Tíminn - 06.04.1984, Blaðsíða 12

Itnmnt
FÖSTUDAGUR 6. APRÍI. 19X4
ÍÍ
Keímilistlminn S
■» -j-
„Vid
eigum
ríka
QS
gjöfuia
fóstru
— en við skulum
einnig kref jast
nokkurs
af okkur sjálfum”
■ Amheiður Böðvarsdóttir man tímana tvenna, enda verður hún áttræð á þessu ári. En hún er enn ung í anda, eins og
þessi pistill hennar ber með sér. (Tímamynd Róbert)
■ Arnheiður Böðvarsdóttir, sem segir okkur nú frá
degi í lífi sínu, er fædd árið 1904 á Laugarvatni, dóttir
hjónanna Ingunnar Eyjólfsdóttur og Böðvars Magnús-
sonar. Hún giftist Guðmundi Guðmundssyni, bróður
Tómasar Guðmundssonar skálds. Þau hófu búskap á
Efri-Brú í Grímsnesi árið 1930 og bjuggu þar allan sinn
búskap. Guðmundur lést árið 1982. Arnheiður á enn
heima á I fri-Brú, en sonur hennar Böðvar er tekinn við
búskapnum. -
Trúi að alltaf geti eitthvað óvænt
komið fyrir
Dagar í lífi fólks geta verið fjölbreyti-
legir eins og atvinna hvers einstaklings í
þjóðfélaginu. En hverju getur þá gamalt
fólk, sem sest er í helgan stcin, ef svo má
til orða taka, sagt frá?
Jú, ég vil trúa að alltaf gcti eitthvað
óvænt komið fyrir sem lífgar upp á
tilveruna, hróflar við lygnunni. Öll til-
breyting hefur sitt gildi fyrir sálina svo
lcngi sem maður lifir við sæmilega heilsu.
„Líf hvers manns er ævintýri, skráð af
fingri guðs", segir ævintýraskáldið H.C.
Andcrsen. Mér detur í hug að rifja upp
ferð sem ég fór til Reykjavíkur þann 23.
febr. s.l.
Nú í öllum umhleypingum veðurguð-
anna þegar fullfrískt fólk kemst aðeins
við illan leik milli húsa hringir dóttir mín
í Reykjavík til mín að kvöldi miðviku-
dags 22. febr. og segir mér að nú reyni
ég að koma í bæinn með Landsvirkjunar-
bílnum í fyrramálið. „Þú notar aðgöngu-
miðana þína á íslcnsku hljómsveitina
annað kvöld í Bústaðakirkju, ég veit að
þú skemmtir þér þar", segir hún. Og
þótt ég hafi alveg verið búin að slá
þessum hljómleikum frá mér vegna
veðurs og ófærðar undanfarnar vikur þá
linaðist ég í ákvörðun minni og sagði
dóttur minnni að hún gæti átt von á mér
ef ekki yrði blindhríð eins og verið hafði
þennan daginn.
Morguninn eftir vaknaði ég kl. 5 sem
var nú óþarflega snemmt en ferðahugur-
inn var víst farinn að segja til sín í
undirmeðvitundinni. Eg dreif mig á
fætur og leit út um gluggana og spáöi í
veðurútlitið. Mælirinn sýndi 2° hita en
morguninn áður hafði verið 12 stiga
frost. Ég gerðist því bjartsýn þótt ég sæi
hvorki til tungls né stjarna í lofti, þá sá
ég rafljósaþyrpinguna í Flóanum, Grafn-
ingi og við Sogsvirkjanirnar. Virtist
ákjósanlegt ferðaveður, logn og þíðviðri
að minnsta kosti þennan daginn.
Nú heyrast ekki lengur veðurhljóð
Sogsfossanna. Ef hátt drundi í þeim vissi
það á votviðri, en hið gagnstæða, þurr-
viðri.
Nú streymir Sogið hægt og hljótt
framhjá til ósa. Um langa framtíð mun
það gefa af gnægð sinni Ijós og hita í
híbýli okkar og enn vakir lax og silungur
í hyljum, fegurð í skuggum og björtum
lygnum sem alsjáandi augu.
Tómas Guðmundsson gekk um
bakka Sogsins og ávarpaði
sumargesti
Skáldið Tómas Guðm. gekk hér sem
oftar um bakka og ávarpaði sumargest-
ina:
Hvað er að frétta heillavinur minn?
Hér hef ég komið forðum mörgu sinni,
og öll mín fyrstu óðinshanakynni
áttu sér stað við græna bakkann þinn.
Og þar sem ég hafði vaknað þetta fyrir
dag gaf ég mér góðan tíma til að setja það
allra nauðsynlegasta í töskuna mína. Ég
hef rekið mig á það að þótt ég ætli mér
ekki að staldra við í borginni lengur en
eina eða tvær nætur getur fljótt breyst
veður í lofti í mínum hugarheimi eins og
hjá veðurguðunum. Ég hitaði mér mjólk
setti eina tsk. af neskaffi út í bollann eins
og konan sagðist gera sem spjallað var
við í útvarpinu fyrir skömmu. Þessi
drykkur reyndist mér einnig Ijúffengur
að morgni dags með brauðsneið. .
Því næst kvaddi ég blómin mín með
votum kossi. Var nú kominn tími til að
hringja til Böðvars sonar míns sem býr
hér við hliðina í sínu húsi, því svo var
um talað að ef ég færi mundi hann keyra
mig í veg fyrir bílinn.
