Tíminn - 18.11.1987, Page 13

Tíminn 13
Miðvikudagur 18. nóvember 1987
llllllllllll MINNING íííllllllllllllllllll
Jónína Kristín
Narfadóttir
Fædd 12. janúar 1903
Dáin 24. ágúst 1987
Þín milda og fagra minning
sem morgunbjart sólskin er
Þá kallið til okkar kemur
við komum á eftir þér.
(F.A.)
Síðast liðið sumar var eitt sólrík-
asta og hlýjasta sem gengið hefur
yfir Island. Jónína Kristín Narfa-
dóttir naut þessarar dýrðar lítt því
hún lá helsjúk á sjúkrahúsi eftir
aðgerð á höfði, sem því miður flutti
henni enga heilsubót. Eftir þessa
stóraðgerð var hún mjög máttvana
og tíðum rænulítil. Ég var lengi að
vona að hún hresstist aftur, svo að
hún gæti haft ánægju af heimsóknum
og gagnkvæmt, við hefðum glaðst
yfir að sjá hana á batavegi.
Hún var alla tíð svo hressileg og
frísk, en aðeins heyrnin var farin að
bila. Það voru hennar einu ellimörk.
Jónína valdi sér fáa vini, en góða,
var þeim trölltrygg. Hún gekk sína
götu háleit, nett og fallega vaxin
kona. Hún sendi samferðamönnum
sínum aldrei nein olnbogaskot.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja, eftir bjartan daginn kemur
Fæddur 9. júlí 1910
Dáinn 4. nóvember 1987
f dag kveðjum við góðan vin og
samferðamann með þakklæti og
virðingu fyrir líf hans og starfi, sem
únnið var af mikilli hollustu og
grandvarleik. Einar Larsen var
danskrar ættar , fæddur á búgarðin-
um Birkeende í Langskov á Fjóni.
Faðir hans var Lauriz Larsen og
móðir hans Maria Nielsen, bónda-
dóttir frá Birkeende. Þau tóku við
föðurleifð hennar, sem var búgarður
og mikil garðyrkjustöð. Börn þeirra
voru sjö, þrjár dætur og fjórir synir,
og var Einar elstur. Einar lærði
garðyrkju á garðyrkjuskólanum í
Odense. Var það eðlileg leið vegna
uppruna hans. Örlagaríkir atburðir
gerðust, 1934, er hús öll brunnu á
landareigninni, og fluttist fjölskyld-
an þá til Odense, þar sem þau
eignuðust fallegt hún og heimili á
Store-Glasvej 11, þar sem faðir Ein-
ars hafði verslun til æviloka. Öll
hlutu systkinin gott uppeldi og
menntun. Bar Einar það með sér, að
hann var af góðu bergi brotinn.
Snyrtimennska hans og fáguð fram-
koma vöktu athygli. Hugur hans
stóð til meiri mennta, en það voru
erfið ár í Danmörku fyrir stríð, og
draumurinn um Birkeende enn ó-
ráðinn. Hugðist Einar því sækja á
fjarlæg mið í atvinnuleit.
Æskuvinur Einars, kaupmanns-
sonur frá Store-Glasvej, Wilhelm
Zebets, kvæntist íslenskri konu og
fluttist til íslands. Hann benti Einari
á að sækja um starf á Elliheimilinu
Grund, og varð það úr. Kom hann
til landsins 2. mars 1938 og hóf starf
á Grund. Starfaði hann þar til ævi-
loka sem garðyrkjumaður og ráðs-
maður á heimilinu. Tókst með Ein-
ari og vinnuveitendum hans gagn-
kvæm vinátta og traust, sem hélst til
síðustu stundar. Fjölskylda Gísla
forstjóra var honum strax kær, og á
þá vináttu féll aldrei skuggi.
Með Einari og Zebets-fjölskyld-
unni var alltaf innileg vinátta. Gunn-
ar sonur Zebets-hjónanna var hon-
um mjög kær og reyndist honum
sem góður sonur. Einar varð fljótt
hugfanginn af íslenskri náttúru-
fegurð og tók mikla tryggð við
landið. Nokkrir vinir stofnuðu ineð
sér ferðafélag og ferðuðust mikið
um landið saman, héldu hópinn
meðan heilsa og líf entust.
nótt,“ sagði skáldið. Svo kom líka
einn daginn dánarfregn hennar.
