Tíminn - 20.05.1972, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Laugardagur 20. mai. 1972.
Laugardagur 20. mai. 1972.
TÍMINN
11
TÍMINN SPYR: HVER ER EFTIRMINNILECASTA HVÍTASUNNUFERÐ ÞÍN ?

Sigri&ur Ólafsdottir
Gestur Guftfinnsson
Maria Jóna Gunnarsdóttir
IIMilllll I' ' I li IMII WM^——I
Gunnar Hannesson
Gisii Sigurösson

Kári Jónasson
Vatnajökuil er stærsta
perla jarðarinnar
Gunnar Hannesson verzlunar-
maöur, er mikill ferðamaöur og
fer i feröalög um hverja hvita-
sunnu. Hans staöur i slikar feröir
er Vatnajökull, sem hann segir
vera stærstu perlu jarðarinnar,
og svo muni veröa um ókomin ár,
þvi hann veröi sem betur fer
aldrei beizlaður eöa skemmdur af
manna höndum.
„Sú ferö á jökulinn, sem er mér
eftirminnilegust, er ferðin, sem
ég fór um hvitasunnuna áriö 1970.
Viö vorum 12 saman i þeirri ferö
og var fariö á tveim bilum, sem
þeir Guömundur Jónasson og
Ómar Hafliöason óku. Feröin var
farin meö enska feröamenn, sem
hingaö komu á vegum Minitrek
ferðaskrifstofunnar frægu, en hún
skipuleggur m.a. safari-feröalög
og önnur óvenjuleg feröalög viöa
um heim.
Það tók okkur tvo sólahringa aö
komast frá Reykjavik og upp i
Jökulheima, sem var óvenju tor-
sótt, þvi að þessi leiö er venjulega
farin á einum degi. Siöan var
haldið á jökulinn og tók þaö okkur
aöra tvo sólarhringa aö komast til
Grimsfjalla. Þaö bilaöi nánast
allt, sem bilað gat, og við festum
okkur hvaö eftir annaö. Viö héld-
um svo niður i Grimsvötn eftir aö
hafa dvalist um stund á Grims-
fjöllunum og siðan var fariö þaö-
an i Kverkfjöll.
Þar var ágætis veöur, þegar við
komum þangað, en á örfáum
minutum, skall á slikt ofsaveöur,
að ég hef aldrei upplifaö annaö
eins. Hluti hópsins var að skoða
sig um rétt hjá bilunum, þegar
veðrið skall á, og tókst með
naumindum að koma fólkinu i
skjól, þá kom i ljós, að þýzkan
kvikmyndatökumann, Hans
Weitser, vantaði, og fóru báðir
bilstjórarnir út til að leita hans.
Þeir fundu hann mjög slæptan og
komu honum til okkar, en þar
munaði svo sannarlega litlu.
Veðrið stóð i 3 sólarhringa. Við
bjuggum um okkur i bilunum
tveim, svo og i litlu snjóhúsi, sem
Guðmundur hafði gert, til að sýna
fólkinu, hvernig slik hús væru
gerð. Þetta hús bjargaði miklu,
þvi þar gátu þrir menn verið inni,
og var þá rýmra um hina, sem
voru i bilunum- en þar var samt
nógu þröngt fyrir og ógjörningur
var að komast á milli bilanna.
Eins og oft við svona aðstæður
var erfitt með að komast á sal-
erni. 1 öðrum bilnum, þar sem
flestir voru, var útbúið salerni út i
horni, og breitt fyrir með teppum
á tvo vegu. Fyrsta daginn voru
bæði teppin uppi, þann annan var
annað tekið niður, en þann þriðja
voru þau bæði fallin, og þá var
bara beðið um að fólk sneri sér
undan rétt á meðan.
Þarna vorum við svo i þrjá
sólarhringa áður en veðrinu
slotaði. Þegar við loks komumst
út, var heldur ljótt um að litast,
bilarnir voru næstum fenntir i kaf
og tjaldið af öðrum allt rifið og
tætt. Þar fyrir utan var allt
dótið á kafi i snjó og gaddfreðið að
auki.
