Tíminn - 02.06.1973, Qupperneq 7

TÍMINN
7
Laugardagur 2. júni 1973.
menn. 1 fundaálmunni var allt
me6 kyrrum kjörum, enda fáir á
ferli. i hinum enda hússins var
aftur á móti allt á ferð og flugi.
Fréttaritarar voru sihamrandi á
ritvélar, fjarritarar tifuðu og
menn öskruðu i sima, enda heyrð-
ist varla mannsins mál. t einu
horni álmunnar var þó einskonar
vin i eyðimörkinni — bar með öll-
um hugsanlegum þægindum,
m.a.s. hægindastólum. Sá galli
var þó á barnum, að verðlag var i
hærra lagi, svo jafnvel islenzkum
blaðamönnum blöskraði.
Flestir erlendu fréttamann-
anna létu i ljós ánægju með allt
fyrirkomulag i Myndlistarhúsinu.
Að visu er húsið i smærra lagi
fyrir fund sem þennan, en þvi var
kippt i lag með þvi að setja upp
fjarskiptamiðstöðvar annars
staðar, svo sem á Hótel Loft-
leiðum..
Pompidou er glaðhlakkalegur á svip þegar hann kveöur starfsbróöur sinn úr vestri fyrir framan Kjarvalsstaöi i gær. Getur veriö aö þaö megi
lesa það úr svip forsetanna á þessari stundu hvor hafi haft betur i viöræöunum?
,,Eða þá i Paris!”
Fjölmörg smáatvik i tengslum
við fundahöldin eru i senn
skemmtileg og varpa ljósi á að
tsland var i miðdepli fransks og
bandarisks blaðaheims þessa tvo
daga.
Til dæmis gaf Pompidou sig á
tal við frétamenn, meðan hann
beið eftir Nixon siðdegis á
fimmtudag. Bandariskur blaða-
maður kallaði þá til franska
forsetans: „Finnst yður ekki kalt
á tslandi, hr. forseti? bað væri
munur að þinga núna i Washing-
ton i steikjandi sólskini.” ,,Eða þá
iParis!” svaraði Pompidou um
hæl.
Bíll meö lieilum helling öryggisvaröa fór alltaf næst á eftir bifreiö Nixons. öryggiskerfiö var greinilega þrautskipulagt og svo öflugt aö
mörgum þætti nóg um, þvi ekki mátti nokkur sála i grennd viö forsetann heyfa sig svo ekki væri koiuinn einn lifvöröur á staöinn. En sagan hcfur
sýnt okkur, aö annaö dugir ekki, þcgar Bandaríkjaforseti á I hlut.
Að loknum blaðamannafundi
Kissingers á fimmtudagskvöld,
vék fréttamaður sér að ráögjaf-
anum og spurði: „Kissinger, það
er sagt, að þú ætlir að gifta þig i
næsta mánuði. Er það satt?”
„Nei,”. Allt i einu sneri hann sér
við og kallaði: „Veiztu hverri??”.
— E.T.
STRONG
ÖRYGGISGÆZLA
UM NIXON
VIÐ lslendingar erum þvi óvanir
aö sjá vopnaöa öryggisveröi á
hverju strái, reiöubúna aö taka I
taumana, ef eitthvaö fer úr-
skeiöis. Þetta fenguin viö þó aö
sjá, meöan þeir Nixon og Pompi-
dou dvöldust hér á landi, þvi
hvertsem þeirfóru.voru þeir um-
kringdir lifvörðum.
Aftur á móti var áberandi, hve
öryggisgæz.lan um bandaríska
forsetann var sterkari en um
þann franska. baö er samt skilj-
anlegt, þegar litiö er á spjöid
sögunnar: baö eru aöeins tiu ár
siðan bandarlskur forseti féll
fyrir kúlu launmorðingja. Hins
vegar er mun lengra slöan
franskur þjóðhöfðingivarmyrtur.
Við komu Pompidou sáust t.d.
fáir öryggisverðir á verli á flug-
vellinum. Fréttamenn fengu að
mestu leyti að fara frjálsir ferða
sinna um svæðið frammi fyrir
flugstöðvarbyggingunni. Hins
vegar skipuðust veður i lofti við
komu Nixons. Oryggisveröir voru
um allt og gættu þess, að enginn
óviðkomandi kæmizt i námunda
við forsetann. Sagan endurtók sig
siðan hvaö eftir annað: Röð og
regla, en að sama skapi þvingaö
andrúmsloft, þegar bandariski
forsetinn var á ferðinni, en minni
formfesta og meiri léttleiki,
þegar sá franski átti i hlut.
Lifverðir Bandarikjaforseta
bera allir gyllt merki i frakka-
eða jakkahorninu. bvi er auðvelt
að bera kennsl á þá. Það var og
augljóst, aö sérhver þeirra var
vopnaður, a.m.k. léttri
skammbyssu. Þegar forsetinn
var i nánd, stóðu verðirnir meö
hendur i vösum eða jafnvel i við-
bragðsstöðu, tilbúnir að gripa til
vopna, ef þess gerðist þörf.
