Mánudagsblaðið - 01.03.1971, Síða 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 1. marz 1971
Bl&óJyrtr etlla
KAKAL8 skrifar:
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: AGNAR BOGASON.
Sími ritstjórnar: 13496. — Auglýsingasimi: 13496.
Verð i lausasölu kr. 23,00. — Áskriftir ekki teknar.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Gjörspilltir leiðtogar
Þá hefur þjóðin aftur heimt flesta ráðherra sína til heima-
húsa, en ekki þurftu fleiri en fimm að sækja norræna þingið
í Höfn, ásamt tíu manna fylgdar- og ráðgjafa-liði. Ekki einn
einasti flokkur hefur deilt á þennan flæking því stjórnin sá
sér leik á borði og lét fulltrúa allra flokka mæta og svo
ógrynni af „hugsandi æskulýð", sem þessa dagana er í óða
önn að breyta lífinu eins og það kemur enn fyrir.
Það er undarlegt að ekki skuli vera fyrir nokkur vilji að
hætta þeim útgjöldum og glæpsamlega leikaraskap sem fund-
ir Norðurlandanna hafa reynzt verða. Ekki ein einasta tillaga
af gagni hefur verið samþykkt og, einsog Emil Jónsson, sem
lengst hefur sótt þessar samkundur, komst að orði í sjón-
varpsviðtali, þá hafa þrjá mestu mál samkundunnar „orðið
úti".
Það er talið eitthvað sérstakt happ og sæla fyrir íslenzku
þjóðina að einhverskonar samþykkt hafi náðst í menningar-
málum, en þar er Eysteinn hvað mestur framámaður. Satt
bezt sagt, þá megum við hrósa happi meðan meginþorri nú-
tímaskáldskapar Islendinga er þó ekki nema á einu tungumáli,
tungumáli, sem flestar þjóðir skilja sem betur fer ekki. Það
er íslendingum í heild óverðskulduð heppni, að til þessa hef-
ur ekki tekizt að véla útgefendur ytra, almennt, til að þýða
og gefa út „hinn andlega jólagraut", sem ælt er út um hátíðir
í lýðinn undir nafninu bókmenntir. Meðan aðrar þjóðir, sem
litlar eða engar spurnir hafa af okkur aðrar en þær, að við
séum góðir fiskimenn, og hinir svokölluðu nágrannar okkar
vita ekki annað um okkar andlegu afrek, en fornar sögur, og
máske, Laxness og. nokkra aðra, þá er þess nokkur von að
við getum staðið skammlaust frammi fyrir alheimi. Hins vegar
ef út spyrst, að sumir svokallaðir skáldjöfrar á íslandi gangi
lausir eða séu verðlaunaðir í þokkabót af lítilssigldri en þakk-
látri þjóð, þá getur orðið anzi erfitt ’fyrir okkur að skýra afrek
forfeðranna og leyna þeirri afturför, sem orðið hefur ofan á,
eftir að alþýðan tók höndum saman og gerði hvern læsan
skrepp að óviðjafnanlegu andans ofurmenni.
Það er því miður okkar árátta að ganga í eins miklar öfgar
og mögulegt er í hverju máli. Við erum orðnir að atheims-
athlægi fyrir hin mörgu lög og reglur sem hér ráða ríkjum
og hver maður, jafnvel ráðherrar og aðrir leiðandi menn,
leggja sig í líma við að brjóta. Þingmannavesalingarnir okkar,
einkum þeir yngri, eru farnir að þjá þjóðina með brilliant frum-
vörpum um nálega hverskyns málefni og ,,selvfölgiligheder“
sem finna má í daglegu lífi. Ráðuneytin hafa vart við að ausa
úr sér boðum og bönnum og í hverjum tilkynningatíma opin-
berra fjölmiðla dynja svo hótanir hinna ýmsu opinberu stofn-
ana á borgaranum. Ofstjórnin og öfgarnar eru gengnar svo
langt, að þjóðin í heild er að sligast undir pappírs-snjóbolta,
sem sí og æ hleður utan á sig.
Fjölmennið á norræna fundinn í Höfn er ekki annað en
spegill ,af gjörspilltu og taumlausu óhófi hins opinbera. Not-
uð er hver afsökunin annarri ómerkilegri til þess, að komast
í opinberar ferðir, veizlur, innkaupaæfintýri fyrir konur opin-
berra starfsmanna og algerri eyðslu á kostnað almennings.
