Tíminn - 18.10.1981, Blaðsíða 22

Sunnudagur 18. október 1981
nútfminn
■ A sovéskan mælikvarba var
rokkhátibin á reiöhjólavellinum i
Yerevan, stærstu borg alþýöulýö-
veldisins Armenlu, fyllilega sam-
bærileg viö hiö ameríska
Woodstock, módel 1969. Tæplega
áttatlu þUsund sovéskir rokkaö-
dáendur rokkuöu þar i heila niu
daga undir sjálfu Ararat-fjalli
þar sem örkina hans Nóa dagaöi
uppi. Þeir sungu meö, dönsuöu á
bekkjunum, hvöttu gljáklæddar
rokkstjörnurnar til frekari dáöa.
Munurinn á Yerevan-hátiöinni og
þeirrisem haldin var iWoodstock
var bara sá, og er kannski
þóknanlegur eldri kynslóö hvar-
vetna I heiminum, aö flestir karl-
menn voru snöggklipptir, engar
stUlkur gengu meö ber brjöst,
enginn reykti hass og engin pör
geröust nærtæk fyrir allra
augum.
■ Ekki berbrjósta stúlkur, ekki óheft kynllf, ekkert hass — en sovéskir rokkaödáendur skemmtu sér jafnvel fyrir þvi.
Sovéskur Woodstock...
Þetta var fyrsta meiri háttar
rokkhátiö sem haldinhefur veriö I
Sovétrikjúnum og fyrir henni stóö
merningaráöuneytiö. Sovéskir
ráöamenn hafa löngum haft
nokkuö blendnar tilfinningar
gagnvart rokkmenningu og tón-
listinni sem hana hvetur áfram
stundum hafa þeir úthrópaö
hana, sagt hana vera Urkynjaöa
og stundum hafa þeir látiö tilleiö-
ast, t.d. þegar tónistarmenn á
borö viö Elton John hafa spilaö
fyrir sovéskan æskulýö. A
Yerevan-hátiöina komu ungir
Sovétborgarar allar götur frá
Eystrasaltslöndunum, miö-RUss-
landi, og jafnvel Siberfu. Þeir
sem fluttu tónlistina voru heldur
engar smáræöis stjörnur: hinir
þritugu Stas Namin, Gunnar
Graps og Segulhljómsveitin hans,
Valeri Leontév — i stigvélum og
leöurfötum, dansandi i' stil viö
Mick Jagger eöa Barryshnikov —
og ótal aörir.
Þaö voru ellefu hljómsveitir
sem héldu tvenna hljómleika á
hverju kvöldi og okkur sjóuöum
VesturlandabUum heföi sennilega
þótt hátlöin I Yereven heldur
gamaldags — viö erum lika öll i
nýbylgjunni. Þarna heyröust
sovésk ,,hit-lög” eins og Borg-
markablús, Þessi fallegi heimur
og Spegillinn, auk þess innflutt
lög aö vestan sem sungin voru á
ensku: til aö mynda I willsurvive
og Blue suede shoes.
Uppreisn
Þaö er I rauninni langt siöan
popp-tónlist barst til Sovét-
rikjanna, plötum var jafnóöum
■ Vaieri Leontov, einn sá
vinsælasti.
smyglaö inn I landiö og dreift
ólöglega, þar aö auki var
útvarpsstööin Voice of America
djúp rokklind en hún útvarpar
popp-tónlist um þaö bil klukku-
tima á hverjum sólarhring.
Llkt og á Vesturlöndum hefur
rokkiö oröiö tákn fyrir
uppreisnargirni æskunnar i
Sovétrikjunum en sú uppreisn
lætur þó miklu minna fara fyrir
sér heldur en hér fyrir veslan.
Ritskoöaörar eru ætiö á veröi en
hinum vinsælustu tekst aö
smeygja sér framhjá þeim.
Þannig söng Gunnar Graps —
klæddur f æöisgengna hvita
skyrtu meö 7up-merki:
„Fyrst viö getum ekki elskast
annars staöar / gerum viö þaö á
viöavangi / og regniö þvær burt
meik-uppiö hennar / og mitt.”
Ahorfendur fögnuöu innilega.
Þeir voru glaöir I Yerevan. Siö-
asta kvöldiö spilaöi Stas Namin
og er tónleikahaldararnir réttu
honum um eitt-leytiö miöa sem
gaf til kynna aö hann ætti aö
hætta, þá hrópaöi hann til áhorf-
enda: „Eruöi þreytt?”
Svariö kom um hæl, marg-
raddaö: „Njet!”,
„Klukkan er eitt!”
Mikiö fagnaöaróp.
„Hvað segir mamma?”
Enn meira fagnaöaróp.
Og Namin skellti sér i Sweet
little Sixteen sem Chuck Berry
gerði frægt i Amerlku. Hljóm
leikunum lauk ekki fyrr en hálf-
þrjú og heföu þess vegna getaö
haldiö áfram alla nóttina.
