Tíminn - 30.09.1979, Blaðsíða 6

6
Sunnjudagur 30. sept^mber 1979

okkur, Sigga min? Væri ekki
betra aö vera i einverunni upp i
Laugum”?
„Alveg sammála”, svaraöi
Sigga, enda mun hún hafa taliö
litlar tuttugu þúsundir manna
uppúr heita pottinum i Land-
mannalaugum I sumar og var
aö vörmu spori horfin i dansinn.
,,Ég er nú svo yfir mig hissa á
þessu öllu hérna”, mælti yfir-
valdiö. „Helduröu bara aö þaö
sé ekki best fyrir okkur aö fara
inn i eldhús?” sagöi hann um
leiö og hann dró undirritaöan
inn i kokkariiö.
Þar var auövitaö tekiö á móti
okkur sem sönnum heiöursgest-
um. Liföum viö þar i vellysting-
um praktugiega á milli þess aö
„our man in Havana”,
myndasmiöur Timans skaust
fjallhress og sauöléttur um sal-
inn og eyddi filmunni. Árangur-
inn dæmiö þiö svo ágætu lesend-
ur.
,,Jæja, þá eru það rétt-
arböllin"/ sagði karl
nokkur, þar sem hann
spýttist eins og tappi úr
flösku út úr dyrunum á
félagsheimilinu Brúar-
lundi í Landsveit og hafn-
aði út á hlaði.
„Það er greinilega ekki
kreppan hér. Þeir, sem
halda að ástandið sé eitt-
hvað aflaga á Islandi,
ættu bara að skreppa á
eitt réttarball. Þar fengju
þeir sko „gúmoren" að
vita það, að íslendingar
hallast ekkert þessa dag-
ana. Gott bara, ef kvikn-
ar ekki hreinlega í þeim
þarna inni af eintómri
vellíðan". Að þessum
orðum töluðum, hneppti
hann frá sér skyrtunni,
svona til þess að undir-
strika það, að allavega
hann myndi ekki brenna
upp til agna.
„Erum viö ekki heiöursgestir
hérna”? spuröi meöreiöar-
sveinn minn á mannfagnaöinn,
Guöni hreppstjóri á Skaröi,
viöurkenndur mesti búandi á
Isiandi, um ieiö og hann jafn-
henti undirritaöan upp aö ílyra-
veröinum.
„Jú, jú Guöni minn”, svaraöi
Kjartan i Hjallanesi, formaöur
ungmennafélagsins á staönum
og samkomuhaldari. „Viö.för-
um hvort sem er i engar graf -
götur meö þaö, aö þii átt ekki
fyrir aöganginum. Og ekki er aö
tala um hann þennan”, bætti
hann viö og potaöi i myndasmiö
Sunnudags-Timans sem viö þaö
náöi aö lenda mjúkri lendingu á
blessaöri fósturjöröinni aftur.
Barst nú leikurinn inn i gang-
inn.
„Ertu ekki ágætur i magan-
um ntina hreppin”, spuröi ljós-
hæröur og bláeygur arii, sem
gnæföi uppúr þvögunni, meö
hugsjónabjarma jafnaöar- og
samvinnu i augunum.
„Hu”, svaraöi yfirvaldiö og
beit sig i þumalputtann, „Þú
færösko engan hrút iánaöan hjá
mér i vetur, ef þú ert eitthvaö aö
monta þig”. Siöan snéri hann
sér aö ljóshærðri glæsimeyju,
sem kom þarna aövifandi og
reyndist viö nánari athugun
vera Sigga skálavöröur i Land-
mannalaugum og mæiti:
„Eru þetta nú ekki mikið leiö-
inlegir menn hérna i kringum
Selma i Hvammi og Sturla tóku þetta bara notalega.
Hún sagöist vinna i sláturhúsinu á Hellu og þar væru ekkert
nema stjörnudilkar I ár.
Heimtir
fiallmenn
„Tannlæknirinn sagöi aö ég heföi góöar tennur. — Ekkert aö
bora”.
„Fáöu þér nú einn, Ingimar minn.”
„Þessi var nú góöur, maöur”.
Guðlaugur Tryggvi
Karlsson skrifar
og myndar