En þegar á að hygla þeim, sem lægst eru settir standa fundir
daga og nætur og sérlærðir þrasarar draga samninga á lang-
inn, meðan afli og verðmæti fljóta framhjá.
Það liggur við, að óskað sé eftir óhamingju svo þjóðin
ranki vio sér.
í HREINSKILNI SAGT
' m
I
J. H. skrifar:
Eftir rúma sex mánuði
mun Geir borgarstjóri kaila
út herlið sitt enda eikki að
ástæðulausu, því þá hefst hið
mesta blóðbað í henni stór-
Reykjavík og skulu þá allir
hundar, sem í höfuðborginni
sjást af lífi tcknir eða kastað
í hörmulegustu útlegð. Víst
má telja, að ekki verði mik-
ið urn Síberíuferðir hund-
anna, því eigendur eru hvorki
hrifnir að láta þá til ókunn-
ugra, sem búa á griðsvæð-
um hunda, né eru sveitamenn
yfrið hrifnir að taka til sín
gagnlausa stoíurakka, sem
ekki einu sinni má nota í
sxnalamennsku.
Þess vegna má gera ráð
fyrir, að þetta verði nótt
hinna löngu hnífa, eins og
kallað var í Evrópu, einu
sinni þegar margir misstu líf-
ið skyndilega. Gallinn var
sá, að þar áttust við menn,
skynibornar skepnur, sem áttu
að geta varizt en gerðu ekki.
Útrýmingarherferð var nokkr-
um árum síðar hafin gegn
gyðingum, þeir útskúfaðir úr
Þýzkalandi, drepnir og pynt-
aðir, sem ekki vildu flytja
þaðan og gefa upp eignir og
óðul. En þar áttu líka skyni-
bornar skepnur í hlut, sem
gengu eins og sauðkindur að
eigin tortímingarborði og
hreyfðu hvorki hönd né fót
gegn böðlum sínum, heldur
fóru auðsveipir á skurðarborð
ið.
öllu verður þetta þó stór-
mannlegra hjá borgarstjórn
Reykjavíkur þegar óvinir
hundahalds með borgar-
lækni, þess sama, sem ekki
vildi leyfa búllum borgarinn-
ar að veita áfengi nema eld-
hús staðarins væri í fyrsta
flokiks standi! ! !, í farar-
broddi, og vopnaða lögreiglu-
menn í liðinu. Hafa borgar-
yfirvöldin, að undanteknum
einum fulltrúa samþjdckt líf-
látsdóm yfir þessum heimilis-
kvikindum og þykjast nú
heldur en ekki Sturlungar 20.
aldarinnar yfir að standa í
svo dýrlegum trúarvígum
fyrir heill hins óbreytta al-
múga. Það er vissulega margt
sameiginlegt með striðs- og
umbrotaanda borgarstjómar-
meðlima og sumra Sturlung-
anna. Þetta er glæsimenni
„óprúttnir menn, tiltektar-
menn um bvennafar og aea-
stundunarmenn um veizlur
og hóf allskyns, þótt oft verði
æði agasamt í slítoum sam-
kvæmum. Þó er það eins og
með Sturlungana, að farið
er að saxast á bræðrahóp-
inn bæði þá eldri, sem þó,
á sinn hátt stóðu fyrir sínu
og svo þá yngri, sem meiri
voru ofstopamenn. Sýnir það
bezt, að einu sinni var veldi
þeirra geysilegt, en í dag má
litlu muna, að höfuðvígið sé
fallið.
Það væri góð borg Reykja-
vík ef ekki færi annað úr-
skeiðis en truflun borgar-
anna vegna hundahalds. Hugs
um okkur að t. d. hinn ár-
vaki borgarstjóri sem nýlega
lýsti því yfir í útvarpi að
starfið væri ánægjuríkt og
heillandi, rannsakaði sjálfur
hversu komið er fyrir yngri
borgurum, sem sækja brenni-
vínsbúilur borgarinnar, ganga
öskrandi um miðb'orgina á
helgarnóttum, vasast í inn-
brotum eða sökkva sér í eit-
urlyf, eyddi smávegislegu af
tíma sínum til að kynnast
þessu af raun, en ekki af
misjöfnum skýrslum undir-
sáta, sem sjálfir eru vart
kunnari ástandinu en hann
úr sínu hásæti. Það yrði ekki
lítil hræðsla, sem gripi búliu-
eigendur ef von væri áborg-
aryfirvaldinu fjrrirvaralaust
inn á staðina til að kynnast
af eigin raun, þvi stjrrjaldar-
ástandi, sem þar ríkir. Aðr-
ir borgarstjórar, að vísu ekki
máske eins virðulegir. t. d.
