Tíminn - 05.09.1987, Blaðsíða 9

8 Tíminn
Tíminn 9
Tímirm
MÁLSVARIFRJALSLYNDIS, SAMVINNU OG FÉLAGSHYGGJU
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn og
Framsóknarfélögin í Reykjavík
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar:
Aöstoðarritstjóri:
Fréttastjórar:
Auglýsingastjóri:
Kristinn Finnbogason
Indriöi G. Þorsteinsson ábm.
IngvarGíslason
OddurÓlafsson
BirgirGuömundsson
Eggert Skúlason
SteingrímurGíslason
Skrifstofur: Síöumúli 15, Reykjavík. Sími: 686300. Auglýsingasími:
18300. Kvöldsímar: Áskrift og dreifing 686300, ritstjórn 686306,
íþróttir 686332, tæknideild 686387. Setning og umbrot: Tæknideild
Tímans. Prentun: Blaðaprent h.f. Kvöldsímar: 686387 (tæknideild) i
og 686306 (ritstjórn).
Verð í lausasölu 55.- kr. og 65.- kr. um helgar. Áskrift 550.-
Tækniffijógvim
kvenna í Noregi
Norska Stórþingið samþykkti sl. vor lög sem heimila
að gera megi giftar konur barnshafandi með tækni-
frjóvgun.
Sem við var að búast urðu bæði miklar umræður og
verulegar deilur um þetta sérstæða mál. Þessi tækniað-
ferð við að frjóvga konur er augljóslega mikið frávik frá
náttúrlegu fyrirkomulagi barnsgetnaðar, og af þeirri
ástæðu einni er eðlilegt að miklar umræður verði um
málið, hvað sem líður siðfræðilegri afstöðu einstakra
manna eða persónulegum smekk, þegar svona mál ber
á góma. En hörkudeilur um þetta mál - þar á meðal
andstaða - ráðast mest af siðfræðilegri afstöðu, persónu-
legum smekk og rótgrónum uppeldisáhrifum. Þess
háttar ástæður eru í eðli sínu tilfinningaástæður og
ekkert síður réttháar í umræðu og skoðanamótun en
hvað annað.
Hitt er jafnvíst að það eru tilfinningaástæður sem
ráða því að mál af þessu tagi eru borin fram sem þingmál
og gerð að almennum þjóðmálum. Því ræður sú eðlilega
þrá kvenna og hjóna yfirleitt að eignast börn og sú
tilfinningakreppa sem getur myndast þegar í Ijós kemur
að ófrjósemi hindrar að hjón geti átt barn saman. Hjón
sem búa við slíkar aðstæður vilja margt til vinna að
sigrast á slíkum annmörkum. Miðað við nútíma hugsun
er því ekki að undra þótt gripið sé til þess möguleika
sem felst í tæknifrjóvgun.
Norsku þingflokkarnir munu hafa klofnað innbyrðis
meira og minna í afstöðunni til málsins eða einstakra
greina hins upphaflega frumvarps, sem tók ýmsum
breytingum í meðförum Stórþingsins. Þar á meðal urðu
deilur um það hvort leyfa ætti rannsóknir á frjóvguðum
eggfrumum og hvort einkastöðvar í heilsugæslu ættu að
hafa heimild til að annast frjóvgunaraðgerðir. Þá hafði
frumvarpið að geyma ákvæði um að frjóvgunaraðgerðir
mætti framkvæma á konum sem byggju í fastri sambúð
jafnt sem giftum konum. Endalokin urðu þau að
giftingarvottorð er gert að skilyrði.
Þá urðu miklar umræður um hvort heimila ætti að
frjóvga konur með sæði annarra en eiginmanna þeirra,
og var meirihlutafylgi fyrir því að leita mætti til annarra
en eiginmanns í því efni gegn því að alger nafnleynd
hvíldi á hver sæðisgjafinn væri. Nafnleyndin var að
sjálfsögðu mikið umræðuefni og deilumál, þar sem rök
voru færð með eða móti. Forsætisráðherra Noregs, Gro
Harlem Brundtland, sem er læknir að mennt, mælti
ákveðið með nafnleynd, því ef hún væri ekki myndi það
gera lögin óvirk. Þessu svaraði Anna Enger Lahnstein
úr Miðflokknum með þeim orðum að það væru
grundvallarmannréttindi að vera ekki leyndur faðerni
sínu, allir ættu skilyrðislaust að þekkja „líffræðilegan
uppruna sinn“.
