Tíminn - 11.01.1978, Síða 13

Miðvikudagur 11. janúar 1978
13
björnsson. Höfundur les
(13).
15.00 Miðdegistónleikar. Mir-
cea Saulesco og Janos Sok
yom leika Fiðlusón. I c-moll
op. 1 eftir Hugo Alfvén. Vín-
aroktettinn leikur Tvöfald-
an kvartett i f-moll op. 87
eftir Louis Spohr.
16.00 Fréttir. Tilkynningar
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn.Halldór Gunn-
arsson kynnir.
17.30 Útvarpssaga barnanna:
„Hottabych” eftir Lazar
Lagin. Oddný Thorsteinsson
les þýöingu sina (14).
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Gestir I útvarpssal: Arto
Novas sellóleikari frá Finn-
landi leikur ásamt Gisla
Magnússyni Sónötu fyrir
selló og pianó op. 40 eftir
Dmitri Sjostakovitsj.
20.00 Af ungu fólki. Anders
Hansen sér um þátt fyrir
unglinga.
20.40 „Astin gefi þér ylinn
sinn”.Gunnar Valdimarsson
tekur saman dagskrána.
Lesarar meö honum: Marg-
rét Guömundsdóttir, Helga
Þ. Stephensen og Siguröur
Skúlason. Eirikur Þor-
steinsson leikur á tvöfalda
harmoniku.
21.35 Stjörnusöngvarar fyrr og
nú. Guömundur Gilsson
rekur söngferil frægra
þýzkra söngvara. Fyrsti
þáttur: Hermann Prey
22.05 Kvöldsagan: Minningar
Ara Arnalds.Einar Laxness
les (12).
22.30 Veöurfregnir. Fréttir.
22.50 Djassþátturi umsjá Jóns
Múla Arnasonar.
23.35 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Miðvikudagur
11. janúar
18.00 Daglegt lif I dýragaröi
Tékkneskur myndaflokkur
Þýöandi Jóhanna Þráins-
dóttir.
18.10 Björninn Jóki Bandarisk
teiknimyndasyrpa. Þýöandi'
Guöbrandur Glslason.
18.35 Cook skipstjóri Bresk
myndasaga 15. og 16. þátt-
ur. Þýöandi Óskar Ingi-
marsson.
19.00 On We Go Enskukennsla
11. þáttur frumsýndur.
19.15 Hlé
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Nýjasta tækni og vlsindi
Könnun sólkerfisins,
Nýjungar I meðferö bein-
brota. Rannsóknarstörf há-
skólanema. Umsjónar-
maöur Ornólfur Thorlacius.
20.55 Fiskimennirnir (L)
Danskur myndaflokkur.
Lokaþáttur. Samheldnin
Efni fimmta þáttar:
Sóknarpresturinn veröur aö
láta af störfum eftir
skemmtiferöina meö unga
fólkinu. Hann fær annaö
brauö og fiskimennirnir fá
prest sem er þeim aö skapi.
Samkomulagiö viö sjó-
mennina I sunnanveröum
firöinum hefur ekki veriö
sem best aö undanförnu.
Kristilegt umburöarlyndi
fiskimannanna er á þrotum,
svo aö slær I bardaga. Þýö-
andi Dóra Hafsteinsdóttir.
(Nordvision — Danska sjón-
varpiö)
22.00 Aöur en áriö er liöið (L)
Blandaöur þáttur meö léttu
ívafi, þar sem meöal annars
veröur fjallaö um ýmsa at-
buröi ársins 1977 og dag-
skrárefni sjónvarps skoöaö I
nýju ljósi. Þáttur þessi var á
dagskrá á gamlárskvöld en
er nú endursýndur vegna
rafmagnstruflana 'sem þá
voru viöa um land.
23.10 Dagskrárlok
liiiíilí
r
David Graham Phillips:
j
m
SUSANNA LENOX
ú
Ján Hélgasan

,ðV

Og svo þuldi hann stefin. Það var um ástina og lífið.
