Tíminn - 09.11.1962, Blaðsíða 14

Rosemaríe Nitríbitt
byrji,“ sagði frú Wallnitz. „Og svo
er f>að búið, áður en maður veit
af.“
„Svo að þú fórst ekki með eigin-
manninum?“ spurði Hartog og tók
aftur rjpp þráðinn.
„Ekki í þetta sinn“, svaraði frú
Wallnitz. „En hann ætlar að taka
mig með sér næst. Það hlýtur að
vera stórkostlegt. Þú ættir að vita
það. Varst þú ekki í Moskvu í
fjrrra?“
„Nei, því miður var ég þar
ekkí“, sagði Hartog. ^
„Ó, það er alveg rétt‘, sagði hún
vandræðalega og mundi allt f einu
óglöggt, að eitthvað hafði orðið til
að hindra það. Hvað var það nú
aftur?
BruSter bjargaði henni úr klíp-
unni. „Eg þurfti nýlega að skipta
við rússneska sendiráðið í Bonn,
og á ég að segja ykkur nokkuð?
■Eg býst við, að maðurinn þinn geti
tekið undir það, en það eina, sem
Rússarnir gangast fyrir er hrein-
ræktaður, þýzkur kapítalisti. Þú
ert reyndar einn úr hópnum, Kon-
rad, en ekki nógu hreinræktaðnr.
Það þarf sleggju til að dælda þykk
an haus.“ Hann flissaði.
Hartog anzaði ekki.
„Eg ætla að skreppa til pabba“,
sagði dóttir Wallnitz. Pabbi henn-
ar var þarna, og auk annarra hæfi-
leika var hann góður hestamaður.
„Alltaf er Wallnitz á toppnum“,
hafði Schmitt einu sinni sagt um
hann.
„Systir þín er alltaf jafnásjá-
leg“, sagði frú Wallnitz og hætti
að tala um Moskvu Bruster til mik
illa vonbrigða. Hún var gædd
nægilegu sjálfstrausti, hvað útlitið
snerti, til að geta slegið kynsystr-
um sínum gullhamra. Á þessu
andartaki reið Marga yfir völlinn
að ráslínunni. Það heyrðist í
bjöllu; n úmundi eitthvað gerast.
„Þú ert ekki með frúna hér?“
„Nei, því miður“, sagði Hartog.
„Frú von Rahn var búin að bjóða
okkur, en ég gleymdi því.“
Bölvaður apakötturinn, hugsaði
Bruster. Þarna situr hann og kall-
ar sysfur sína von Rahn. „Eg
hugsa, að nú eigi að fara að
byrja“, sagði hann. „Við skulum
færa okkur yfir.“
Aðrir áhorfendur þustu út af
barnum og stóðu upp af stólunum
og hröðuðu sér yfir völlinn og upp
í ásinn, þar sem knaparnir röð-
uðu sér upp eftir númerum. Það-
an höfðu þeir ljómandi gott út-
sýni yfir vorgrænan skóginn. Úti
við sjóndeildarhring sáu þeir í
Feldberg, þar sem voru nokkrir
stórir turnar, sem tilheyrðu út-
varpskerfinu. Vegarspottinn, sem
lá að bílastæðunum var sýnilegur,
og þar sást bíll nálgast óðfluga
í rykskýi.
„Þetta er falleg sjón“, sagði Har
tog. „Ekkert jafnast á við vorið í
Þýzkalandi."
„Eg veit ekki, hvað segja skal“,
sagði Schmitt, sem rétt í þessu
hafði slegizt í hópinn. „Farren-
bach-fjölskyldan kom heim frá
Japan í vikúnni, sem leið. Þau
voru þar, meðan kirsuberjalrén
voru að blómgast, og eftir því, sem
þau segja, hlýtur það að hafa ver-
ið alveg yndislegt.“
.Röddin í hátalaranum, tilkynnti,
að fyrstu knaparnir væru búnir
að slá í.
„Við verðum að flýta okkur,“
sagði Schmilt. Hann ætlaði ekki
að missa af þrí að sjá konuna sína
spretta úr spori, og hafði meira^
að segja lekið með sér stóran sjón
auka þess vegna.
Erika sat ekki hestinn neitt sér-
staklega vel, en hún var óhrædd
með öllu. Á sprettinum stóð
rauða hárið allt út í loftið aftur
undan reiðhettinum. Schmilt hafði
ekkert vit á hestum eða hesta-
mennsku. Hann sá bara þessa fjör-
ugu stúlku með glampandi augun,
sem sat klofvega á þessum vakra
hesti og hugsaði sem svo: Bíddu
bara, þangað til í nótt . . . Það
var eitthvað nærri grófgert við
allan þennan óþrjótandi kraft.