Þetta tæknifrjóvgunarmál hefur lítið verið rætt hér á
landi, en ekki ótrúlegt að einhverjir verði til að hreyfa
því svo að ekki verði undan vikist að taka afstöðu til
þess. Hér er um tilfinningamál að ræða, sumir myndu
jafnvel segja tískumál eða bundið þjóðfélagsviðhorfum
samtímans öðru fremur. Það eru reyndar öll mál sem
eitthvað kveður að.
Laugardagur 5. september 1987_______ Laugardagur 5. september 1987
egar stórspekúlantar eru
komnir á það stig að vilja flytja inn
tvö hundruð verkamenn til að starfa
við framleiðsludrauma, sem gerðir
hafa verið raunverulegir með kaup-
leigusamningum við erlendar pen-
ingastofnanir, þykir mörgum sem nú
þurfi að fara að hefja stærri innflutn-
ing á fólki til að svara sívaxandi þörf
fyrir neytendur í samfélagi sem
þekkir hvergi sín takmörk, heldur
æðir áfram á útreikningum og
plönum, sem ná langt út fyrir þarfir
og getu tvö hundruð og fjörutíu
þúsund manna samfélags. Þetta er
einmitt að gerast þessi árin, og
ríkisvaldið, sem til langs tíma gat
haft nokkra stjórn á peningamálum,
ræður engu orðið um þenslu og
uppbyggingu, sem miðast við mikið
stærra þjóðfélag en hér um ræðir.
Auðveldur aðgangur að erlendu
fjármagni fyrsta kastið, þar sem
leigjandi fjármagnsins, hinn erlendi
aðili heldur eignarétti sínum til síð-
ustu afborgunar, gerir þessi mál enn
óhugnanlegri en þau væru ef fjárfest-
ing væri látin haldast í hendur við
það, sem okkur er fært fyrir eigin
aflafé. Enda kæmi þá ekki til þess að
hér ríkti óviðráðanlegt ástand í pen-
ingamálum. Þegar að því kemur að
hafskipsmálin byrja að sjá dagsins
-ijós eitt af öðru, munfólki þykja sem
Utvegsbankamálið hafí ekki verið
annað en það sem upp úr stóð af
ísjakanum.
Nýir gullleitarmenn
í byrjun aldarinnar fundu fjárafla-
menn upp á því að leita að gulli í
Vatnsmýrinni Þeir sem þráðu skjót-
fenginn gróða keyptu hlutabréf í
ævintýrinu. Síðan hefur ekkert
heyrst um gullnámurnar og Vatns-
mýrin veitti engum auðsæld. Eins er
þeim farið í íslensku viðskiptalífi í
dag, sem með auðveldum lánsútveg-
unum erlendis ráðast í hvert stór-
virkið á fætur öðru, þótt augsýnilegt
sé, að hér á landi verður ekki í bráð
markaður fyrir framleiðsluna, og
málið því ónýtt hvað sem útreikning-
um líður. Það er nefnilega fyrsta
einkenni þeirrar auðssýki sem á
okkur herjar um þessar mundir, að
gera ráð fyrir innflutningi á erlendu
verkafólki til að manna vélar og tæki
sem keypt hafa verið hingað fyrir
leigufé, svo hægt verði að framleiða.
Næsta stig málsins er að flytja inn
svona um tvö hundruð þúsund neyt-
endur til að kaupa framleiðsluna.
Jafnvel þar sem vinnuafl er fyrir
hendi þykir ekki ástæða til að nýta
það. Sláturfélag Suðurlands flytur
kjötvinnslu sína frá Suðurlandi, þar
sem atvinnutækifæri eru ekki ýkja
fjölbreytt, og kemur henni fyrir í
Reykjavík. Þar hyggst sláturfélagið
fá erlent verkafólk til að vinna við
framleiðsluna. Gullgrafararnir í
Vatnsmýrinni töpuðu fé sínu. En
þeim mun varla hafa dottið í hug að
þeir væru að leggja grunninn að
hugmyndafræði, sem yrði næstum
allsráðandi f landinu á seinni hluta
aldarinnar.
