Tíminn - 11.08.1977, Síða 13

Fimmtudagur 11. ágúst 1977
13
Minningarkort Styrktarfélags
vangefinna. Hringja má i
skrifstofu félagsins Laugavegi
11, simi 15941. Andviröi verður
þá innheimt til sambanda meö
giró. Aðrir sölustaöir: Bóka-
verzlun Snæbjarnar, Bóka-
búð Braga og verzl. Hlin,
Skólavörðustig.

hljóðvarp
Fimmtudagur
11. ágúst
7.00 Morgunútvarp Veður-
fregnir kl. 7.00, 8.15og 10.10.
Fréttir kl. 7.30 8.15 (og for-
ustugr. dagbl.), 9.00 og
10.00. Morgunbæn kl. 7.50.
Morgunstund barnanna kl.
8.00: Helga Þ. Stephensen
les söguna „Hvita selinn”
eftir Rudyard Kipling i þýð-
ingu Helga Pjeturss (2). Til-
kynningar kl. 9.30. Létt lög
milli atriða. Viö sjóinn kl.
10.25: Ingólfur Stefánsson
ræðir við Jóhann J.E. Kúld.
Þriðji og siðasti þáttur.
Fjallað um friðunaraðgerð-
ir o.fl. Tónleikar kl. 10.40.
Morguntónieikar kl. 11.00:
Isaac Stern og Filadelfiu-
hljómsveitin leika Fiðlu-
konsert nr. 1 eftir Béla Bar-
tók: Eugene Ormandy stj. /
Filharmoniusveit Lundúna
leikur „Falstaff” — sin-
fóniska etýðu i c-moll op. 68
eftir Edward Elgar: Sir
Adrian Boult stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frivaktinni
Margrét Guðmundsdóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miðdegissagan:
„Föndrararnir” eftir Leif
Panduro örn Ólafsson les
þýðingu sina (4).
15.00 Miðdegistónieikar
Barry Tuckwellog Vladimir
Ashkenazy leika Sónötu i
Es-dúr fyrir horn og píanó
op. 28 eftir Franz Danzi og
„Rómönsu” op . 67 eftir
Camille Saint-Saens. Félag-
ar úr Vinaroktettinum leika
Kvintett i c-moll op. 52 eftir
Louis Spohr.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Tónleikar.
17.30 Lagið mitt Helga Þ.
Stephensen kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
18.00 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál Gfsli Jóns-
son menntaskólakennari
flytur þáttinn.
19.40 Fjöllin okkar Vigfús
Ólafsson kennari talar um
fjöllin á Heimaey.
20.05 Einleikur i útvarpssal:
MichaelPontileikurá pianó
Intermezzo op. 117nr. 3 eftir
Johannes Brahms.
20.15 Leikrit: „Mold” eftir
Sigurð Róbertsson (Aður Ut-
varpað i október 1965) Leik-
stjóri: Sveinn Einarsson....
Persónur og leikendur:
Guðbjörg húsfreyja i Stóra-
dal... Guðbjörg Þorbjarnar-
dóttir, Garðar sonur henn-
ar... Kristin Anna Þórarins-
dóttir,, Garðar sour henn-
ar.... Arnar Jónsson, Illugi
vinnumaður... Þorsteinn ö.
Stephensen, Séra Torfi á
Hofi.... Valur Gislason,
Magnús i Litladal... Bjarni
Steingrimsson.
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Kvöldsag-
an: „Sagan af San Michele”
eftir Axel Munthe Þórarinn
Guðnason les (27).
22.40 Hljómplöturabb Þor-
steirisHannessonar.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
Otvarp Jónína
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
LÍKI OFAUKIÐ ©
eftir Louis Merlyn
góður. Hann hefur gert við málverk fyrir mig. Við rif-
umst heilmikið um hlutina stundum. — Fritz telur
sjálfan sig sérfræðing, og ég mig að sjálfsögðu líka.
Hiller rák upp skellihlátur.
