö lentum og
eftir venjulega flugvallartöf var
ekiö á hótel okkar, og eftir aö viö
komum okkur fyrir þar, var hald-
in nokkurs konar móttaka á hót-
elinu, mannskapnum gefiö aö éta
og drekka aö vild. Losnaöi þá
strax um málbeiniö, nokkur
ræöuhöld og voru þar mættir
ýmsir forustumenn Flugleiöa
vestanhafs. Ég hefi alltaf haft
einhverja innbyggöa andúö á
Skálaö fyrir nýrri flugleiö. Sveinn Sæmundsson og Maria kona hans lyfta glösum
þessum samkomum og fór þvi
eins míns liös í nokkurs konar
rannsóknarferöumhóteliö ogsjá,
ég fann þar allra skemmtilegasta
bar — Bards — stóran, huggu-
legan staö, langt barborö og svo
borö og þægilegir stólar en um
beina undurfagrar meyjar,
klæddar I stutta jakka og svo
sokkabuxur, án pilsa. Þarna
fannst mér ég vera kominn f essiö
mitt, góö músik, söngkona sem
ekki aöeins var lagleg heldur
haföi likamjúka oghrifandi rödd.
Barþjóninn varhinn mælskasti og
var búinn, áöur en varöi, aö segja
mér meginþætti æfisögu sinnar,
og naut viö þaö ótrauöur hjálpar
þjónustupikunnar, sem alltaf
kom viöog viö aö barnum og leiö-
rétti þá gjarnan eitthvaö sem
barþjónninn ofsagöi i sambandi
viö lffshlaup sitt. Gestir komu og
fóru, ekki sást vin á nokkrum
manni, enda ekki siöur I henni
Ameriku. Þegar ég var búinn aö
sitja þarna röskan einn og hálfan
tima, fariö aö liöa einkar vel,
minntist óspart fornra daga þar i
vesturheimi, var ég skyndilega
og frekar óþægilega hrifinn upp
úr þessum dagdraumum mi'num
viö óvæntan hávaöa og skvaldur.
Inn á barinn komu nokkrir ts-
lendingar og ruddust um fast.
Fyrirvaralaust tóku þessir ungu
landar okkar, röskir og lífsglaöir,
yfir staöinn, töluöu hátt eins og
viö þekkjum hér á skemmtistöö-
unum, þeir galvöskustu brutust
aö barnum en aörir æptu á þjón-
ustu.. Amerikanar eru öllu vanir,
hafa m.a. tekiö þátt i tveim
heimsstyrjöldum, brugöust vel
olnbogaskotum og hrinding-
Ín, brostu góölátlega aö þessum
hetjum noröursins, skáluöu fyrir
þeim, eöa störöu vonleysislega út
i toftiö. Allt fór þó þetta sóma-
samlega fram uns — allt I einu
var byrjaö aö syngja. A engri
stundu þagnaöi bæöi pianóiö og
söngkonan felmti sló á innfædda
en yfir barbúlunni hljómuöu
skærar — en dálitiö þreyttar
raddir lslendinganna — Blátt lltiö
blómeitterogDetvarB rændevin
i flasken o.s.frv. ásamt ýmsum
kjarnyröumsem viööll þekkjum.
Þaö tók ekki nema hálfa sekúndu