Tíminn - 13.12.1987, Blaðsíða 14

14 Tíminn
TÍMANS RÁS
Algjört æöi
Óskar Þór
Halldórsson
Sunnudagur 13. desember 1987
íslendingar eru einstök þjóð. Á
því leikur enginn vafi. Við frón-
búar erum endalaust að setja ný
heimsmet, nú eða þá að bæta þau
sem fyrir eru. Þetta helgast auðvit-
að af því að við erum bestir, við
höfum tærnar þar sem hinir hafa
hælana. Hófí er fríðust meðal jafn-
ingja og Jón Páll er sterkastur. Og
svo ku Steingrímur slá Gorbatsjov
og Rígan út í vinsældum, eða það
skilst mér að minnsta kosti.
En það er þó eitt sem við
íslendingar hljótum að skáka öll-
um öðrum þjóðum í, en það felst í
þeim veikleika okkar að verða
allskyns æðum að bráð. Á nútíma-
máli heitir þetta að við séum opnir
fyrir nýjungum. Sú tilhneiging er
vitaskuld ekkert sér íslenskt fyrir-
bæri. En offorsið við að tilcinka
okkur nýjungarnar hlýtur að teljast
með eindæmum.
Um þetta höfum við vitaskuld
mýmörg dæmi frá síðustu árum.
Hver man t.d. ekki eftir fóta-
nuddtækisæðinu hér um árið?
Þessu fyrirbæri var víst ætlað að
bjarga þjóðarsálinni. En ekki veit
ég hvort einhverjum tókst að fá
kikk út úr notkun þessara verk-
færa. En hitt veit ég að af þessum
fyrirbærum hef ég ekkert heyrt í
langan tíma. Kannski að mótorar
nuddtækjanna hafi allir brætt úr
sér?
Við getum síðan litið á helstu
æði síðustu mánaða. Kannast ein-
hver við fjórhjólin, nú eða farsím-
ana? Og man einhver eftir hjálpar-
tækjum ástarlífsins og leðjubar-
dögum? Hvað segið þið þá um
fjölskyldutrimmtækin? Undirrit-
aður hefur prófað þetta apparat
einu sinni, með heldur litlum ár-
angri. Trúlega er ég ekki nægilega
mikill fjölskyldumaður? Mér hefur
skilist að þessi undursamlegi
„sleði“ sé hrókur alls fagnaðar á
stofugólfum vísitölufjölskyldna
landsins. Gott ef satt er, því ekki
veitir af því að auka á fjölskyldu-
samheldnina á tímum þjóðfélags-
sundrungar.
Yfirstandandi æði landsmanna
finnst mér óborganlegt. Nú hafa
einhverjir misvitrir heildsalar kom-
ið landanum til að éta blómafrjó-
korn t' gríð og erg. Þetta eru, að
sögn Jóns Múla, frjókorn allrar
náttúrunnar. Mig grunar að margir
hafi misskilið þessi orð Jóns og telji
að þarna sé átt við þessa mannlcgu
náttúru, þið vitið, en ekki móður
náttúru í víðum skilningi. En menn
mega auðvitað mín vegna, halda
áfram að telja sér trú um að
blessuð náttúrufrjókornin beri
ríkulegan Évöxt, og komi í veg
fyrir eða lækni alla hugsanlega
kvilla.
Á dögunum heyrði ég eldri
manni halda mikinn og lærðan
fyrirlestur yfir hnípinni og slitinni
konu um gagnsemi frjókornanna.
„Ég get fullvissað þig um það Stína
mín, að þau læknuðu flensuna í
mérumdaginn," sagði hann. „Eftir
hálfsmánaðarkúr á pensilíni próf-
aði ég þetta, og það hreif,“ bætti
hann við. „Já, einmitt það
gæskur", sagði sú gamla efins í
röddinni, „þetta gæti þá kannski
læknað andskotans sjóndepruna í
mér“, spurði hún. Það var fátt um
svör.
Ég heyrði einnig á tal viðskipta-
vinar og afgreiðslustúlku á dögun-
um, fyrir framan rekka af heilsu-
töflum og frjókornum. Viðskipta-
vinurinn, sem var kona ein á miðj-
um aldri, spurði í þaula um áhrif af
ýmsum pillum og kornum. Meðal
annars benti hún á einn bauk og
spurði: „Er það ekki rétt að ein
tafla af þessu komi alfarið í staðinn
fyrir venjulega máltíð?" Og eins
og sönnum bissnesmanni sæmir
svaraði afgreiðsludaman, svona
líka undurblítt: „Jú“. Og nema
hvað: Konan á miðja aldrinum
labbaði út með dálaglegt safn af
frjókornum og pillum, þess fullviss
að nú hefði hún höndlað lífsham-
ingjuna eins og aðrir íslendingar.
En hún þurfti að borga litlar þrjú-
þúsund krónur fyrir þá lífsham-
ingju.
Mér hefur skilist að frjókornaáti
fylgi ýmsir aukakvillar. Menn
verða víst svo fjandi hressir. Já,
eiginlega miklu hressari en efni
standa til, raunar mun frískari en
skaparinn hafði ætlað þeim.
Semsagt; áunninn hressleiki. Um
þetta er auðvitað ekkert nema gott
eitt að segja. En það er þó farið að
kárna gamanið þegar menn eru
hættir að geta sofið fyrir hress-
leikaáhrifum blómafrjókornanna.
Og það í svartasta skammdeginu.
Ég skildi síst í því, þegar ég hitti
kunningja minn fyrir stuttu, hvað
hann var ótrúlega úrillur, eiginlega
allt að því útkeyrður. Ég krafði
liann vitaskuld um skýringar. Svar- •
ið var stutt og laggott: „Æ þegiðu,
ég át blómafrjókorn". En síðan
sagði hann heldur sneyptur: „Ég át
þetta undir svefninn, en vissi auð-
vitað ekki að þetta á að fylgja
súrmjólkinni við morgunverðar-
borðið", sagði hann. “Og svo skilsí
mér að ég hafi étið allt of mikið í
einu“, bætti hann við. „Hvað seg-
irðu“, kváði ég og hló við. „Ástu
heila dós“? „Nei, ertu vitlaus",
sagði hann í forundran, „það þýðir
ekki að skýra þetta út fyrir þér, þú
hefur ekkert vit á þessu". Og þar
með var það afgreitt. Og svei mér
þá ef kunningi minn hefur ekki rétt
fyrir sér. Ég hvorki skil þetta æði,
eða reyni að skilja það. Líklega er
ég bara ekki nógu æðisgenginn.
Gettu nú
Það var fossinn Rjúk-
andi á Ófeigsfjarðar-
heiði, sem var á mynd-
inni í gátunni okkar
síðast.
En hver eru þessi tígu-
iegu fjöll, sem nú má sjá
á myndinni að ofan? Þau
munu að vísu flestir þeir
þekkja sem eitthvað
hafa ferðast um landi.
r M
V £ n í V3
Ln i z"
*< n 2 3^ -
c- 2
-3 2 0 0 2
I E r r_ S"
c > ■»1 o
0> -ð r"
*TJ c: ■*] >
f z [2 - -
Lfi 2. |o> 2 2
LÍ •-* r* ST K
Þ CÁ t- I 2"
B - 3> 5"
2 a> O' !
c. 2 - 3 -
> 2> a 3 X
* 2 3 -
7> z. c 39 3 —
7* V' 3 rv
sn z □ □ 30
Z O- -3
7Í 2
1-1 »
X5>2Z.3>
fi r k'
KROSSGÁTA