Tíminn - 20.07.1973, Síða 10

10
TÍMINN
Föstudagur 20. júlf 1973.
Birgit og litla dóttir hennar Janne
ann, var hún viss um að hann
yfirgæfi hana. Hún varð að út-
vega sér barn með einhverjum
ráðum. í örvæntingu sinni tók hún
að gera áætlun....
Þann 14. desember fór hún með
leynd til Kaupmannahafnar.
Borgin var skreytt jólaskrauti og
allt var fullt af fólki i verzlunar-
ferð. Utan við Daells vöruhúsið i
miðborginni stóðu margir barna-
vagnar og Birgit kom auga á
Tinu. Eldsnöggt greip hún um
barnavagninn og ók honum inn i
sund skammt frá. Hún tók litla,
volga böggulinn i fangið. Tárin
tóku að renna og hún fann að hún
gat ekki lagt barnið þarna aftur. I
nokkrar minútur stóð hún þarna
og hélt fast um barnið, en loks tók
hún á rás til járnbrautarstöðvar-
innar og tók lestina heim. Allt
gekk þetta svo fljótt. Um leið og
hún var komin inn fyrir dyrnar,
skipti hún um föt á Tinu og klæddi
hana i hvit falleg föt, sem beðið
höföu i marga mánuöi niðri i
skúffu. Siðan hafði hún sjálf fata-
skipti og skreið upp i rúm með
barniö. Þegar Leif kom heim úr
vinnunni, ljómaði hann af gleði
yfir að vera orðinn faðir. Ljós-
móöirin var rétt farin og allt hafði
gengið vel. Vinir og ættingjar
komu og dáðust að dótturinni.
Það, að Tina var svo stór, skýröi
Birgit með að hún hefði gengið
meö hana of lengi. Engan grunaði
neitt og Tina var skirð Mari-
anne...
^ögregluleit
En samtlmis gerðist harmleik-
ur heima hjá foreldrum Tinu.
Hún var fyrsta barn þeima Hönnu
og Peters Viegel. Þau gátu ekki
skilið, hvernig nokkur gat verið
svo vöndur, að ræna barninu
þeirra. Hvers vegna? spuröu þau
sjálf sig aftur og aftur.
Lögreglan hafði mikinn viðbún-
aö og setti varalið til leitarinnar.
Blöðin voru i stöðugu sambandi
við lögregluiia og á öllum Norður-
NÚ Á ÉG MÍN EIGIN BORN
OG HUGSA ALDREI UM TÍNU
FYRIR hálfu áttunda ári eða svo
stóð ung og hrædd kona fyrir rétti
i Danmörku. Tárin runnu hægt
niður vanga hennar meðan hún
viðurkenndi brot sitt lágri röddu.
Jú, það var hún, Conny Birgit
Andersen, 22 ára gömul, sem
rændi hinni 10 vikna gömlu Tinu.
Hún hafði gert það í örvæntingu,
af löngun eftir barni, af hræöslu
við að maður hennar myndi fara
frá henni, þar sem hún hafði ný-
skeð misst fóstur. Hún hiustaði á
dóm sinn: tveggja ára fangelsi.
Þá hélt Birgit Andersen, að lífi
hennar væri lokið. Þó að maður
hennar. Leif Andersen lofaði að
bíöa hennar, leyfði hún sér ekki
að hugsa um neina framtið. Aö
hún ætti einhverntíma eftir aö
verða móðir, gat hún ómögulega
Imyndað sér. 1 einn mánuð, á
Sonurinn René er 4 ára og Janne 2 ára. Hamingjan er fullkomin á litla
heimilinu i Helsingör.
meðan öll Danmörk leitaði Tinu,
hafði hún notið þess að hugsa um
lltið barn. Hún hafði lesið I blöð-
um um örvæntingu foreldranna,
Hönnu og Peter Viegels, hún hafði
séö I sjónvarpinu, hvernig lög-
reglan hagaði leitinni, en það var
eins og allt þetta kæmi henni ekk-
ert við. Þegar svo dag einn lög-
reglan kom og tók Tinu frá henni,
féll allur heimurinn saman.
Meöan foreldrar Tinu gengu fyrir
konung, var Birgit leidd I fangels-
ið....
Tvö börn
Nú hefur Birgit náð sér eftir
hina hörðu reynslu sina. Hún er
tveggja barna móðir og þau heita
René, sem er 4 ára og Janne á
þriðja ári. Erfiðu árin hafa skilið
eftir sin merki, en Birgit er ekki
lengur sama konan og sú, sem
fyrin hálfu áttunda ári hélt allri
Datwnörku i spennu vegna litils
barns. Nú er hún hamingjusöm
húfímóðir og örugg um lifið og
sjálfa sig. Hún býr i útjaðri
Helsingör I nýrri ibúð. Meðan
börnin leika sér i kring, segir hún
frá þvi, hvernig það vildi til aö
hún rændi Tinu litlu. Orðin koma
hægt og stundum eru þagnir, en
Birgit er ekki hrædd, þvi að það
veldur ekki sársauka lengur....
Hrædd um að hann færi
Það var i september 1965. Bir-
git og Leif Andersen höfðu verið
gift I mánuð og bjuggu I litilli ibúð
I fátækrahverfi Helsingör. Birgit
var komin rúma sex mánuði á
leið, en skyndilega lét hún
fóstrinu. Hún þorði ekki að segja
manni sinum frá þvi, af ótta við
að hann myndi yfirgefa hana, svo
að hún lét hann halda, aö hann
yrði bráðlega faðir. Hún gekk
áfram i viðum kjólum og engan
grunaði neitt. En tíminn leið og
ekki fæddist barnið. Leif spurði
konu sina oft, hvort timinn væri
ekki kominn og örvænting Birgit
óx. Ef hún segði honum sannleik-
löndum gat fólk fylgzt nákvæm-
lega með leitinni frá degi til dags.
Með tárin rennandi niður andlitið
kom Hanne Wiegles fram I sjón-
varpinu og bað þann, sem hefði
barnið hennar að skila þvi. Jens
Otto Krag forsætisráðherra hélt
ræðu I alvarlegum tón yfir dönsku
þjóðinni, Friðrik konungur lagöi
sitt af mörkum og 100 þúsund
krónum var heitið þeim, sem gef-
ið gæti upplýsingar, sem leiddu til
að barnið fyndist. Næstum hver
einasti Dani átti einhvern þátt i
málinu. Loks komst morðmála-
deild dönsku lögreglunnar aö
þeirri niðurstöðu, að Tina gæti
varla lengur verið á lifi....
— Innst inni vissi ég að blaðran
myndi springa einn góðan veöur-
dag, segir Birgit. — En ég elskaði
barnið og þó að ég fyndi á mér, aö
lögreglan mynd koma, þorði ég
ekki að segja sannleikann. Ég
lokaði mig inni I mlnum eigin
heimi, fullum af móðurást og það
Framhald á bls. 19
Munið þið eftir litlu stúlkunni Tinu, sem rænt
var i Kaupmannahöfn i jölaösinni 1965? í heilan
mánuð leitaði nær öll danska þjöðin hennar og
loks fannst Tína heil á húfi hjá hinni 22 ára
gömlu Birgit Andersen í Helsingör. Hún hafði
tekið barnið í örvæntingu og af hræðslu um að
eiginmaðurinn myndi yfirgefa hana eftir fóstur-
lát. Nú á Birgit tvö myndarleg börn og er ham-
ingjusöm. Nú þorir hún að segja frá þvi, sem
gerðist fyrir hálfu áttunda ári.