Tíminn - 08.11.1977, Side 17

Þribjudagur 8. nóvember 1977
17
Guðrún Bjartmarz
F. 4. sept. 1901
D. 24. okt. 1977.
Einn hinna sólfáöu daga I upp-
hafi þessa vetrar, gekk ein af
samstarfskonum úr Breiöfirö-
ingafélaginu til min, þar sem ég
beið eftir strætisvagninum og
sagöi:
„Veiztu, aö hún Guörún Bjart-
marz er dáin?”
„Nei, þaö hlýtur aö vera ein-
hver misskilningur”, sagöi ég
daufum eyrum:
,,Þau eru einmitt í skemmtiferð
til sólarlanda bæöi tvö, Guörún og
Óskar”.
„En —, þaö er alveg áreiöan-
legt. Þeir hafa sannfrétt það
bræöurnir, synir þeirra”.
Þaö varlikt og oft viö undarleg-
ar fréttir, óskiljanlegar staö-
reyndir veruleikans.
Vissan seitlar inn i vitundina
Eitthvaö sem var eöa allt, sem
var verður aldrei framar.
Þá ber allt blæ sólarlags, blæ
hausts og kvölds. Þeim mun
bjartari, sem dagurinn var, dag-
urinn, sem kvaddi þeim mun
höfgari skuggar, helgari þögn,
dýpri friður.
Bergmál löngu liöinna daga,
horfinna radda fyllir hugann ang-
urværð og söknuöi þess, sem var,
en veröur aldrei framar.
Og um hugann læddust þarna i
sólskini haustsins og hversdags-
ieiki götunnar, þar sem ég horföi
á fallandi lauf i garöi nágrann-
ans, stef úr ljóöi Steingrims:
Aftansunna þegar þýö
um þúsundlitan skóginn
geislum slær og blikar blið
bæði um lönd og sjóinn.
Æska ég hef ást á þér.
fyrir elli kné skal beygja.
Fegurð lifs, þótt miklist mér,
meira er hitt að deyja.
Allar minningar um Guðrúnu
Bjartmarz eru sveipaöar hrein-
leika, hljóölátri tiginmennsku,
heiöarleika og heilindum.
60 ára
Einar Ólafsson
rafhleðslumaður
Einar Ólafsson rafhleðslu-
maöur er sextugur i dag. Þaö er
út af fyrir sig engin stórtiöindi.
Þetta er aö visu bókhaldsatriöi i
timatalinu, en breytir engu að
öðru leyti. Einar veröur eftir sem
áöur yngstur meöal jafnaldra
sinna i Ferðafélagsbílunum
þegarhaldiö erúrbænum, I Þórs-
mörk, Landmannalaugar eöa
eitthvaö annaö. Og hann verður
eftir sem áöur mesti brandara-
kallinn i feröalaginu.
Einar er rafhleöslumaöur að
atvinnu og þekkir þarfir raf-
geymanna út í æsar, heilsufar
þeirra og sálarlif, enda nýtur
hann óskoraös trausts viðskipta-
vinanna. En i fristundum sinum
bregður hann sér upp til fjalla,
ýmist einn sins liös eöa sem
fararstjóri og leiösögumaður
hinna og þessara ferðamanna-
hópa og nýtur mikilla vinsælda i
þeim ferðum, enda viðræðugóður
og hjálpfús samferöamaður.
I slikum feröum kemur einatt i
hlut fararstjórans að ráöa fram
úr liklegustu sem ólíklegustu
vandamálum: það snýr kannski
einhver sig á fæti eöa missir
hælinn undan skónum; það
skellur á blindþoka, kompásinn
hefur oröið eftir heima o.s .frv.
En Einar er úrræðagóður og
lætur hvergi deigan siga. Hann
kann sitthvaö fyrir sér i lækn-
ingum og getur brugöið sér i
skósmiðshlutverkið ef á þarf að
halda; fyrir sérstaka eölisávisun
gengur hann alltaf i rétta átt,
jafnt I svartaþoku sem sólskini,
og þegar hann hlær sinum
áhyggjulausa hlátrihverfur hvert
vandamál sem dögg fyrir sólu.
Einar er mikill náttúru-
vemdarmaöur, vakinn og sofinn
að koma I veg fyrir aö gengið sé á
hlut fagurra eöa sérkennilegra
náttúrufyrirbæra, þar sem þvi
verður viö komiö, ofan jaröar og
neöan. En hann er ekki siður
áhugasamur um ræktun og land-
græðslu. Alkunnugt er, hvaö hann
hefurlátið sérannt um gróðurinn
i Þórsmörk, enda ber staöurinn
þess glöggt vitni. En Einar hefur
eitt framyfir alla grasafræöinga
og landgræöslumenn. Hann er
ekkert aö eyöa timanum I aö
leggja á minniö hvernig plönt-
urnar lita út eba hvað grösin heita.
