Tíminn - 19.04.1973, Qupperneq 13

Fimmtudagur 19. april 1973.
TÍMINN
13
ÞIÐ vitið það, að ekki eru
til ódauðlegir apar, en nú
skuluð þið fá að heyra sögu
af einum apa, sem var svo
lífseigur, að hann gat með
réttu kallast ódauðlegur.
Það er vanalegt, að apar
séu hafðir til skemmtunar,
en það var ekki hægt að
segja það um þennan apa,
— því að hvar sem hann
kom fram, þá var það til
ills og gerði hann menn
hvarvetna reiða og grama.
Já, hann var verulegur
snillingur i að gera þeim
gramt í geði er umgengust
hann.
Fyrsta sinn, er ég heyrði
talað um apa þennan, var
hjá trúboða nokkrum, sem
hafði fengið hann hjá
strokumanni. Það er ekki
gott að segja með vissu
hversu oft hann hefur
komizt í lifshættu áður en
trúboði þessi fékk hann.
Það mátti sjá það á
honum, að hann hafði átt
afarilla ævi. Það voru að-
eins örfá hár á skrokknúm,
á höfðinu hafði hann mjög
Ijótt ör, og annað eyrað var
illa útleikið. En börnin voru
mjög hrifin af honum og
þótti vænt um hann og eftir
nokkúrn tíma var hann bú-
inn að ná sérog fá sitt fyrra
skaplyndi.
Börnin vildu skýra
hannJakob, en eftir að
hann var búinn að vera þar
nokkrun tíma og búinn að
sýna sig i öllum þeim
strákapörum, sem ávallt
loddu við hann, þá fundu
menn, að það var annað
nafn, sem fti betur við
þetta ærsla-dýr og það var
„Lúks'/! (Lúks getur þýtt
viðsjálsgripur, eða
prakkari) Það var ekki
nokkur friður í öllu húsinu,
eftir að Lúks kom þangað.
Hann át allt, setti allt um
koll, reif allt i sundur, stal
öllu og gerði allt það illt af
sér, sem hann mögulega
gat.
Væri hann lokaður inni
skreið hann út um reyk-
háfinn, og væri hann
lokaður úti skreið hann inn
um reykháfinn aftur. Hvað
áttu menn að gera við
hann? Það var hvorki hægt
aðhemja hannúti eða inni
og þess vegna var það af-
ráðið að k,oma honum í
burtu. En það var það
versta, að Lúks var alls all-
staðar svo illa þokkaður að
enginnvildi hafa hann. Oll-
um boðum var neitað, því
að enginn vildi þiggja Lúks
að gjöf. Seinast var stroku-
manninum, sem hafði átt
hann áður, bððinn hann, en
hann gerði ekki annað en
brosa, þegar honum var
boðinn þessi gamli félagi
aftur, og sagði svo í vesal-
legum rómi, að hann gæti
ekki tekið hann aftur og
alið hann á hnetum og öðru
góðgæti. Þá var stungið
upp á að flytja hann út í
skóg, því að þar gæti hann
haft ofan af fyrir sér
sjálfur, og það var svo af-
ráðið að senda nokkra
stráka frá þorpinu með
hann. EN það hefði haft
jafnmikinn árangur að
senda bréfdúfu. Hvert sem
drengirnir gengu, þar var
apinn á eftir þeim, þegar
þeir hlupu, hljóp apinn
líka, og loksins þegar þeir
komu dauðþreyttir heim,
sáu þeir Lúks uppi á
kirkjuþakinu þarsem hann
glotti framan í þá.
