Morgunblaðið - 05.11.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 2005 39
ÞEGAR Reykjavíkurlistinn bauð fyrst
fram til borgarstjórnar árið 1994 áttum við
sem að honum stóðum metnaðarfulla drauma
um borgina okkar. Við vildum stuðla að því
að hér þróaðist nútímaleg borg, sem byggði
á kostum smæðarinnar um leið og hún hasl-
aði sér völl í samkeppni við erlend vaxt-
arsvæði um fólk og fyrirtæki.
Við höfðum fengið nóg af gam-
aldags hugmyndum Sjálfstæð-
isflokksins um borgina sem
valdakerfi; af pólitískum úthlut-
unum á lóðum, embættum og
gæðum; hátimbruðum bygg-
ingum sem þjónuðu valds-
mönnum en ekki fólkinu í borg-
inni; tvísetnum skólum;
átakanlegum skorti á leik-
skólaþjónustu; mengaðri strand-
lengju; deyjandi miðbæ; strjál-
býlisstefnu í skipulagsmálum;
upplýsingaskorti; áætlunum sem
aldrei stóðust; litlum skilningi á
nýjum möguleikum í atvinnu-
málum; almennri hentistefnu og
skorti á stefnumörkun á öllum
sviðum.
Draumur verður
að veruleika
Í nær tólf ár höfum við unnið
saman að því að gera draum
okkar að veruleika og árang-
urinn sést hvert sem litið er. Ís-
lendingar geta nú leyft sér að
vera stoltir af höfuðborginni
sinni sem er orðin þekkt „vöru-
merki“ um allan heim. Borgin
stenst fyllilega samanburð við
aðrar borgir í nágrannalöndum
okkar bæði hvað varðar þjónustu
við borgarbúa og aðdráttarafl
fyrir þá sem vilja sækja hana
heim.
Mikill metnaður hefur verið lagður í bygg-
ingu skóla í nýjum hverfum borgarinnar og
gríðarlegar endurbætur átt sér stað á nær
öllum eldri skólum. Skólastarf í borginni ein-
kennist af miklum metnaði og framsýni.
Leikskólaþjónusta stendur börnum til boða
sem eru 18 mánaða og eldri og þó að skól-
arnir glími nú við starfsmannaskort er mikil
ánægja með gæði þess faglega starfs sem
þar fer fram.
Strandlengjan hefur verið hreinsuð sem er
líklega eitt stærsta umhverfisátak sem ráðist
hefur verið í hér á landi. Stjórnkerfi borg-
arinnar hefur verið endurskipulagt með vald-
dreifingu og stjórnfestu að leiðarljósi.
Menningarlíf er með miklum blóma eins
og menningarborgarár, listahátíð, menning-
arnótt, margvíslegar tónlistarhátíðir, kvik-
myndahátíðir, bókmenntahátíð o.fl. ber með
sér. Borgin var markaðssett með markviss-
um hætti og dregur nú að sér mikinn fjölda
ferðamanna allt árið um kring sem geta gist
á fjölmörgum nýjum hótelum í og við mið-
borgina. Laugardalurinn er orðinn að
heilsuparadís í miðri borginni með metn-
aðarfullri uppbyggingu á mannvirkjum til
íþrótta, heilsuræktar og sýningarhalds.
Uppbygging á
öllum sviðum
Orkuveita Reykjavíkur var stofnuð með
það að markmiði að nota sameiginlegt afl
veitufyrirtækja borgarinnar til að renna
stoðum undir þróttmikla atvinnuupp-
byggingu og nýsköpun. Raforkuverið á
Nesjavöllum og virkjunarframkvæmdir á
Hellisheiði eru órækur vitnisburður um mik-
ilvægi fyrirtækisins fyrir Reykvíkinga og
raunar landsmenn alla. Fjármál borgarinnar
voru endurskipulögð, það heyrir sögunni til
að fara fram úr áætlunum og fram-
kvæmdageta borgarinnar er gríðarlega mik-
il.