Þegar við ætluðum að halda af
stað brotnaði beltisarmur i öðrum
bilnum. Við vorum búin með allt
gas af logsuðutækjunum i fyrri
viðgerðir, og þar að auki vorum
við að verða oliulaus. Þá var það
ráð tekið, að kalla á flugvél með
gas og oliu. Hún kom skömmu
siðar og henti þvi niður til okkar.
En vegna vindáttar barst send-
ingin úr leið og lenti mjög
norðarlega á Dyngjujökli. Tók
það okkur heila nótt að finna hlut-
ina og koma þeim aftur til bil-
anna.
Gert var við bilunina og siðan
haldið niður til byggða, eftir 7
daga ógleymanlega ferð á þennan
óviðjafnanlega jökul okkar ís-
lendinga. Þrátt fyrir öll vandræð-
in voru allir ánægðir með ferðina
og þótti sem þeir væru feti hærri
eftir að hafa lent i þessu öllu.
Gengið á Snæfellsjökul
Sigriður óiafsdóttir
Við hjá Ferðafélaginu gengum
á Snæfellsjökul i fyrra, og var það
yndisleg ferð, enda veörið
dásamlegt. Gengum við á jökul-
inn snemma á hvitasunnudags-
morgun, og veörið var forkunnar-
fagurt. Þúfurnar á Snæfellsjökli,
voru sérkennilega fagrar þennan
dag. Þær voru með frostrósum og
alls konar útflúri.
Allt i einu brá skýum fyrir
sólina, og um leið kom yfir okkur
einkennileg gul móða og urðum
við öll gul að sjá. Þetta er einhver
sérkennilegasta birta, sem ég hef
séð, og fyrir það er hún mér
minnistæð. Þessi gula birta leið
fljótt hjá, og blár himinn og sól
kom f staðinn.
Við vorum um 20 manns i
þessum hóp, og ég held,að þessi
dvöl okkar uppi á jöklinum hafi
öllum orðið minnistæð.
I þessari ferð tjölduðum við hjá
Stapafellinu og Smá-
lækjarhliðinni, en þar tjöldum við
venjulega i tvær naatur i ferðum
okkar á Snæfellsnes. I þessum
ferðum göngum við á fjörur,
förum i Djúpalónið, Dritvikina og
að Lóndröngum.
Jú, þessar Snæfellsnesferðir
eru ógleymanlegar. t.d. þarf ekki
annað en að skoða fuglabjörgin,
sem eru forkunnarfögur, en að
heyra i fuglunum, er eins og að
hlusta á hljómkviöu.
Á æfingu með
Hjálparsveit skáta
María Jóna Gunnarsdóttir.
Ég hef að visu farið i margar
hvitasunnuferðir, en sú skemmti-
legasta var árið 1969, er ég fór
með Hjálparsveit skáta i Reykja-
vik til æfinga norðanmegin á Snæ-
fellsnesi, við Selvallavatn.
Æfingar voru margar, og var
sveitinni skipt þannig, að tveir og
tveir unnu saman. Ég og Margrét
Björnsdóttir, vinkona min, vorum
einu stúlkurnar úr sveitinni, og
vorum við þvi saman. Var mikill
metnaður i okkur að standa okkur
nú vel. Fyrsta æfingin var þannig,
að allir ættu að hlaupa i kringum
Selvallavatnið, sem tók hátt i
klukkutima. Ekki segi ég nú«að
við höfum verið siðastar, en held-
ur aftarlega á merinni samt.
Næst var áttavitaæfing, og þar
gekk okkur prýðilega, þá var lif-
linukast, og þar stóð Margrét sig
með prýði, siðan hjálp i viðlögum,
kappróður á gúmmibát, ef róður
skyldi kalla, þvi að báturinn vildi
bara fara i hringi, og að lokum
var hraðtjöldun, sem gekk sæmi-
lega.