Rifist um kökuna
Björn Ólafsson, fyrrum ráðherra,
og aðaleigandi Coca cola, mun ein-
hverntíma hafa látið þau orð falla,
þegar talað var um ágæti Coca cola
fyrirtækisins, að rekstur þess gæfi af
sér nóg til að sjá fyrir sex fjölskyld-
um. Þetta mun hafa verið rétt mat
hjá Birni. Þó skorti ekkert á að
kólinn seldist. Ekki er ljóst hvort
eitthvað hefur fækkað á fóðrum hjá
fyrirtækinu, en svo mikið er víst, að
Vífilfell, það er Coca cola, er talið
hafa keypt smjörlíkisgerðina Akra.
Fyrirferðarmikill smjörlíkisfram-
leiðandi í landinu, og einhver helsti
talsmaður einkaframtaks og frjáls-
hyggju, maður sem þekkir vel til
kaupleigusamninga, snerist önd-
verður gegn kaupum Vífilfells.
Hann segir svo í blaðaviðtali: „Þetta
er hefndarráðstöfun, þeir hafa elt
mig uppi. Þegar við byrjuðum með
Svalann keyptu þeir sér pökkunarvél
og fóru að selja Hi-C. Þar voru þeir
undir eftir bullandi samkeppni.
Annars þykir mér spaugilegt að þeir
fari skyndilega í smjörlíkið." Sá er
þetta segir er Davíð Scheving Thor-
steinsson. Á hans máli heitir það
hefndarráðstöfun leyfi Vífilfell sér
að kaupa smjörlíkisgerð. Hvað ætli i
hann segi um önnur umsvif í samfé- |
laginu. Davíð er hinn mikli „missi-
oner“, fyrir utan að vera á móti 1
einkaframtaki þegar það hentar
honum. Honum fínnst eðlilegra að
Vífilfell hefði sett fjármagn sitt í
nýjar atvinnugreinar. Sjálfur virðist
Davíð telja að hann sé að gera nýja
hluti í viðskiptalífinu. Fyrirtæki
hans, Sól, er farið að framleiða
gosdrykki. En um það gos gildir
annað en Coca cola. Haft er eftir
honum að „að Sól væri sannarlega
að byggja upp nýja atvinnustarfsemi
með verksmiðju sem væri sú eina
sinnar tegundar í heiminum". Var
einhver að tala um tískusýningu?
Síðborinn
brautryðjandi
Vegna þessarar ákveðnu afstöðu
Davíðs gegn kaupum á smjörlíki, er
ekki úr vegi að víkja aðeins að
heimspeki sölumennskunnar, eins
og hún birtist hjá síðbornum braut-
ryðjanda í gosdrykkjaframleiðslu.
Bæði Vífilfell og Sanitas voru orðin
gömul og gróin fyrirtæki þegar
Davíð hóf að þylja skáldskaparfræði
sín í viðskiptalífinu. Hann er
skemmtilegur og hress maður og
vegur það nokkuð upp á móti því,
þegar hann verður tvíátta í kenn-
ingafræðum um einkaframtak og
pólitík. Coca cola og Pepsí hafa
byggt sölu sína á því að um hressing-
ar og svaladrykki væri að ræða. Nú
fékk Davíð verksmiðju, „eina sinnar
tegundar í heiminum," og byrjaði
líka að framleiða cola. En hann var
svo upptekinn af verksmiðjunni, að
þegar drykkurinn var auglýstur sner-
ist auglýsingin um umbúðirnar. Þeim
var hægt að brenna. Það var aðalatr-
iðið. Menn biðu bara í ofvæni eftir
því að hingað flyttist verksmiðja,
sem framleiddi umbúðir sem hægt
var að éta.
Maður sem berst
Spurningin er hvort hægt er með
tilskipunum hagstæðrar ríkisstjórnar
að fá fólk til að drekka coladrykki
kvölds og morgna og um miðjan
dag, því öðruvísi eru litlar líkur til
að nokkur bragur verði á rekstri
brugghúsanna. Davíð er sýnu vanari
en hinir framleiðendurnir að berjast
við kerfið, enda hefur hann lýst yfir
að hann sé „búinn að berjast við
ríkisstjórnir og Alþingi í áratugi".
