Mánudagsblaðið - 23.02.1970, Blaðsíða 7

Mánudagur 23. febrúar 1970
Mánudagsblaðið
7
EPLIÐ ER SKEMMT!
Framhald af 8. síðu
við um margar aðrar þjóðir, sem
sannanlega guldu verra afhroð en
þeir, sumar m. a. s. af minna tilefni.
En að Hitler eða undirsátar hans
séu uppfinningamenn og frum-
kvöðlar allrar illsku í garð Gyð-
inga, það er heimska og fáfræði.
sem engin læs manneskja ætti að
vera þekkt fyrir að láta bera á borð
fyrir sig.
„Siðvenjur þessarar ger-
spilltu þjóðar (þ.e. Gyðinga)
hafa nú þegar færzt svo
mjög í aukana, að þær hafa
náð að festa rætur í öllum
löndum; hinir sigruðu hafa
sett sigurvegurunum lög
sín.“
— Lucius Annaeus Seneca (1 f.
Kr. — 66 e. Kr.), rómverskur
heimspekirithöfundur og skáld.
„SENECA PHILOSOPHUS"
(Bipont.-útg. 1782) IV, bls. 423.
GÖMUL SAGA
Allt frá því að fyrst fara skráðar
sögur af Gyðingum — og síðan eru
liðin rösklega 3.000 ár —, hafa
andúð og fjandskapur, fyrirlitning
og hatur, næstum því undantekn-
ingarlaust orðið ávöxtur viðkynn-
ingar þeirra og samskipta við aðrar
þjóðir. Ástæður þess eru vitaskuld
fjölmargar, en þó að þær verði
auðvitað ekki skilgreindar til neinn-
ar hlítar nema í Iöngu máli að
loknum víðtækum rannsóknum, þá
td ég hiklaust, að öllum öðrum en
gasklefatrúuðum lýðræðissinnum sé
með öllu ósamboðið að trúa því, að
helzta ástæða þess sé sú, að allir
andstæðingar Gyðinga hafi verið
og séu svo afskaplega vondir, Iífs-
skoðanir þeirra svo rotnar og spillt-
ar, og frá níðheimum einum runn-
ar, en allir Gyðingar hins vegar
heilagleikinn sjálfur holdi klæddur.
Slíkri „skýringu" tekur ekki að
anza.
FULLGILT LÖGMÁL
En samt sem áður hlýtur lögmál
orsaka og afleiðinga að vera í fullu
gildi að því er varðar aldalanga
baráttu gegn Gyðingum og Gyð-
ingdómi. Það lögmál er algilt og
hlýtur því að gilda hér sem alls
staðar annars staðar. Vandinn er sá,
og oftast hreint ekki lítill ,að uþp-
götva og skilgreina hið rökræna
samhengi orsakar og afleiðingar.
Og með vísun til þess, að svo að
segja allir mikilhæfustu og dáðustu
andans jöfrar á sviði heimspeki,
skáldskapar, stjórnmála og Iista í
menningarheimi Vesturlanda, sem
hér yrði alltof langt upp að telja,
enda óþarft, hafa látið uppi mjög
eindregna andúð, iðulega ákaflega
ofsafengið hatur, á „Drottins út-
völdu þjóð", þá hlýtur það að mega
teljast eðlileg forvitni að leitast við
^ð gera sér grein fyrir ástæðunum.
Það er meira en eðlilegt það er
bæði gagnlegt og nauðsynlegt.
í því sambandi er og t.d. ekki
úrvegis að vekja þegar í stað at-
hygli á því, að kirkja Krists (allar
deildir hennar) hefir ævinlega ver-
ið með fádæmum ötul og einbeiu
við að innræta börnum sínum ó-
þokka á Gyðingum, og óþreytandi
við að vara þau við „hinum djöful-
legu vélabrögðum þessara Satans
útsendara". Sjá Friedrich Heer:
„GOTTES ERSTE LIEBE — 2.000
Jahre Judentum und Christentum.
Genesis des österreichischen Kar-
holiken Adolf Hitler"- (Bechtle
Verlag, Múnchen únd Esslingen
1967; bls. 1—741).
