Morgunblaðið - 05.11.2005, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sesselja Bene-diktdóttir fædd-
ist í Grímsnesi á
Látraströnd 4. sept-
ember 1904. Hún
lést í Dalbæ á Dalvík
20. október síðastlið-
inn. Fölskylda Settu
var ekki lengi í
Grímsnesi heldur
bjuggu þau lengst af
á Grenivík; fyrst á
Búðum og síðar
byggðu foreldrar
hennar, Benedikt
Sigurðsson sjómað-
ur og Petra Oddsdóttir, húsmóðir
og fiskverkakona, húsið Sæborg.
Bernskuheimili Settu var eins og
gerðist og gekk hjá alþýðufólki í
litlu sjávarþorpi á þessum tíma.
Benedikt faðir hennar var viður-
kenndur góður sjómaður. Hann var
40 vertíðir á hákarlaveiðum frá
Eyjafirði. Systkini hennar voru
um bæjum í Eyjafirði, þar á meðal á
stórbýlunum Grund í Eyjafirði og
Möðruvöllum í Hörgárdal. Frá
Möðruvöllum flutti hún svo árið
1943 og þá til Dalvíkur þar sem hún
átti heima upp frá því. Á Dalvík
stundaði hún alla algenga verka-
mannavinnu svo sem fiskvinnslu og
ræstingu.
Árið 1935 eignaðist Sesselja son
sem hún lét heita í höfuðið á for-
eldrum sínum, Benedikt Pétur. Að-
stæður hennar á þeim árum voru
með þeim hætti að hún varð að láta
drenginn frá sér og kom honum í
fóstur að Skriðu í Hörgárdal. Þar
lést drengurinn úr berklum árið
1942. Árið 1940 þegar Sesselja var
á Möðruvöllum eignaðist hún ann-
an son, Ólaf Níelsson, en faðir hans
var danskur maður sem vann sem
kaupamaður á Möðruvöllum á þeim
tíma. Ólafur ólst upp hjá móður
sinni og buggu þau saman á Dalvík
allt þar til Sesselja flutti á Dalbæ,
heimili aldraðra á Dalvík 1998.
Ólafur býr á Dalvík. Hann er
ókvæntur og barnlaus.
Útför Sesselju fer fram frá Dal-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
fjögur og var Setta
næstelst. Elst var Elín
tveimur árum eldri.
Elín bjó lengst af í
Hrísey og var gift Jó-
hanni Árnasyni.
Yngri voru svo Finn-
ur sem bjó með fjöl-
skyldu sinni í húsi for-
eldra þeirra Sæborg
eftir þeirra dag. Kona
Finns var Efimía Ív-
arsdóttir. Næstur í
aldursröð var Oddur
en hann drukknaði
átta ára gamall.
Yngst var síðan Anna María sem
var gift Pálma Benediktssyni frá
Hvassafelli. Anna María lést úr
berklum frá ungum börnum.
Sesselja var 14 ára þegar hún fór
alfarið að heiman en þá fór hún í
kaupavinnu í Miðvík í Höfðahverfi.
Á næstu 25 árum eða frá 1918 til
1943 er hún í kaupavinnu á nokkr-
Horfin er af sjónarsviðinu mæt
kona, Sesselja Benediktsdóttir oftast
kölluð Setta, allavega þekkti ég hana
ekki undir öðru nafni allt frá því ég fór
að muna eftir mér.
Það er mér bæði ljúft og skylt að
minnast hennar Settu í örfáum orð-
um, þar sem ég sé mér ekki fært að
verða við útför hennar. Setta átti
heima í Bergþórshvoli á Dalvík eins
og afi minn og amma og einnig bjugg-
um við ég og fjölskylda mín þar um
nokkurra ára skeið. Ég ólst því upp
við það að Setta ætti heima fyrir
handan, eins og sagt var hér áður
fyrr. Í Bergþórshvoli voru sex íbúðir
og tvö herbergi sem leigð voru út.
Ekki veit ég hver fermetrafjöldi á
húsinu er í heild, en plássið sem hver
hafði fyrir sig var ekki sérlega mikið
og enginn var að fjargviðrast út af því
og allra síst hún Setta mín.
