Tíminn - 14.03.1976, Side 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 14. marz 1976
iiiiffl
I
M
M
m
ilk
skyldu bara snúa sér tU
einhverrar ferðaskrif-
stofu hér. í skipinu gætu
þau ekki verið lengur.
Nokkrum minútum
seinna stóðu þau öU á
'bryggjunni i steikjandi
sólarhitanum, Árni,
Berit og Vic. Þarna
stóðu þau alein, öllum
ókunn i borginni Matadi
við mynni Kongofljóts
Svértingjwr á bryggjunni í MaUidi,
Eggjaframleiðendur
Hinir gömlu, góðu timar eru komnir aftur
og Teigur býður aftur upp á landsins beztu
hænuunga — nýtt norskt kyn.
Aukin framleiðsla. Tryggið ykkur unga
hið allra fyrsta.
TEIGUR S.F. Mosfellssveit. Simi 91-66130.
Anton AAohr:
Bílavara-
hlutir
Notaðir
varahlutir
í flestar gerðir eldri bíla E

t.d. Land/Rover, Peugot, Rambler,
Rússajeppa, Chevrolet,
Volkswagen station.
BILAPARTASALAN
Höföatúni 10, simi 11397.
Opið 9-6,30 og laugardag 9-3.

T X-
og höfðu enga hugmynd
um, hvert halda skyldi.
4.
Ráðið, sem skipstjór-
inn gaf þeim systkinun-
um, var þetta: ,,Þið
skuluð bara snúa ykkur
til einhverrar ferða-
skrifstofu hér”. Annað-
hvort hefur skipstjórinn
verið ókunnugur i
Matadi, eða hann hefur
sagt þetta til að losna við
þau, þvi að enn þann dag
i dag er þar engin ferða-
skrifstofa og þvi siður
árið 1912. Um það leyti
bjuggu i belgisku
Kongorikjunum aðeins
um fimm þúsund hvitir
menn, og eru þessi land-
svæði þó álika stór og
helmingur Vest-
ur-Evrópu. Nú eru þar
liklega um 10 þúsund
hvitir menn, en jafn-
framt búa þarna um 10
milljónir innfæddra
manna, en enginn veit
nákvæmlega hve marg-
ir. Vissulega eru þó
hvitu mennirnir i mikl-
um minnihluta, eða um
1/1000 af ibúunum.
í borginni Matadi voru
árið 1912 varla meira en
50 hvitir menn, mest
verkfræðingar og skipa-
miðlarar. Enginn þess-
ara hvitu manna var á
bryggjunni, þegar gufu-
skipið Rosario var dreg-
ið þangað og lagðist við
landfestar.
Þau Árni og Berit voru
þvi mjög einmana og
ráðalaus, er þau stóðu
þarna á bryggjunni með
dótið sitt og Vic, sem
skimaði tortrygginn i
allar áttir. Þau sneru
sér að einum negranum
á bryggjunni, en hann
hristi bara höfuðið, þvi
að hann skildi ekkert,
sem þau sögðu. — Borg-
in Matadi liggur vinstra
megin við fljótið, þegar
silgt er upp eftir þvi, um
150 km. frá ósum Kongo-
fljótsins, og blasir við
sýn, þegar siglt er upp
fljótið. Systkinin höfðu
veitt þvi athygli, að uppi
i brekkunum voru nokk-
ur hús með sama sniði
og i Evrópu. Þau ákváðu
nú að ganga upp að
næsta húsi með þessu
lagi. — Það kom i ljós,
að i húsinu bjó belgiskur
kaupmaður, stór og feit-
ur, rauður i andliti með
stuttklippt vangaskegg,
sem farið var að grána.
Hann talaði frönsku.
Berit reyndi að útskýra
fyrir honum, hvernig
Árni og Berit
Ævintýraför um Afríku
komið væri fyrir þeim
systkinum, en hann var
á þönum við verzlunar-
störfin og tók þeim ekk-
ert vingjarnlega. En
samt sem áður fannst
honum mikið til um sögu
þeirra og ævintýraför.