FRAMKVÆMDAÁÆTLUN
MARTEINS LÚTHERS
Og með því að verið getur, að
einhverjir hinna kristilegu lýðræð-
issinna, sem játa Lútherstrú af etn-
lægni hjarta síns, hafi af einhverj-
um ástæðum gloprað úr huga sér
merkum þætti í baráttusögu mcist-
ara síns fyrir jarðféstingu kærleik-
ans, gerist ég svo djarfur að minna
á þá óhrekjandi staðreynd, að eftir
sjálfa siðabótahetjuna Martein
Lúther liggja ákaflega ítarlegar leið
beiningar til kristilegra Guðsbarna
lútandi að lausn þeirra á Gyðinga-
vandamálinu. Leiðarvísi sinn eða
ráðleggingar, sem nú myndu sentii-
lega vera nefndar framkvæmdaá-
ætlun í flestum framfærsluríkjum
— nei, afsakið, ég á við velferðar-
ríki —, birti Marteinn Lúther ár-
ið 1543 í einu vænu ritverki, er
bar heitið „Von den Jiiden und
ihren Liigen". Frakvæmdaáætlun
Marteins Lúthers, sem hér er þýdd
úr Werner Keller: „UND WURD-
EN ZERSTREUT UNTER ALLE
VÖLKER — Die nachbibliscne
Geschichte des júdischen Volkes"
(Droemersche Verlagsanstalt Th.'
Knaur Nachf., Munchen/Zúrich
1966; bls. 336—337), er á þessa.
leið, og er óþarft að kvarta undan
því að gamli maðurinn tali tungu,
sem erfitt sé að skilja:
„Hvað eigum við, hið kristna
fólk, nú að gera við þessa
^Jæpsamlegu, bölvuðu Gyð-
ingaþjóð? Ég skal gefa mínum
dyggu ráð.
í fyrsta lagi, að bera eld að bæna-
húsum þeirra eða skólum og
brenna til ösku.
í öðru lagi, að brjóta hús þeirra
sömuleiðis og eyðilegja, því að
þeir ástunda innan þeirra það
sama og í skólum sínum.
í þriðja lagi, að taka af þeim bæna-
kverin og Talmúdritin, hvar
af þeir læra skurðgoðadýrkun
og lygar og bölbæinir og for-
mælingar.
í fjórða Iagi, að banna rabbinum
þeirra að viðlagðri dauðarefs-
ingu að halda áfram að kenna.
í fimmta Iagi, að afturkalla alger-
lega rétt þeirra til að fara
frjálsra ferða um vegina.
í sjötta lagi, að banna þeim áð
stunda okur og taka af þeim
allt lausafé og verðmæti úr
gulli og silfri, því allt, sem
þeir hafa undir höndum, hafa
þeir stolið og rænt af okkur
með okri sínu.
í sjöunda lagi, að fá ungum Gyð-
ingapiltum og Gyðingastúlk-
um í hendur haka og skóflu,
rokk og snældu, og láta þau
strita fyrir brauðinu í sveita
andlitis síns.
í áttunda Iagi, ef við samt sem áður
óttuðust, áð þeir vinni okkur
tjón, þegar þeir þjóna okkur
og eiga að vinna, þá skulum
við endurskoða reikningana
og sjá hvað þeir hafa haft af
okkur með okri, og eftir að
við höfum fengið það endur-
greitt og skipt því réttládega
niður, þá skulu þeir úr landi
útreknir.
Margt fleira mælti hinn mæti
maður markvert, sem þótti horfa
til sálarheilla og þjóðþrifa, og nefnt
ritverk Marteins Lúthers, ,Von den
Júden und ihren Lúgen", þótti
Philipp Melanchton (1497—1560),
siðabótafrömuðinum víðkunna og
helzta samherja Marteins Lúthers,
eiga svo brýnt erindi til samtíðar
og framtíðar, að hann sendi það
landgreifanum yfir Hessen sökum
„sannanlegs mikils gagnsamlegs
lœrdóms", er hann kvað það hafa
að flytja
Hér var reyndar hvorki um nýtt
né einstakt tilhlaup að ræða. Frá
upphafi kristinnar kirkju höfðu all
ir hennar prestar og páfar, klerkar
og kennimenn, átt í sleitulausu
stríði við Gyðingdóminn, allt frá
þeirri óheillastund, er Júðar höfðu
heimtað krossfestingu Krists, og
fengið henni framgengt, og Barra-
bas sinn jafnframt lausan. En Gýð-
ingafjandskapur var reyndar miklu
eldri en kristinn dómur, þannig að
hann átti ekki dýpstu rætur sínar í
Drottinmorðinu,
Hyert sækir hann þá lífsþrótt
si.nn? Hvar liggja hinar sterku,
djúpu rætur?
„Veröldin hefir eingöngu
verið sköpuð vegna ísra-
elslýðs, hann er ávöxtur
hennar, en aðrar þjóðir eru
hismi hennar.“
— Schene luchoth habberith,
145, 3.