Súsanna tók við blaðinu, sem kvæðið var skrifað á, leit
yfir það og rétti honum það svo aftur þegjandi. „Finnst
þér það ekki fallegt?" spurði hann dálítið órólegur —
hann ókyrrðist alltaf, þegar talið barst að samlífi karla
og kvenna. Þá var hann alltaf á nálum vegna þess, að
hann hélt, að hann segði eitthvað, sem særði hinar næmu
tilfinningar kvenfólksins.
„Fallegt", sagði Súsanna annars hugar. „Og satt ....
Það er sennilega allt, sem kona getur vænzt — að vera
sú, sem karlmaðurinn hverf ur aftur til. Og — er það ekki
lika nóg?"
„Þú er mjög ólík öðrum stúlkum, sem ég hef kynnzt",
sagði hann. „Og mjög ólik því, sem þú varst í fyrrahaust
— dásamlega ólik".
„ Ég hef ði verið undarleg manneskja, ef svo væri ekki.
Ég hef lifað nýju lífi. Ég hef lært — af því að ég verð að
læra".
„Það hef ur sjálfsagt margt komið fyrir þig — þú mátt
margt þola, svona ung".
Súsanna yppti öxlum. Hana lagaði stundum til þess að
trúa einhverjum fyrir leyndarmálum sínum, en hafði
aldrei fyrirhitt neinn, sem hún vildi segja allt af létta.
Ekki einu sinni Roderick — nei, sízt af öllu Roderick.
„Þú ert — hamingjusöm?"
„Hamingjusöm — og það, sem meira er: ánægð".
Þetta var satt, eða það hélt hún. Ef til vill var það líka
óyggjandi sannleikur, því að þegar kona á það dýrmæt-
asta, sem hún hefur eignazt, og veit, að það er hvergi
annars staðar rúm fyrir hana í tilverunni, þá er ekki
nema réttmætt, að hún sé ánægð.
Drumley virtist vera að hugleiða, hvernig hann ætti að
koma orðum að einhverju, sem honum lá á hjarta. En
hann hætti við það, þegar hann hafði litið nokkrum sinn-
um framan í Súsönnu. „Hvað ertu gömul?" spurði hann
snögglega.
„Hér um bil nítján ára".
„Svo gömul, liggur mér við að segja. Og þó: Svona
ung! Hvað er langt siðan þú giftist?"
„Hversvegna spyrðu um þetta?" spurði hún brosandi.
Hann fór hjá sér og roðnaði. „Það var ekki ætlun mín
að hnýsast í einkamál þín".
„Þetta er ekki að hnýsast — eða finnst þér það? Að
spyrja konu, hvað langt sé síðan hún giftist?"
En hún svaraði ekki spurningu hans. I þess stað þóttist
hún vera með allan hugann við gamlan mann og korn-
unga stúlku, sem létu eins og þau væru ástfangin hvort
af öðru.
Þegar þau höfðu lokið snæðingi, gengu þau gegnum
garðinn sömu leið og þau höfðu komið. En það var samt
eins og þau væru komin á nýjar slóðir, því að máninn
hellti geislum sínum yfir allt, og trén vörpuðu mildum
skuggum á jörðina. Og í hverjum skugga sátu elskendur.
Þegar þau voru komin hér um bil að garðshliðinu, mælti
Drumley: „Við skulum setjast á bekkinn þarna. Mig
langar til þess að ræða við þig alvörumál".
Súsanna settist og beið þess, sem nú kæmi. Hann
kveikti i sígarettu af stakri vandvirkni. Þessi bekkur var
þannig, að honum var skipt niður i mörg sæti með járn-
örmum á milli sætanna. Þegar hann settist, lét hann eitt
sæti standa autt á milli þeirra. Hann sneri sér að henni,
og tunglið skein á kinnina á honum. En hann leit aðeins
snöggvast á hana og f lýtti sér svoaðsnúa sér undan.
„Við skulum setjast á annan bekk", sagði hann hásum
rómi, eins og kvöldkulið hefði setzt í hálsinn á honum.
„Hvers vegna það?" spurði hún. „Ég vil heldur vera
hérna í tunglsljósinu".
