Mánudagsblaðið - 01.03.1971, Page 3

Mánudagur 1. marz t97í
Mantkíagsblaðfð
Keflavíkursjón-
varpsdagskráin
Hr. ritstjóri,
Þötkkum innilega fyrir að
birta sjónvarpsdagskrána frá
Vallarsjónvarpinu. Við horfum
ekki oft á sjónvarp, en þó þyk-
ir okkur gaman að breyta dá-
lítið til frá spilunum, o-g sjaldn-
ast er gaman að stytta sér
stundir með aðeins íslenzka
sjónvarpinu. Við erum þrír sjúkl
ingar, sam raunar eigum varla
von til fótavistar aftur í þessu
lífi, svo að við höfum fátt til
dægrastyttin gar.
Það var oftast ókkar versti
óvinur að vita ekki hvað var
til sýnis syðra, en nú erura við
ánægðir. Ekkert annað blað hef-
ur kjark til þess arna.
Þrír kararkarlar.
Við hófum birtingu dagskrár-
innar áður en íslenzka sjón-
varpið hóf feril sinn, en hætt-
um því þegar vesalingarnir tóku
að mótmæla, enda voru þá ekki
komnir magnarar, sem gerðu
kleift að sjá sjónvarpskrílið að
sunnan. Reyndar hefur eitt viku-
blaðanna birt útdrátt úr dag-
skránni syðra en fyrst við byrj-
uðum aftur birtum við hana í
heild. Vonum að þessi mál séu
svo út rædd. Ritstj.
GreiSsla frá Clfl
Mánudagsbiaðið,
.... og hvað borga þeir nú
blessaðir áróðursstjórarríir hjá
CIA fyrir að ósóminn sé birtur
í íSlenzku vikublaði, ósóminn í
sjónvarpi hersins? Það var svo
sem auðvitað, að ekki ætti Ht-
ið við að hafa, því jafnframt
var heil Kakalagrein, sem fylgdi
dagskránni úr hlaði, ásamt skopi
um skoðanir einstaklinga. Ef-
laust hefur vel verið borgað
f^rrir þéssar greinar og ekki illa
þegið. Til hamingju' með land-
ráðin. „Sokkur".
Það er ekki öfundsvert að
ganga með andlegrt lykkjufa.Il.
Ritstj.
r.w
fc í ■
kvenfólk
Bréfakassinn,
Fyrst verið er að vanda um,
þá á að fara álíla leiðina og
hneyklast jafnt á öllum. Finnst
ýkkur það hægt, að þingmenn,
sem eiga að stjórna máleifnum
þjóðarinnar skuli vera fullir á
opinþerum veitingahúsum hóp-
um saman? Ég segi ekki að þeir
Séu að svipast um eftir kven-
fólki en þeir vissulega borfa það
græðisaugum og enginn efast um
óskir þeirra, þó þeir séu enn
of hræddir til að reyna að upp-
fylla þær. Þetta gildir einkum
um utanbæjarþingmenn, sem
þykjast hólpnir að slep-pa að
heiman úr fámenninu t)g kom-
ast í borgarfjölmennið, „þar
sem enginn þekkir mann“. Gall-
Náttúruvernd og pólitík
inn er reyndar sá, að dónarnir
þekkjast vel og væri réttast að
birta myndir af þeim í blöð-
unum. Sárreið.
Ja, sei, sei; Ef þetta er rétt,
þá er full ástæða til að taka
ofan fyrir þessum þingmönn-
um okkar. Það er þá einhver
mannleg hugsun bak við upp-
gerðarsvipinn, alvarlegheitin og
hugsunar“ framkomuna. Því
miður finnst okkur þingmenn
ekki gera nærri nógu mikið að
vera innan um fólk, fá sér ær-
legan sjúss og skemmta sér.
Kvennafar er mönnum eðlilegt,
einkum ef þeir eru langt frá
heimilunum og meðan þeir gista
góðar konur hér í hinni
gestrisnu Reykjavík, þá lenda
þeir ekki á glapstigum á milli.
Satt bezt sagt, þá finnst okkur
það helber skömm, að reykvísk-
ir þingmenn skuli ekki vera
háifdrættingar við utanbæjar-
mennina. En máske eru þeir
hræddir við umbóta- og siða-
meistarann Jónas Árnason.