ByggtáTIME.
plötur — plötur — plötur — plötur — plötur — plötur — plötur
'PVMUMSK
II 11 il.
QMObl N T>C kK>M.
Police: Ghost in the
Vlachine.
Hljómsveitin Police ávann sér
heimsfrægð og vinsældir með
leifturhraöa og aðeins þremur
hljómplötum, hver annarri betri
aö mati áhangendanna en býsna
brokkgengum að mati gagnrýn-
enda. t fyrra barst frægð þeirra
hvaö viöast meö plötunni
„Zényatta Mondatta” og lög-
unum „Man in a Suitcase” og
„Do do do, da, da.da”. Sumir
sögðu eina ferðina enn að hér
væru loks komnir arftakar
Bitlanna verðugir og ljóshæröir.
Undir þessum (lögreglu)merkj-
um er eðlilega erfitt fyrir þá þre-
meningana, Sting, Andy Summ-
ers og Stewart Copelands, aö risa,
eins og gengur um poppara sem
öölast skjóta frægð i hverfulum
heimi vinsælda. Það er jú hvort
tveggja ætlast til þess að þeir
hljómi eins og i gær og að þeir
sinni kröfum gagnrýnenda um
sifelldar uppábryddingar nýj-
unga. Það hefur grafið undan
annars vænlegum frama margra
hljómsveita að þurfa að feta þetta
einstigi.
Police — hefur hingaö til þýtt
hrár blátt áfram tónn með vest-
rænum reggie takti sem festur
var á plast án alls umstangs,
aöeins gltar, söngur, bassi og
trommur án mikilla tilfæringa i
hljóðfæraleik, nema kannski helst
i trommuleiknum sem manni
fannstaðhéldileiknum gangandi.
A „Ghost in the Machine” færir
Police heldur betur út kviarnar.
Einfaldleikinn góði er að mestu á
braut, textarnir eru byggöir á riti
eftir Aldous Huxley og eru
óneitanlega innihaldsrikari en
„Do do do.”.. Og tónlistin er nú
flutt með svuntuþeysum og saxó-
fónum i bland, tviteknum gitar-
leik, hljómurinn er allur mun
þykkari og fullkomnari, nútima-
legri mundu sumir segja. En um
leið er tónlistin kuldalegri, höfðar
ekki jafn mikiö til buksins og
gömlu plöturnar, lögin ekki jafn
gripandi fersk og áöur, sjarminn
ekki jafn mikill, eða að minnsta
kosti af öðru tagi.
Ekki þar fyrir að Police er meö
skemmtilegri og sérstæðari
hljómsveitum, þeir hljóma eins
og engir aðrir og nánast-falskan
söng Stings leikur enginn eftir.
Lögin á plötunni eru hröð og
bitandi, en kannski nokkuð mis-
jöfn að gæðum. Sum viröast
eingöngu vera til uppfyllingar,
t.d. „Demolition Man”, en önnur
eiga vist sæti á vinsældarlistum
— „Spirits in the Material World”
og „Invisible Sun”, sem þó er
hvaö ólikast hinum upprunalega
Police-hljóm.
Graham Smith o.fl.:
Með töfraboga
SG-hljómplötur
Þegar Graham Smith hefur
tekist best upp á fiöluna sina er
hann litill demón meö, já töfra-
boga. Þannig er lika myndin af
honum á umslagi þessarar plötu.
Enmáliö er bara aö þaö fer litiö
fyrir töfraboganum á plötunni —
Graham Smith ervarla annað ein
einleikari i klónum á ólafi Gauki,
útsetjara.
A plötunni eru tiu lög, vinsæl
islensk lög undanfarin tiu, tuttugu
ár eftir ýmsa höfunda, allt frá
Oddgeiri Kristjánssyni til Gylfa
Ægissonar. Og svo auövitaö
Suöurnesjamenn eftir Kaldalóns.
Þaö er varla vafi á þvi aö þessi
plata á eftir aö veröa feikna vin-
sæl enda eru lögin leikin
skemmtilega og vel. Auk
Grahams eru það gamalkunnir
rokkarar sem bera hitann og
þungan á plötunni: Pétur Hjalte-
sted, Tryggvi Hubner, Pálmi
Gunnarsson ogSiguröur Karlsson
— þar fyrir utan Kristinn Svav-
arsson, Eyþór Gunnarsson, Bern-
ard Wilkinson, Viöar Alfreðsson
og Reynir Sigurðsson og svo
strengjasveit. Eins og áöur sagði
útsetti Ólafur Gaukur og á hann
væntanlega mestan þátt á plöt-
unni. An þess aö gerð sé athuga-
semd við þaö hefði verið
skemmtilegra aö Graham Smith
fengi aðþemja töfraboga sinnögn
frjálsar.
En þetta veröur vinsæl plata og
á þaö vel skilið. Lögin eru Suöur-
nesjamenn, Hvers vegna varstu
ekki kyrr.Sofðu unga ástin min.