Gerð var þróunaráætlun fyrir miðborgina
sem var forsenda þeirrar uppbyggingar sem
nú á sér stað á fjölmörgum svæðum í mið-
borginni. Gömul iðnaðarsvæði hafa verið tek-
in til uppbyggingar og þar sem áður voru úr
sér gengnar byggingar rísa nú ný og glæsi-
leg hús. Gamalt þrætuepli, framtíð Vatns-
mýrarinnar, var lagt í hendur borgarbúa í
allsherjaratkvæðagreiðslu og nú er alþjóðleg
skipulagssamkeppni um svæðið í burð-
arliðnum.
Síðast en ekki síst var tekin ákvörðun um
það eftir að nýr meirihluti kom að borginni,
að borgin ætti að taka þátt í uppbyggingu
tónlistar- og ráðstefnuhúss og það skyldi rísa
í miðborginni. Til þess að það næði fram að
ganga var samið við Reykjavíkurhöfn um
uppkaup á lóðum og mannvirkjum í hennar
eigu. Glæsilegri samkeppni um húsið og
næsta nágrenni þess er nú lokið og fram-
kvæmdir komnar á dagskrá.
Ég gæti haldið lengi áfram að telja upp
allt það sem áunnist hefur í tíð Reykjavíkur-
listans en læt þetta duga í bili.
Úrtölumennirnir
Í flestum þeim málum sem hér hafa verið
nefnd hafa sjálfstæðismenn í borginni verið í
hlutverki úrtölumanna, stundum dregið lapp-
irnar og oft reynt að leggja stein í götu að-
gerða og uppbyggingar. En nú finnst þeim
eins og þeirra tími sé kominn. Til hvers?
spyr ég því ég hef ekki hug-
mynd um hvert þeir vilja
stefna.
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson
hefur verið drjúgur liðsmaður í
úrtölukórnum og helst viljað
halda sig við allt eins og það
var þegar hann var í meiri-
hluta fyrir 12 árum. Gísli Mar-
teinn Baldursson hefur fylgst
með álengdar, slegið úr og í,
stokkið fram þegar hann held-
ur að það sé vel til vinsælda
fallið en aldrei dregið nokkurt
hlass til hagsbóta fyrir borg-
arbúa.
Tækifæri framtíðarinnar
En það er með borgina eins
og heimilin – þar er alltaf verk
að vinna. Fallegt heimili stenst
ekki til frambúðar ef því er
ekki sinnt af alúð. Borg-
arheimilið er að stækka, upp-
byggingin heldur áfram og þar
þarf að búa vel að öllum þann-
ig að þeir fái notið sín.
Tækifæri framtíðarinnar
liggja í börnum dagsins í dag
og ekkert er mikilvægara en
tryggja þeim aðgang að góðri
menntun og jöfnum tækifær-
um til að fást við það sem hug-
ur þeirra stendur til. Sveit-
arfélög landsins hafa lagt
mikinn metnað í grunnskólann og sinna hon-
um betur heldur en ríkið sinnir framhalds-
skólanum. Reykjavíkurborg á því að hafa
forgöngu um að semja við ríkið um yfirtöku
framhaldsskólans og sjá til þess með raun-
hæfum aðgerðum að hann þjóni öllu ungu
fólki en ekki bara þeim sem eiga auðveldast
með bóknám.
Hin jöfnu tækifæri barna og ungmenna
felast ekki síður í því að þau eigi þess öll kost
að taka þátt í menningar- og íþróttastarfi án
tillits til efnahags foreldra. Mikilvægt er að
Reykjavíkurborg og önnur sveitarfélög taki
á þessum málum og móti sér stefnu um
gjaldfrjálst tómstundastarf ekki síður en
gjaldfrjálsan leikskóla. Í báðum tilvikum
þarf að huga að þeim gjaldfrjálsa tímafjölda
sem börnum og ungmennum stæði til boða.
