Tíminn - 20.03.1983, Side 24

24
SUNNUDAGUR 20. MARS 1983
■ „Þegar ég var i niennlaskóla pantaöi ég rafmagnsgítar, sem var fáheyrt fyrirbæri
hér á landi um þær mundir.“
heimsókn hjá Ólafí Ganki og Svanhildi
■ „Við kynntumst í tríóinu og mér leist
ekkcrt á hunn til aö hyrja mcð.“
„ÆTLABI
ALDREI AÐ
VERÐA
MÚSÍKANT”
■ ,,É)> var skírður Ólafur en st'ðan hafa forcldrar mínir
Kreinilega fengið'einhverja eftirþanka því að nokkrum mánuð-
um síðar var farið með mig til séra Bjarna sem bætti við nafninu
Gaukur. Scra Bjarni fékk nmmkall að launum, sem þá var
gangverð á slíkum verkum.
Þegar ég var í menntaskóla hét ég Ólafur G. Þórhallsson en
í imísíkinni var Ólafur Gaukur heppilegra.“
Og nú ættuð þið lesentlur góðir ekki að þurfa að velkjast í
vafa um það hvar við eruin í heimsókn í dag. Auðvitað í
Fossvoginuin hjá Ólati Gauki og Svanhildi, sem eru þjóðinni
að góðu kunn fyrir söng og spil um árabil.
Ólafur Gaukur er Reykvíkingur,
sonur Bergþóru Einarsdóttur frá Garð-
húsum í Grindavík og Þórhalls Þorgeirs-
sonar magisters í rómönskum málum en
Þórhallur hlaut menntun sína í Sorbonne
í París.
„Öll mín uppvaxtarár fór ég til
Grindavíkur daginn sem skólinn var
búinn fyrir jóla-, páska- og sumarfrí og
kom ekki heim aftur fyrr en daginn áður
en skólinn byrjaði. Afi og amma voru
með bú þannig að ég ólst upp í nánu
sambandi við sveitalífið og fór svo að
vinna í fiski þegar ég hafði aldur til.
Síðan er mér alltaf hlýtt til Grindavíkur
og alls sem lýtur að sjó og sjávarútvegi.
Ég hóf svo menntaskólanám í Gagn-
fræðaskóla Rcykjavíkur þegar þar að
kom. en þá átti að brcyta honum í
menntaskóla. Við vorum tilraunabekk-
urinn. Það er alltaf verið að reyna
cinhverjar nýjungar í skólakcrfinu, en
reyndar varð ekkert af fyrirhugaðri
breytingu og ég fór í Mcnntaskólann í
Reykjavík í fimmtabekk. Eftir þann
bekk hætti ég en sá síðan cftir því og
dreif mig norður eftir jólin veturinn á
eftir og tók sjöttabekk utanskóla. Á
meðan á menntaskólanáminu stóð hafði
ég fimm skólameistara, þar af þrjá í
Gagnfræðaskólanum, þeir féllu frá hver
af öðrum," segir Ólafur, en Svanhildur
stingur upp á þeirri skýringu að Ólafur
hafi verið svona erfiður nemandi!
- Hvenær vaknaöi áhugi þinn á
tónlist?
„Við byrjuðum að setja saman hljóm-
sveitir í menntaskóla af miklum áhuga
og maður lærði svona af sjálfum sér til
að byrja með. Ég ætlaði aldrei að verða
músíkant. Auk þess var mjög crfitt um
tónlistarnám, vont að fá hljóðfæri og
ómögulegt að ná í bækur. Reyndár
kenndi Sigurður Briem klassískan gftar-
leik en ég hafði áhuga á dálítið nútíma-
lengri leik og hann var ekki kenndur hér.
Með hernum kom svo ýmislegt dót
sem laut að þessu áhugamáli og margir
fcngu þar hljóðfæri eftir einhverjum
leiðum. Þá var engin sölunefnd enda hét
það heldur ekki varnarlið.