Við stöðvarhúsið við Ýrufoss var bíl-
stjórinn í þann veginn að leggja af stað
ásamt tveimur öðrum farþegum. Annar
bíllinn fylgdi niður að Asgarði því krap
var mikið á köflum en íshella undir og
kom það sér vel því sumstaðar urðu
bílarnir að vinna saman til að komast
áfram.
Að austanverðu við Sogsbrúna er
brött brekka niður að brúnni sem að
vetri til er oft einn svellbunki og því
hættuleg en ekki hafa orðið þarna slys
þótt stundum hafi legið nærri. Mér létti
því í sinni og losnaði við kvíðann er ég
sá að sandbíll var þarna staddur.
Nú er þarna sfór og sterkleg brú í
byggingu, 5ú þriðja á þessum stað og þar
með þessi hættulega brekka úr sögunni.
Gamla brúin við hliðina virðist nú vera
eins og barnaleikfang þótt fullkomin
hafi hún verið talin er hún var bvggð árið
1936.
Nú á síðustu árum hefur vegurinn frá
Reykjavík að Sogi verið lagður bundnu
slitlagi Eru það ánægjulegar vegabætur
því mikil er umferðin á þessari leið allan
ársins hring. Hellisheiðin hafði verið
opnuð um morguninn, við vorum því
rétt um klst. frá Sogsbrú í bæinn.
Á mótum Miklubrautar og Kringlu-
mýrarbrautar fór ég úr bilnum. Ein
systir mín, Sigríður býr þarna í næstu
blokk, ásamt manni sínum, nýlega hætt
að vinna utan heimilis, komin á 8.
tuginn. Hún var heima og bjóst viðmér.
„Skriplað á skötunni“ á
nýjum gúmmíbomsum
Og þar sem ég kjaga gönguslóða beint
að blokkinni í krapi og hálku, stundum
nærri dottin, þá hugsa ég að svona væri
það náttúrlega „að skripla á skötunni".
En ég var í nýjum gúmmíbomsum og
því fæi í flestan sjó eins og mér fannst á
mínum unglingsárum þegar ég var kom-
in í skinnsokkana sem foreldrar mínir
gáfu mér og okkur fimm systrum sem
gengu þá að slætti, því utan túns voru
engjar allar votlendar svo óvíða var
staðið þurrum fótum. Já, það var annað
hvort 1920 eða 1921 að faðir okkar sat
við að sauma skinnsokka á kvöldvökum,
fimm pör, það var þó nokkuð. Móðir
okkar lagði þar einnig hönd að verki.
Ég held að faðir okkar hafi lesið
úr svip dætra sinna sem áttu að fá þessar
„gersemar" sem þeim fannst, hrifningu
og tilhlökkun, því hann virtist vinna þetta
vandasama verk með svo mikilli natni og
ánægju. Þessirskinnsokkarentust okkur
vel allt þar til gúmmístígvélin komu til
sögunnar.
En þetta var nú útúrdúr, huganum er
gjarnt á að hlaupa útundan sér eins og
illa tömdu hrossi, enda var ég nú komin
að dyrum systur minnar þar sem rjúk-
andi kaffi beið mín á könnunni. Eftir að
hafa borðað saltkjöt og baunir með þeim
hjónum í hádeginu. því mágur minn'
kom heim úr vinnunni, og eftir góða
hvíld og aftur kaffi kom dótturdóttir mín
og nafna eins og kölluð og keyrði mig til
dóttur minnar Ingunnar þar sem ég
ætlaði að gista.
Ársmiðar hjá íslensku
hljómsveitinni í jólagjöf
Margar góðar gjafir voru mér gefnar
um jólin, s.s. Ólafsbók, Samtalsbók
Eysteins, Kvöldgestir Jónasar og Björtu
hliðarnar hennar Sigurjónu ofl. fallegt
og gott gæti ég nefnt en síðast en ekki
síst vil ég geta ársmiða fyrir tvo á
tónleika / ísl. hljómsveitarinnar frá
hljómsveitarstjóranum Guðmundi Em-
ilssyni og konu hans. Sem fyrr er sagt
var aðalerindið í bæinn í þetta sinn að
fara á tónleika.
Ég hlakkaði til og þar sem dóttir mín
og maðurinn hennar gátu ekki farið stóð
ekki á nöfnu minni að koma með mér.
Bústaðakirkjan virtist þétt setin.
Ungt og fallegt upprennandi listafólk
lék fögur verk undir öruggri stjórn
hljómsveitarstjórans. Fiðlan, þetta
yndislega hljóðfæri sem mér finnst bæði
geta hlegið og grátið, virtist leiða hin
hljóðfærin.
Þessi fallegi samhljómur fyilti kirkj-
una. Hugur minn fylltist aðdáun, mér
datt í hug „þetta er eins og dans á
rósum".
Einnig söng listakonan Sigríður Ella
Magnúsdóttir falleg lög við undirleik
ungrar konu á píanó. Björnstjerne
Björnsson segir um sönginn í þýðingu
M. Jochumssonar:
Söngurinn göfgar, hann lyftir í Ijóma
lýðanna kvíðandi þraut,
söngurinn vermir og vorhug og blóma
vekur á köldustu braut,
söngurinn vngir ódáins hljóma
aldir hann bindur og stund,
hisminu breytir í heilaga dóma
hrjóstrinu í skínandi lund.
Dagur í líf i Arnheidar Böðvarsdóttur, húsfreyju á Efri Brú f Grímsnesi: