Tíminn - 31.07.1970, Blaðsíða 5

FÖSTUDAGUR 31. jíilí 1970.
TÍMINN
s
MEÐ MORGUN
KAFFBNU
&
Hansen: — Ég vann mér inn
hundraö krónur á leiSinni
heim.
Flrú Hansen: —Nú, hvernig
fórstu að hví?
Hansen: — Nú ég hitti Svend
sen, sem hefur skuldað mér
hundrað krónur í tvö ár. Við
fórum inn á krá og fengum
okkur bjór og svo spiiuðum
við um skuldina. Ég vann og
nú skuWar hann mér tvö
huudruð.
Bonesen tannlæknir var fjúk-
ao<fi wndur:
— Þjófur, svikari. Ég var
rétt búinn að smíða upp í
hann splunkunýjar tennur og
harm var ekki fyrr búinn að
stinga beim upp í sig, en hann
játar, að hann eigi enga pen-
inga. Og begar ég barði í borð-
ið, bara beit hann mig. Með
mínum eigin tönnum.
hringja í mig í vinnuna.
— Myndirðu giftast manni, .
bara af bví hann væri milljóna
mæringur.
— Nei, en hins vegar gæti
ég aldrei sagt nei við vesalings
manninn, bara af því hann
ætti peninga.
— Ég kynntist Wnunni
minni í einni af þessum ódýru
Útsýnarferðum.
— Já, ég hef alltaf sagt það.
Þú sparar ekki rétt.
Ungi maður. Þegar þér kom-
ið niður og sctjið upp glcraugu,
sjáið þér, að stiginn hefur verið
of stuttur.
— Borga reikninginn? Hvað
meinið þér? Haldið þér kannski
að ég sé einn af þeim, sem
ganga af vitinu, þótt ég vinni
hálfa milljón í happdrætti?
— Þettá bjarnarskihn kost-
aði mig 5000 krónur.
— Hvað segirðu? Maður fer
nú að efast um, hvor hafi ver-
ið fleginn, þú eða björninn.
Konu skipakóngsins hafði
verið rænt. Tveim dögum síð-
ar fékk hann eftirfarandi bréf:
— Konan yðar er á öruggum
stað. Þér fáið hana aftur ef
þér leggið fram 100.000 krón
ur. Svarið auglýsingu í Dag-
blaðinu á laugardaginn.
Skipakóngurinn svaraði með
eftirfarandi auglýsingu: — Þér
skuluð fá 200.000, ef þér hald
ið henni.
Þessi fal.’ega stúlka er á góðri
leið með að verða fræg kvik-
myndaleikkona, og þótt hún
virðist fljótt á litið ekki hafa
ástæðu til annars en að brosa
breitt, er raunin samt önnur.
Hún er nefnilega i þeirri rauna-
* legu aðstöðu, að hún hefur
ekki hugmynd um hvar henni
ber að borga skattana sína, hvað
þá að hún geti slegið því föstu,
hvaða þjóð hún tilheyrir.
Þegar farið er að rekja feri:
hennar, kemur í ljós, að hún
fæddist í Finnlandi. ber franskt
nafn, fluttist ung með fjöl-
skyldu sinni til Bretlands, en
dve.'ur um þessar mundir i
Bandaríkjunum. þar sem hún
hefur nýlega lokið við að leika
ítalska stúlku í kvikmynd með
góðum árangri-
í Frakklandi gekk hún tvö ár
í leiklistarskóla, síðan vann hún
nokkur ár sem fyrirsæta í
London, en að því loknu dembdi
hún sér út í kvikmynda.'eikinn
af fullum krafti.
Henni tókst mjög vel upp í
nokkrum brezkum myndum.
eins og t.d. ,,Some Girls Do“ >g
,,The Private life of Sherlock
Holmes“, og framleiðendur
næstu myndar hennar — „La
Monaco di Monza“, með James
Coburn sem mótleikara — ful.'-
yrða, að eftir leik sinn í henni
verði sú ,,alþjóðlega“ heims-
fræg, o" ekki verði lokkrar ó-
venjudjarf'' enur til að draga
úr hrifningunni.