Bruster var ekkert að flýta sér.
„Hlaupið þið bara!“ sagði hann.
„Eg er engin þota, heldur gamal-
menni“. Hann stanzaði og þurrk-
aði sér um ennið með vasaklútn-
um. Þegar honum varð litið niður
á veginn, sá hann tveggja sæta
sportbíl, sem var í þann mund að
beygja inn á bílastæðið. Það sat
kvenmaður undir stýri. Hvernig
Erích Kuby:
HEIMS
sem á því stóð, kom hún ekki út
úr bílnum strax. Bílstjórarnir, sem
höfðu haldið sig í námunda við
flutningavagnana, snéru sér við
og litu á hana.
Þetta gæti verið bíllinn hans
Hartogs, hugsaði Bruster. Og and-
artaki síðar var hann farinn að
velta því fyrir sér, hvar hann hefði
séð þessa stúlku áður.
Nú steig hún út úr bílnum, en
vissi bersýnilega ekki, hvert hún
ætti að fara. Eg man svo greini-
lega, að ég hef séð hana áður,
hugsaði Brus'.er. 1 stað þess að
halda áfram upp eftir til að horfa
á kappreiðarnar snéri hann við.!
Hún er áreiðanlega ekki í klúbbn-|
um, hugsaði hann, þegar hann var|
kominn svo nærri, að hann sá vel
framan i hana. Nú sá hann líka
bílnúmerið. Það var bíllinn hans
Hartogs.
Bíllinn og dýra dragtin hennar
Rosemarie blekkti ekki Bruster.
Hann sá ekki strax, að þetta var
stúlkan, sem hann hafði séð á
stæðinu framan við hótelið íorð-
um. En honum leizt strax vel á
hana.
„Ert þú að leita að einhverj-
um?“ spurði hann.
„Nei — já,“ svaraði Rosemarie.
„Er það hér, sem kappreiðarnar
eru?“
„Sérðu dýrin þarna efra, frök-
en?“ sagði Bruster. „Þetta eru
hestar. Sumir þeirra eru jafndýrir
og bíllinn, sem þú komst í“ Hartog
hefur sem sagt krækt sér i þessa
stelpu og látið hana hafa bílinn.
En hann hefur áreiðanlega ekki
ætlazt til þess, að hún skyti hér
upp kollinum. Á ég að hjálpa hon-
um út úr klandrinu eða lofa hon-
um að lenda í því? , . . Án þess að
velta því lengur fyrir sér ákvað
Bruster að firra Hartog þeim vand
ræðum að hitta þessa stúlku á
kappreiðunum.
,Hvað ert þú að gera hér?“
spurði hann.
„Hvað heldurðu eiginlega, að ég
sé?“ sagði Rosemarie.
Bruster, sem vanalega lá allhátt
rómur, lækkaði röddina vegna bíl-
stjóranna. Hann hélt, að hann
væri að hvisla að henni, þegar
hann þrumaði: „Tapaðu þér ekki
alveg, ljúfan.“
Bruster sá af viðbrögðum henn-
ar, að hann hafði talað til hennar
í ré tum tón.
„Hver ert þú eiginlega?“ spurðt
hún háðslega.
„Eg er forsetinn", sagði Brust-
er Hann var hvorki forseti hesta-
mannaklúbbsins né nokkurs ann-
ars klúbbs og alls enginn forseti,
þegar öllu var á botninn hvolft, en
hann var í útliti og háttum, eins
og Rosemarie ímyndaði sér. að
forsetar væru
Hún varð ákaflega hrifin. „Ó,
einmitt það, sagði hún.
„Já“
Þau litu hvort á annað. Það var
éngin ástæða til að fara í felur
með neitt. „Áttu kannske verk-
smiðju líka?“
„Já, og ekki svo litla, ljúfan.“
„Þú hefur þá víst nóg að gera,“
sagði hún.
„Já, það er svo sem i ýmsu að
snúast. En maður er þó alltaf
mannlegur og tekur sér frí annað
slagið.“
„Mig langar að fara þarna upp
eftir,“ sagði Rosemaric.
„Nei, nei“, sagði Bruster. „Það
45
ur fengið leyfi úr skólanum til að
vera brúðarmær.
Það er einkennilegt, eh mér
finnst svo miklu erfiðara að skrifa
um það, sem gott er, heldur en að
segja frá hinu sorglega.