Ég held hann þekki varla
danskan vingul frá Islenzku
háliöagrasi. Einu sinni sem oftar
kom einhver grúskarinn með
blóm eöa gras til Einars og spuröi
hvaö þaö héti. Einar svaraöi um
hæl: Hvað heldurðu að ég viti
hvaö þetta heitir, þaö veit það
ekki einu sinni sjálft. Og bætti
siöan viö: En þaö sprettur samt.
Einar er lika áhugasamur um
ýmiskonar gróðurtilraunir, bæði
blóma og trjáa, t.d. hefur hann
komiö sér upp sérstökum aldin-
garöi með mismunandi tegundum
austan undir Litla-Meitli i um 300
m hæö yfir sjó. Þar dundar hann
löngum og gælir viö blóm og dýr.
Einar er nefnilega sérstakur
dýravinur og skilur m.a. fugla-
mál, ekki siöur en mál samferða-
fólksins, enda keppast mó-
fuglarnirum að velja sér hreiður-
stað I námunda við gróðrarstöð
hans austan undir Litla-Meitli.
Þeirvita sem er aö þareiga þeir
hauk íhorni. Refurinn, útlaginn I
Islenzka dýrarikinu, þekkir Einar
íika að höfðingsskap og þeir skilja
hvor annan. Iðulega hefur Einar
boriö á borö fyrir hann á flötinni
ofan viö skálann i Þórsmörk
kjúklingasteik, sósur, sultutau og
annað hnossgæti, ekki kannski
með hnlf og gaffal og serviettu að
hjálpartækjum, en af mikilli
kurteisi samt. Sömuleiðis haga-
músin, enginn hefur haldið henni
dýrlegri veizlur eða staðið henni
nær á erfiðum stundum en Einar
Ólafsson.
Ég held hinsvegar að Einar
beri takmarkaða virðingu fyrir
höfðingjum,hvortheldurer þessa
heims eöa annars. Hann trúir á
máttsinn og megin, enda er hann
þykkur undir hönd og allur hinn
kraftalegasti. Hann abbast ekki
upp á neinn að fyrra bragði, en
þaö kynni aö vera aö hann svar-
aði fyrir sig ef að honum væri
veitzt. Ekki öfundaöi ég þann
sem þaö gerði. Annars er Einar
mikill geðprýðismaður. Kunnugir
segja aö hann hafi ekki skipt
skapi siöan daginn sem hann
fæddist. Þá rak hann upp nokkrar
rokur, en enginn vissi hvort held-
ur það var hlátur eöa grátur, sið-
an ekki við söguna meir.
Ekki kann ég að rekja ættir
Einars Ólafssonar, ég held þó
hann hafi einhvern tima trúaö
mér f yrir þvi aö hann væri Ames-
ingur, nánar tiltekið úr Olfusinu,
en fæddur i Reykjavik. Hitt veit
ég aö hann reykir ekki, drekkur
ekki og tekur ekki i nefiö. Meira
þori ég ekki aö fullyrða.
Einar er meö afbrigðum barn-
góöur og smáfólkiö veit hvaö
klukkan slær i þeim efnum og
safnast kringum hann hvar sem
hann fer.
Það fara ýmsar sögur af Einari
og hann er þegar orðinn f ræg per-
sóna i fleirum en einum skiln-
ingi. Það hefur veriö kveðinn um
hann visnaflokkur eins og forn-
kappana, Einars rima Ólafsson-
ar, hann hefur leitað uppi og
kannað fleiri hella en flestir aörir
Islendingar og hann er hinn
ókrýndikonungur Bláfjallanna og
Reykjanesskagans.
Um fjölda ára hefur hann tölt
um fjöllin meö bakpokann sinn,
skriðið inn I holur og hella, þreif-
að sig áfram, paufazt i myrkrinu
langar leiöir i iörum jaröar. Eitt
sumariö lá hann úti hingað og
Framhald á bls. 23
Yfirskrift lifs hennar og ævi-
brautar meitlað oröum Meistar-
ans i f jallshliðinni forðum.
„Sælir eru hjartahreinir, þvi aö
þeir munu guö sjá”.
Allar æöstu gjafir guös, allt
sem næst er hönd hans, allt sem
sprettur fram viö uppsprettur
náttúrunnar, lindir guösandans,
ber merki hreinleikans.