Milan fékk hann til að hætta snögglega, þegar hann
sagði: — Fritz var skorinn á háls í morgun.
22. kafli
AAilan fannst Hiller ekki hafa orðið sérstaklega hissa.
Aðeins nægilega til að virðast sannfærandi. Hann hélt
því f ram, að hann hefði ekki séð Fritz um nokkurt skeið.
Þeir höfðu rifizt og Fritz hafði stungið af í heilagri,
franskri, reiði. En Hiller hafði búizt við að hann kæmi
aftur, eins og venjulega.
AAilan gat ekki séð að Fritz skipti miklu máli. Nema,
eins og Hiller hugsaði, að hann hefði gert eftirlíkingarn-
ar, en það gat verið ástæða morðsins. En AAilan kunni illa
við þá kenningu-
Hann ók frá Hiller, og regnið barði utan bilinn. Það
flæddi um allar götur, þegar hann náði til skrifstofu
sinnar. Hún var ekki sérlega yndislegur staður. I bygg-
ingunni voru sex skrifstofuholur og þar var símaskipti-
borðog póstmóttaka. Það var líka allt, sem AAilan þarfn-
aðist, því hann var þarna sjaldan.
Stúlkan við skiptiborðið rétti honum póstinn og tvenn
skilaboð. Hún leit ekki á AAilan, en virtist óskaplega önn-
um kaf in við skiptiborðið. Hann ætlaði að segja eitthvað,
en hætti við það og gekk eftir ganginum. Hann starði á
skilaboðin. Þau fyrri voru svohljóðandi: — Hringdu i
ungfrú Baird og þau síðari: — Þeir hafa náð henni,
Rick. Þaðvarengin undirskrift, enda þurfti AAilan hana
ekki.
Hann vöðlaði miðana saman og stakk þeim í vasann.
AAeð hrukkaðenni gekk hann inn í skrifstofu sína. Hann
læstihenni aldrei —til þess varekki ástæða.
Það var dimmt inni. Veðrið úti og óhreinar rúðurnar
gerðu þaðað verkum, að ekkert Ijós kom inn. En það var
ekki dimmara en svo, að AAilan sá mann sitja við skrif-
borðið sitt. Hann kveikti.
— Þér gengur betur með rannsóknir þínar svona,
Ogle.
Rannsóknarlögreglumaðurinn lyfti eldrauðu andlitinu
og glotti.— Ég var búinn að kveikja en fann ekkert.
AAilan settist í stólinn, sem hann notaði venjulega
handa gestum og fór yf ir póstinn. Þar var ekkert mark-
vertað f inna, svo hann f leygði bunkanum i körf una.
— Jæja Ogle. Hvað nú?
Ogle virtist harla ánægður með sjálfan sig. Hann
brosti og hallaði sér aftur í stólnum. — Við biðum og loks
léztu sjá þig, og við náðum stelpunni.
AAilan sá vonbrigði Ogles. þegar hann sagði: — Ég veit
það.
Ogle hallaði sér áf ram og glapti á AAilan eins og raun-
veruleg lögga. — Þú veizt, hvað það ýðir?
— Ekki fyrir mig, svaraði AAilan. — Ekki nema þið
getið sannað að ég hafi hjálpað henni.
Ogle hnussaði hátt. — Reyndu að afsanna það.
— Lögin segja, að þess þurfi ég ekki, tilkynnti AAilan
stríðnislega. — En þannig liggur i málinu, að ég eyddi
seinustu tveimur dögum með kvenmanni. Ég get ekki
gert að því, þó ég þekki Fran, ég þekki margt f ólk.
Ogle lézt ekki heyra þetta. Hann sagði: — AAeð kven-
manni? Líka á nóttunum? Hann virtist tortrygginn.
— Líka á nóttunum, svaraði AAilan. — Og ég skal gefa
þér nafnið, ef þér finnst það nauðsynlegt.