Hann stóð upp. „Láttu mig ráða". Og hann leiddi hana
að öðrum bekk, þar sem á bar dimman skugga af stóru
tré. Þau sáu aðeins móta f yrir andliti hvors annars. Eft-
ir stutta þögn hóf hann máls.
„Þú elskar Roderick — er það ekki?"
Hún hló glaðlega.
„Heitar en allt annað á þessari jörð".
„Og kannski himni líka".
Þögn.
„Vildurðu öllu fórna til þess, að honum farnist vel?"
„Það gæti ekkertaftrað því. Það býr í honum sjálfum.
Honum hlýtur að farnast vel".
„Þetta hefði ég sjálfur sagt — fyrir einu ári — eða þvi
sem næst ári".
Hún sneri sér skyndilega að honum, og þá sneri hann
sér líka betur að henni. „Hvað áttu við?" spurði hún
snöggt, nærri því skipandi.
„Ja — það ert þú", svaraði hann.
„Áttu við, að ég sé honum til trafala?"
Þegar Drumley loks svaraði spurningu hennar, var
málrómurinn hátíðlegur, eins og hann væri að tala yfir
gröf látins vinar.,, Þú ert honum f jötur um fót. Þú ert að
ræna hann framgirninni".
„Þú skilur okkur ekki", svaraði hún og kveinkaði sér
við hvert orð. „Annars myndirðu ekki tala svona".
„ Ertu að skirskota til þess, að hann er þér ekki trúr?"
,, Er hann það ekki?" sagði hún og leit eins og hún væri
forviða. „Þótt það væri, hefðir þú ekki neinn rétt til þess
að segja mér það — þú, vinur hans. Og sé þetta ósattt
„Hvorttveggja væri jafn lítilmótlegt af mér —en vel á
minnzt: ég vissi það fyrirfram, að þér var kunnugt um
það. Það er langt síðan ég tók eftir því, að þú vissir það.
Ég tók eftir því hérna um kvöldið forðum, þegar hann
dró í ógáti slæðu og kvenhanzka upp úr vasa sínum. Ég
hef gefið þér nánar gætur síðan".
— Þú ert mjög góðum vinur minn, Drumley, sagði hún.
— En þú máttekki tala um hann við mig.
— Ég verð að gera það, svaraði hann. Að hætti allra
hræsnara flýtti hann sér að leita skjóls undir pilsfaldi
skyldunnar. — Það væri glæpur af mér að þegja.
Hún stóð upp. — Ég get ekki hlustað á þig. Það er ef til
vill skylda þín að tala. En það er skylda mín að neita að
hlusta á þig.
—Hann er skuldum vafinn. Hann er að missa stöðu
sina. Allt þetta stafar af þvi, að hann hefur lítillækkað
sig — að honum f innst hann hafa bundizt konu, sem hann
skammast sin fyrir að elska — konu, sem hann hefur
árangurslaust reynt að gera útlæga úr huga sínum.
Súsönnu f annst hún allt í einu verða svo vanmáttug, að
hún settist aftur. Það hafði strax haf izt hörð barátta í sál
hennar, er Drumley vakti máls á þessu — hjarta hennar
vildi ekki skilja samband þeirra Rodericks eða tilfinn-
ingar hans í hennar garð, sem henni hafði svo lengi tekizt
að halda leyndum fyrir sjálfri sér. Undir eins og Drum-
ley fór að tala um þetta, vissi hún, að sjálfsblekkingin
myndi missa tökin á henni — svo fremi sem hún leyfði
honum að tala. En þegar þessi orð voru sögð, var barátt-
an á enda. Hefði hann ætlað að hætta, myndi hún hafa
þröngvað honum til þess að tala.
— Þessi kona ert þú, hélt hann áfram jafn hátíðlegri
röddu og áður. — Roderick vill ekki kvænast þér. Hann
getur ekki yf irgef ið þig. Og þú ert honum f jötur um fót.
Þú ert ung. Þú veizt ekki, að ástríðuþrungin ást er versti