Svo hefur sjálft Vífilfell bæst í
hópinn. Þeir hefðu átt að fara að
dæmi Davíðs og setja fjármagn í
„nýja atvinnustarfsemi". En auðvit-
að er þetta rifjað upp hér af því þetta
karp um gos hér og gos þar er í
skötulíki. En það hefur þó á sér þau
helst einkenni, að það sýnir okkur
hvernig hægt er að þenja út fram-
leiðslu á gosdrykkjum án þess þeim
hálsum hafi fjölgað sem gosið
streymir um. Næsta krafa gæti því
hiklaust að skipa formanni Sjálf-
stæðisflokksins svo fyrir, að fyrr
skuli hann kljúfa eigin ríkisstjórn en
veita samvinnumönnum rétt til að
fylgja eftir kaupum sínum á Útvegs-
bankanum. Það er í þessu ljósi, sem
kjósendur Sjálfstæðisflokksins verða
að heyja næstu kosningabaráttu fari
svo að lingerðir menn láti undan
ættaveldinu í máli sem kemur því
einu við og engum öðrum og alls
ekki kjósendum Sjálfstæðisflokks-
ins.
beir bera ábyrgð
Á ýmsu gengur jafnan í stjórnmál-
um og þykir ekki tiltökumál þótt
ágreiningur komi upp í ríkisstjórn-
um. Yfirleitt bera ráðherrar gæfu til
að láta ágreininginn ekki ná út fyrir
stjórnarráðið. Sú breyting hefurorð-
ið á þessu hin síðari ár, að fjölmiðlar
• hafa tæpitungulaust blandað sér í
stjórnmálin á viðkvæmu stigi, og
reyna í tíma og ótíma að kreista úr
ráðherrum margvíslegan vott um
ósamlyndi, enda þrífast fjölmiðlar á
fréttum. Stjórnmálamönnum tekst
misjafnlega að verjast þessum
ágangi, en af hans rótum hefurgosið
upp ágreiningur af litlu tilefni. Öðru
máli gegnir um Útvegsbankamálið.
í upphafi var það hreinlega við-
skiptalegs eðlis og þannig líta sam-
vinnumenn á það enn, þrátt fyrir
þann pólitíska þunga, sem á það
hefur verið lagður. Það voru ekki
samvinnumenn, sem gerðu það að
pólitísku máli. Þeir voru aðeins að
kaupa auglýst hlutabréf samkvæmt
útboði í banka, sem ríkið vildi losna
við af sínum snærum. Þorsteinn
Pálsson, forsætisráðherra, mun strax
í byrjun hafa litið á sölu Útvegsbank-
ans sem stórpólitískan atburð, og
ber nú höfuðábyrgð á því í hvern
hnút málið er komið ásamt við-
skiptaráðherra í lítt öfundsverðu
hlutverki sáttasemjara.
verið að láta flytja inn neytendur til
að drekka gos. Þegar stórt er hugsað
getur stundum verið grætilegt að
vera svo lítil þjóð að eiga ekki
möguleika á að gefa neyslusvar við
hugmyndaauðgi viðskiptajöfra. En
það er ekki einvörðungu á sviði
gosdrykkja, sem magar manna ætla
að springa. Timburverkið þarf líka
nokkuð til sín. Og í útvarpinu nýver-
ið var frá því skýrt að á skömmum
tíma hefðu tíu þúsund fermetrar
bæst við timburvöruverslun á
Reykjavíkursvæðinu. Það samsvar-
ar hundrað fjölbýlishúsaíbúðum.
Segi menn svo að ekki sé verslunar-
hugur í mönnum.
Maðurinn frá Hofi
Sé talað um viðskiptajöfra sem
fara óvarlega og berjast sér til frægð-
ar við ríkisstjórnir og Alþingi með
tilheyrandi ofvexti, kaupleigu og
lánum þangað til tvö hundruð þús-
und manns vantar upp á þjóðina til
að svara kvöðum um brýnustu
neyslu, er gott að víkja að manni
eins og Pálma Jónssyni frá Hofi á
Höfðaströnd, löngum kenndum við
Hagkaup. Pálmi er einn af þessum
rólegu mönnum, sem þenkja mikið
um viðskipti, láta lítið fara fyrir sér,
sjást varla á almannafæri, taka ekki
þátt í boðum og sitja ekki í stjórnum
sjóða eða bankaráðum, en hafa
hugfast að þeirra verk er að ná
góðum innkaupum og selja ódýra
vöru. Pálmi er svolítið á móti sam-
vinnuhreyfingunni en er ekki verri
maður fyrir það. Hann minnir um
margt í framkomu og lífsháttum á
þekkta erlenda peningamenn, eins
og Howard Hughes, þótt hann geri
sín stóru viðskipti í björtum skrif-
stofum, en ekki á karlaklósettum
eins og mr. Hughes var sagður gera.