Jónína átti í huga mínum eða sálar-
fylgsnum víst sæti, nú var það autt
og skildi eftir þetta ólýsanlega tóma-
rúm í brjóstinu. Það flaug sem ör í
gegnum huga minn, að ég gæti ekki
fylgt henni til grafar. Son hennar
hafði ég ekki séð í svo langan tíma
og mér sem þótti svo vænt um hann
frá því hann var barn, góður og
fallegur drengur og það var hann
ekki síður nú á fullorðinsárum. En
börnin mín myndu fylgja henni síð-
asta spölinn, sem þau og gerðu.
Enda hafa þau áður notið góðs af
þeirra hendi.
Ég ákvað að skrifa minningargrein
um hana er ég kæmi heim aftur. Svo
komu haustannir og það dróst að
skrifa greinina en það skiftir ekki
máli því að það fennir ekki fljótt yfir
minningu hennar.
Jónína heitin átti sitt heimili síð-
ustu áratugina í Skeiðarvogi 20. Og
í huga okkar verður hún bundin
þeim stað. Hún var heimakær hús-
móðir sem átti gott og notalegt
heimili, laust við íburð og prjál eða
tískutildur. Það nægði vel hennar
þörfum, hún gerði aldrei fjárríkar
kröfur sér til handa.
garöyrkjumaöur
Árið 1942 kynntist Einar ungri
stúlku, Margréti Jónsdóttur ljós-
móður, dóttur Jóns Sigurðssonar
bónda og kaupfélagsstjóra á Arnar-
stapa á Snæfellsnesi. Kom hún úr
stórum systkinahóp, sem öll voru vel
metið fólk. Margrét og Einar voru
gefin saman í hjónaband 25. júlí
1948 í kirkjunni í Langskov, þar sem
Einar hafði verið skírður og
fermdur. Einar taldi það sitt mesta
gæfuspor, er hann eignaðist Mar-
gréti að lífsförunaut, enda sambúð
þeirra og samvinna einstök. Árla
risu þau saman til starfa á Grund,
hún sem deildarhjúkrunarkona, sem
elskaði gamla fólkið sitt, og hann
með sín vökulu augu yfir mönnum
og gróðri.
Einar og Margrét áttu gott heimili
á Reynimel 76. Hann var einstakur
heimilisfaðir, heimilið var honum
sem helgireitur, er hann umgekkst
af natni og alúð. Þau hjónin eignuð-
ust tvær dætur, Rítu Maríu, sem er
magister í norrænu og starfar við
háskólann í Bonn. Eiginmaður
hennar er Júrg Deppler, doktor í
sagnfræði, þýskrar ættar. Þau eiga
þrjú börn, Lars Tobias, Elena Vikt-
oria og Árna Stefán. Hin dóttirin er
Ellen Margrét, hjúkrunarfræðingur,
gift Jóni Ingólfi Magnússyni, doktor
i stærðfræði. Þau eiga þrjár dætur,
Margréti, Kristínu Soffíu og Val-
geröi.
Ég var búin að þekkja Jónínu í 40
ár að öllu góðu. 12. jan. 1946 giftist
hún Ingólfi Árnasyni fósturbróður
mínum. Hann var frá Stóru-Skógum
í Stafholtstungum. Þar mættust tveir
aðiljar samvaldir að mannkostum.
Ekki voru þau heldur neinir ungling-
ar sem hlupu saman eftir skyndi-
kynningu. Hann var aldamótamaður
en hún þremur árum yngri. Enda
varð hjónaband þeirra farsælt, ást-
ríkt og heilsteypt. Það var svo nokkr-
um árum síðar að þau urðu þeirrar
hamingju aðnjótandi að eignast
kjörbarn dreng alveg frá fæðingu,
22. nóv. 1950. Hann varð þeirra
sólargeisli, yndi og eftirlæti. En
síðar barði sorgin á dyr hjá Jónínu
er hún missti mann sinn 2. ágúst
1961. Hvernig Jónína stóð sig þá í
þeim erfiðleikum lýsti ég nokkuð í
minningargrein um Ingólf og tek ég
þá lýsingu upp orðrétta. „í veikind-
um Ingólfs reyndist eiginkonan hon-
um frábær stoð og styrkur. Annaðist
hún hann af nærgætni og alúð.
