Tíminn - 28.05.1977, Blaðsíða 21

Laugardagur 28. mai 1977
21
MAÐUR
HANDA
MÖMMU
11
t>að er ekki auðvelt að
koma öðrum í hj ónabandið,
en Cathy ákvað að gera
það samt. Mamma
þarfnaðist manns og hv rs
vegna skyldi það ekki
vera James? Hann hent iði
ágætlega. Bara að þau
gætu séð það líka......
1
Það lyktaði af vori, kvöldi og
sinubruna. Sólin var að setjast og
siðustu geislarnir gerðu útlinur
trjágreinanna svartar, þar sem
þær bar við himin.
Cathy Davidson kraup á bekkn-
um við gluggann sinn. Henni
fannst gaman að horfa út, einkum
á kvöldin. Það var eitthvað svo
viðkvæmnislegt við kvöldið, sem
gerði að verkum, að henni datt
margt gott i hug. Stundum var
það ekki eingöngu gott, en hún
hafði ekkert á móti þvi að innan
um væri svolitið slæmt. Það til-
heyrði lika. Þannig var það að
vera tólf ára, mitt á milli alls.
Hún var ekki barn, eða það fannst
henni, að minnsta kosti, en ekki
heldur unglingur. Þetta millibil
var hvergi talið með, og stundum
varð það til þess að hún hagaði
sér svolitið undarlega, að henni
fannst. Henni fannst gaman að
lesa, en söguhetjurnar voru ekki
tólf ára i neinni bók. Annaðhvort
voru þær yngri, einkum i barna-
bókum og hún var að mestu hætt
að lesa þær, eða þær Voru eldri,
en engin þeirra var með þunnt,
fint hár og oddhvöss hné. Þá
var hún alls ekki sögu-
hetja. Mamma var svo falleg
hún var með mjúkt brúnt hár og
mjúkar hreyfingar, munn sem
hló og augu sem brostu. Þau
voru að minnsta kosti farin að
brosa meira — nú orðið.
Rúmlega tvö ár voru siðan
pabbi Cathyar dó, og loksins var
mamma farin að brosa aftur. En
hún var einmana. Cathy hafði les-
ið um einmanaleika, og á slikum
vorkvöldum var auövelt að gera
sér i hugarlund hvað þaö var. Hún
safnaöi orðum. Hugboð var annað
orð. Kennarinn hafði sagt, að
hugboð væri tilfinning, eitthvað
sterkara en vissa. Það var það
sem fékk fuglana til að fljúga til
Suðurlanda á haustin og heim aft-
ur á vorin. Nú voru þeir komnir.
Þeir sátu eins og nótur á simalin-
unum og sungu hátt af gleði yfir
að vera heima á ný.
Enn eitt orðið var ást. Orða-
bækurnar gáfu margar skýringar
á þvi. Þrá, stóð þar og að veröa
ástfanginn, einnig eitthvað um
móðurást.
Mömnu þótti vænt um Cathy
með móðurást, og hún hafði elsk-
að pabba öðruvisi. En ennþá hafði
hún ekki fundið neinn til að bvkia
vænt um eins og átti að vera Að
minnsta kosti ekki nóg til að gift;
sig. Og hún var einmana, þaö var
Cathy viss um. Hún sá þaö á and-
liti mömmu stundum. Kannski
þegar hún var aö horfa á sjón-
varpið, en sá þó ekki hvað var að
gerast þar. Eða þegar hún sat við
eldhúsborðið á kvöldin og
gleymdi að drekka kaffið sitt.
Sum orð kallaði Kathy ullar-
teppisorð. Það voru svolitið erfið
orð, sem voru eins og þeim væri
pakkaö inn i- allt annað en þau
þýddu. Henni geðjaðíst ekki veru-
lega vel að þeim, gekk illa að
þýða þau. Areiðanlega voru til
ullarteppistilfinningar iika. En
það var ekki minnsti vottur af
ullarteppi utan um tilfinningar
James Harwey til mörnmu, það
var Cathy viss um.
Þau voru saman niðri i garðin-
um núna. Mamma var að raka
saman laufi og Jame.-. gekk við
hlið hennar og tindi upp kvisti og
smásteina. Þau toluðu ekki
margt
Cathy færði sig til á i.ekknum
og studdi höndunuu. undir
kinnarnar. Henni likað. vel við
James. Hann var góöur. laglegur
lika, og svo var hann ekki einn af
þeim, sem klappaði manni á koll-
inn og spurði, hvernig gengi, án
þess að kæra sig nokkuö um aö
vita það. Hann mundi henta
ágætl ega hér i húsinu og ef hann
væri hér, mundi mamma
áreiöanlega ekki horfa beint i
gegnum sjónvarpið og inn i fortið-
ina, eða láta kaffið kólna i bollan-
um.
Mamma var ritari hjá lækni,
bafði fengið starfið eftir að pabbi
dó og þær vantaði peninga. Henni
geðjaðist vel að starfi sinu, þvi
hún hafði áhuga á fólki, ef til vill
of mikinn, þvi i hennar augum
var það ekki aöeins sjúklingar.
Hún vissi hvernig þvi leiö heima
fyrir, hversu lengi sumt þeirra
hafði átt sömu yfirhöfnina og
hvort það átti gæludýr. James
Harwey sagði, aö hún tæki vinn-
una með sér heim og það var
satt, þvi hún talaði oft um þá sem
hún hafði hitt yfir daginn. Stund-
um kom fyrir að hú grét, þegar i
ljós kom að einhver var haldinn
alvarlegum sjúkdómi eöa þess
háttar, jafnvel þó aö hún þekkti
viðkomandi ekki nema litiö.
Þannig var mamma. Hún var
viðkvæm, hún þarfnaðist ein-
hvers sem gat verið skjöldur henn
ar, gætt hennar og verndaö hana.
Allt þetta tal um kvenfrelsi, sjálf-
stæði og þess háttar, var della,
þegar mamma var annars vegar.
Það átti ekki viðhana að vera ein.
Það var gott og blessað aö vera
trúr minningunum, en Cathy var
viss um að pabbi hefði ekki viljað
að mamma hugsaöi eingöngu um
þær. Hann hafði verið svo glaður
og lifandi, hann vildi áreiðanlega,
aðmamma minntist hans.en ekki
að hún lifði aðeins fyrir það sem
einu sinni hafði verið.
Það dimmdi meira. Fuglarnir
flugu af greinunum, inn i skóginn
þar sem þeir sváfu. James
Framhald á bls. 23