Tíminn - 20.11.1977, Blaðsíða 23

Sunnudagur 20. nóvember 1977
23
liíÍMli
22.45 Kvöldtónleikar a.
Sinfóniuhljómsveit
LundUna leikur „Radetzky-
mars” eftir Johanns
Strauss og Ungverskan
mars eftir Johannes
Brahms: Charles.
MacKerras stj. b. Óperu-
hljómsveitin i Monte Carlo
leikur „Blýfluguna” eftir
Rimsky-Korsakoff: Roberto
Benzi stj. c. Sinfóniuhljóm-
sveitin i Lundúnum leikur
Ungverska rapsodiu nr. 4
eftir Franz Liszt: Antal
Dorati stj. d. Sinfónluhljóm-
sveitin i Vin leikur „Suð-
rænar rósir” vals eftir Jo-
hann Strauss: Wolfgang
Sawallisch stj. e) Hljóm-
sveitin Philharmonia I
Lundúnum leikur „Trúða-
dans” eftir Smetana,
„Greensleeves” fantasiu
eftir Vaughan Williams og
„Elddans” eftir de Falla:
George Weldon stj.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Sunnudagur
20. nóvember
16.00 Húsbændur og hjú (L)
Breskur myndaflokkur.
H eimiliser jur Þýðandi
Kristmann Eiðsson
17.00 Þriðja testamentið.
Bandarlskur fræðslu-
myndaflokkur i sex þáttum
um trúarheimspekinga,sem
hafa haft djúpstæð áhrif á
kristna siðmenningu. 2.
þáttur. Blaise Pascal.
Þýðandi og þulur Gylfi
Pálsson.
18.00 Stundin okkar (L að
hluta) Þátturinn birtist nú I
fyrsta skipti á þessum vetri
I nýjum búningi. Ruth
Reginalds syngur, litið er
inn i dansskóla Eddu
Scheving og Eva Maria
Jdnsdóttir, 6 ára, les sögu
eftir sjálfa sig. Sýnd er
teiknimynd um stelpu, sem
heitir Doppulina og fyrsti
hluti kvikmyndar Óskars
Gi'slasonar, Reykjavikur-
ævintýris Bakkabræðra,
sem verður framhaldsmynd
i' Stundinni okkar. Umsjón
Asdis Emilsdóttir. Kynnir
/-ásamt henni Jóhanna
Kristin Jónsdóttir. Stjórn •
upptökuAndrésIndriöason.
19.00 Skákfræðsla (L) Þáttur i
umsjá Friöriks Ólafssonar
stórmeistara. Rifjuö verða
upp undirstöðuatriði og
meginreglur skáklistar-
innar.
Hlé
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.35 Samkór Vestmannaeyja
Kórinn syngur undir stjórn
Sigurðar Rúnars Jónssonar.
Stjórn Upptöku Egill
Eðvarösson.
20.55 Gæfa eða gjörvileiki
Bandariskur framhalds-
myndaflokkur, byggöur á
sögu eftir Irwin Shaw. 6.
þáttur. Efni fimmta þáttarr
Rudy hittir Julie að núju, og
þau fara að sjá Tom ihnefa-
leikakeppni. Það slær I
brýnu með bræðrunum eftir
keppnina, þegar Rudy
býðurTom atvinnu. Teresa,
kona Toms, reiðist manni
sínum, þegar hann hafnar
tilboðinu, fer frá honum og
tekur son þeirra með sér.
Tom á nú tveggja kosta völ:
Að hefja leit að konu sinni
og barni eöa halda áfram
hnefaleikum. Þýðandi Jón
O. Edwald.
21.45 ,,Guð gaf mér eyra”
Kanadisk fræðslumynd.
Lýst er nýrri aðferð viö tal-
kennslu heyrnarskertra
barna og bent á nauðsyn
þess, að skert heyrn sé upp-
götvuð sem allra fyrst.
Þýðandi og þulur Dóra Haf-
steinsdóttir.
22.15 Að kvöldi dags (L)
Vilhjálmur Þ. Gislason,
fyrrverandi útvarpsstjóri,
Hytur hugvekju.