Um kvöldið var svo kvöldvaka,
og áttu allir að koma með
skemmtiatriði. En við, af með-
fæddri hlédrægni, skoruðumst
undan og misstum þar af tiu stig-
um i keppninni.
Eftir kvöldvökuna voru svo til-
kynnt úrslit. Auðvitað vildum við

, ,Við höföum Álafoss gólfteppi
ágömluíbúðinni,
og reynslan af þeim réði því að við völdum Áiafoss teppi aftur núna/
Dæmigerö tilvitnum vióskiptavina okkar vió y\ i a r— \
kaup á nýjum teppum. Ástæóan er wilton- / \ I / \ I— I J
vefnaóur Álafoss gólfteppanna, á honum / \ I / \ | V J y J y J
byggjast gæöi þeirra. ÞINGHOLTSSTRÆTI 2, SÍMI 22091
umboðsmenn um allt land
ekki veröa neöstar, viö vorum jú
einu stúlkurnar, og kvenréttindi
ekki sérlega i hávegum höfð með-
al karlmannanna. En sem betur
fór urðum viö ekki neöstar og
reiknuðum út, aö ef við hefðum
veriö með skemmtiatriöi, hefðum
við lent i fjórða eða fimmta sæti,
og hefðum sætt okkur ágætlega
við þaö, þvi að hópurinn taldi 20-
30 manns i allt.
A leiðinni heim skoðuðum við
Gullborgarhelli i Gullborgar-
hrauni, og það var geysilega
ævintýralegt og jafnframt
draugalegt, þvi aö hellirinn er
nokkuð djúþur, og þarf að prila
niður i hann. Ég hef komiö i aðra
hella, en Gullborgarhellir þótti
mér hvað skemmtilegastur, enda
er hann friðaður, og þvi hefur
mannshöndin ekki náð að brjóta
úr honum alla dropasteinana,
eins og hefur svo sorglega oft ver-
ið gert við aðra hella.
Gengið f Krísuvík 1927
Gisli Sigurösson, Iiafnarfirði
Það var árið 1927, að við fórum
margir skátar úr Hafnarfirði og
gengum upp i Krisuvik. Þar feng-
um við að gista um nóttina i Nýja
Bæ, þar sem við fengum að gista i
fjárhúsum og hlöðum. Um
morguninn fórum við út i Grinda-
vik, og vorum þar aðra nóttina.
Daginn eftir fórum við út á
Reykjanes og vorum þar dálitinn
tima að deginum til. Þaðan geng-
um við inn i Hafnir. Þegar við
komum þangað voru þar bilar,
sem tóku okkur. —Ráð hafði verið
fyrir þvi gert, að þegar við kæm-
um til Keflavikur, fengjum við
hressingu, en þegar við vorum i
Höfnunum, þá tókum við allir svo
vel til matar okkar,að visu af þvi,
sem eftir var, aö lystin var eigin-
lega búin, þegar við komum til
Keflavikur. Þetta er mér nú eig-
inlega minnisstæðast, hvað þar
var gott á borðum, matur alls-
konar, en hvað við gátum litil skil
gert þessum góða mat.
Við gengum alla þessa leið frá
Hafnarfirði, tveir hópar
væringjaskáta. Fyrstu sveit
stjórnaði Hinrik Ágústsson, en
annari sveit Jón Oddgeir Jónsson.
Við gengum fyrst upp i Kaldársel,
siðan út að Kleifarvatni, fórum
Helluna, sem kallað var, það var
fjárbraut, og svo áfram niður að
Nýja Bæ, þar sem við hittum
Guðmund heitinn Jónsson.— Það
var allgott veður, við komum
þangað seint. Ekki varð nú öllum
svefnsamt fyrstu nóttina. Menn
voru með mikinn farangur svona
fyrsta daginn og ekki voru lökuð
rúm, en i föririni höfðum við ekk-
ert tjald. Við höfðum aðeins teppi
með okkur.