Amma mín og Setta voru miklar
vinkonur og missti Setta mikið þegar
amma dó. Setta var einstæð móðir og
vann því alla tíð meðan kraftar og
þrek leyfðu utan heimilisins, ég man
að hún var að vinna á sláturhúsinu,
fór í síldina þegar hún kom og svo
skúraði hún í kaupfélaginu til margra
ára. Setta bjó með Óla syni sínum,
þau fluttu úr Bergþórshvoli árið 1974,
bjuggu á nokkrum stöðum þar til þau
keyptu sér íbúð við Brimnesbrautina
á Dalvík. Ég og dóttir mín Bergdís
fluttum til Reykjavíkur fyrir tæpum
30 árum en komum reglulega norður
og það varð að venju að heimsækja
Settu á Brimnesbrautina, hvort sem
við vorum á ferðinni um jól eða að
sumrinu til. Alltaf tók hún okkur opn-
um örmum og leysti okkur út með
heimabökuðu rúgbrauði þar sem hún
vissi að Bergdísi fannst það mjög gott
með síld. Í þessum heimsóknum sagði
hún mér oft sögur frá því í gamla
daga. Af þeim var auðvelt að álykta að
lífið hjá henni hafði ekki alltaf verið
dans á rósum, en hún sagði manni
þannig frá að það hallaði ekki á nokk-
urn mann. Ef vel lá á Settu þegar við
komum í heimsókn til hennar var oft
hægt að plata hana til þess að spá í
bolla fyrir sig og furðulegt nokk,
margt af því sem hún spáði var ekki
alveg út í bláinn. Einnig var alveg
óhætt að taka mark á því sem hún
sagði manni um veðrið eða hvort það
yrði mikil eða lítil berjaspretta, þetta
gat hún lesið úr veðurfarinu og eða
verið dálítið forspá.
Ég átti því láni að fagna að vera við-
stödd afmælisveisluna hennar Settu
þegar hún varð 90 ára. Þá bjó hún enn
í Brimnesbrautinni. Það var svo gam-
an að vera með henni þessa dagstund,
hún var svo ánægð með allt í kringum
þetta afmæli. Örugglega hefur ekki
verið síðra að vera með henni þegar
hún varð 100 ára en þá var ég fjarri
góðu gamni.
Eftir að Setta flutti 93ja ára á Dval-
arheimili aldraðra á Dalvík, Dalbæ,
heimsóttum við hana þangað og alltaf
var hún jafn ánægð þar, með allt
starfsfólkið og maturinn hann var
bara eins og á hóteli, sagði hún, en ég
er nú ekki viss um að hún Setta mín
hafi oft gist á hóteli um ævina. En
svona var hún, sá alltaf björtu hlið-
arnar á öllu. Ég veit að á Dalbæ verð-
ur hennar sárt saknað þó hennar tími
hafi verið kominn. Hún spjallaði líka
mikið um heimabyggðina Grenivík og
átti þann draum heitastan á hundrað
ára afmælinu að komast upp á Kald-
bak en af því varð ekki í þessu lífi, en
nú getur hún farið hvert sem er og er
örugglega búin að drífa sig þangað.
Ég þakka henni samfylgdina.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Ég sendi Óla og öðrum aðstand-
endum hugheilar samúðarkveðjur.
Helga Hjörleifsdóttir.
SESSELJA
BENEDIKTSDÓTTIR
✝ Halldóra S.F.Thorlacius
fæddist í Reykjavík
8. sept. 1918. Hún
lést á Garðvangi í
Garði 22. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórarna Valgerður
Erlendsdóttir, f. 5.
des. 1897, d. 19.
des. 1981, og Finn-
ur Ó. Thorlacius, f.
16. nóv. 1883, d. 26.
des. 1974. Systkini
Halldóru eru Ari, f.
8. nóv. 1919, d. 9. jan. 1920, Ari
Ólafur, f. 26. maí 1921, d. 22. nóv.
1922, Steinunn, f. 5. okt. 1922. d.