22.25 Dagskrárlok.

David Graham Phillips:
71
SUSANNA LENOX
Jón Helgason

,,Ja — fyrst svo er, þá er bezt fyrir yður að hætta við
þessa starfsgrein og yfirgefa Bob."
„Get ég ekki fengið starf, nema — ég geri þetta, sem
þér voruð að ympra á?"
„ Ekki jafn falleg stúlka og þér eruð. Og þær, sem ekki
eru fallegar vill fólkið ekki sjá".
Súsanna gekk fram að dyrunum, sen hún hafði komið
inn um, „Nei hinar dyrnar", sagði Blynn og var fljót-
mæltur. Hann vildi ekki, að skrifstofudrengurinn læsi
það úr svip Súsönnu, hvaða ósigur hann hafði beðið.
Hann stóð upp og opnaði dyr, sem lágu fram að gangin-
um. Súsanna fór út. „Hugsaðu um þetta", sagði hann.
„Kömdu aftur eftir einn eða tvo daga, og þá getum við
talað betur um þetta".
„Þakkir", sagði Súsanna. Hún var honum alls ekki
reið. Henni var svipað innan brjósts í návist hans og
Jeppa Fergusons. Það var ekki vert að álasa honum.
Svona var lífið — þetta var einn þátturinn sem löghelg-
aður var í sambúð mannanna — álíka og hjónabandið og
allt annað.
„Ég skal reynast þér drengur," sagði Blynn bliðlega.
,, Ég er ekki neinn harðjaxl — og af því er það, að ég verð
aldrei ríkur. Allir aðrir kref jast meira en ég, en láta þó
minna af hendi rakna".
Hún leit á hann með þeim svip, sem honum fór ekki úr
huga næstu klukkustundirnar. „ Þakkir. Verið þér sælir",
sagði hún, gekk niður mjóan, slitlegan stigann — og út á
hin villugjörnu stræti, þar sem úði og grúði af ókunnugu
fólki.
17.
Þegar hún kom heim, fór hún inn í herbergi Burling-
hams og tíndi saman eigur hans — f öt slitna og margsól-
aða skó, nærföt, óhreina skyrtu, tvö skyrtubrjóst og
handlín, skeggbursta, tannbursta, skósvertudós og skó-
bursta. Hún bjó um þetta eins vel og hún gat og bar bögg-
ulinn síðan inn í herbergi sitt. Þessu næst bjó hún um eig-
ur sínar — tvær blússur, pils, tvenna sokka, náttkjól og
fáein snyrtitæki. Með þessa böggla tvo fór hún niður í
skrif stof una.
„Ég kem til þess að láta yður vita", sagði hún ofur-
hversdagslega við skrifstofumanninn, „að við getum
ekki borgað það, sem við skuldum. Burlingham liggur á
sjúkrahúsi — þungt haldinn af taugaveiki. Hér er einn
dalur og áttatíu sent. Það getið þér fengið, en samt væri
ég fegin ef ég mætti halda þessum aurum, því að við
eigum ekki aðra peninga".
Skrifstof umaðurinn kallaði á forstöðumanninn, og Sú-
sanna endurtók það, sem hún hafði sagt. Þegar hún
hafði lokið máli sínu, mælti forstöðumaðurinn, smávax-
inn, f jörlegur maður með mikið, svart skegg:
„Nei, þér skuluð eiga þessa aura. Og ég vildi gjarna
bjóða yður að vera hér áfram. En við rekum þennan
gististað handa fólki, sem ekki hefur úr miklu að moða
og berst i bökkum. Ef ég bryti settar reglur einu
sinni.."
Hann pataði út í loftið og horfði reiðilega á hana, eins
og hann héldi að hún ætti sök á því að hann var í stöðu
sem krafðist þess að hann berði niður- hverja góða hugs-
un. „ Ég á fyrir konu og börnum á sjá, ungf rú. Hvað yrði
um þau, ef ég ræki gistihús mitt eins og góðgerðastofn-
un?"
„Ég myndi ekki þiggja það, sem ég get ekki borgað",
sagði Súsanna. „Undir eins og ég hef unnið mér inn pen-
inga...."