Ogle stóð upp og settist aftur. AAilan vissi að þetta fór í
taugarnar á honum. Hann, AAilan hef ði víst átt að þykjast
ringlaður. Hann langaði til að hlæja. Hvers vegna skyldi
hann verða ringlaður og hjálpa lögreglunni? Hann sagði:
— Hver vísaði ykkur á Fran?
— Það var nafnlaust, svaraði Ogle.
AAilan andvarpaði. — Þá verð ég víst að hringja til
Nats, sagði hann. — Hann verður að útvega lögf ræðing í
málið.
— Hann veit það, svaraði Ogle.
— Allt í lagi, sagði AAilan hörkulega. — Farðu. Ég þarf
að vinna. Þú getur kannske komið henni í gálgann fyrir
manndráp, en ég efast þó um það.
— AAorð af fyrstu gráðu, tilkynnti Ogle. Hann líkti eft-
ir snöru með höndunum og brá henni um ímyndaðan
háls. — Alveg eins og pabbi hennar.
AAilan horfði á rautt andlit Ogles og hristi höfuðið. —
Kviðdómendur verða hrifnir. Og þetta, dömur mínar og
herrar, er byssan. Og svo er þeim sýnd leikfangabyssan.
Það tekst ekki, Ogle.
— Við erum ekkert hræddir um það, sagði Ogle. — Við
tókum hana fyrir morðið á Fritz Elios.
AAilan sat og starði á skrif boðið sitt og rykið á því. Hon-
um geðjaðist ekki að þessu. Þeir hefðu átt að handtaka
hann. En Ogle var útsmoginn. AAilan þekkti hann nógu
vel til að búast við hlátri og sviplausu, rauðu andliti. Ogle
var ekkert f íf I og hafði búizt við að AAilan gengi sjálf ur i
gildru.
Gamla sagan, hugsaði AAilan. Ætlunin var að hann
þættist öruggur og færi út og smeygði þá hausnum í
lykkjuna. Þeir hefðu að minnsta kosti getað tekið hann
sem samsekan. Hlutur hans í feluleik Fran var allt of
augljós.
Hann greip simann.
Stúlkan við skiptiborðið sagði: — AAér þykir það leitt,
AAilan, en það er maður frammi á salerninu, sem hefur
auga með mér. Ég þorði ekki að segja þér, að lögreglan
væri inni á skrifstofunni.
— Það var bara einn þar, sagði AAilan. — Gleymdu því,
það gerist áreiðanlega aftur. Hann pantaði númerið hjá
Nat Silone.
Klukkan var tvö síðdegis og hann náði í Silone heima
og sagði: — Þakka þér fyrir skilaboðin um Fran. Ogle
beið hérna til að segja mér frá því.
— Hvernig komust þeir að því? vildi Silone vita.
— Hvernig hefðir þú komizt að því, spurði AAilan, — ef
einhver, sem þú leitaðir að, væri alltaf á ferðinni i
björtu?
— Það var ekki þannig, sagði Silone. — Það tilkynnti
einhver Ogle um hana.
— Já, sagði AAilan. — Þeir létu mig í f riði. Þeir reikna
með, að ég reyki einhvern vindil, Nat. Það þýðir, að þeir
eru ekki vissir í sinni sök gagnvart Fran. Segðu lögfræð-
ingi þínum það.
Rödd Silones var léttari. — Heldurðu það, Rick?
— Ég þekki lögguna, svaraði AAilan. — Ég held það.
— Hvað gætirðu sagt þeim? spurði Silone. AAilan svar-
aði ekki og þá bætti hann við: — Það var að minnsta kosti
ekki Neilson. Það var Fritz, bróðir Emiles.
— Ég veit það, sagði AAilan. — Þeir geta ekki fundið
neina ástæðu þar. Hann hikaði og spurði svo hægt: — Eða
geta þeir það ef til vill?
— Nei, æpti næstum Silone. — Hvernig ættu þeir að
geta það? Hún þekkti varla Fritz.
— En hvað vissi Fritz? spurði AAilan. — Þeir reyna
kannske að sanna, að hún hafi ætlað að drepa Emile og