Mánudagsblaðið - 20.10.1969, Blaðsíða 1

nlaé jyrir alla
21. ÁRGANGUR
Mánudagur 20. október 1969
17. TÖLUBLAÐ
Gerir fjármáiaráðherra hreint
fyrir dyrum sínum?
Ferill Magnúsar Jónssonar ærið götóttur — Sjálfstæðis-
menn gramir — Sana og Álafoss - Síðustu forvöð
í sögu þjóðarinnar kemur oft fyrir, að ár eða árabil hljóta
sérstakt heiti, t.d. hafísár, pestarár, bóluár, nautafellisvetur,
og hafa öll þessi ár og tímabil jafnan verið hörmungar í sögu
þjóðarinnar. Veturinn í vetur gæti vel orðið „vetur Magnúsar
fjármálaráðherra11, en ekki er úr því skorið enn hvort um ill
æri verður að ræða eða ekki. Fyrstu ár Magnúsar, frá því
hann tók við bankastjórn og fyrri ár hans í ráðherrastóli,
góðærin miklu, hafa verið tiltölulega farsæl, enda annað ó-
mögulegt, því flest þau ár reyndi lítið eða ekki á hæfileika
hans í þessu embætti.
Undanfarin ár hefur hinsveg- : kveðinn og útsjónasamur fjár-
ar reynt mikið á það, að til I málaráðherra. Því miður mun
vaeri frjór, hugmyndaríkur, á- | það dómur almennings, að ráð-
herra hefur ekki staðið í stöðu
sinni. Fullyröa má, að stjórn
hans á fjármálum landsins, hafi
i nálega öllu farið í liandaskol-
um, ráðleysi, hræðslu við á-
kvarðanir, sem reynzt hefðu
réttar, en óvinsælar.
Drápsklyfjar
Almenningur ber nú clráps-
klyfjar til að haldia bákni þjóð-
arbúsins úr sjó, óþarfa fram-
kvæmdir, æskilegar máske, en
óitímabærar, styrkjaaustur, al-
Fáheyrðar kröfur skáldaklík-
unnar / fjármálum
Rithöfundafélagið hefur nú hafið upp geysiliegan áróður
fyrir því, að andleg afreksverk meðlima þess, án tillits til
gæða, verði keypt a.m.k. 500 — fimm hundruð — stykki per
nef af hinu opinbera og verði gefið söfnum, sent út eða
dreift. Telja þeir alþjóð sér skuldbundna ekki aðeins fjárhags-
lega heldur og skylda til að lesa hvern þann hortitt, sem úr
þessum herbúðum er sendur. Láta mun nærri, að nálega
150 „rithöfundar" telji sig hafa nauðsynjaerindi að reka á and-
legum heimavelli og jafnvel að lestrarafrek þjóðarinnar horfi
til auðnar verði ekki úr bætt og þessum bókakosti þröngvað
inn á lestrarsöfn öll innlend og auðvitað eintök send í bóka-
söfn ytra.
Þessi brjáæðiskrafa er jafn I varleg. Til þessa hefur það þótt
skopleg og hún er í rauninni al-1 lítið afrek að komast inmi í þá
sundurleitu klíku, sem kallar sig
rithöfunda- Skilyrðið er það eitt
að hafa skrifað eina eða tvær
bækur, sem komið hafa á prent,
en sitranglega er tekið fram, að
gæðin skipti ekki máli, heldur
pappír og prentsverta. Hafa for-
svaramenn rithöfunda lagt mikla
áherzlu á þetta atriði. Dæmin
hafa þeir úr Noregi, ,en þar segja
þeir norska ríkið kaupa 1000 ein-
tök af hverri útgdlinni bók.
Kithöfundar hafa jafnan verið
margskiptir í félagsmálum, aðal-
samtök þeirra eru tvö og skiptir
pólitík og persónuleg andúð ein-
staklinga þar megin máli. Inin i
bæði félögin hafa svo verið dregn-
Framhald á 6. síðu.