Margvísleg verkefni bíða í málefnum aldr-
aðra. Ríkisstjórnin hefur ekki verið þess um-
komin að leysa vanda aldraðra hjúkr-
unarsjúklinga og borgin á að taka þann
málaflokk yfir. Hún á að takast á við þann
málaflokk af sama metnaði og hún tókst á við
uppbyggingu þjónustu í þágu barnafólks í tíð
Reykjavíkurlistans.
Í skipulagsmálum þarf að ljúka þeim verk-
um sem hafin eru í miðborginni, Vatnsmýr-
inni og í útjaðri borgarinnar. Á næstu 10–15
árum munu koma út á húsnæðismarkaðinn
stórir hópar af ungu fólki sem vill gjarnan
búa í miðborg þó að það kjósi á öðrum tíma-
bilum í ævi sinni að flytjast í úthverfin. Það
þarf að fylgja uppbyggingu tónlistar- og ráð-
stefnuhússins fast eftir og sjá til þess að
listaháskóli rísi í næsta nágrenni.
Við garðshliðið
Ég hef ekki farið dult með þá skoðun mína
að ég sé eftir Reykjavíkurlistanum. Mér
finnst það þyngra en tárum taki að þar skuli
hver farinn til síns heima. Það er illskilj-
anlegt að stjórnmálaflokkur eins og VG, sem
hefur átt hlutdeild í farsælu samstarfi sem
skilar árangri fyrir borgarbúa og sér nú af-
rakstur erfiðis síns orðinn að veruleika um
alla borg, skuli kjósa að plægja skikann sinn
í stað þess að halda áfram að rækta hinn
sameiginlega garð sem stendur í blóma.
Reykjavíkurlistafáninn liggur í moldinni og
enginn virðist hafa rænu á því að taka hann
upp og bera merkið áfram. Við garðshliðið
bíður Sjálfstæðisflokkurinn.
Við þessar aðstæður á ég þá ósk heitasta
að allt óflokksbundna Reykjavíkurlistafólkið
taki málið í sínar hendur, eins og það gerði
1994, búi sig undir verkefnin framundan og
mæti til leiks. Prófkjör Samfylkingarinnar í
byrjun febrúar verður opið óflokksbundnu
fólki og þar getur áhugafólk um gott borg-
arsamfélag boðið sig til starfa. Nú er bara
spurningin hvort fólk ætlar að sitja forviða
hjá eða láta verkin tala.
Borgin okkar
Eftir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur
Ingibjörg Sólrún
Gísladóttir
’Reykjavíkur-listafáninn ligg-
ur í moldinni og
enginn virðist
hafa rænu á því
að taka hann
upp og bera
merkið áfram.
Við garðshliðið
bíður Sjálfstæð-
isflokkurinn.‘
Höfundur er formaður Samfylkingarinnar
og fyrrverandi borgarstjóri.
með krabbamein tækifæri til að hittast og spjalla
hittast og hlæja
ti í gamla safnaðarheimili Neskirkju í
semi Ljóssins, stuðningshóps fólks sem
. Brjánn Jónasson leit í heimsókn og
æfir ull, býr til hatta og sker út.
Birna Jónsdóttir (t.v.) leiðbeinir þeim sem vilja læra að þæfa ull og
Erna Magnúsdóttir iðjuþjálfi sinnir starfseminni í sjálfboðavinnu.
sumar spreyttu sig á því að sauma kanínuskinn.
