Mánudagsblaðið - 20.10.1969, Blaðsíða 6

6
Mánudagsblaðið
Mánudagur 20. október 1969
Hippíastelpur
Framhald af 1. síðu.
Algengt er, að þessir hópar leggi
undir sig auð hús og verður að
fjarlægja þá með valdi.
Tverrn hjón, nýkomin að utan,
tjáðu blaðinu heldur sorglegar sög-
ur af þessum stúlkutetrum. Þau
höfðu hitt tvær stöllur, sem lengi
hafa dvalizt í borginni, en ekki Iék
lánið við þær. Þó voru þær tiltölu-
lega ánægðar, en sögðu þó, að ekki
yrði allt fengið með sældinni einni
saman, einkanlega hjá annari, sem
var í slagtogi með blökkumanni,
sem seldi hana gjarnan er illa blés,
báðum til nokkurs fjár. Hitt væri
verra, að þessi vinur hennar hefði
þann hátt á, þegar til fagnaðar var
efnt, að hann léði hana vinum sín-
um frá Jamaica, svörtum fuglum,
til afnota gjaldlaust, en þeir teldu
það mikinn álitsauka að hafa „verið
með" hvítri konu. (Þetta er algengt
fyrirbrigði úr amerískum negra-
literatúr, en þar rymur jafnan í
hetjunni, einu sinni eða tvisvar „ah
have been with a white woman" og
þykir nokkur heiður af).
Þessar stúlkur tvær sögðu fleiri
landa sína vera í hópnum, ungar
píur frá all-góðum heimilum, en
sumar væru þar í íhlaupum um
helgar. Fengu þær léð fé, til
að fá í svanginn, en voru alls ekki
á þeim buxum að koma heim. Forð
ast þær íslendinga nema þegar
neyðin rekur bær til að afla sér
nokkurra skildinga.
Það er því langt frá því að okk-
ar fólk sé ekki komið í snertingu
við menninguna almennt, þótt leita
verði hennar til framandi landa, og
víse ekki nema gott að vita.tLl þess,
að stúlkugreyin séu ekki óham-
ingjusöm í þessari hippía-vímu
sinni. Eflaust vita fáir foreldrar um
þessi „sambönd" dætra sinna, og er
það vel. Alþingi og ríkisstjórn mun
eflaust finna einhver ráð til að létta
undir fjárþörfum þessara ungu
stúlkna sem flúið hafa atvinnuleysið
og fámennið hér heima en bera
niður í milljónaborgunum. Gæti
sendiráðið í London, ef það þá
starfar ennþá komið fyrirgreiðslu
ríkisins til stúlknanna ef af verður.
í Kaupmannahöfn er lítt eða
ekki betra ástand hjá íslenzkum
stúlkum, sumum, þar í borg. Haldá
þær sig mest á bar einum skammt
frá Imperial hótelinu og hafa ofan
af fyrir sér á „sérstæðan" hátt. Sum-
ar þessara stúlkna eru í „mildum"
eiturlyfjum, en þau ku gera þær
öllu færari og líflegri í starfi sínu,
sem leikföng einmana manna sem
þangað rekast. Málið um íslenzku
stúlkuna,, sem um var rætt í dag-
blöðum hér í sambandi við vændi
er, að sögn kunnugra, aðeins „smá-
mál" samanborðið við sannleikann
eins og hann gerist þar í borg með
al sumra íslenzku stúlknanna.
Kröfur skálda
Framhald af 1. síðu.
ir molskinnsbuxar og allskyns
tætingslýður, sem klæðast ytra
borði „listklæðutm“ og eru aðal-
lega nýttir við kosningar ogönn-
ur samkeppnisistörf innan rithölf-
undaklíkunnar aðallega til þess
þó, að sýna hvor hópurinn er
meiri að vöxtum, en gæðin
skipta þar engu-
Sú nýlunda er þó, orðin, að
bæði þessi samtök hafa nú faH-
izt í faðma um kröfu á hendur
því opinbera um ofangreindan
styrk og sækir klíkan þetta mál
all-fast bæði í blöðum og opitn-
berum' fréttatækjum. Gruudvöll-
ur kröfunnar er sá, að skapa rit-
höfundum sæmilega afkomu til
i^it^taría, á , þftssujn, .sýndar
grundvelli á svo ríkið að ala hvern
ódmáttinn sem klínir á sig skálda-
nafni á fé og fríðindum án nokk-
urs -.tillits til þess Varnings, sem
alþjóð • hlý.tur i staðinn.
Nú er af sú tíð, að rithöffiund-
ar sáu sjálfum sér farboða vegna
hæfni sinnar og án ölmusu. Nú
er stefnan að „gera út“ á ríkis-
sjóð og skiptir engu hvort gert er
út á uppurin mið, andlega ördeyðu
eða kák og pop-pjátur einstakl-
inga, sem telja vinnu sér ósam-
boðna, en vilja heldur baska sig
í sólarljósi sannra andans manna,
en hafa ekkert til þess unnið.
Lesendur sjálfir eiga þar enga
skoðun að haifa, listrænt og and-
legt gildi gert útlægt, en pappír
Pg kápa ráða þar lögum og lof-
um og, auðvitað, afkomu „höf-
undar“.
