Tíminn - 13.01.1972, Blaðsíða 5

tlHBttTUÐAGUR 13. janúar 1972
TÍMINN
5
gg
■kmjk
.
ISPEGU TOGMM]
ituiimuumnuiiimiiMiiyRmiiiiimuiiiMuiiiiiitiuimMiMUiuiiiiiiiuiiutw***'
Nif
Mikið hlýtur dönsku þing-
möijnunum að þvkja gaman að
lifa upp á síðkasti'ð. Það er að
segja innan veggja þinghússins.
Þar eru þó nokkrar konur á
í þingi og er það gott og bless-
að. En það, sem vekur sjálf
j sagt mesta athygli karlanna, er
j frjálslyndi kvennanna í klæða
I burði á þessum ágæta stað.
, Kirkjumálaráðherra, Dorte
Bennedsen kom einn daginn í
síðbuxum og vakti það geysi
athygli, því það mun hafa verið
í fyrsta sinn, sem kvenlegur
ráiðherra gerði slíkt. En öllu
meira þótti það þó i fyrra.
þegar Lene Bro, sem raunar
hefur ekki ráðherratign, steig
í pontuna íkiædd rauðum stú'.t
bu'um og hvítum stíðvé'um
upp á læri.
— ★ —
Sænska prinsessan Margar-
' etha og hinn brezki maður
hennar John Ambler eru nú
loksins búin að finna taktinn
aftur, eftir óteljandi sögur um
yfirvofandi skilnað. Þau eru
flutt í stórt gamalt hús utan
við Oxford. sem heitir Chipp-
inghurst Manor og er fi ’ 1584.
Þarna er gu’.lfallegt um að ’.it-
ast og nú er Margaretha orðin
mörgum árum vngri að sjá og
klæðir sig smekklegar en
nokkru sinni. Auk þess hefur
viðmót hennar hlýnað um nokkr
ar gráður og þ ’ r ’.ki vanþörf
Íá. Þau hjón eiga þrjú börn,
Sybillu, hálfs sjöunda árs,
Edward, 5 ára og Jamcs 2 ára.
— Konan mín fékk skakkt
baim með heim af fæðingadeild-
inni fyrir 8 árum, segir óham-
ingjusamur sænskur faðir og
hefur hann beðið lögregluna
í Stokkhólmi að rannsaka mál-
ið. Hjónin hafa allan tíinann
vitað, að þau áttu ekki þetta
barn, en sjúkrahúsið hefur
fram til þessa r.eitað að gefa
upp nöfn þeirra kvenna,
fæddu sömu nóttina árið 1963,
þegar þrír drengir og tvær
stúlkur komu í heiminn. Strax
og hjónin komu heim með
drenginn, var tekin blóðprufa,
sem leiddi í ljós, að litlar lik-
ur voru á því, að barnið væri
afkvæmi hjónanna, en það var
þó ekki hægt að afsanna. Nú,
þegar drengurinn er 8 ára, lík-
ist hann hvorugu foreldranna.
Þau segjast ekki hafa neina
lögun til að skipta á honum
fyrir sitt rétta barn. en við vilj-
um fullvissa okkur um, að okk-
ar drengur hafi það gott. Þetta
er þó ekki mögulegt, meðan
sjúkrahúsið neitar lögreglunni
um aðgang að skýrslunum.
- ★ - ★ -
Búizt hafði verið við prins
essubrúðkaupi í sumar eða
haust. En nú er komið nýtt ár
og ekkert bólar á neinu. Christ
ina prinsessa og margra ára
\fylgdarsveinn hennar Tord
Magnússon eru sem sé
sögð hafa rifizt. Þau v'-ru ann
ars frjáls til að gifta sig í
sumar. þegar Gústaf prins vai-ð
25 ára og þar með myndugur.
En enn gerist ekkert og Þá
er bara að bíða.
Á mikilli tízkusýningu í Lon-
don nýlega sýndu Japanir það,
sem þeir telja að verði sumar-
tízkan 1972. Meðal þess var
þessi prjónaklæðnaður í sterk-
um litum og 'unguglennu á
maganum. Óhætt er að segja,
að skófatnaðurinn sé cinnig í
sérflokki.