20. ág. 1981, Kristín Sigríður, f.
Þeirra synir eru Jón og Bjarni.
Halldóra ólst upp í Reykjavík
og vann þar ýmis störf þar til
hún giftist. Þá fluttist hún að
Bæjarskerjum í Miðneshreppi.
Þar bjó hún þar til hún flutti í
húsnæði eldri borgara í Miðhús-
um í Sandgerði. Árið 2002 flutti
hún að Hlévangi í Keflavík og
þaðan á Garðvang í Garði þar
sem hún lést.
Halldóra starfaði um tíma við
Bókasafnið í Sandgerði og
kenndi nokkur ár við Barnaskól-
ann þar, en lengst af sinnti hún
eingöngu heimilisstörfum.
Halldóra tók þátt í ýmsum fé-
lagsstörfum. Hún átti sæti í sókn-
arnefnd Hvalsnessóknar um ára-
bil og var formaður í nokkur ár.
Hún var lengi félagi í Soroptim-
istaklúbbi Suðurnesja og var
gerð að heiðursfélaga þar.
Útför Halldóru verður gerð frá
Hvalsneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
25. ág. 1925, d. 18.
okt. 1980, og Edda,
f. 30. sept. 1934.
Hinn 18. júní 1942
giftist Halldóra Jón-
asi Bjarna Jónas-
syni, f. 24. maí 1914,
d. 10. sept. 1981.
Þeirra börn eru: 1)
Ragnhildur, f. 16.
apr. 1943. Hennar
sonur er Einar Jóns-
son. 2) Ólafur
Thorlacius, f. 30. ág.
1944, kvæntur Krist-
ólínu Ólafsdóttur.
Þeirra synir eru Finnur Thorla-
cius og Ari Thorlacius. 3) Þór-
arna Valgerður, f. 2. maí 1951,
gift Sigfúsi Guðbrandssyni.
Kveðja frá Soroptimistaklúbbi
Keflavíkur
„Sýnum drenglyndi og verum ein-
lægar í vináttu.“
Halldóra Thorlacius, systir okkar í
Soroptimistaklúbbi Keflavíkur, er
nú farin í ferðina löngu.
Hún var stofnfélagi í Soroptim-
istaklúbbi Suðurnesja árið 1979 og
gegndi mörgum trúnaðarstörfum í
klúbbnum, m.a. embætti formanns.
Halldóra var ósérhlífinn félagsmað-
ur og hvatti aðra til dáða á jákvæðan
hátt sem kom sér vel þegar eitthvað
stóð til.
Eftir að Soroptimistaklúbbur Suð-
urnesja var lagður niður flutti Hall-
dóra sig, ásamt fleiri systrum, yfir til
Soroptimistaklúbbs Keflavíkur, því
það að vera Soroptimisti var hennar
lífsstíll. Síðustu árin var Halldóra
heiðursfélagi klúbbsins.
Halldóra var mikil heimskona og
lifði lífinu lifandi með það að leiðar-
ljósi að njóta þess. Við minnumst
hennar á fundum þar sem hún mætti
ævinlega í sínu fínasta pússi, tilbúin
að hafa skoðaðir á mönnum og mál-
efnum.
Hún naut sín vel á haustfundum í
Munaðarnesi og landsfundum sam-
takanna. Einnig sótti hún þing og
ráðstefnur á vegum Soroptimista er-
lendis og deildi síðan reynslu sinni
og upplifun með okkur sem heima
vorum. Var henni þá efst í huga vin-
áttan og kynni hennar við konur af
öðru þjóðerni.
Halldóra mætti á fundinn í sept-
ember glöð að vanda og er yndislegt
að hafa átt þessa stund með henni.
Klúbbsystur geyma minningu um
sanna bjartsýnissystur.
Þín er ljúft að mega minnast,
mikið gott var þér að kynnast,
og gaman var að fá að finnast
og festa vináttunnar bönd
og við tókumst hönd í hönd:
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Soroptimistaklúbbur Keflavíkur
sendir fjölskyldu Halldóru sínar
innilegustu samúðarkveðjur.