Einnig varð hún ein að sjá um
rekstur þvottahússins og í þriðja lagi
að hugsa um heimilið og son þeirra
á ellefta ári. Þessu öllu tókst henni
að sinna svo vel að ekkert varð
útundan, ekkert vanrækt á kostnað
Kynni okkar og tengsl við þessa
góðu fjölskyldu hófust með vináttu
Ellenar og Jóns sonar okkar í
menntaskóla. Þau gengu í hjóna-
band 1976, áður en þau fóru til fimm
ára námsdvalar í Frakklandi, Jón í
stærðfræði, Ellen í frönsku. Þegar
heim kom, hóf Ellen nám í hjúkrun,
og var það föður hennar til mikillar
gleði, því að hann vissi, að með
aðhlynningu og kærleika mátti glæða
hinn veikasta gróður.
Endurminningarnar hlýja okkur
frá öllum hinum mörgu góðu stund-
um er fjölskyldan átti saman með
barnabörnunum, sem elskuðu góða,
blíða og elskulega afann, sem alltaf
var tilbúinn að hjálpa og gleðja.
Heima í Danmörku eru aðeins
tvær systur á lífi úr stóra systkina-
hópnum, Ellen í Odense og Ester
hjúkrunarkona og síðar húsfreyja í
Grönneberg-gaard á Sjálandi. Þar
dvöldust þær systurnar Ríta og Ellen
í sumarleyfum og öll fjölskyldan,
þegar færi gafst.
I ágústmánuði veiktist Einar og
var lagður inn á Landakotsspítala,
en er hann vissi, að hann kæmist
ekki heim, átti hann þá ósk heitasta
að fá að liggja á sjúkradeildinni á
Grund. Þar var hann innan um alla
hlýju og umhyggjusömu vinina, og
fékk að njóta hjúkrunar sinnar
traustu og elskulegu konu til hinstu
stundar. Það var fallegt mannlíf.
Nú ergróðurinn fölnaður í garðin-
um kringum Elliheimilið Grund,
kominn vetur. „Einar minn hefur
sofnað með blómunum sínum,“
sagði konan hans, en Guð gefur öllu
líf á ný, og trén blómgast aftur í vor
og minna á manninn, sem hlúði svo
vel að frjóöngum þeirra.
Garðurinn á Grund mun verða
minnisvarði um líf Einars og starf á
þessum stað. Garðurinn hefur notið
verðskuldaðrar athygli og hlotið
margsinnis viðurkenningu og verð-
laun. Við sem þekktum Einar vissum
að gleði hans var að hafa gert vel og
að það kæmi að gagni.
Guð blessi minningu Einars
Larsen. Við þökkum þennan fóstur-
son fslands, sem batt svo mikla
tryggð og kærleika við landið okkar
og íslensku moldina, að hann kaus
að eiga þar sinn síðasta legstað.
Megi góðir eiginleikar Einars ganga
í arf til niðja hans.
Jóna Kristín Magnúsdóttír
hins. Slíkt er fáheyrt en staðreynd
engu að síður.“
Áður en hún kynnist manni sínum
rak hún þvottahúsið „Laug“. Ekki
voru margar konur með aðeins al-
þýðumenntun sem stóðu í sjálfstæð-
um atvinnurekstri á þeim árum. Fáir
ganga lífið á enda án einhvers stuðn-
ings og það gerði Jónína ekki heldur.
Með menni sínum fékk hún trausta
stoð. Hann keypti þegar bíl í
reksturinn og ók honum sjálfur og
vann með fólki sínu hvað sem gera
þurfti.
Um uppvaxtarár Jónínu veit ég of
lítið til að skrifa um. Ég þekkti
ekkert af hennar fólki nema Sigríði
systur hennar, sem er dáin fyrir
allmörgum árum. Eitt sinn sagði
Jónína mér að hún hefði aldrei séð
móður sína. Mér fannst þetta svo
viðkvæmt mál að ég spurði einskis.
Jónína talaði stundum um Sigur-
björn fóstra sinn af miklum hlýleik.
Enda létu þau Ingólfur soninn heita
Gylfa Sigurbjörn. Jónína var fædd
að Litlabæ í Krísuvík, dóttir hjón-
anna búandi þar Guðrúnar Gísla-
dóttur og Narfa Björnssonar. Til
áhrifa frá bernskudögum má kannski
rekja dul hennar og fá orð um
bernsku og æskuárin.