Já, vel að merkja, franska
Jiafnið er Anna Matisse-
Margar stjömur lifa iiffiara-
legu og undarlegu ástarlííi, en
líklega eiga þau skötuhjúin
Vanessa Redgrave og Franco
Nero hinn ítalski þó metið á
þessu sviði, enda hefur sam-
band þeirra verið uppáha'ds
umtatsefni slúðurdálkahöfuitda
frá upphafi.
Þau eiga saman barnunga, en
láta sig þó ekki dreyma um að
gifta sig, og meðan þau léku
saman í myndinni „Drop Out“,
sem tekin var í London á dög-
unum, bjuggu þau ekki ehrn
sinni undir sama þaki. Hann
bjó með nokkrinm ítölskum vin-
um sínum, í leiguíbúð, en hún
bjó í lúxus-íbúð sinni ásamt
barninu.
— Það var ekki vegna piúss- |
leysis hjá Vanessu, og hefdur
ekki vegna þess að ástin væri
farin að kólna, að ég bjó ekki
hjá henni —, sagði Franco, —
við vildum bara 'forðast leiðinÆ
hversdagsleikans- — Hugsið ykk
ur, hve leiðinlegt það hefði ver-
ið, ef ég hefði komið askvað-
andi og heimtað mat, og hún |
öskrað á mig á móti og sagzt
vera alltof þreytt til að standa
í matarsu.di. Spennandi, eða
hitt þó heldur. —
Ennfremur lét herrann hafa
það eftir sér, að þótt Vanessa
væri framúrskarandi yndisleg
og gáfuð stúlka, þá breytti það
ekki þeirri staðreynd, að allar
konur væru í eðli sínu ógurleg
skrímsli!
★
Hver skyldu verða viðbrögð
okkar, ef einn góðan veðurdag
kæmi í ljós, að í fórum okkar
ættum við málverk eftir Botti-
celli að verðmæti ca. hundrað
millj. ísl. króna? A0 ölfum lík-
indum yrðu fles fljótir til -.3 1
selja það og lifa i vellysting-
um upp frá því.
ítalgki bóndinn Gerardo
Somma frá Santa Maria dclla
Carita lítur öðrum augum á mál
ið. Hann hefur engan áhuga á
peningum. í áraraðir hefur
hann gert bæn sína fyrir fram-
an madonnumyndina, sem hann
hefur í svefnherberginu sínu,
og sérstaka áherzlu lagt á upp-
skerubænirnar. Og a.Ttaf hef-
ur guðsmóðirin verið jafnhjálp-
leg, því aldrei hefur uppskeran
bj'ugðizt.
Sérfræðingar hafa komizt að
þeirri niðurstöðu, að þetta sé
málverk sem Sandro Botticelli
tnálaði vegna eindreginna óska
bróður síns og gaf kirkjunni í 1
Santa Maria. Mörgum árum
seinna var kirkjan rifin, endur-
byggð og lagfærð o. sv. frv. í
öllu þessu brö.'ti hefur málverk-
ið á einhvern dularfullan hátt
lent í hönduni Sorama, föður
Gerardo, sem hafði ekki hug-
mynd um verðgildi þess.
Flest meiri háttar listaverka- 1
söfn, um víða veröld. hafa boðið
Somma geysiháar upphæðir fyr
ir má.’verki'ð, en árangurslaust,
því að honum dettur ekki í hug ,
að se.’ja.
— Hvernig g'áiti ég verið
þekktur fyrir það, segir hann.
— Árum saman hefur hin
heilaga móðir gefið mér góða
uppskeru — og ekki aðeins mér,
hinir bændurnir í þorpinu hafa
líka notið góðs af. Hún tilheyrir
okkur, og hér verður hún á-
fram.
Og þar að auki hef ég ekki
hugmynd um hva'ð ég. ætti að
gera við alla þessa peninga. —
DENNI
DÆMALAUSI
Ormur cr bara citurslngu-
barn.