HALLDÓRA S.F.
THORLACIUS
✝ Hjálmdís Sigur-ást Jónsdóttir
fæddist á Ytri Höfða
í Stykkishólmi 30.
júlí 1921. Hún lést á
heimili sínu laugar-
daginn 29. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Björnína Sigurðar-
dóttir frá Harastöð-
um á Fellsströnd, f.
1890, d. 1956, og Jón
Jóhannes Lárusson,
skipstjóri frá Sól-
bergi í Stykkis-
hólmi, f. 1890, d. 1935. Þau eign-
uðust tíu börn og var Hjálmdís 9. í
röðinni. Hin eru: Lárus Kristinn, f.
1913, d. 2002, Sigurður Breið-
fjörð, f. 1914, d. 1976, Herbert
Georg, f. 1915, d. 1989, Jóhann, f.
1916, d. 1996, Guðmundur, f. 1916,
d. 1974, Sigríður, f. 1917, d. 1999,
Bergur, f. 1918, dó sama ár, Gest-
ur , f. 1920, d. 1977, og Þorbjörg, f.
1923.
Hjálmdís ólst upp hjá foreldrum
sínum á Ytri Höfða í Stykkishólmi
en faðir hennar féll frá árið 1935,
aðeins 45 ára að aldri. Systkinin á
Ytri Höfða fóru snemma að vinna
fyrir sér til þess að draga björg í
bú og var Hjálmdís þar engin und-
antekning. Ung að aldri réð hún
sig í vist, eins og þá var kallað,
sem fól í sér þrif og önnur húsverk
sem til féllu á heim-
ilum. Hjálmdís starf-
aði við verkun sjáv-
arfangs stóran part
ævi sinnar og var
jafnan talin einn
allra besti flakari
Stykkishólms.
Lengst um vann hún
hjá Rækjunesi og
saltfiskverkun Sig-
urðar Ágústssonar.
Hinn 31. desem-
ber árið 1970 giftist
Hjálmdis Berg-
manni Bjarnasyni, f.
3. maí 1932, d. 17. maí 2000. Sam-
an eignuðust þau soninn Bjarna
Jóhannes, f. 1959, d. 1968. Auk
þess átti Hjálmdís tvö börn: 1)
Snæbjörn B. Jóhannsson, f. 1948.
Dætur hans eru Guðrún Aðal-
björg, f. 1971, Helga, f. 1973, Ey-
rún María, f. 1982, Sonja Katrín, f.
1984 og Arna, f. 1986. 2) Kristínu
Jóhönnu Reynisdóttur, f. 1960.
Börn hennar eru Hjálmdís Berg-
lind, f. 1978, og Guðmundur Björn,
f. 1983. Hjálmdís Berglind ólst upp
hjá ömmu og afa í Stykkishólmi.
Börn hennar eru Brynhildur Inga
og Einar Bergmann. Eiginmaður
Hjálmdísar Berglindar er Daði
Heiðar Sigurþórsson.
Útför Hjálmdísar verður gerð
frá Stykkishólmskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Hún er skrítin þessi tilvera sem
við lifum í. Byggð upp af svo
mörgum föstum punktum, sem
maður tekur allt of oft sem sjálf-
sögðum og eilífum. Það er því allt-
af jafn sárt þegar almættið
ákveður að gefa þeim er stendur
manni nærri hvíld frá þessu jarð-
neska lífi. Alltaf er tímasetningin
jafn ósanngjörn og ótímabær við
fyrstu sýn, en þegar betur er að
gáð er hún oft svo fullkomin.