„Þér skuluð ekki gera yður áhyggjur út af því", greip
forstöðumaðurinn fram í fyrir henni. Hann sá nú, að
þessi stúlka myndi aldrei valda honum neinum vandræð-
um. Hann hélt áfram i vingjarnlegri tón: „Þér getiði
verið hér, þangað til fyllist".
„Gætuð þér þá ekki lofað mér að gera eitthvað —
ganga um beina eða taka til í herbergjunum eða hjálpa
eldastúlkunum?"
„Nei við þurfum ekki á hjálp að halda. Bærinn er full-
ur af atvinnulausu f ólki. Þér getið ekki ætlazt til þess, að
ég fari að segja upp..."
„Fyrirgefið ", sagði hún.
„Ég gæti að minnsta kosti ekki borgað nema svo sem
tólf dali á mánuði og svo uppihaldið", hélt forstöðu-
maðurinn áfram. „Og vinnan sú arna — hún er ekki
bjóðandi hefðarmey eins og yður".
Hefðarmey! Hún leit undan, alveg rrngluð. Et hann
vissi uppruna hennar!"
„Ég vil gjarna gera, hvað sem er. Ég er ekki nein
hefðarmær", sagði hún. „En ég verða að fá að minnsta
kosti tíu dali útborgaða á viku".
„Þess háttar störf er ekki hér að fá", sagði forstöðu-
maðurinn, en þótti þó vænt um, að hún skyldi líta svona
stórtá sig: „Þess háttar kjör fær byrjandi hvergi."
„Ég skal samt fá þetta kaup", sagði Súsanna lágt.
„Ég vil ekki telja úr yður kjark, en .... ". Hann var far-
ið að gruna hvers vegna hún vildi einmitt fá þetta kaup,
svo að hann talaði ekki eins hranalega og áður. „Ég
vona, að yður farnist vel. Gefizt bara ekki upp, þótt á
móti blási".
Hún brosti til hans. Hann hneigði sig og forðaðist að
horfa í augu hennar. Hún tók pinkla sína og gekk út.
Þetta var um heitasta leyti dagsins, og á göturnar, sem
hún fór, bar hvergi skugga. Hún varð því fljótt mjög
þreytt, ekki sízt þar sem það bættist ofan á annað, að
hún hafði ekki bragðað mat frá því kvöldið áður. Hún
var náföl í andliti, er hún kom inn í skrifstofu sjúkra-.
hússins og afhenti böggul Burlinghams. Bókarinn sagði *
henni að að sjúklingurinn væri við það sama.
Hún fór aftur út á götuna og reikaði um stefnulaust.
Hún vissi vel, að hún þurftí að nærast, en henni varð
f lökurtver hún hugsaði um mat. Hún barðist lengi við þá
freistingu að fara inn í skrifstofur „Frjálsrar verzlun-
ar" og spyrja eftir Roderick Spenser. Henni kom til hug-
ar, að vinsemd hans kynni að hafa verið aðeins sfundar-
titlöðun, sem hann hefði iðrazt fyrir löngu. Henni fannst
endilega, að hann myndi hjálpa henni, ef hún leitaði á
náðir hans. „En ég get það ekki", sagði hún við sjálfa
sig.,, Ekki eftir það, sem ég hef gert". Nei, hún gat ekki
komið á f und hans, fvrr en hún var orðin svo stæð að geta
endurgoldið skuldina. Og innst inni fannst henni líka
hvíla yf ir sér einhver bölvun. Urðu ekki allir, sem lögðu
henni lið, fyrir einhverju slysi? Og sú niðurstaða, sem
hún komst að um síðir, var skýr: Hún ætlaði að heyja
sína baráttu ein.
Eftir stef nulaust reik í heila klukkustund kom hún loks
að stóru vöruhúsi. Hún fór inn og gaf sig að öldruðum
manni, vel búnum og berhöfðuðum. Hún þóttist sjá —
sem líka var —aðþetta væri umsjónarmaður búðarinn-
ar.
„Hvar á maður að leita fyrir sér um vinnu?" spurði
hún.
Hún hafði árætt að ávarpa hann, af því að hann var svo
ving jarnlegur á svipinn. Hann laut ívið f ram á með svip,
sem jók traust hennar á honum. En jafnskjótt og spurn-
ing stúlkunnar hafði komizt inn úr hinu ytra gervi til