Hann gæti tekið upp á því, að
heimta náttúruieysi af þing-
mönnum, eða náttúrubann, eins
og reykingabannið hans fræga.
Ritstj.
Hætl við lestur
Hr. rltstj.,
Hve lengi á að líðast, að vlð
konur séum settar skör lægra
en karlmenn, því eins og mál-
um............... Réttsýn.
Satt bezt sagt. Við nennum
ekki að lesa lengra. Ritstj.
Svakabréf
Herra Agnar Bogason,
Ég er víst ekki normal, en
þú veizt eða þykist vita allt.
Ég er skólastúlka, orðin 17 ára.
Bekkjarsystkini, bæði strókar og
stelpur, eru uppgefin á mér en
hvers vegna. Veiztu það, að ég
vil ekki koma í hasspartý, ekki
vegna þess, að ég. hafi nokkuð
á móti því að aðrir reyki hass,
heldur bara langar mig . ekkert
í það. Ég nenni ekki að klæðast
í skítug föt, vera ógreidd og
mér þykir ekkert gaman né
fyndið að diskútera kynfæri
stráka, sem sumar stelpumar
kalla „túttur". (það eru númeiri
túttumar). Þetta er kannske
dónskt (sic) en ég kæri mdg ekki
um að hleypa hverjum sem er
upp á mig (orðtæki sem églærði
í Vikunni) og stelpumar sem ég
er með segja, að útlit strák-
anna skipti engu máli, það sé
maðurinn sem gildi. Frá mínu
sjónarmiði vil ég ráða sjálf hjá
hverjum ég sef — finnst þér
það ekki? Á laugarda.g héldu
nokkrir strákar í bekknum
skiptipartý — (þeir skiptu á
stelpum, eftir því hvort skrúfur
og rær pössuðu).
Ég er ekki í klámmynda-
klúbbnum og er oft heima á
kvöldin. Þó vil ég játa, og þú
gefur drengsskap, að birta ekki
nafnið mitt, að ég er alls ekld
Framhald af bls. 1.
það eimir svo sem eftir af
þessum hugsunarhætti hér á
landi. Hann kemur til dæmis
fram í þeirri frámunalega
barnalegu áróðursstarfsemi,
sem við erum að burðast við
að rel irlendis til að fá hing-
að útlendinga til að anda að
sér tæra loftinu og drekka
góða vatnið.
Á þessum náttúrudásemdum ærl-
um við að græða, græða, græða,
breyta tæra loftinu og svala vatn-
inu í lúxusíbúðir og harðviðarhug-
sjón. Þetta er svo ekta íslenzkt. En
nú er bara kominn ormur í Paradis.
Mengunin, og hún ekki svo lítil, er
farin að ná til íslands. Hér er kom-
in talsverð mengun bæði í lofti og
vatni. Utlendingar eru farnir að
nota hafið kringum ísiand sem
sorpkistu fyrir sín úrgangsefni,
flytja þangað í sífeliu heila skips-
farma af siíku góðgæti. Og ef fiski-
miðin þrjóta og ekki verður hægt
að plokka útlenda ferðamenn út á
loftið og vatnið, hvar á þá að fá
harðviðinn, íslendingar góðir?
Á tuttugustu öld hefur skapazt
í flestum löndum heims taisverður
hópur manna, sem oftast hefur
verið kallaður teknókratar eða
tækni dýrkendur. Þessi hópur hefur
í rauninni myndað sér ný trúar-
brögð, þar sem tæknin er sett sem
skurðgoð á stall. Þessir menn eru
haidnir einæði eða mónómaníu, í
þeirra hugarheimi kemst ekkert
annað en tækni, iðnvæðing, vél-
ar, tölvur. Allt annað er, fyrirlitleg-!
ur og aumur hégómi. Skógur.blóm,
foss, svei og aftur svei. Vélin, sem
malar gull er það eina, sem er-
nokkurs virði. Og þessi iýður hefur
svo sannarlega haft lag á því að
láta vélarnar mala sér gull. Fáar
stéttir hafa borizt eins barnalega á,
reynt að tileinka sér þesskonar
lifnaðarhætti, sem lægri miðstéttin
heldur, að aristokratar eigi að hafa.