Islenzkar hippíastelpur með
betlistaf í London og K-höf n
menn sóun opinbes fjár í von-
laus fyrirtæki, hafa aldrei ver-
ið meiri en nú. Aldrei hefir
ráðherra frá ei<gin brjósti, bor-
ið fram eða barizt fyrir nokk- i
urri fjármálalegri nýjung eða
endurbót, eins og slíkir embætt-
ismenn gera úti í heimi.
Einkarekstur keppir við
ráðherragæðinga
Undir fjármálastjórn Magnús-
ar Jónssonar hefur orðið á Is-
landi einhver mesta óheillaþróun
sem dæmi eru til í sögu kaup-
sýslunnar á fslandi. Hann hef-
ur persónulega lagt blessun sína
yfir, ekki aðeins opinberan
styrk heldur og opinbera stjóm
á þrem einstaklingsfyrirtækjum
til þess að þau færu ekki á
hausinn. Álafoss-æfintýrið og
persónulegt æfintýri ráðherrans
í meðferð málefna SANA-fyrir-
tækisins á Akureyri — og eng-
um gleymist skipasmíðastöðin á
Akureyri. Öll þessi fyrirtæki
eru einkafyrirtæki, og ættu sam-
kvæmt lögmáli viðskiptalífsins,
að hlýta lögum þess. Álafoss
skuldaði hundruð miljóna en
SANA-fyrirtækið tugi miljóna.
Skipasmíðastöðin er í vonlitlum
vandræðum. Öll eru í samkeppni
við einkafyrirtæki.
í leigubíl eftir at-
vinnuleysisstyrk
Það er svo sem ekki ýkja
margt skemmtilegt í sambandi
hina opintaeru styrki og ræfla-
framfæri, sem þjakar alla þjóð-
ina. Þó bregður stundum á hið
gamansama. Einihverskonar at-
vinnuleysisstyrki eða fram-
færi er borgað út á skrifstofu
einni við Lindargötu- Safnast
þar saman ýmsir aðilar til að
fá skammt þann, sem almenn-
ingur greiðir. Mikill hluti á
auðvitað enga umbun skilið,
margt forfalilnir drykkjurælfl-
ar, hælismatur, sem það eitt
hafa sameiginlegt með heiðar- í
legum atvinnulausum verka-
mönnum er, að þeir báðir
klæðast samfestingi eða öðrum
álíka vinnufötum.

Nýlega hitti maður einn
gamlan kunningja fyrir fram-
an þessar ölmusudyr. Spurði
hann kunningjann, hálfdruikk-
inn, hverju hann biði eftir
svona kampakátur. Sá „at-
vinnulausi, brá grönum, en
mælti síðan: „Það er þessi ná-
pínu atvinnuleysisstyrkur, sem
ég er að sækja, en þjónustan
er nú ekki betri en svo, að ég
hef nú hamgið hér í tuttugu
mínútur og alltaf bíður leigu-
bí'll eftir mér“.
Það er sannarlega skömm að
úthlutunin skuili ekki sjá, að
þurfalingar hennar eiga ann-
ríkt.
'
:'
Magiiús og merarnar
geldu
í hverju siðsömu mitímaþjóð-
félagi hefði þetta orðið ærin
brottrekstrarsök enda vart ætl- Ef það satt að uppi sé sterk
andi, að ráðherra, í flokki frjáls
. . , ,. ... , . . . hreyfing að gera Baldvin Jons-
framtaks, myndi lata hafa sig í j
þvílíkt verk. Sú er afsökun, eða son’ hrm- að sendiherra í Sví-
Framhald á 6. síðu. [ þjóð.
Er þuð nuuðsynlegt,
vegamálastjóri?
Oþörf vegabreyting undir Ingólfsf jalli
Eiturlyf — féleysi — hungur og hamingja.