Þegar Gylfi sonur hennar hafði
aldur til fór hann að vinna hjá
flugfélaginu Loftleiðum. Hann hefur
það ég veit til aldrei skift um atvinnu-
veitanda, heldur hækkað sig upp stig
af stigi. Nú síðast vinnur hann í
Kaupmannahöfn. Hann lofaði móð-
ur sinni ungur að yfirgefa hana
aldrei að staðaldri, skilja hana eftir
einmana í lífinu. Hann hafði sótt
hana til sín nú nýlega, er hún kenndi
þess sjúkdóms sem síðar dró hana til
dauða. Þar sem sonur hennar vann
hjá flugfélagi tók hann flest sín frí til
útlanda, aðallega Bandaríkjanna.
Hann tók móður sína með sér nokkr-
um sinnum eða eins oft og hún
óskaði eftir. Stundum í fjarveru
hans tíma og tíma litu Páll og fleiri
frændbörn Ingólfs heitins til með
henni og gagnkvæmt. Hún veitti
þeim skjól og athvarf ef þau þurftu
þess með. Meðan ég bjó í sveit átti
ég þau hjón vísa sem sumargesti. En
1970 hætti ég að búa. Þá tóku
Gunnar sonur minn og Sigurbjörn
kona hans, við hlutverki gestgjafans
og aldeilis betur en ég hafði nokkur
tíma gert. Hún kom til þeirra 2-3
sinnum á ári og stoppaði nokkuð.
Ætíð fór Gunnar með hana og
mig á hverju sumri upp í Borgarnes.
Þar heimsótti hún svilkonu sína
Önnu Guðmundsdóttur og síðan var
keyrt upp að Stóru-Skógum, á æsku-
stöðvar Ingólfsogvíðar. Fyrirþessar
móttökur þeirra hjóna er ég mjög
þakklát og Jónína kunni svo sannar-
lega að meta þessar hcimsóknir líka.
Gunnar og Sigurbjörg símuðu iðu-
lega til hennar og litu inn til hennar
á Skeiðarvog er þau áttu leið í
bæinn. Ég vona að engum sárni þó
ég segi þann sannleik að í Gunnari
eignaðist hún sinn annan kjörson, ef
svo má orða það. Milli þeirra var
innilegt samband. Við kveðjum
hana hinstu kveðju. Guð leiði hana
á nýja framtíðarlandinu. Gylfi minn,
við Gunar, Sigurbjörg og fjölskyldur
okkar sendum hjartans kveðjur til
þín og bestu óskir um bjarta framtíð.
Ólína I. Jónsdóttir
Auglýsing
um styrki til leiklistarstarfsemi
I frumvarpi til fjárlaga fyrir árið 1988 er gert ráð fyrir 3.000.000.- kr.
fjárveitingu, sem ætluð er til styrktar leiklistarstarfsemi atvinnuleik-
hópa, er ekki hafa sérgreinda fjárveitingu í fjárlögum.
Hér með er auglýst eftir umsóknum um styrki af þessari væntanlegu
fjárveitingu. Umsóknareyðublöð fást í ráðuneytinu.
Umsóknir skulu hafa borist Menntamálaráðuneytinu fyrir 20. desem-
ber næstkomandi.
Menntamálaráðuneytið,
12. nóvember 1987.
Bílarif Njarðvík
Er að rífa: Lancer ’81, Mazda 929 ’82, Honda
Accord ’80, Honda Accord ’85, Lada Canada ’82,
Bronco ’74, Daihatsu Charmant ’79, Dodge Aspen
st. 79. BMW 320 ’80. Einnig varahlutir í flesta aðra
bíla. Sendum um allt land. S. 92-13106.
Lokað
fimmtudaginn 19. nóvember vegna jarðarfarar
Kristínar Ingvarsdóttur framkvæmdastjóra.
Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra,
Háaleitisbraut 11-13.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi
Friðrik Sigurjónsson,
fyrrverandi hreppstjóri
í Ytri-Hlíð,
lést á sjúkradeild elliheimilisins á Vopnafirði föstudaginn 13. nóvem-
ber.
Útförin fer fram frá Vopnafjarðarkirkju laugardaginn 21. nóvember kl.
14.
Jarðsungið verður að Hofi.
Börn, tengdbörn og barnabörn.
Einar Larsen