Tíminn - 10.01.1988, Side 14

14 Tíminn
Sunnudagur 10. janúar 1988
framleiðir heimildamyndir, segir: -
Pabbi er áræðinn og metnaðarfullur
og það kom honum á tindinn, en
innst inni er hann enn feiminn smá-
bæjarstrákur, sem tekur meira tillit
til annarra en sjálfs sín. Hann vill
ekki fyrir nokkurn mun særa fólk.
Upphafið
- Eldred, segir Gregory og and-
varpar. - Af öllum nöfnum þurftu
foreldrar mínir að láta mig heita
Eldred.
Eldred Gregory Peck fæddist í La
Jolla í Kaliforníu 5. apríl 1916.
Móðir hans var fegurðardís, sem
þráði sviðsljósið, en faðirinn heima-
kær lyfsali, ákaflega rólegur í tíð-
inni. Hjónabandið var ekki farsælt,
enda hjónin gjörólík og þau skildu,
þegar drengurinn var 6 ára, en hann
ólst að mestu upp hjá ömmu sinni.
Tíu ára fór hann í kaþólskan skóla á
vegum hersins og hlaut þar strangt
uppeldi.
Um fermingu flutti hann til föður
síns í San Diego. - Þá var ég langur
og ólánlegur unglingur, segir Greg-
ory. - Ég var einmana, lokaður og
skorti allt sjálfstraust. Um tfma ók
égflutningabíl.en fórsvo íháskóla.
Par vakti hann á sér athygli sem
íþróttamaður góður og einhver taldi
hann á að leika í skólauppfærslu á
Moby Dick. - Frumsýningin var
skelfileg, rifjar hann upp. - Áhorf-
endur tóku mér þó prýðisvel og ég
sá í svip, að leikhús væri tjáningar-
möguleiki minn. Pá vissi ég loks
hvað ég vildi og án þess að hugsa um
lokapróf og slíkt, fór ég bara til New
York. Hann bætir brosandi við: -
Það var Eldred Peck, sem settist upp
í lestina og Gregory Peck, sem steig
úr henni. Síðan hefur allt gengið
mér í haginn.
Einstakur náungi
Hann er stórkostlegur, segir Ang-
ie Dickinson. - Þó hann sé innan um
hundrað manns í herbergi, sér mað-
ur hann einan. Persónuleikinn er
einstakur.
Anthony Quinn segir: - Hann
hefur sitt eigið gildismat og lifir í
samræmi við það. Enginn getur
fengið Gregory til að gera það sent
hann kærir sig ekki um.
Meira að segja slúðurdálkahöf-
undar Hollywood hafa fátt um Greg-
ory að segja, annað en gera grín að
listaáhuga hans öðru hvoru.
Gregory Peck er einn á báti, sá
síðasti af gömlu stórstjörnunum. En
hann er ekki hrifinn af nútíma
kvikmyndaframleiðendum: - Ekk-
ert nema peningar virðist hafa gildi
í augum þessara manna. Þeir kæra
sig kollótta um kvikmyndina, hafa
engar hugmyndir eða hugsjónir
lengur. Ég gef lítið fyrir ofbeldi í
geimnum...
Sonur Gregorys, Stephen, sem
Skjótur frami
Framinn kom fljótt, miklu fyrr en
hann hafði dreymt um. Hann sótti
um námsstyrk og fékk hann, nam
hjá bestu kennurum og fékk hlut-
verk ári síðar. Þá skall stríðið á og
varð honum raunar til framdráttar.
Hann gaf sig fram til herþjónustu,
en var hafnað vegna kvilla í baki.
Hins vegar fóru Tyrone Power,
Glark Gable og Jantes Stewart í
herinn og fátt varð nú um glæsimenni
í Hollywood, svo Gregory fór
þangað.
Jöfurinn Louis B. Mayer bauð
honum stóran samning, en Gregory
hafnaði. Hann vildi vera frjáls og
engu félagi háður. Það reyndist rétt
hjá honum og af níu fyrstu myndum
hans urðu sjö í fremstu röð.
- Ég sem gat alls ekkert leikið.
- segir Gregory Peck, sem er orðinn 71 árs,
en leikur enn í kvikmyndum, þegar
handritin höfða til hans. - Ævihaustið er
yndislegur tími, fyllyrðir hann. - Nú get ég
gert allt sem mig langar til.
Grá glæsibí’ll rennir upp að kvik-
myndahúsi í Denver. Út stígur há-
vaxinn, gráhærður maður. Þytur fer
um mannfjöldann í kring og svo
hefjast fagnaðarlætin.
Gregory Peck, einn af seinustu
stórstjörnunum í Hollywood var
kominn fram á sjónarsviðið á ný. -
Almáttugur, þetta er hann! Hrópar
gráhærð kona. - Ég hef elskað hann
alla ævi.
Svartklæddur unglingur starir í
forundran. - Hann er frábær og ég
sem hélt að hann væri löngu dáinn.
Já, Gregory Peck er kominn aftur
í nýrri kvikmynd, þeirri fyrstu síðan
1980. Öllum til undrunar er þetta
hræódýr mynd, kostaði bara litlar
fimm milljónir dollara, en það eru
smáaurar, þegar tekið er tillit til
hvers konar myndum Gregory Peck
var vanur að leika í.
- Þetta er mcrkismynd, segir
hann. - Hún heitir Amazing Grace
og Chuck og fjallar um 12 ára dreng^
sem tekst að fá stórveldin til að
tortíma öllum kjarnavopnum sínum.