Næstu nótt á eftir gerðist
það allra versta, sem
nokkru sinni hafði komið
fyrir. Þegar fólkið daginn
eftir fór að safnast að
kirkjunni til guðsþjónustu,
var þar ekki ein einasta
sálmabók öðruvísi en
sundur tætt. Það hlaut að
hafa verið einher, sem
hafði ráðizt á predikunar-
stólinn, — hann var mjög
illa farinn, tjöldin, sem
voru fyrir gluggunum, voru
Apinn ódrepandi
rifin í ræmurog línkerfið í
orgelinu var allt rifið af og
eyðilagt. Eftir
guðsþjónustuna hélt trú-
boðinn fund. Það voru
fremur fáir viðstaddir, og
stóð ekki yfir nema hálfa
aðra klukkustund. Engir
nema þeir, sem voru við-
staddir fengu að vita, hvað
þar gerðist, eða hvað var á-
formað að gera. Sá eini
árangur, sem menn vissu
til að þessi leynifundur
þeirra hefði, var það, að
um miðnæturskeið næstu
nótt var litlum báti ýtt frá
landi og út á rúmsjó. Það
voru aðeinstveir í bátnum,
sá stærri þeirra sat undir
árum, hinn líktist litlum
dreng, og sat aftur í.
II.
Það var enn þá ekki tekið
að lýsa af degi, þegar varð-
maður á Skipinu Vulkan,
sem lá langt undanlandi,
varð var við hávaða aftur á
skipinu.
Skipsmaðurinn gekk
þangað, sem hljóðið kom
frá, og sá sér til mikillar
undrunar, blautan og
slæptan apa, sem var að
nudda ser upp við segla-
bunka. Það leyndi sér akki
að dýrið hafði langan tima
verið í sjó og reyndi nú
hvað það gat til að fá
blóðið í hreyfingu aftur
eftir kalda baðið.
Skipsmaður þessi, sem
var góður drengur, gaf
apanum nokkrar tvíbökur
og dálitið cfð drekka, svo að
hann náði skjótt kröftum
sínum aftur. Það var ekki
liðinn langur tími, áður en
Lúks var orðinn hæstráð-
andi á Vulkan.
Tíminn mundi ekki
hrökkva til að telja upp öll
þau strákapör, sem apinn
gerði. En hvað var það,
sem verndaði han i þessum
sífelldu lífshættum? Það
voru uppátæki hans. Þau
voru ávallt mjög skrítin og
mjög gaman að þeim. Á
hverjöm degi fann hann
upp á nýjum strákapörum,
og á skipi, sem er úti í
reginhafi, fagna menn
hverju nýju, sem að
höndum ber. Skips-
mennirnir höfðu fremur
lítið að skemmta sér við, en
Lúks bætti það upp með
fyndni sinni. Enþað var
ekki aðalorsökin til þess að
hann var látinn lifa. Á
milli skipsmanna ríkir oft
ósamlyndi. Stýrimaðurinn
hlífði Lúks, vegna þess að
Framhald eftir pdska
r: \

M III i|l í: !ii n §§1 llllllll iiiii illll 1111 1 il :|||:|:| :|ö::l:|:
i y Sil lilÉfll iiiiiii ÍÍill :v:::v. , ....vxvíxví
DAN
BARRY
Hvers vegna ættumr Hér er sá dagur
/ið að ræða þetta við) einmitt að renna
hann. Þeir eru ekkiHlUpp5 sém þeir
il annars nýtilegir igera það. Þökk"—N
>n þ.ióna okkur^. sé þér > _ Ég hef
/stir Guðrún.*S1^7 j/_—-><^( enn gaman
hælast
Nú eruj konur komnar Og fólk Emhabs
i öll ábyrgðarstörf 7 hefur náð til
i helztu ! borgum^>f allra, á sama
. heims rhátt og farið var
v- með Döddu. x
Þetta er striðsfólk. ’ Mjög
Og þú ert þegar ■< eðlilegur,
búinn að niita ) hvað er
. karlvélmennið okkar.úm þá .
71 ÆifÁað seeia
Þeir eru tæknimennirnir)\ Ég held þér sé
sem stjórna striðsflug- alvara. Þú ætlar að
vélunum, og sjá til þess ^selja plánetuna i
að friður haldist.- •^-■hendur bessara kvenna.