TRAUSTAR HEIMILDIR
Þjóð eða kynþáttur er ekki að-
eins ótiltekinn fjöldi fólks, sem er
hverju öðru líkt að lit hörunds, hárs
eða augna, byggir sama landssvæði
og talar sömu tungu. Allt eru þetta
að vísu mikilvæg aðgreiningar- og
afmörkunarauðkenni. En aðeins
ytri einkenni. Langtum mikilvægari
eru hins vegar sameiginleg guðs-
dýrkun, lífsskoðanir, andleg við-
horf og Iyndiseinkunnir; afstaða til
stöðu mannsins í sköpunarverkinu
og vitund hans og skilningur á und
irgefni sinni við náttúrulögmálin
— eða, eftir atvikum, þrjózka hans
og hroki gagnvart þeim. Ennfrem-
ur afstaðan til annarra og fjarskyld-
ari einstaklinga, þjóða og kynþátta.
Slík viðhorf verða oftast bezt ráðin
af sögu viðkomandi þjóðar, helgi-
siðum hennar, þjóðsagnaarfleyfð,
ljóðum og skáldskap, en þó hvað
helzt af trúarbrögðum og trúariðk-
unum, og þá auðvitað rituðum
heimildum, sem trú og siðalögmál
þjóðarinnar bygjast á, helgiritum.
Hjá Gyðingum er um feikna-
auðugan garð að gresja í þessum
efnum. Helgi- og trúarritasafn
þeirra fyllir fjölda þykkra binda,
sem þeir liafa haldið órofa tryggð
við frá upphafi sinnar gæfusnauðu
göngu á milli hrakhóla óblíðrar
veraldar fram á þennan dag, og er
óaðskiljanlegur hluti sérhvers
strangtrúargyðings. Biblía Gyðing-
dómsins er Talmúd, þar sem þjóð-
arandi þessaiar sérstæðu þjóðar
birtist í fullri hreinskilni og alveg
umbúðalaust, svo afdráttarlaust
meira að segja, að fjöldi málsmet-
andi lærdóms- og fræðimanna hefir
margoft staðhæft, að sérhver sá, er
ekki þekki Talmúd, hafi engin skil-
yrði til þess að skilja Gyðinga. Eig-
inlega er Talmúd gríðarmikið rit-
safn, er trúarleiðtogar og spámenn
Gyðinga hafa sumpart safnað sam-
an eða samið á fyrstu öldunum eft-
ir Krist burð. Talmúd er þess vegna
ákjósanleg og alveg óyggjandi heirn
ild um skoðanir Gyðinga á sjálfum
séi og JSrum, og myndi Iíklega
engum strangtrúargyðingi koma til
hugar að bera á móti því, ef spurt
væri álits.
GULLIÐ OG GERSEMARNAR
Um Gyðinga sjálfa hefir Tal-
múd m.a. þetta að segja:
•jir „í augum Guðs eru ísraelsvenn
viðfelldnari heldur en englarn-
ir". — Traktat Chullin 91, 2.
★ „ísraels lýður er frábærastur
allra af mannsins ætt, alveg
eins og hjartað er dýrmætast
allra líffæra." — Chisuk emuna.
ýk „Ein einasta ísraelsk sál út af
fyrir sig er meira virði í augum
Guðs, heldur en allar sálir heill-
ar þjóðar." — Schefa tal praet.
'Á’ „Sólin skín á jörðina, regnið
frjógvar hana, aðeins vegna
þess að ísraelsmenn búa á
hénni." — Traktat Jebamoth
63, og 1 Jalkut Schimoni 124,2.
ýk „Sérhver sú, sem hefir löðrung-
að Gyðing, hefir slegið Guð
sjálfan." — Traktat Sanhedrin
58,2.
SANDURINN OG ASKAN
En sömu heimildir hafa allt aðra
dóma að geyma um kristna menn
og aðra, sem hafa leyft sér að draga
gúðlegan heimsyfirráðarétt Gyð-
inga í efa .í ritum rabbínanna er
Jesús Jeschava t.d. ýmist nefndur
„hinn bölvaði", „hinn aftekhi", eða
„fíflið", „óþokkinn", „sonur hinnar
óhreinu", o. s. frv., sumt ekki prent-
hæft.
Um þjóðir, sem ekki eru af gyð-
inglegum uppruna segir Talmúd
Á' „Þær eru eins og körfur, sem
notaðar eru undir hálm og á-
burð," (Midrasch ScJrir loaschir-
im 273, 3.) „þær hafa aðeins
sál eins og kvikfénaði og dýrum
er gefin," (Jalkut Schadasch
154, 2.) og þess vegna segir
Talmúd hinum trúuðu: „Þið
nefnist maneskjur, en þjóðir
heimsins eru ekki maneskjur,
heldur kallast fénaður," (Trakat
Baba mezia 244, 2.).