Morgunblaðið/Kristinn
sammála um nauðsyn þess að bjóða upp á starfsemi af þessu tagi.
tveimur og hálfu ári, þegar ég kom
um dráttum að hún hafi bjargað
ð bata, en heldur áfram að koma
l og vinna úr henni.
ra heima, hætti að svara síma og
stu skiptin hafi félagsskapurinn
m degi að koma, þar fékk maður all-
alda.“
ér eru allir svo glaðir og kátir, og í
upp úr þessum sjúkdómi. Mér
elta sér upp úr þessu á hverjum
ið verðum að halda áfram að lifa.“
eini hafi ekki annað komið til
ina hjá Ljósinu, enda hafði hún þá
nn sem þar er veittur. Nú segist
erki, en hún er farin að selja ýmsar
ram að lifa
„ÉG UPPGÖTVAÐI það hér að það
er líf með lyfjagjöfinni, það er líf
með sjúkdómnum,“ segir Þuríður
Magnúsdóttir. Þetta er fjórða vikan
sem hún hefur komið til að taka
þátt í starfinu, og hún segir að í
dag séu miðvikudagar og föstudag-
arnir orðnir föstu punktarnir í til-
verunni, hún hlakki til á hverjum
degi.
„Ég var skorin í enda september,
og kom fyrir fyrstu lyfjagjöf. Það
er rosalega erfitt að vera greind
með krabbamein, vera kippt út úr
atvinnulífinu. Ég fór bara að hugsa
með mér hvað ég ætti eiginlega að
gera, ég hefði allan daginn en ekk-
ert við að vera. Ég fór á stúfana, og
rak augun í auglýsingu fyrir kyrrð-
arstund í Neskirkju. Ég kom ein
upp í kirkju, sat aftast, og ákvað að
fara á eftir í kaffið. Þá kom til mín
kona og spurði hvort ég væri ný
hérna, og það að hitta þetta fólk í
fyrsta skipti, það var bara eins og
að vera komin heim,“ segir Þur-
íður.
Hún segir starfið á miðvikudög-
um ekki síður gefandi en tóm-
stundavinnan á föstudögum, enda
ekki hægt að líkja því saman að tala
við fólk sem þekkir sjúkdóminn af
eigin reynslu, eða tala við fólk sem
ekki hefur upplifað þær tilfinningar
sem þeir einir þekkja sem hafa upp-
lifað sjálfir. „Maður getur talað,
þarf ekki að vega og meta hvað er
sagt, og það skilja mig allir.“
Þuríður segir fólk misjafnt, og
því henti félagsskapur á borð við
þennan kannski ekki öllum. „En ég
segi að það sem gerir mig jákvæða
í dag, það sem eflir mig, er fólkið
hér, að finna þessa hlýju. [...] Ég
myndi hvetja fólk til að koma, á
virkum dögum er ekki mikið við að
vera, vinir og ættingjar allir í
vinnu.“
Uppgötvaði líf
með lyfjagjöfinni
„ÉG KYNNTIST þessari starfsemi
fyrir um ári síðan. Þá var ég ný-
kominn af spítala, nýgreindur,
sendur heim eftir tvo erfiða upp-
skurði,“ segir Eyjólfur Sigurðsson.
„Tilveran var svört, ég hafði engan
dug eða vilja, var líkamlega búinn,
og sá engin úrræði. Þá var mér
bent á þessa endurhæfingu, og það
var eins og kviknaði ljós.“
Eyjólfur gerir tilraunir með liti
á meðan hann spjallar, en hann
hafði hvorki málað né tálgað áður
en hann fór fyrst í listasmiðju
Ljóssins. „Þó ég sé ekki að gera
einhver listaverk þá hef ég gaman
af þessu sjálfur, þetta er frábær
stuðningur. Ég fór að mála og
tálga, og smátt og smátt kom trúin
á sjálfan mig, að ég gæti gert eitt-
hvað.“
Það er mikils virði að geta kom-
ið, þó ekki væri fyrir annað en að
hitta allt það fólk sem kemur
reglulega, segir Eyjólfur. „Maður
er umvafinn góðu fólki, og þetta er
svo gaman. Það er alltaf að bætast
við fólk, alltaf að sjást ný andlit.“
Kveikti ljós í
svartri tilveru