Og rembingurinn í þessum lýð er
ekki neitt smáræði. Þeir líta á sig
sem hina útvöldu, snillinga, sem
eigi að reikna út og segja fyrir
verkum, hinir eigi bara að hlýða
og þegja og horfa á snillingana
gapandi af aðdáun.
Þessi hópur er talsvert fjölmenn-
ur á íslandi. Að vísu væri það ó-
sanngjarnt að telja alla íslenzka
verkfræðinga og tæknimenn í þess-
um hópi. Til eru íslenzkir verk-
fræðingar, sem eru ágætir og víð-
sýnir húmanistar og brosa góðlár-
lega að þessum stéttarbræðrum sín-
um, sem eru samanherptir af remb-
ingi og monti og geta helzt í hvor-
ugan fótinn stigið af mikillæti og
aðdáun á sínu eigin ágæti. En það
er frekjulýðurinn, sem setur sinn
svip á stéttina, hógværu menning-
armennirnir draga sig í hlé, þegar
bramboitið byrjar.
Laxá
Öll þessi mál komust á nýtt stig,
þegar nýju Laxárframkvæmdirnar
byrjuðu. Það eru frekjudólgarnir í
verkfræðingastétt, sem hafa sett
sinn svip á allt það mál. Þeir hafa
ruðzt um eins og naut í flagi,
montnir, úldnir og geðvondir.
Eignarréttur bænda á landi sínu?
Einskis virði, þegar ofurmennin
með tölvurnar eru annars vegar.
Fegurstu sveitir landsins undir
vatn? Auðvitað, fyrir það fáum við
gull, gull, gull. Burt með gras og
blóm og kjarr og fugla. það er
gróði handa okkur í aðra hönd.
Skilja þessi fífl ekki, að vélin og
tölvan eru guðir nútímans og
montni verkfræðingurinn á bak
við þær herra heimsins? Já, það
þarf sannarlega að sýna þessum
bændafíflum í tvo heimana, setja
allt þeirra land undir vatn og heizt
bæina líka. Ætli þeir gætu svo sem
ekki farið úr sveitinni og farið að
vinna á mölinni. Reyndar ætti helzt
að setja þá alla í tukthúsið ásamt
öllu þeirra hyski. Að dirfast að mót-
mæla því, að eignir þeirra séu eyði-
j lagðar, að voga sér að standa upp í
hárinu á séníunum með tölvuna.
Nei við vitum, hvað við syngjum,
burt með grasið og fuglanaj upp
með malbikið og gullið.
Nú eru litlu, montnu tækni-
ipennþ-nir,. reiðir,,.Þeir ,bafa ekki,
komizt hjá því að skilja, að barátta
þingeysku bændanna hefur hlotið
geysilega samúð um allt land. Og
þeir ná ekki upp í nefið á sér fyrir
reiði. Hvílík fífl, hugsa þeir, að
skilja ekki tímanna tákn, að kunna
ekki að meta hina nýju gullöld,
sem er að renna upp! En við höld-
um okkar strik. Allt undir vatn,
það skal takast.
Meðal Þingeyinga lifir enn tals-
vert af gamalli íslenzkri kímnigáfu.
Þeir kalla suma framámenn Laxár-
virkjunar „mennina, sem breyta
blágresi í palisander". Þetta eru
mennirnir, sem vilja eyðileggja blá-
gresisbrekkur Þingeyjarsýslu, en
eiga sjálfir einhver dýrustu harð-
viðarinnbú á íslandi. Burt með blá-
gresið, meiri palisander.
Laxness og litlu
hrein mey, þvert á móti, en ég
réði með hverjum ég afmeyj-
aðist og rasð en kynlífi mínu
án áhrifa frá hinum.
Er ég vitlaus eða normal?
Forvitin.
Eins og maðurinn sagði, þá
man ég ekki í svipinn eftir
nokkru scm ég ekki veit. Hitt
er annað mál, að svona spurn-
ingum get ég ekki svarað, enda
sagði ég þér í símann, að ég
héldi að þetta væri plat-bréf.