Nú hefur Pálmi og lið hans komið á
fót nýjum verslunarstað í nýja mið-
bænum og kallar hann staðinn
Kringluna. Ekkert á þeim stað minn-
ir á Hof á Höfðaströnd, fæðingarbæ
Pálma, enda hefur framþróunin lagt
nokkrar aldir á milli. Um Hof, sem
lá undir Hólabiskupa, var ort í
kærustuljóði:
Ýtar fara í önnur Iönd
auðs að fylla sekki.
Eigðu Hof á Höfðaströnd
hvort sem þú vilt eða ekki.
Pálmi Jónsson fór ekki í önnur
lönd til að fylla sekki sína. ísland
dugði til þess og íslenskar aðstæður.
Og a.m.k. í augum Skagfirðinga
verður Pálnti ætíð kenndur við Hof.
Ódýr vara
Með sanni hefur verið sagt, að
Hagkaup hefur selt ódýra vöru. Svo
er enn, þótt verslunin sé komin í nýtt
og dýrt húsnæði. Kringlan er
skemmtilegur verslunarstaður og
nýstárlegur. Helstu vandkvæði við
að versla þar þangað til það mál
verður leyst, er skortur á bílastæð-
um. Eins og á öðrum stórum vinnu-
stöðum hafa starfsmenn tilhneigingu
til að fylla mest af bílastæðum í
nágrenni vinnustaðar. Ekki fyrir-
finnst sú búðarloka lengur sem ekki
á bíl og því er eðlilegt að ætla fyrir
bílastæðum handa starfsfólki við
stóra vinnustaði. Skipulagslega séð
er ástæða til að óttast að alltof
þröngt verði um fólk og tæki þess í
nýja miðbænum þegar fram líða
stundir. Þrátt fyrir þetta nýtur
Kringlan almannahylli og þykir nú
þegar eftirsóknarverður staður til að
versla. Hagkaup er þar með sinn
vörumarkað og heldur verði í hófi
eins og venjulega. Nokkur brögð
hafa verið að því að vilja færa
verðstefnu Pálma í Hagkaup yfir á
aðrar verslanir í Kringlunni. Þótt
Pálmi Jónsson hafi framfylgt giftu-
samlegri verslunarstefnu, hefur það
ekki haft áhrif á verslunarstefnuna
almennt nema þá innan þess geira
þar sem Hagkaup starfar. Það er því
ofætlun ef fólk heldur að sérverslanir
í dýru húsnæði ætli nú að fara að
taka upp á því að selja ódýrt einungis
vegna þess að þær eru komnar í
nábýli við Hagkaup í Kringlunni.
Ráðherra eða
sáttasemjari
Alltaf kemur sú staða upp í lífi
manna að þeir verða að gera upp við
sig hvort þeir eru eða eru ekki.
Shakespeare gamli orðaði þetta á
þennan veg, þegar hann lagði fyrir
spurninguna: To be or not to be. Nú
hefur ríkisstjórnin setið í nokkurn
tíma, og þótt venjan sé að bíða þings
eftir umræðum um stjórnarstörf fer
það ekki framhjá neinum, að hún
stendur nú þegar frammi fyrir þvf
hvort hún er eða er ekki. Mestu
veldur um þetta óöryggi stjórnarinn-
ar sú óákveðni Jóns Sigurðssonar,
viðskiptaráðherra, og fyrrverandi
ráðgjafa og tillögumeistara ríkis-
stjórna frá 1971, sem fram hefur
komið í Útvegsbankamálinu. Með
sáttasemjaratilraunum hefur hann
dregið bankamálið í hnút, sem varla
verður leystur úr þessu, og komið
fram í því máli sem sáttasemjari og
embættismaður í stað þess að taka á
málinu sem ráðherra og stjórnmála-
maður. Menn geta séð fyrir sér, og
eru þá kannski vitrir eftir á, hvernig
farið hefði um Útvegsbankamálið,
hefði Jón Sigurðsson staðið við söl-
una á Útvegsbankanum til sam-
vinnumanna, í stað þess að taka
undir með íhaldinu og ræða við
samvinnumenn sem annars flokks
borgara. Þá hefði forsætisráðherra
staðið frammi fyrir gerðum hlut og
þeir aðrir, sem vilja að ættaveldið í
Sjálfstæðisflokknum hafi allan for-
gang í helstu peningastofnunum
landsins. Auðvitað hefði það kostað
töluverðan hávaða, en ekki valdið
þeim skaða sem nú blasir við, sem
sagt þeim að Útvegsbankinn virðist
orðinn óseljanlegur í bili, samráð-
herrar deila og sættir fást engar.