-Á „ísraelsmenn nefnast mann-
eskjur sökum þess að sálir
þeirra eru frá Guði, en ekki-
ísraelsmenn, hverra sálir eiga
uppruna sinn að rekja til ó-
hreinna anda, skulu svín heita."
— Jalkut Rubeni 10.
ýk „Allt Iífs-samlíf Gyðinga við
ekki-Gyðinga er bannað. Það er
einnig óhugsandi, að Gyðing-
arnir blandist á meðal hinna
þjóðanna." — Abotath hakko-
desch 720, 1.
ýk „Það er bannað að opinbera
ekki-Gyðingi leyndardóma lög-
málsins; hver sem gerist sekur
um þvílíkt, sá hefir brotið jafn-
mikið af sér, eins og hann
hefði eyðilagt allan heiminn.'
— Jalkut chadasch 171, 2.
ýk „Ennfremur er bannað að heilsa
ekki-Gyðingi (Traktat Gittm
62, 1), og að taka við ölmusu
af ekki-Gyðingi, eða gera hon-
um greiða (Schtdchan aruch
230, 1), eða að segja eitthvað
jákvætt um hann". (Jalkut
Schimoni 112, 4).
AÐVÖRUN MENHUINS
Eg get því miður ekki hrósað
mér fyrir margt, en ég vona að eng-
inn skilji það sem óhæfilegt sjálfs-
álit, þegar ég Iæt þess nú getið, að
mér finnst ég eiga skilyrðislaust
hrós skilið fyrir það, að ég hefi
aldrei skilið hætishót í sálarlífi eða
hugsunarhætti venjulegs lýðræðis-
manns. Nema atvinnulýðræðis-
manna, en þá skil ég vel. Það er
þess vegna ekki að undra þó að ég
eigi erfitt með að skilja það fólk
af ariskum stofni, sem ekki má
vatni halda fyrir ofurást sinni á
gyðinglegum stefnum og straurn-
um. Aftur á móti á ég ákaflega
auðvelt með að skilja viðbrögð
þjóða, sem hafa orðið fyrir tilfinn-
anlegum heimsóknum af hendi fjöl
mennra aðskotafylkinga, er telja við
horf sín til gestgjafaþjóðarinnar
eins og þau, sem hér hefir verið
drepið á, og ýms fleiri af sama
toga spunnin, sérstaklega vel til
þess fallin að afla sér vinsælda og
álits.
Eg tel því ekki mikinn vafa á
því, að liin harkalega meðferð, sem
oft hefir orðið hlutskipti Gyðinga,
af hálfu þeirra, er af þeim hafa
haft nánust kynni, sé að mjög veru-
legu Ieyti afleiðing af því hugarfari
og viðrnotI“'sem Gyðingár sjálfir
hafa sýnt öðrum„.„ ..,,
Þetta er skilningur, sem margir
ágætir Gyðingaf hafa oft látið uppif
bæði leynt og ljóst. Nýjasta dæmið,
Sem mér er tiltækt að sinni, er mik-
ill greinaflokkur, sem hinn þjóð-
holli og mikilsvirti Gyðingur,
Moshe Menuhin, faðir hins heims-
fræga fiðlusnillings, Yeudi Menu-
hin, hefir birt í þýzka vikublaðinu
„DEUTSCHE NATIONAL-ZEIT-
UNG", Múnchen, síðan 5. Desem-
ber f. á. Greinaflokk sinn byrjar
Moshe Menuhin á þessum orðum:
„Það ríkir sem stendur enn-
þá hörmuleg óvissa um
markmið og heildarstefnu-
mið hins þegar 70 óra
gamla Zíonisma eða „gyð-
inglegu'1 þjóðernisstefnu;
af hálfu hinna risavöxnu og
heimsumspannandi mið-
stöðva zíonistka heimshreyf
ingarinnar og hins zíonistka
ísraels hefir svo miklum
sandi verið stráð í augu al-
mennings, og hinir fáu, sem
þekkja sannleikann, finna
sig smátt og smátt knúða
til þess að fletta ofan af
honum. Það eru að verða
síðustu forvöð, að þetta ger
ist, því að hætta á nýrri
heimsstyrjöld vex með
hverjum deginum, sem lið-
ur.“
„Hættan á nýrri heimsstyrjöld
vex með hverjum deginum, sem
líður," segir Moshe Menuhin.
Heimsstyrjöld III á næsta Ieiti?
Upptök af völdum Gyðinga?
Máski er hún nær en margan
grunar. Og nær en margnum er
hollt að hugleiða.
J. Þ. A.