Tíminn - 22.12.1981, Qupperneq 16

16
ÞriOjudagur 22. desember 1981
Þórarinn Eldjárn:
Nokkur
spök
Jakkaföt frá Gefjun
Þegar jakkinn hitti
buxurnar aftur
varð honum Ijóst
að þær voru ekki lengur spari.
Rótarlegt
Hámenntaður róttæknir
flutti heim frá útlöndum
en greip alstaðar
í tómt.
Hann var búinn
að missa ræturnar.
Orðaleppalúði
Maðurinn er hjáverkamaður
og pælingasnobb.
segist ekki skilja
hvað ég sé að fara.
En ég er ekki að fara,
ég er að koma.
Tvö örspök
1
Lævirki og rafvirki, talsverður
munur er á þessu tvennu.
2
Nýja testamentið er ágætt þó það
sé ekki alveg nýtt.
Þarna —séég, þegar ég fer að róta í neðstu hillunni —
á ég ýmislegt sem ég var nærri búinn að gleyma:
miklu fleiri Rilke-bækur en ég hélt ég hefði
nokkurntíma komizt í tæri við,
sonnettur og elegíur, auðvitað,
en líka Kornett og María, gömul smáhefti
prentuð á blakkan pappír rétt eftir stríðið,
og tvær útgáfur af Rodin kempunni,
önnur með öllum myndunum,
og Bréf til skálds.
Og guðfræðibók um elegíur, yfrið fögur þýzk útgáfa,
og mynd sem sýnir hræðilega norn, Klöru Westhoff,
(í þýzkum heimildum var hún þó sögð fögur)
og önnur af Balasjínu með dauða skáldsins í augunum
og ævisaga á dálítið annarlegri genfar-frönsku
og bók um síðustu árin á miklu f ráleitari zurich-f rönsku.
Sigfús Daðason:
Inni
Og svolítið til hliðar uppgötva ég ennfremur
— og var það mér gjörsamlega horf ið úr minni —
kvæðakver eftir Hofmannsthal:
nox portentis gravida.
Hannes Pétursson:
Steinn, 1958
( bláum augum hans
hefur búið um sig stólt:
Nú er ekkert framundan
nema firnindi þagnarinnar.
Vel tekst mér, bræður
að brenna, smám saman, upp
með hallmælin gömlu
í hári mínu og skeggrót
með lofburðinn allan
í liðum mínum og beinum.
Þó bregður fyrir
i bláum, kúptum augum hans
væng blekkingarinnar
sem hann barðist í móti
Ijósum væng
vonar, fyrirheits...
og enni hans verður snögglega
sem allt haf i tilgang:
Lífið, það er líf
á langferð undir stjörnunum.
Að deyja, það er aðeins
hin alhvíta hreyfing.
Jorge Luis Borges:
Snorri
Sturluson
Þú sem fólst sonum þínum
aðgeyma
vísdóm guða um ís og elda,
þú sem skráðir ofstopafrægð
þíns villta norræna ættboga,
uppgötvaðir undrandi á nóttu
sverða að þitt klökka mannhold
skalf. A þessari nótt án morguns
skildirðu að þú varst bleyða.
I íslensku myrkri hræra
saltvindar hafið. Húsið þitt
er umsetið. Þú hefur drukkið í
botn
v:anvirðu sem ekki gleymist. Á
fölt höfuð þitt fellur sverðið
eins og það féll
svo oft í bók þinni.
eh. íslenskaði