Hreinleikinn er frumskilyröi
lifsgæfu á jörö og eiliföar I von og
ást:
Sólargeislinn er hreinh. Regn-
dropinn er hreinn. Blærinn er
hreinn. Blómiö er hreint. Jafnvel
blóm, sem vex upp úr velktum
jarövegi. Mjöllin er hrein.
Þaö eru hin ytri áhrif, sem
óhreinka. Hin æösta fegurð er
alltaf hrein. Um leiö og óhrein-
indin læöast aö, ná tökum, hefst
ógæfan, me ngunin, sem eytt get-
ur öllu.
„Sælireru hjartahreinir”er þvi
ein æðsta áskorun Ðrottins, gjaj'-
arans, skaparans um aö varö-
veita gæfuna guösnálægö sálar-
innar, sjón til aö sjá dýrð Guðs.
Guðrún Bjartmarz bar þennan
hreinleika meö sér, hvar sem hún
var og vann.
Hún var yfirleitt fálát og fáorð,
hreinskilin, hispurslaus og sönn.
Heima i stofu sinni og eldhúsi,
sem húsfreyja og móðir og
amma.
í sumarferð til átthaga, sem
hún unni af ævarandi tryggö, sem
vinkona á fundum og samkomum
félagsins.
Þar vöktu þau hjónin óskar og
Guörún alltaf sömu athygli, alltaf
með unga fólkinu, i hópnum, i
danssalnum. En samt alltaf út af
fyrir sig. Alltaf þrepi ofar flatn-
eskjunni, sem gripur fólk á gleði-
stundum.
„Glæsileg, hrein, ástfangin og
samstillt i hverju spori”, svo að
unga fólkið mætti af læra”, sagöi
ég um þau i árnaöarorðum I
fyrra.
Þau blönduðu sér aldrei þeim
fjölda, sem stundumer nefndur
múgur.
Hann bar alltaf tákn hins is-
lenzka bónda.
HUn var alltaf sýslumannsdótt-
irin frá Sauðafelli.
Þaöan — úr Dölunum, „báru
alltaf hugur þeirra og hjarta sins
heimalandsmót”.
Hér ætla ég ekki aö rekja sögu
Guðrúnar Björnsdóttur Bjart-
marz. Það munu aörir gera viö
útför hennar.
Drengjunum þeirra: Biriil,
Gunnari, Hilmari og Frey,
tengdadætrum og barnabörnum
votta ég dýpstu samúö á sorgar-
stundu viö móöurkveöju.
En heitast brennur hjarta hans,
sem mest hefur misst. Ast þeirra
var einstök, frábær, veitti þeim
ævarandi æsku. Gaf þeim sam-
fellda sólarferö.
Þau gátu alltaf sungiö saman:
Setjumst undir vænan viö.
Von skal hugann gleðja.
Heyrið sætan svanakliö.
Sumariö er aö kveðja.
Hann gengur nú i geislum ástar
og döggvum harms, gengur reistu
höföi sem ávallt fyrr, i ljósi Guös
aö hinum dimmu dyrum.
Þær veröa hinum hjartahreinu
hlið himins, i trú, von og ást.
Astvinir, samferöafólk og fé-
lagar blessa og þakka.
Arel.
-

Saumavélin sem eerir alla saumavinnu einfalda er
NECCHI
NECCHILYDIA 3 er fullkomin sjálfvirk saumavélmeðfríum armi.
NECCHIL YDIA 3 er sérlega auðveld ínotkun. Með aðeins einum takka má velja um 17 mismunandi
sporgerðir.
NECCHILYDIA 3 mánota viðaðsauma, falda, þrœða, festa á tölur, gerahnappagöt ogskrautsaum,
auk sauma sem henta öllum nýtízku teygjuefnum.
NECCHI LYDIA 3 vegur aðeins um 11 kg með tösku og fylgihlutum, og er þvíeinkar meðfcerileg í
geymslu og flutningi.
NECCHI L YDIA 3 fylgir fullkominn íslenzkur leiðarvísir. 40 ára reynsla NECCHI á íslenzkum
markaði tryggir góða varahluta- og viðgerðaþjónustu. Góð greiðslukjör - 1 *
Fást einnig víða um land. NECCHIL YDIA 3 kostar aðeins kr. 58.300. -
W Fálkinn
póstsendir
allar nánari
upplýsingar,
sé þess óskað.
FALKIN N
SUÐURLANDSBRAUT 8, SÍMI 84670
Vinsamlega athugið! Vegna mistaka birt-
ist röng auglýsing i sunnudagsblaði Tim-
ans, þar sem verð á Necchi Lydia sauma-
vélum var rangt tilgreint — en þær kosta
kr. 58.300.