Deidre þaut á brott, gegnum
svefnherbergi Serenu þegar hún
heyrði rödd Olivers, niður í mál-
verkasalinn og niður stigann og
þaðan út, meðan Oliver hugaði að
okkur Carolyn. Hún hefur sýnilega
haft bílinn sinn einhvers staðarj
falinn, því að rauði bíllinn sást aka
brott á ofsalegri ferð. Hann fannst
fyrir neðan Mnzeyklettinn daginn
eftir, aðeins tvær mílur frá Mulli-
ons. Deidre hefur beðið hana sam-
stundis, og kannski var það misk-
unnsamasti endirinn fyrir þjáða
sál hennar. Hún hefði sjálf kosið
það fremur en fangclsisvist.
Carolyn fellur ákaflega vel í
skólanum. Mark sættir sig náðar-
samlegast við að hafa aðeins mig
á daginn en raunverulega byrjar
hans dagur, þegar við leggjum af
stað að sækja Carolyn til te-
drykkju. Veturinn hefur verið
mildur og góður, með einstaka
kuldaköstum og ég hef kynnzt
æðandi vindhviðunum frá Atlants-
hafinu. En þegar eldurinn snark-
ar á arni og gluggum er lokað j
og gluggatjöld dregin fyrir, er
Mullions skjól mót öllum veðrum
og vindum.
Eg elska Mullions heitar eB
nokkru sinni. Eg elska Carolyn
enn meira og henni þykir vænt
um mig.
Oliver get ég ekki elskað heit-
ar, því að ég hef alltaf elskað
hann af öllu hjarta. En ég trúi
því varla enn, að á morgun verði
hann eiginmaður minn. Eg var
undrandi yfir því að allir
j tóku fréttinni um trúlofun okkar
i eins og sjálfsögðum hlut. Eg bjóst
1 við, að pabbi og Lettice yrðu glöð,
því að ég get ekki leynt, hversu
hamingjusöm ég er sjálf. En ég
var frá mér numin af allri þeirri
hlýju og vingjarnleik, sem gamli
hr. Martys, dr. Chandler og allir
nágrannar mínir sýndu þegar þeir
óskuðu til hamingju. Það var eins
og þeir væru á þeirri skoðun, að
ég gæfi Oliver nýtt tækifæri til
að öðlast hamingjuna en sann-
leikurinn er, að hann hefur gefið
mér allt, sem ég gæti nokkru sinni
óskað mér . . .
Símskeyti Marions var kulda-
legt, og hún hefur ákveðið að vera
kyrr hjá systur sinni í Capetown
og það er ágætt, því að Tony er
trúlofaður ungri indælli stúlku,
sem hann kynntist í sumarleyfinu
og þau þurfa á bústaðnum að
halda.
— Vissi ég ekki!, hrópaði hann
og faðmaði mig að sér. — Þú ert
heppinn Oliver, en ég er það líka.
Eg ætla að gif'ta mig um jól.
— Eg hsf gefið Mandy sex mán-
aða frest til að skipta um skoðun,
sagði Oliver þurrlega, og við brost
um hvort við öðru hjminlifandi
í okkar nýja, unaðslega hamingju
heimi, þar til við mundum loks
eftir því að óska Tony til ham-
ingju.
Ifamingjuósk Hönnu var samt
innilegust. Hún dró mig þétt að
sínu breiða brjósti og kyssti mig
á kinnina. — Hamingjunni sé lof,
sagði hún.
Þegar hún sleppti mér, leit hún
á mig með glettnislegu augnaráði.
— Það er sjálfsagt óviðeigandi
að koma svona fram við nýju hús-j
frúna á Mullions, og ég verð vístj
að hætta að kallai þig ungfrin
Mandy . . .
— Kallaðu mig þá bara Mandy,
sagði ég hlæjandi. — Þú veizt vel,
að það ert þú og verður, sem
stjórnar öllu hér á Mullions.
Það var hugmynd Olivers að égi
skyldi skrifa um allt, sém gerðist,
því að eftir þessa voðalegu nótt
gat ég ekki hætt að hugsa um,
hvað litlu munaði, að Deidre gerði
Carolyn. Og það hefur hjálpað
. . . ég er laus við allar bitrar
minningar. Hjarta mitt getur nú
horft fram án þess að skelfast.
Eg veit, áð sorgir og þjáningar
eiga eftir að koma, skin og skúrir
munu skiptast á, það er gangur
lífsins. En með Oliver við hlið
mína óttast ég ekkert.i
Carolyn hugsar aðallega um
kjólinn sem hún á að vera í við
brúðkaupið . . . hún hefur fyrir
löngu síðan talið sjálfsagt mál, að
ég yrði móðir hennar.