— Frásögn ferðafólks
Það er þess vegna óþarfi fyrir íslendinga að fara í Þjóð-
leikhúsið (sjá leikgagnrýni bls. 4) og skoða þar líf hippí-anna.
Ferðamenn frá heimsborginni London, flytja okkur þær fréttir,
að fjöldi ungra stúlkna starfi nú í hippía-lífi í London, en
nokkrar þeirra munu upphaflega hafa farið í vist, til
borgarinnar en leiðst vistin og lagzt i hippíalíf af fullum krafti.
Þessar stúlkur, sumar sagðar frá ágætum heimilum hér heima,
ganga nú skítugar, rifnar og ræfilslegar i hópi innfæddra í
Englandi þ. á m. blökkulýðs og allskyns rumpulýðs annars,
sem tileinkað hefur sér hippíalífið sem sérstaka köllun. Mest-
megnis eru þetta flækingar, rifnir og oft svangir, en til að bæta
upp ræfildóminn, þá njóta þeir frjálsra ásta og búa við engar
áhyggjur nema matarskort
Dæmi eru þess, að þessar telpur
leyti uppi íslendinga á hótelum í
borginni og reyni fyrir sér um
peningalán, sem greiðist seinna, en
sumar hafa gefið upp foreldranafn
sitr og falið þeim að jafna skuld-
irnar. Eins og kunnugt er, þá er
London, eins og aðrar stórborgir,
full af svokölluðum hippíalýð. Eni
þetta bæði hvítir, svartir, gulir og
bláir, úrköst og óhamingjufólk,
sem ekkert leggur fyrir sig annað
en flækingshátt, eiturlyf, áfengi og
„frjálsar ástir". Blökkumenn eru
þar einna mest áberandi, þótt hvít-
ir gefi þeim lítt eftir. Fátækt, at-
vinnuleysi og erfiðir tímar hafa síð-
ur en svo skapað þessa stétt. Þetra
er ekki annað en ræsknislýður,
nennir ekki að vinna en telur þjóð-
félagið og einstaklinga ábyrga fyrir
mötu sinni og fleti til að liggja í.
Framhald á 6. síðu.
BLAÐIÐ KOSTAR
KR. 20.00 í OTSOLU.
— OKKAR ÁNÆGJAN
YKKAR ER GRÓÐINN
Vegfarendur austan fjalls undrar það mjög, að nú er verið
að breyta veginum meðfram Ingólfsfjalli. Vegurinn hefur legið
undir fjallchlíðinni, sunnan, en nú er veríð að flytja hann nið-
ur í fúamýrina skammt frá Þórustöðum og mun kosta mikið
fé, og stóra og vafasama fyrirhöfn. Þá verður og að „lagfæra“
háspennulínuna, sem þar liggur. Ástæðan er talin sú, að lag-
færa þurfi beygjuna hjá fjallinu. Þetta kann allt að vera rétt,
en spurningin er aðeins þessi:
Er þessi framkvæmd nauðsynleg, mætti ekki fresta henni
um sinn? Núverandi vegur undir fjallinu er snjóléttur yfir-
leitt og vel fær, þolanlega breiður og undirstaða örugg.
Vegamálastjóri kvartar sífellt um peningaleysi og víða eru
breytingar og endurbætur miklu nauðsynlegri en þarna,
þótt fjölfarið sé. Þessi fjáraustur, eins og á stendur, er því
algjörlega óþarfur, og eru menn undrandi yfir þessum
framkvæmdum. Einhvers staðar verður hið opinbera að
gæta hófs, og þessi framkvæmd, þótt eflaust ákjósan-
leg þegar betur blæs sjálfsögð. Eins og nú standa mál
verður ekki annað séð, en vegamálastjórnin sé að leggja
út í ónauðsynleg útgjöld, sem vel hefðu mátt biða betrí
tima.
(