Frá Krisuvik gengum við út
gamla veginn, og ég man að þeg-
ar við komum út að tsólfsskála,
þá vorum við að leita að drykkjar-
steininum, en svo einkennilega
vildi til, að við fundum hann
aldrei— svo fór að ég fann hann
seinna,— þessi steinn er með
stórum holum og i þeim var oftast
nær vatn.
Þegar viö komum til Grinda-
vikur, þá fengum við að liggja i
verbúð frá Einari i Garðshúsum,
og heima hjá honum vorum við
allir i mat um kvöldið. Um morg-
unin drukkum við allt, sem til
var af mjólk hjá konu Einars. All-
ir þóttumst við vera þyrstir og
báöum um vatn, en vatnið i
Grindavik, var ekki drekkandi i
þá daga, svo við drukkum alla
mjólkina.
Frá Grindavik gengum við á
nesið, og er við komum i Stóru-
Sandvik, sögðust þrir piltar, sem
voru með i ferðinni hafa séð þrjú
hreindýr og er þetta það siöasta,
sem ég hef heyrt getið um hrein-
dýr á Reykjanesi.
— Ég man eftir-þvi, að ég fór
sparlega með minn mat. Ég var
með einar 20 hveitiflatkökur og
ýmislegt fleira. Þessu deildi ég út
er við vorum komnir i Hafnirnar,
og eins og ég sagði, þá vorum við
saddir er við komum til Keflavik-
ur og gátum ekki gert matn-
um skil, sem þar beið okkar á
borðum.
í afspyrnuveðri á jöklinum
GESTUR GUÐFINNSSON
Eftirminnilegasta hvita-
sunnuferð min er vafalaust ferö,
sem ég fór á Snæfellsjökul fyrir
10-15 árum með Ferðafélagi
Islands undir fararstjórn Jóhanns
Þorbergssonar.
Ferðin vestur gekk heldur
seint, vegurinn var slæmur og
sitthvað fleira, en þegar við kom-
um þangað og höfðum slegið upp
tjöldum rétt neðan við Stapafell
fórum við nokkur saman, 8 eða 10,
upp i Sæluhúsið, til að stytta okk-
ur leið á jökulinn morguninn eftir.
Veðrið var þá alveg yndislegt,
logn og bliða og glampandi sól-
skin.
Nú, við gistum i sæluhúsinu um
nóttina, en morguninn eftir var
komið afspyrnuóveður, rok og
rigning, með þoku sem náði alveg
niður á jafnsléttu. Við sáum
náttúlega, að ekkert vit var i að
fara að æða upp jökulinn, þannig
að við lögðum af stað niður. En
veðrið var svo mikið, að áður en
við vorum komin niður af hólnurr^
sem sæluhúsið stendur á, vorum
við orðin gegndrepa. Til allrar
hamingju vorum við með skiði
með okkur, þannig að við vorum
fljót niður. Þegar við komum
þangað, fórum við strax inn i tjöld
og hituðum okkur hressilega við
primusinn og heitt kaffi þótti okk-
ur með ljúffengara móti þann
daginn.
Ég er oft búinn að fara siðan á
Snæfellsnes, og hafði reyndar
farið nokkrum sinnum áður en
þessi sérstaka ferð var farin. í
allt hef ég sennilega farið á nesið
rúmlega 20sinnum, stundum alla
leið á jökul og stundum lætur
maöur ströndina nægja. 1 fyrsta
skipti, sem ég fór, var til dæmis
afskaplega gott veöur, þá fór ég á
skiöum alla leið upp.
Jú, útsýniö af Snæfellsjökli er
ákaflega gott og fallegt i góðu
veöri. Þá sér maöur Eiriksjökul
vel og jafnvel allt austur undir
Vatnajökul. Að norðan sér maöur
Framhald á bls. 16.
Damlxa kúlu
kerflder
ldarm
gaédanna
Danmixa blöndunartæki eru tæknilega mjög fullkomin.
Þar sem í þeim er einungis ,einn hreyfanlegur hlutur
(kúlan), tryggir það langa og örugga notkun og veitir
beztu mögulega vörn gegn úrfalli í vatninu (steinefnum).
INNFLUTNINGSDEILD