Viðskiptaráðherra hefði átt að
spyrja sig áður en hann byrjaði að
þæfa málið, hver endirinn á því yrði.
Nú lítur helst út fyrir að ríkisstjórnin
lifi ekki af hantéringar tveggja ráð-
herra sinna, þeirra Þorsteins Páls-
sonar og Jóns Sigurðssonar.
Kjósendur
Sj álfstæðisflokksins
Kjósendur Sjálfstæðisflokksins,
eins og aðrir landsmenn, hafa horft
upp á það um tíma hvernig ættaveld-
ið í Sjálfstæðisflokknum finnur allt í
einu þörf til að kaupa banka, sem
hefur verið til sölu lengst af þessu
ári, án þess nokkur hafi hreyft hönd
eða fót til að kaupa, fyrr en sam-
vinnumenn ákváðu kaup og borguðu
samstundis tilskilda upphæð. Kjós-
endur Sjálfstæðisflokksins kunna vel
að vera á þeirri skoðun, að engin
ástæða sé til þess að samvinnumenn
eignist meirihluta í Útvegsbanka.
En þeir geta varla verið á þeirri
skoðun, að samvinnumönnum séu
ekki kaupin á bankanum heimil af
því þeir séu annars flokks borgarar
í samfélaginu. Enginn ærlegur ís-
lendingur getur í hjarta sínu viður-
kennt að okkur sé skipt í fyrsta
flokks borgara og annars flokks
borgara. Og kjósendur Sjálfstæðis-
flokksins eru ærlegir íslendingar.
Græðgi og frekja ættaveldisins kem-
ur kjósendum Sjálfstæðisflokksins
alls ekkert við. Þeir hafa ekki svarist
í neitt fóstbræðralag við fámennan
hóp manna, sem vilja sitja yfir öllum
hlut fslendinga hverju nafni sem
hann ne’fnist. Nú hefur ættaveldið
sett ríkisstjórn landsins stólinn fyrir
dyrnar. Það hefur bannað viðskipta-
ráðherra að selja samvinnumönnum
Útvegsbankann, jafnvel eftir að sala
hefur farið fram. Og það ætlar
Færar leiðir
Engu er líkara en samvinnumenn
vilji leita samkomulagsleiða um
kaup á Útvegsbanka. Samt stendur
höfuðatriði málsins óbreytt. Þeir
segjast hafa keypt Útvegsbankann.
Undir þá staðhæfingu tekur Tfminn
og hefur alltaf gert. Helsti ráðgjafi
Jóns Sigurðssonar í Útvegsbanka-
málinu hefur lengi verið að vinna að
því að sameina banka hvað sem það
kostar. f þessu tilfelli kostar samein-
ingarstefna Jóns Sigurðssonar of
mikið. Hún er líka andstæð almenn-
ingsálitinu í landinu. Tveir ríkis-
bankar eru starfandi í landinu,
Landsbanki og Búnaðarbanki. Til-
vist þeirra sem rikisbanka í litlu
samfélagi er nauðsynleg fyrir margra
hluta sakir og fólk vill ekki að þeim
verði fækkað. Aftur á móti virðist
Jón Sigurðsson alltaf vera að bjóða
upp á Búnaðarbanka sem skiptimynt
í Útvegsbankamálinu eftir að því
var klúðrað. Aðrir bankar utan ríkis-
kerfis munu væntanlega ekki ljá
máls á sameiningu öðruvísi en að
græða á því. Sé Búnaðarbankinn
rétt metinn á þrjá milljarða króna
mætti ímynda sér einhvers konar
sameiningu annarra banka við hann,
að því tilskildu að stór hluti hans
yrði gefinn á altari ættaveldis og
sameiningar við fátækari banka. En
hvorki Alþingi íslendinga eða al-
menningur í landinu munu telja það
hagkvæma lausn. Svona sameinin-
gartal er því fimbulfambið eitt, enda
kemur það ekki við stefnu samvinnu-
manna í bankakaupum.
►