Ekki gat hann látið þau
gista hjá sér. Hann var
einhleypur maður og bjó
i verzlunarhúsinu i her-
bergjum, sem áður
höfðu verið notuð til
geymslu. Ekkert gisti-
hús var i borginni, en
lengra upp með götunni,
sagði hann, að væri bú-
garður, sem stjórn járn-
brautarfélagsins hefði
til umráða, og þar voru
starfsmenn þess i fæði,
og þar hefðu þeir lika
herbergi. Liklega væri
réttast fyrir þau að snúa
sér þangað.
Jæja, Ámi og Berit
löbbuðu upp að þessu
húsi,' en fyrst virtist
þeim það vera mann-
laust. Þau kvöddu dyra,
en enginn anzaði, en að
lokum fundu þau eldhús-
dymar, sem lágu inn i
kjallarann. Inni i eld-
húsinu var fullorðin
kona, feit og sóðaleg, i
hárauðum baðmullar-
kjól með glansandi
perlufesti um hálsinn.
Hún sagðist heita Marta
og væri venjulega kölluð
„maddama Marta”.
Hún var belgisk eins og
kaupmaðurinn, og talaði
eitthvert franskt
hrognamál, sem erfitt
var að skilja. Það var
auðséð á hörundslitnum,
að hún var blönduð hinu
dökka kyni — svertingj-
um, en ef til vill var það
einmitt þessvegna, sem
hún notaði hvert tæki-
færi til að koma þvi að,
að hún væri af hvitum
kynþætti. Næstum i
hverri setningu sagði
hún: " „Við Evrópu-
menn” eða: „Við hvitu
mennirnir”. En þess i
milli talaði hún um hina
„skitnu negra”. Madd-
ama Marta sagðist geta
hýst systkinin fyrir
góða borgun, en mat
gæti hún ekki selt þeim.
Þau yrðu að sjá sér sjálf
fyrir mat. Hún gæti
heldur engar upplýsing-
ar veitt þeim um ferðir
til Ameriku. „En”,
sagði hún allt i einu.
„Signor Grimaldi
tengdasonur minn á
heima hérna skammt
frá. Hann veit um allar
ferðir, bæði á sjó og
landi. Hann getur
áreiðanlega hjálpað
ykkur”. Siðan gekk hún
út i dyrnar og kallaði svo
hátt að glumdi i öllu:
„Songo! Songo!” Rétt á
eftir kom ungur,
fallegur negradrengur
fyrir húshornið. „Songo,
þú skalt fylgja þessum
tveimur hvitu ungmenn-
um til hans Grimalda.
Skilaðu kveðju minni til
hans. Þa\i eiga erindi vð
hann”, sagði maddama
Marta skrækum rómi og
hvarf svo aftur inn i
óhreina, dimma eldhús-
ið sitt.
Songo var ungur,
greindur negri, ættaður
frá Nigeria. Á meðan
þau voru á leið upp
brekkuna að húsi Grim-
alda, sagði hann syst-
kinunum ýmislegt um
sjálfan sig á sinni
bamalegu ensku. Hann
sagði, að heima i ætt-
landi sinu hefði hann
unnið lengi hjá auðugum
Englendingi, sem fram-
leiddi kakaobaunir.
„Mikli Douglas. Finn
maður. Mikið rikur
maður. Mig glaður hjá
honum”, sagði Songo og
ljómaði af ánægju. Hann
hafði svo farið að heim-
an i von um mikið kaup
við járnbrautarvinnu
skammt frá Matadi, en
þegar þangað kom, var
fullráðið i vinnuna.
Siðan hafði hann dvalið i
Matadi og unnið við ým-
islegt. Dálitið hafði hann
lært i frönsku, en honum
leiddist og hann langaði
heim aftur til sins
„ágæta húsbónda”. „Ég
mikið ólukkulegur. Mig
alltaf einn. Ég ekki leng-
ur vil vera i Matadi”,
sagði hann upp aftur og
aftur.
5.
Signor Grimaldi bjó i
lágreistu, mógulu húsi
efst uppi i brekkunum.
Hann leit út fyrir að
vera um þritugt, litill
maður með grámyglu-
legt andlit, þykkar varir
og kolsvart hár, sem