En mér þótti það ekkert sjálf-!
sagt. Kannski barnsaugun sjai i
hluti sem fullorðna fólkið sér
ekki.
Oliver veik varla frá okkui^ vik-j
urnar eftir þessa atburði. Mér:
batnaði fljótlega /í öxlinni og ég
hélt að hann óttaðist um Carolyn.
ef eitthvað rifjaðist upp fyrir
henni. En ekki bar á því, hún var
aðeins óþolinmóð að byrja í skól-
anum. Þegar við sögðum henni, að
amma hennar og frænka væru
dánar, leit hún alvörugefin á okk-
ur og sagði svo fullorðinslega:
— Þá þarf 'ég aldrei framar að
búa hjá þeim í Lorimer Squere?
— Nei, ég er búin að selja
húsið, sagði Oliver.
— Gott, ég hataði það,- sagöi
hún, og það var í eina skiptið,
sem hún minntist á fortíðina. Svo
hljóp hún til Hönnu að segja henni
þessa merku frétt. — Eg á að vera i
á Mullions alltaf og alltaf. Hjá
þér og Mandy og pabba!, hrópaði
hún sigri hrósandi, og við Oliver
heyrðum skæra rödd hennar
frammi í eldhúsinu.
— Viltu það, Mandy . . . ? Oli-
ver sneri sér frá glugganum í
bókaherberginu og brosti til mín.
— Viltu vera hér alla tíð — sem
eiginkona mín?
Eg sat þá einmitt efst í tröpp-
unni, sem við notuðum í bókaher-
berginu til að koma bókum fyrir
í efstu hillunum. Eg hélt vélrænt
áfram að koma bókunum fyrir án
þess að Vita, hvað ég gerði, en
hjarta mitt barðist ákaflega.
— Þú þarft ekki að giftast mér,
vegna þess að ég kastaði mér um
hálsinn á þér, meðan ég var veik,
sagði ég hæðnislega og sjálfri mér
öskureið fyrir að hafa komið upp
um mig, meðan ég lá og rausaði
— Eða . . . vegna þess áð þú viljir
gefa Carolyn móður. Hún þarf
ekki öllu lengur á mér að halda.
— Mandy komdu hingað.
Oliver hafði komið að tröpp-
unni og rétti hendurnar móti mér
Og ég kom og skalf eins og strá,
þar til sterkir armar hans tóku
um mig, og þá fannst mér ég vera
komin heim.
— Eg þarfnast þín, sagði hann
lágt — Guð minn góður, hvað ég
þarfnast þín, elsku, hjartans vina
mín. Eg hef elskað þig frá því
andartaki sem þú stóðst hér og
;st svo hreystilega fyrir Car-
olyn. Eg hef í fjóra mánuði reynt
að blekkja sjálfan mig með því,
að það væri aðeins þakklæti . .
að þú værir bara yndislegt barn ..
— En ég er ekkert barn, sagði
ég og horfðist í augu við hann.
Þá kyssti hann mig fyrst blíð-
lega og gætilega, svo með aukn-
um ástríðuhita, þar til við vorum
bæði skjálfandi. Eg vissi þá, að
ég var ekkert barn, að ég gat gefið
þessum mannj þá ást, sem hann
þráði.
Löngu síðar gengum við út að
glugganum og leiddumst, án þess
að skeyta um. að kannski sást til
okkar.
Eg hoifði út um gluggann, sem
var í sínu fegursta haustskrúði
Og ég brosti og sagði: — Það
verður sagt, að ég sé ósvífið ævin-
týrakvendi. sem hafði spilað, á
pakklætiskennd þína til að fá allt
Ö3 ta.
Oliver snéri sér að mér hugs-
,'Udi. svo kom ertnisglampi í augu
hans og hann mælti:
- - Þsð verður sagt að ég hafi
kvænzt hér, til að Carolyn fengi
móður sagu; hann þurrlega. —
Það verður ragt sitt af hverju og
sumt harla kyulegt. En að lokum
munu þeir kornast að sannleikan-
um, að ég elska þi.S fyrir að vera
hjartagóða. elsku'úga, hrausta,
riddaralega, við’tyæma, litla
þrjózkuskinnið miit!
Eg hló titrandi.
— Og ég verð engum til sóma
í málverkasafninu, eins og allar
hinar Trevallion konurnar á und-
an mér. sagði ég. — En enginn
þeirra hefur elskað mann sinn,
börn og heimili heitar en ég ^eri
og mun gera. ENDIR
14
T I M I N N, föstmlacpirinn 9. návember 1962