DENNI Ég er svolítið þreyttur í kvöld
pabbi, svo það nægir að þú
DÆMALAI.....................I Fl í lesir f>rir mis myndirnar.
t----
MED MORGUN
KAFFINU

nig,,
Malari nokkur var að imála
tveggja hæða hús á Kleppi og
sÉÖð -íiSi það í allháum stiga.
ffenn sér, að sújklingur einn
fer að spígspora kringum stig-
ann, og lízt málaranum grun-
samlega á atferil hans.
Allt í einu kallar sjúklingur-
inn:
— Halt.il þér nú fast í pensil-
inn, þvi afS arú tek ég stigann.
Bóndl nokkuir var málskrafs
mikill, en mistækur í orðavali.
Kona hans eignaðist tvíbura,
tvo dasengi, og voru þeir skírð-
ir JPSirog Stefán.
ESnhvern tíma var bóndi að
tala um þessa tvíburafæðingu
og komst þannig að orði:
— Jón minn fæddist fyrr, en
Stefán er igetinn réttum hálf
tima síðar.
— Nei, Ella, ég gleymdi ekki
brúðkaupsdeginum okkar, þó ég
gerði mitt bezta til þess.
Nokkria- félagar voru all-
drukknir í veitingahúsi einu
og sungu hástöfum: „Yfir kald-
an eyðisand“.
Þegar þeir eru að ljúka vis-
unni og syngja af mikilli til-
finningu: „Nú á ég hvergi
heima“, snarast kona eins
þeirra inn úr dyrunum, þrífur
i öxlina á manni sínum og
segir:
— Ég skal sýna þér, hvar þú
átt heima.
--------- átta, níu, tíu, svo kem
ég.
— Forstjóri, getum við feng-
ið annan verkstjóra? Þessi,
sem við höfum er búinn að
standa upp að iriitti í forinni í
hálfan annan tíma.
— Hann ætti nú að þola það.
— Það er ekki víst. Hann
snýr höfðinu niður.
Læknir, sem starfar hér í
bænum, verður meðal annars
oft að úrskurða, hvort stúlkur
séu barnshafandi.
Þegar illa stendur á fyrir
stúlkunum, verður oft grátur
og gnístran tanna, ef hann seg-
ir þeim, að þær séu með barni.
Ein stúlka brást þó öðru
vísi við, þegar hann kvað upp
úrskurðinn. Hún sagði hin ró-
legasta:
— Ja, var það furða!
Borgarbúar í Bonn eru af-
skaplega hrifnir af eiginkonu
kanslarans síns, henni Rut
Brandt. Þeim finnst þún ein
þeirra, sem hún að vísu er, því
daglega sést hún í matvöru-
verzlunum borgarinnar. Þótt
maður hennar hafi hundruð
þúsunda í kaup é mánuði, reyn
ir Rut að hrlda heimilisreikn-
ingunum innan skynsamlegra
takmarka. Þetta er-kannski af
því, að hin norska Rut er ekki
komin af neinu efnafólki, síð-
ur en svo. Hún byrjaði að
vinna fyrir sér með saumaskap
15 ára, síðan fór hún á skrif-
stofu og það var þá, sem hún
hitti Willy Brandt, er hann
dvaldist í Noregi á stríðsárun-
um. Nú hafa þau verið gift í
23 ár ,og eiga þrjá syni, Peter
22 ára, Lars, 20 ára og Matthi-
as, sem er 10 ára.
— ★ — ★ —
Heyrzt hefur að tízkusjúk-
dómurinn í augnablikinu heiti
Absentitis. Um alla Evrópu
geisar nú þessi sjúkdómur, svo
sums staðar á vinnustöðum er
megnasta óreiða. Læknirinn
getur ekkert gert og fólfc er
veikt þótt hann neiti að gefa
vottorð. Rannsóknir leiða í
ljós, að grænir föstudagar eru
að verða algengari en bláir
mánudagar, en þó taka margir
bæði þá grænu og þá bláu.
Ástæðan fyrir þessu öllu er
svó' sögð sú, að fólk hefur ekki
áhuga á að vinna sér inn meiri
peninga, en það sem það þarf
að nota. Hitt fer hvort sem
er í skattinn.
Sá, sem giftir sig, tvöfaldar
skyldur sínar —'eh helmin^ár
réttindin.
Þessar tómu flöskur eru þög
nl, en þó hrópandi mótmæli gegn
því fyrirkomulagi, að geta ekk
ert gert við tómar flöskur ann-
að en brjóta þær. Hópur fram
kvæmdasamra ungmenna stillti
flöskuhafinu upp framan við
dyr sótavatnsframleiðanda í
London, til að mótmæla því, að
ekki má fylla á flöskurnar aft-
ur, heldur þarf að fleygja
þeim.