Blittog létt. Bláu augun þin, Stolt
siglir fleyið mitt, Jarðarfarar-
dagur, Hrafninn, Viltu með mér
vaka i nótt og Kontóristinn.
Myndina á framhlið umslagsins
geröi Brian Pilkington og er hún
bara skemmtileg. Hins vegar
mættu SG-hljómplötur vel brjöta
upp staöla sína i umslagsgerð aö
ööru leyti.
Kamarorghestar:
Bi'sar i banastuöi
Tónlist Kamarorghesta er ekki,
þvert oni þaö sem margir hér
álita, ruddalegt púnktrokk, þvi
síður sýkadeliskt sýrurokk. i
öllum grundvallaratriöum leika
Kamarorghestarnir nefnilega
ósköp venjulegt rokk, en að visu
öllu fersklegra en gerist og
gengurá Islandi.Enda koma þeir
frá Kaupmannahöfn...
1 rauninni má kannske helst
likja tónlist Kamarorghesta við
Stuðmenn sálugu, og er það ekki
leiöum aö likjast. Harla venjulegt
rokk eins og áður sagði en hresst
og oftá tiðum ákaflega skemmti-
legt. Lögin eru þrettán og fremur
jöfnað gæðum, ekkert þeirra sker
sig að ráöi Ur. Sum eru rokkaöri
en önnur —■ „Kamarorgblúss”,
„Rokk erbetra”, „Bitti rassgatiö
á þér”, „Kilroy” og „Rokkregn-
hliðin” en sfðari hluti þess lags
hefst sérlega skemmtilega. Hin
hægari lög eru einnig haganleg,
einkum og sér i lagi „Segöu
mér”, en þau lög nota Kamarorg-
hestar helst til að koma hinum
einlægari boðskap sinum á fram-
færi.
Misskilji menn nU ekki — tón-
listin kemur kannske ekki ýkja
mikiö á óvart en hún er góð á
heildina litið og platan vinnur
mjög á með aukinni hlustun.
Textarnir eru anríar hand-
leggur. Þaö er helst i textunum
sem uppreisnargirni Kamarorg-
hestanna kemur fram — einlægir
söngvarum hvers viröi puðið sé i
bland viö sendibréf Ur hinum al-
ternativa lifstil. Kamarorghestar
eru i eðli sinu afkomendur
„andans frá ’68” sem hjarað
hefurerfitt timabili' Kaupmanna-
höfn og mun nU blómstra fagur-
legar en dæmi eru um hin siðari
ár. Eins og aldraöir hippar „gefa
þeir skit i kerfið” en hÍR)aheim-
spekin hefur viöa vikiö fyrir
kaldranalegri, en galsafengnari,
Kristjaniuspeki. Tvö brot —
„rokk erbetra en fúl tæm djobb”
og „ég veitumannan staðsem er
falinn djúpt i mér og þér” — lýsa
textagerö Kamarorghesta mæta
vel. Svo gleypi menn eða gubbi.
En textarnir eru oftastnær ágæt-
lega geröir og stóöið kemur boö-
skap si'num alla vega skamm-
laust á framfæri.
Kamarorghestar eru lika
ágætir hljóðfæraleikarar og tekst
umfram allt að gæða tónlistina
h'fi. Þaö má til sanns vegar færa
aö enginn þeirra sé snillingur i
sinu fagi en allir skila sinum hlut
ágætlega og skemmtilega. Þeir
eru: Björgúlíur Egilsson (Dassi,
söngur),Gisli Vikingsson (hljóm-
borð), K. Pétur Sigurðsson
(söngur), K.Þór Sigurðsson
(gitar), ólafur Sigurðsson
(trommur), Þorbjörn Erlingsson
(flauta, gitar, söngur) og loks
Lisa Pálsdóttir (söngur).
Umslagiö er og ansi vel gert.
Eitt ferekki milli mála: að bis-
arnir eru i' banastuði....!
Marianne Faithfull:
Dangerous Aquaint-
ances.
Hvort viö þekktum hana
MarianneFaithfullhérna igamla
daga. Hina aöalsbornu ástkonu
Mick Jaggers, sem átti þann
draum heitastan aö daga uppi á
eyöieyju meö fimm Rollingum.
Hún söng inn á plötur, meö fram-
buröi konu sem næstum var Laföi
sögöu menn, geri m.a. Stones
lagiö „As tears go by” vinsælt. A
árunum þegar allir versluöu viö
Karnabæjar-götu I London var
hún I raun sú smartasta og villt-
asta...
„Dangerous Aquaintances” er I
beinu framhaldi af siöustu plöt-
unni, aö visu nokkuö ijúfari. Hún
nýtur aðstoöar þekktra tónlistar-
manna, m.a. syngur htln hér lag
eftir Steve Winwood. Textamir
eru flestir eftir Mariönnu sjálfa,
ákaflega innhverfir og persónu-
legir, en lögin eftir ýmsa, flest
eftir Barry Reynolds sem viö
kunnum ekki aö nefna.
Einlæg og áheyrileg plata. .