Lindsey New York borgar, og
kollegar okkar manns i Par-
ís og London, sem stjórna
þvílíkum þorpum, hafa ekki
skammast sín né þótzt of
fínir til að heimsækja þessa
vuðastaði í sínum borgum og
sjá af eigin raun hvað af-
laga fer, og reyna að bæta
það. En pappírsljónið hér í
Reykjavík, er eflaust of fínnt
til þess arna, enda óneitan-
lega í mörgu öðru að snú-
ast að stjórna þessu óróa-
bákni.
En hundamir skulu drepn-
ir, reykvísku kjölturakkarn-
ir og heimahundarnir hafa
unnið sér það til óhelgi ag
hundar víðast hvar í heim-
inum, að vera einu kvikind-
in, sem virkilega hænast að
manninum, eru vinalegir og
þakklátir því, sem að þeim
er vikið. Þetta er höfuðglæp-
ur að dómi borgarstjómar, og
hættulegur glæpur að dómi
lækna, sem sjá sjúkdóma,
hundabit og allskyns hættu-
lega faraldra fylgja i fótspor
takmarkaðs hundahalds. Það
er skrítið með þessa lækna
okkar þ. e. sérfræðinga borg-
arlæknis og aðra slíka poten-
táta. Þeir hafa sjólfir hina
mestu ótrú á öllum vísinda-
legum aðgerðum til varnar
smiti og sem slíku og svo
auðvitað til alls sem lýtur
að auknu hreinlæti. Þeir
telja útilokað, að með sett-
um reglum og reglum, sem
er stranglega framfylgt megi
ekiki hefta þá takmörkuðu,
ef nokkra, möguleika á
smiti, sjúkdómum eða ó-
hreinindum sem fylgt geta
hundahaldi, telja það alger-
lega útilokað, að hefta megi
allan slíkan ófarnað. Á sama
tíma láta þeir óátalið að hér
eru reknar allskjms búllur,
matstofur, hótel- og her-
bergjakytrur, sem ekiki eru
talin mannsæmandi, og ýmis
matur framleiddur sem eitrar
bæði menn og málleysingja.
Það er auðvitað ekki hægt
fyrir þá mörgu hundaeigend-
ur, sem í borginni búa, að
streitast á móti því væntan-
lega blóðbaði, sem vænta má
er þeir og lið hans hervæð-
is á hausti komanda. Sturl-
ungar voru felldir af mönn-
um og sýndu þó karlmennsku
áður en þeir hnigu til jarð-
ar, en vera má að öðruvísi
fari er herdeildir Geirs sækja
fram á vígvöllinn og fella
umvörpum hundakvikindi,
sem efflaust hlaupa fagnandi
í fang þeirra eins og þeirra
er háttur, því karimannslegra
er af borgarliðinu að munda
byssur sínar og lagvopn og
sýna þessum þjóðfeíágspf'
frekjum í tvo heimana.
Það hefur nú verið ákveð-
ið af háifu borgaryfirvald-
anna að segja sundur griðum
í september. Hundavinir geta
eflaust ekki aðhafzt neitt í
þessum málum, því þótt sam-
tökin séu fjölmenn er hvorki
kjarkur né samheldni að
gagni þar að baki. Það verð-
ur aðeims augnabliks sárs-
auki þegar hundamir eru
teknir og ekið síðasta spölinn
eða hirtir upp af götunum
og skotnir af dólgum dýfl-
issu.
Það gæti verið, að ein-
hver gamla konan eða ein-
hverjir unglingar og böm,
kunni að muna borgarstjóm-
inni greiðann þegar fram i
sækir því til þessa hefur
yfirvaldið ekki sint neinni
ósk í þá átt að koma til
móts við hundaeigendur,
nema að veita þeim þann
nokkurra mánaða frest, sem
hinum dauðadæmda er oft-
ast veitt af tæknilegum á-
stæðum. Og svo er höfuð-
paurinn númer tvö á þing-
lista Reykvíikinga!

\
\
\
\
Hundastríðið færist nær — Bléðbað í september —
SS-liðið byrjað að æfa — Geir hervæðist — Hunda-
eigendur kjarklausir og ésambeldnir — Skálmeld
!
\
I
I
!