Ég ætlaði alls ekki að leika meira, en
fékk þetta handrit sent. Það snart
mig og mér fannst ég þurfa að vera
með. Ég leik þarna forseta Banda-
ríkjanna. Af því þetta er auðmjúk
mynd, án fjármagns til auglýsinga-
herferðar, ákvað ég að ferðast um
og auglýsa hana sjálfur. Nafnið mitt
hefur víst aðdráttarafl ennþá.
Ég hef lifað
auðugu
hamingjulífí
segir hann. - Allt sem ég hafði var
hreinskilni. Ekki að undra þó gagn-
rýnendur segðu að ég léki ekki
hlutverkin, bara sjálfan mig. En
fólkinu geðjaðist að mér. Ég hef
hugsað mikið um þetta. Margir
leikarar eru meiri en hlutverk þeirra,
ef svo má segja. Hvað um Garbo?
Hún var bara Garbo, hvað sem hún
lék.
Gregory hefur svo sem ekki alltaf
gengið vel. Hann hefði til dæmis
aldrei átt að taka að sér hlutverk
nasistaforingjans Mengele í Brasil-
íudrengjunum. Eigin skoðanir og
mannkærleikur komu í veg fyrir að
hann gæti túlkað það hlutverk á
sannfærandi hátt.
- Ég varð að reyna, segir hann og
brosir. - Það gekk ekki, en ég lærði
mikið á þessu hlutverki.
Flókið fjölskyldulíf
Fyrri kona Gregorys var finnsk og
hét Greta. Hún starfaði við að
greiða stórstjörnunum, þegar þau
kynntust. Þau eignuðust þrjá syni,
Jonathan, Stephen og Carey. Fjöl-
skyldulífið gekk ekki sem skyldi og
sögur hermdu að hann liti gjarnan til
annarra kvenna, þó hann vilji ekki
minnast á það. Hann viðurkennir
aðeins, að hafa orðið afar veikur
fyrir Ingrid Bergman.
Snemma á fimmta áratugnum
skildu Gregory og Greta. - Mér leið
hræðilega í margarvikur.segirhann.
- Ég lokaði mig inni á hótelherbergi
eins og björn í híði og hugsaði um
börnin, en sá að vonlaust yrði að
reyna að rétta hlutina við.
Þá fór ég allt í einu að hugsa um
unga, franska blaðakonu, sem tók
viðtal við mig nokkrum mánuðum
áður. Hún var einstaklega greind og
lífsglöð, hressandi og hjartahlý
manneskja, að nafni Veronique
Passani.
Ég hafði uppi á símanúmeri
hennar, hringdi og bauð henni út
daginn eftir. Þau urðu svo ástfangin,
að um leið og skilnaðurinn frá Gretu
var löglegur, giftu þau sig og hafa
verið saman síðan.
- Hann er stórkostlegur, segir
Veronique, sem nú er 55 ára. - Ég
elska hann meira með hverjum deg-
inum. Þau eiga saman tvö börn,
Anthony og Ceciliu, bæði leikara.
- Pabbi var strangur, dálítið gam-
aldags, segir Cecilia. - Við rifumst
stundum þess vegna, en samband
okkar er mjög náið.
Sambandið við eldri synina hefur
verið erfiðara. Sá elsti, Jonathan,
sem var sjónvarpsfréttamaður, fyrir-
fór sér fyrir tólf árum. Það er mesta
áfall ævi minnar, segir Gregory lágt.
- Slíkt jafnar sig aldrei.
Yngsti sonurinn reyndi fyrir sér á
stjórnmálasviðinu, en leist ekki á
blikuna og starfar nú í banka.
- Sú sem heldur fjölskyldunni
saman, er móðir mín, segirGregory.
- Hún er 92 ára, bráðhress og
athafnasöm kona, alveg gullfalleg.
Hún spilar fjárhættuspil af ástríðu
og vinnur iðulcga. Hún býr í San
Francisco, en á herbergi í húsinu
okkar líka.
Húsið er stórt og virðulegt. við
eina fínustu götu í Los Angeles. Á
heimilinu eru tveir fallegir Retrie-
verhundar, sem hafa nóg rúnt í
gríðarstórum og vel hirtum garðin-
um. Peck fjölskyldan lifir rólegu lífi,
innan um göntul húsgögn og list-
muni.
Stundum er boðið heim gestum til
kvöldverðar, en veislur eru aldrei
fjölmennar. Hjónin ferðast líka mik-
ið og á undanförnum árum hafa þau
heimsótt Kúbu, Moskvu, París og
hina og þessa smábæi í heimaland-
inu.
- Við erunt líka heppin að vera
einstaklega heilsuhraust. Auðvitað
finn ég að ég er orðinn 71 árs,
liðamótin eru örlítið stirðari og
vöðvarnir ekki jafn sterkir. Maginn
og annað á þeim slóðum er í besta
lagi, enda borða ég allan mat og
hjartað gengur eins og klukka. Ég
hugsa ekki mikið um aldurinn, en
veit að farið er að hausta.
Dauðanum kvíði ég ekki, enda
hef ég lifað góðu og innihaldsríku
lífi. Ég bý við hamingjuríkt hjóna-
band, á prýðileg börn og get unnið,
ef mér sýnist svo, vinnu sem ég verð
aldrei leiður á. Já, ég fullyrði, að ég
er bæði heppinn og hamingjusamur
maður