Hjalla amma, eins og börnin okkar
Lindu kalla hana, var einstök
kona. Eiginlega hef ég aldrei
kynnst nokkurri henni líkri. Svo
stolt af því hver hún var, hvaðan
hún var og þá sérstaklega hvar
hún átti heima. Mér er það svo
minnisstætt þegar ég kom eitt
sinn til hennar á Höfðann í bölv-
uðu rokrassgati, eins og hún kall-
aði það. Ég gekk upp nýmokaðar
og saltaðar tröppurnar, að útidyr-
unum og lauk þeim upp. Að venju
kastaði ég kveðju inn til gömlu
konunnar sem hún svaraði um hæl
innan úr hitamollunni. Því eins og
þeir vita sem á Höfðann til Hjöllu
hafa komið, þá var hún nú ekki
mikið fyrir að lækka á olíukyntum
ofnunum sínum. Loks er ég náði
inn að eldhúsi sá ég hvar hún sat
við gamla eldhúsborðið sitt og
flokkaði allan ruslpóstinn sem
hafði ratað inn um lúguna hjá
henni. Þegar hún hafði lokið við
verkið leit hún grallaralega undan
nýgreiddu hárinu og brosti til mín.
Ekki svona brosi sem fólk kreistir
fram á tyllidögum, heldur brosi
sem lætur manni líða vel og vel-
komnum. Til að eyðileggja ekki
andrúmsloftið fór ég úr rennblaut-
um skónum við dyragættina og
settist svo á lítinn koll við borðið
hjá henni. Í sömu mund og ég opn-
aði sléttpressað Morgunblaðið
spurði ég: „Jæja, Hjalla, hvernig
hefurðu það svo?“ án þess þó að
búast við mikið ígrundaðra svari
en „bara fínt“. En Hjalla svaraði
ákveðið: ,,Ég hef það gott, ég þarf
ekki á neinu að halda, hér á Höfð-
anum er allt sem ég þarf.“ Ég leit
upp úr blaðinu þrumu lostinn og
sá að hún var allt í einu orðin þung
á brún. Án þess að kryfja þetta
frekar þá stundina reyndi ég að
bera tal okkar að frábæru pönnu-
kökunum hennar sem stóðu upp-
rúllaðar og vakúmplastaðar í stafla
við hliðina á vaskinum. Að heim-
sókninni lokinni lét hún mig að
venju taka staflann með mér heim
til að sykursjokkera börnin upp úr
öllu valdi.
Mjög seint um kvöld sama dags,
þegar ég loks hafði náð að koma
börnunum í ró, fór ég að velta fyr-
ir mér svari gömlu konunnar fyrr
um daginn. Svarið fannst mér ein-
faldlega of fullkomið til að hafa
bara komið að sjálfu sér. Það var
svo ekki fyrr en nú í vikunni er ég
átti tal við uppeldissystur Hjöllu,
að skýringin rann upp fyrir mér.
Hún sagði mér frá því að Hjalla
hefði fæðst í litla húsinu á Höfðan-
um og síðar hefði mamma hennar
óskað þess að hún fengi húsið eftir
sinn dag. Bónin var uppfyllt og
Hjalla fékk húsið. Allt sitt líf
dvaldist hún á Höfðanum. Gekk
daglega upp hólinn og hengdi
þvottinn til þerris í norðaustan
gjólunni um leið og hún horfði út
fjörðinn frá nafla alheimsins síns.
Af kynnum mínum við Hjöllu
skynjaði ég sterkt hvað hún hélt
fast í sitt og það sem hún ann.
Rætur hennar á Ytri Höfða liggja
dýpra en mig óraði fyrir, en ég
veit það nú. Það er því miskunn-
samur og góður Guð sem gaf henni
þá gjöf að deyja á þeim stað þar
sem líf hennar hófst, var og verður
eflaust um ókomna tíð.
Vertu sæl, Hjalla mín
Daði Heiðar Sigurþórsson.
Elsku amma mín. Ég kveð þig
með þessu litla ljóði sem ég skrif-
aði eitt sinn í afmæliskortið þitt og
þú varst svo ánægð með:
Við gengum saman
upp Goðahólinn
og gullin mín
tók ég í fangið
titrandi af gleði
telpan þín
Í lautu grænni
þú lést mig skoða
lítil blóm
og hlusta á fugla
háloftanna
og hjartans óm
Kvöld við rúmstokk
komstu til mín
og kysstir mig
og góða nótt
gafstu hjarta
sem geymir þig.
Guð geymi þig, amma mín
Þín
Linda.
HJÁLMDÍS
SIGURÁST
JÓNSDÓTTIR