Nú, nú, eflaust ertn heilbrigð-
Framhald á bls. 6
Fáar eða engar blaðagreinr á ís-
landi hafa vakið aðra eins athygli
og grein Nóbelsskáldsins Haildórs
Laxness um virkjunarmálin. Hér
fór þessi mesti ritsnillingur íslend-
inga á kostum og dró litlu, montnu
mennina með reiknistokkinn sund-
ur og saman í nístandi háði. Varla
var um annað talað vikum saman
á eftir en þessa grein. Tæknimenn-
irnir, sem sögðu, að það væri allt
í lagi að eyðileggja Gullfoss, það
mætti skrúfa frá honum, ef auðugir
útlendingar vildu sjá hann, urðu
að alþjóðarathlægi.
En þessum lýð er annað betur
gefið en að kunna að skammast
sín. Eftir nokkra daga fóru þeir
margir á stúfana að reyn að svara
snillingnum. Og þvílík svör! Flestir
þessara manna voru tæplega sendi-
bréfsfærir, en spúðu frá sér úldinni
geðvonzku og fýlu. Hvað er skáldið
að rífa sig, fíflið að tarna? Hvað
gerir til með Gullfoss og Mývatn og
blóm og heiðagæs? Það er gull í
boði, og ræknin er ósigrandi, við
bolumst áfram, hvað sem hann og
aðrir segja. Við þurfum meiri harð-
við til að snýta okkur á með fingr-
unum. Og litlu, litlu fésin herptust
enn meir saman af merkilegheit-
um. Hundaþúfan fór enn einu sinni
að skamma fjallið.
Náttúruverndln
og flokkarnir
Náttúruverndarmálin eru orðin
mikil hita- og æsingamál hér á
landi, jafnvel svo, að þau skyggja
á pólitíkina. Það má því furðulegt
heita í þessu pólitíska landi, að
flokkarnir sem slíkir hafa ekki tek-
ið neina afstöðu til þeirra. Þeir
hafa hreint og beint ekki þorað
það. Það er skammt til kosninga, og
engan má styggja. Og flokkarnir
vita mæta vei, að meðal kjósenda
þeirra eru bæði náttúruverndar-
menn og landskemmdamenn. Þeir
hafa í þessum málum farið svo und-
ur varlega, rétt eins og þeir væru
að tipla innan um brothætt i ■kín-
verskt postulín. Blöðin hafa ekkert
verið nerna hógværðin sjálf.
Hvergi eru þessi mál eins við-
kvæm eins og í Norðurlandskjör-
dæmi eystra, því að hvorki má
móðga Akureyringa né Þingeyinga.
Á milli þeirra hópa verða flokk-
arnir að fara á hárfínum pírouett-
um. Á framboðslistum flokkanna
þar er fólk úr báðum herbúðum. Og
það mætti segja mér, að annað
hljóð væri í strokknum hjá fram-
bjóðendum, þegar þeir tala á Akur-
eyri og í Mývatnssveit.
Af flokksblöðunum í Reykjavík
er það helzt Þjóðviljinn, sem stund-
um hefur sýnt lit á að taka afstöðu
í málinu og þá með náttúruvernd-
armönnum. En einnig hann verður
að fara varlega. Það er vitað, að
þar í flokki eru forhertir teknókrat-
ar, þó að þeir hafi ekki mikið látið
á sér kræla í þessu máli. Og einnig
verður að gæta þess að styggja ekki
frá sér Akureyrarfylgið, sem væri
víst með að hlaupa yfir til Hanní-
balista, sem sumir hverjir vilja
virkja allt, sem virkjað verður. í
öllum hinum flokkunum er klofn-
ingur í þessu máli, svo að for-
ustumennirnir verða að gæta sín
við hvert fótmál.
Línurnar í náttúruverndarmálun-
um hijóta að skýrast á næsta kjör-
tímabili. En það er viSbúið, að þær
línur verði allt aðrar en flokkslín-
urnar. En í lok þess tímabils ætti
það að vera orðið ljóst, hvort tækni-
mönnum og tölvuspekingum tekst
að sigra í styrjöldinni gégn land-
inu eða hvort því áhiaupi verður
hrundið.
Ajox.
t
»