Svo pantaði maður sjálfur hljóðfæri
að utan. Þegar ég var í menntaskóla
pantaði ég rafmagnsgítar, sem var fá-
heyrt fyrirbæri hér á landi um þær
mundir, og einnig tæki til þess að magna
upp hljóðin í honum"
- Meö hverjum spilaöirðu á þesssum
áruni ?
„Ég spilaði með Eyþóri Þorlákssyni,
Steinþóri Steingrímssyni- Halli Símonar-
syni blaðamanni, sem var einu sinni
bassaleikari. Nú gleymi ég örugglega
einhverjum, cn það verður bara að hafa
það"
■ „Þessi ár á Tímanum voru mjög skemmtileg, blaðið var þá í gífurlegum uppgangi
og ntjög útbreitt.“
„Spiluðum góða inúsík...“
- Hvernig músík spiluðuð þið?
„Við spiluðum góða músík, þá var
bara spilað, og engir söngvarar til að
trufla. Annars finnst mér öll músík
skemmtileg og set tónlistartegundir ekki í
neina forgangsröð. Það sem ég heyri hér
og nú og finnst skemmtilegt finnst mér
skemmtilegast. Daglega heyrir maður
margt gott en líka margt sem er alveg
herfilegt. Mér finnst bilið mjög breytt
þarna á milli, bæði hvað varðar tónlistar-
sköpunina og flutninginn."
- Hvað tók svo við að loknu stúd-
entsprófinu?
„Ég var alveg viss um að ég ætlaði ekki
að verða músíkant og fór því í háskólann
í læknisfræði. Þar var ég viðloðandi í tvö
til þrjú ár, en fór svo að spila og hef
unnið þannig fyrir mér síðan."
- En varstu ekki líka blaðamaður?
„Jú, ég byrjaði blaðamennsku á því að
gefa út Bæjarblaðið, ásamt Halli Sínton-
arsyni og Svavari Gests. Bæjarblaðið
kom út eitthvað fjórum eða fimm
sinnum, hálfsmánaðarlega, en við vorum
ekki nógu slyngir peningamenn og
höfðum ekki bolmagn til þess að gera
þetta að veruleika. Það þarf sterka
bakhjarla til að standa undir svona fyrir-
tæki þar til það fer að skila einhverjunt
arði. En blaðið fékk góðan hljómgrunn
og seldist vel. Við fjöiluðum um allt milli
himins og jarðar, eins og bókmenntir og
listir og það sem var að gerast í bænunt.
Þetta var ekki fréttablað heldur meira í
ætt við Hclgarpóstinn. Við byrjuðum á
þessu 1951 eða 2 þannig að blað á borð
við Helgarpóstinn er ekki ný hugmynd.
Nú síðan vantaði blaðamann á Tím-
ann þegar Indriði G. Þorsteinsson fór
norður til að endurskrifa „79 á stöðinni".
Ég ílentist svo á Tímanum eftir að
Indriði kom aftur, var þar tvö tímabil á
árunum 1953-6, fyrst í eitt og hálft ár og
síðan í eitt ár. Reyndar var ég líka á
Vikunni um tíma. Þessi ár á Tímanum
voru mjög skemmtileg, blaðið var þá í
gífurlegum uppgangi og mjög útbrcitt.
Sennilega hefur það aldrei verið viðlesn-
ara. Ég hef fylgst með því síðan, manni
er alltaf hlýtt til blaðs sem maður hefur
unnið á. Þarna var líka úrvalsfólk að
störfum. Haukur Snorrason gjörbreytti
blaðinu, en hann var fenginn til þess frá
Akureyri þar sem hann ritstýrði Degi.
Svo voru þarna Guðni Þórðarson í
Sunnu, Indriði G.. AndrésKristjánsson,
Jón Helgason, Hallur Símonarson,
Tryggvi Gíslason skólameistari á Akur-
eyri og bróðir hans Ingvar Gíslason
núverandi menntamálaráðherra, Hauk-
ur Hauksson sem lést mjög sviplega,
Jökull Jakobsson og náttúrlega Þórar-
inn Þórarinsson. Ég gleymi áreiðanlega