Það eru ekki lengur soiliingar
eins og t-d. Kiljan eða Tómas,
Þorbergur eða Hannes. vinsæld-
arhöfundar eins og Guðrún gamla
frá Lundi, snjallir dirfsku-menn
í nýstárlegum skáldskaparformi,
sem máli skipta, heldur er nú allt
ruisl tekið gilt, allt á að styrkja
og allir vera með. Um gæðamat
ræðir auðvitað ekki. heldur það
eitt eins og framámaður kemst að
orði: „að þjóðin þarfnast þessarra
íslenzku listaverka“. til andlegs
fóðurs, uppbyggingar og aukinnar
menningar. 1 hópnum eiga heima,
samkvæmt áætlun, hverskyns
lýður, sem gerir sig frumlegan í
tali, stælir eða stelur, lemur sam-
an óskiljanlegar sögur, eða filó-
sófar líkt og þeir, sem áður voru
settir í hald vegna „höfuðveik-
leika“.
Almenningur er í senn hneyksl-
aður og undrandi yfir því, að
þassi hópur skuli, ofan á allt ann-
að, voga sér að heimta styrki-
Hið opinbera er komið í næga
styrkjalflækju, þótt þetta sé látið
ógert og að stofna hundrað mill-
ijóna sjóð í þokkabót fyrir þessa
aðila að leika sér að er ekki ann-
að en ósvííin hugdetta þeirra að-
ila innan rithöfundaklikunnar,
sem enginn vill lesa né sjá sem
er að vonum.
Ríkisstjórnin á að slá þessa
betlistarfsemi nú þegar niður.
Það er ekki hlutverk þess, að
styrkja, dómgreindarlaust hvern
slöttólf, sem klínir á sig skálda-
heiti, böðlast um í apaklæðum
eða lætur sér vaxa hýung. Ríkis-
sjóður hefur nóg á sinni könnu
nú, og gæti vel vísað til þjóð-
arinnar um áhuga hennar á þess-
um „frumsiðum“. Til þessa hafa
bókakaup hér verið óeðlileg, en
þó með nokkrum hæfindum. Bf
ríkið ætlar nú að sinna þessum
kröfum klíkunnar er sýnt, að jalfn
vel þar ætlar stjórnin, sem og
víðar, að sækja sér og vona eftir
einhverjum liðsauka til að bæta
dvínandi vinsældir. Þessi sleikju-
pólitík gæti jafnvel orðið ríkis-
stjórninni hættuleg enda gerast
henni nú flestir ofureflismenn, er
skegghýungslýður, sem telur sig
jafna ailvöruskáldum kúgar hana.
Fjármálaráðherra
Framhald af 1. síðu.
skýring fólks að bankar þyrftu
á einhvern hátt að ná inn fé
sínu úr Álafossi, en á hinn bóg-
inn var nálega allt „elite“ Ak-
ureyrar, utan KEA, á snærum
og fjárhagslega bundin SANA.
ÖII þessi fyrirtæki hafa notið
góðs af afskiptum Magnúsar.
Álafoss hefur Seðlabankann að
baki sér eyðir tugþúsundum í
auglýsingar í beinni samkeppni
við heiðarleg fyrirtæki. SANA-
æfintýrið var hrifið brott af
barmi algjörs gjaldþrots.
Á þessu þingi hlýtur það að
vera hlutverk ráðherrans að
sýna einhverja viðleitni í þá átt,
að hreinsa sig og embætti sitt
og flokk af þeim bletti. seth'
undiir stjórn hans hefur fallið
á Sjálifstæðiaflokkiinn. Einstök
dæmi um hegðan ráðherra í
embætti sýna gleggra en al-
mennar umræður • hvað býr að
baki gjörða hans. Kau-psýslu-
menn hafa verið píndir, verzl-
um þróast ekki vegna óeðlilegra
álaigna á verzlunarstéttinia, og
frjálst framtak fleytir sér á
skyndilánum, vonlaus um að geta
stofnað varasjóði eða endurbætt
starfsskilyrði sin á nokkurn hátt.
Þjóðin er orðin langþreytt á
yfirlýsingum stjórnarinnar um
ba-tnandi gjaldeyrisstöðu, ímynd-
að framtaik, glæsilegar vonir og
au'kin lífsskilyrði. Ráðherrann
æt-ti ek-ki að þurfa að fela sig
bakvið forsætisráðherra. Emb-
ætti hans er það sjálfstætt
að úr þeirri átt ætti einhvern-
tíma eitthvað jákvætt að heyr-
ast, einhver rödd, sem talaði til
almennings og sýndi vilj-a til
breytinga og nýunga á sviði
f j ármálastjóirnarinnar. Ingólfur
búendabjargvættur og Jóhann
stóriðjujarl, hafa látið að sér
kveða í embættum sínum. en
Magnús virðist einhver kettling-
ur undir handarjaðri forsætisráð-
herra, sem til þessa hefur þau
afrek unnið, að styrkja dæmd
fjTÍrtæki með öllu afli ríkis-
kassans í óþökk nær allra kjós-
enda flokksins.
Nú er það „á-rið hans Magn-
úsar“, sem í garð fer. Annað-
hvort hrekkur hann eða stekkur
og margir er vonlitlir. Andstæð-
ingar Magnúsar, svo ekki sé tal-
að um kommúnista, kætasit yfir
óförum og ógöngum ráðherrans.
ekki sízt vegna þess, að honum
hefur tekizt að óvingasf við alla
þá, sem h-ann átti upprunalega
að styrkj-a og styðja. Þingið er
'nú nýkomið saman, ög þótt það~
sé heldur fátæklegt gleðiefni. þá
gæti fjármálaráðherra og ætti
^að reyna að taka til 'i eigin 'tíusí.'1
axmínster
ANNAÐ
EKKI
AXMINSTER BÝÐUR
KJÖR VIÐALLRA HÆFI
axminster
GRENSÁSVEGI 8 - SlMI 30676
*