Fréttablaðið - 12.02.2007, Blaðsíða 76

Farðu til
pabba!
Já, dugleg,
koma!
Úps! Þú getur
þetta!
Já, hún er af
Fjallsættinni!
Hún gefur sig
ekki!
Úps! Einu
sinni enn
og ég
hringi í
barna-
verndar-
nefnd!
Hæ!
Hæ! Flottur
hattur! Já!
Ég fann hann í
bílskúrnum heima!
En er þetta
ekki trekt?
Ég fylgist ekki
með þessum
hönnuðum, ef mér
finnst það flott þá
nota ég það!
Þetta er í síðasta
skiptið sem ég leyfi
börnum broddgaltarins
að vera í pokanum
mínum!!!
Húsið ....
mitt ...
Hringdu á
lögguna!
Þú fyrst!
Farð þú bara
fyrstur!
Gjörðu svo
vel!
Nei, þú!
Nei, þú ert
eldri!
Það er ekkert sem þau
geta ekki rifist yfir!
Fyrir nokkrum árum
hélt ég til Banda-
ríkjanna til náms
með íslenskan
stein í vasanum.
Þetta var skömmu
eftir að ég hafði
lýst því yfir að af
öllum stöðum í heiminum
langaði mig síst til Bandaríkjanna,
enda væri heimskan vaðandi þar
uppi. Steininn tók ég með í þeirri
von að áþreifanleg tengsl við
föðurland mitt myndu á einhvern
hátt verja mig fyrir heimskunni.
Ástæðan fyrir för minni var sú
að ég taldi mig hafa fundið vin í
eyðimörkinni þegar ég rakst á
skóla sem var akkúrat skólinn sem
ég leitaði eftir, en sá böggull fylgdi
skammrifi að hann var í Banda-
ríkjunum. Ég viðurkenni þó að
þetta með steininn var ekki útpælt,
ég eiginlega bara kippti honum
með. Þetta var einn af þessum
steinum sem maður tínir í fjör-
unni og þvælist svo með manni
hvert sem maður fer og aldrei að
vita nema hann innihaldi mann-
bætandi orku. Engu lýg ég þó um
það að ég óttaðist eitt og annað í
Bandaríkjunum og kannski gæti
ég þurft að kasta steininum í haus-
inn á einhverjum glæpamanni
sem hygðist gera mér illt.
Bandaríkjamenn reyndust hins
vegar indælisfólk og landið bauð
upp á svo ótrúlega margt, enda
þrífst allur heimurinn þar, allir
kynþættir og öll trúarbrögð. Auð-
vitað rakst ég á haug af heimsku
fólki en verst þótti mér að eitt
þeirra var ég. Einn daginn kom ég
nefnilega að sjálfri mér á spjalli
við bandaríska stúlku sem var frá
Mexíkó. Ég hafði þulið upp heilu
ræðuna um undraveröldina Ísland
og hlegið þegar hún spurði um
eilífan vetur og hvort við töluðum
sænsku. Ég var að taka steininn
upp úr vasanum og byrjuð að segja
frá svörtum ströndum Íslands
þegar ég áttaði mig á að ég hafði
ekki spurt hana einnar spurningar
um land hennar og þjóð.
Ég hætti að tala, stakk steinin-
um í vasann fegin að hann hafði
gert það sem honum var ætlað,
svo tók ég til við að spyrja stúlk-
una.