Fast á eftir bifreið forsetans ók
jafnan opin bifreið með á að gizka
tiu lifverði innanborös. Þessi
sveit sló lika hring um forsetabif-
reiðina, áöur en Nixon steig út úr
henni, og fylgdi honum eftir,
meöan hann var úti undir beru
lofti.
Það var ekkert, sem fór fram
hjá lifverðinum. T.d. kvörtuðu
þeir yfir þvi að flugyfirvöld, er
kvikmyndatökumanni sjónvarps-
ins var leyft að fljúga yfir
Myndlistarhúsið, til að taka
myndir. bá tóku þeir fréttamenn
engum vettlingatökum, ef þeim
varð á að færa sig of nálægt for-
setanum.
Islenzka lögreglan sá aö auki
um, aö fyllsta öryggis væri gætt.
Alls var á 5. hundrað löggæzlu-
manna að störfum i sambandi við
komu forsetanna hingað til lands.
Þá lá slökkviliðið ekki heldur á
liði sinu. Slökkviliösbill var jafn-
an staösetur vð Myndlistarhúsiö
og brunaverðir voru á verði inn-
andyra. bá fylgdi sjúkrabifreiö
bifreið Pompidou eftir, enda þjá-
ist forsetinn af alvarlegum sjúk-
dómi.
Til þess að gefa lesendum ein-
hverja mynd af öryggisviðbúnaði
við Myndlistarhúsið, má geta
þess, aö blaðamaður Timans taldi
eitt sinn yfir 300 innlenda og
erlenda öryggisveröi, sem stóðu
ýmist innan eða utan dyra og
gættu þess, að allt færi friðsam-
lega fram. E.T.
Ólík brottför
forsetanna
MIKILL fjöldi bandariskra þegna
af Keflavikurflugvelli hafði
safnazt saman á flugvellinum til
að kveðja forseta sinn, þegar
hann hélt á brott frá íslandi. Var
hópnum, sem að talsverðum
hluta var kpnur og börn, safnað
saman fyrir framan flugskýli,
rétt hjá þeim stað sem einkaþota
forsetans „The spirit of 76” beið
reiðubúin til að flytja hann heim
á leið.
Hópurinn hefur væntanlega
ekki orðið fyrir vonbrigðum með
Nixon, þvi þegar hann kom i
bílnum fina, steig hann út úr
honum, gekk að mannsöfnuðinum
og heilsaði og kinkaði kolli i allar
áttir drjúga stund, meðan
öryggisverðir hans fylgdust með,
áhyggjufullir á svip.
Nixon gekk siðan að forseta-
vélinni, léttum skrefum, kvaddi
Islenzku móttökunefndina með
handabandi, auk þess, sem hann
ræddi um stund við íslenzka for-
setann hr. Kristján Eldjárn.
Siðan hljóp Nixon upp landgang
vélarinnar, léttur að vanda.
stoppaði við dyr vélarinnar og
veifaði til mannfjöldans, i
kveðjuskyni, áður en hann hvarf
inn i farkostinn.
Varla var forsetinn kominn inn
i vélina, þegar hún tók að renna
eftir flugbrautinni og i ioftið var
hún komin tveim minútum siðar,
þ.e. rétt fyrir kl. 14.00.
Fáir voru til að kveðja franska
forsetann, þegar hann kom i
sSvarta Citroen bilnum, fimmtán
minútum siðar. tslenzka sendi-
nefndin kvaddi hann við landgang
flugvélarinnar, en siðan gekk
Pompidou hægum skrefum upp
landganginn. Ekki gekk það þó
alveg slysalaust, þvi i einu efsta
þrepinu hrasaði franski forsetinn
og féli fram fyrir sig. Fall hans
var, sem betur fer ekki svo mikið,
að meiðsli hlytust af að þvi er
bezt er vitað, en nóg var það til
þess aö Pompidou skundaði beint
inn i flugvélina án þess að veifa
til þeirra, sem eftir voru, sem
annars mun vera venja hjá þjóð-
höfðingjum, þegar þeir kveðja.
Franski fáninn, sem prýddi for-
setabifreiðina meöan Pompidou
var hér á landi, kom nokkuð
við sögu. Fáni þessi, sem
hvert sem hann fer sat fastur, eða
öllu heldur stöng sú, sem fáinn er
á, satföst á Citroen bifreiðinni og
virtist ekki fyrir nokkurn mun
vera fús til að fara með húsbónda
slnum heim á leið. Ekki komst þó
fánastöngin upp meö þennan þráa
sinn, þvi hún var beitt valdi og
rifin fra Citroen bifreiðinni með
kröftum. Ekki sá á stönginni eftir
átökin, en einhverjir menn sátu
með áhyggjusvip og rembdust
við að koma stuðara bif-
reiðarinnar i samt lag eftir at-
ganginn.
Frdsögn:
Eiríkur Tómasson
og Gestur Jónsson
Myndir:
Róbert Ágústsson
og Gunnar
V. Andrésson