Tíminn - 10.01.1988, Blaðsíða 15

Sunnudagur 10. janúar 1988
TÍMANS RÁS
Bergljót
Davíðsdóttir
Tíminn 15
Áramótaheit
Jól og áramót eru gengin um
garð og grár hversdagsleikinn tek-
inn við að nýju. Grár! afhverju segi
ég grár? Nei hann er svo sannarlega
ekki grár. I það minnsta hlakkaði
ég mikið til í öllu tilstandinu að
hefja daglegt líf að nýju, vakna á
morgnana og vinna öll þau venju-
legu störf sem ég er vön. Að vísu
er ósköp gott að eiga frí, hitta
fjölskylduna, slaka á og lesa góðar
bækur. En það er hversdagsleikinn
sem gefur okkur mest þegar upp er
staðið.
Pegar ég var barn minnist ég
þess að þegar klukkan sló tólf
föðmuðust allir og kysstust með
tárin í augunum. Það var þetta
með tárin sem ég skildi ekki.
Hversvegna grét fullorðna fólkið á
þessari skemmtilegu stund um leið
og allir sungu „Nú árið er liðið".
Mér þótti þetta afar kynlegt. En
eftir því sem mér óx fiskur um
hrygg, þá fór mér að skiljast hvað
áramótin eru í rauninni merkileg
tímamót. Vegna þess að eins og
segir í textanum „aldrei það kemur
til baka“. Þeir sem hafa upplifað
gott ár horfa fram og vona að nýja
árið skili sömu giftu og það gamla.
Nú þeim sem liðið hefur illa á
gamla árinu vona að nú fari að
birta i lífi þess.
Ég er víst ein þeirra sem lifað
hefur ár mikilla og stormasamra
breytinga. Nokkuð sem ég hefi
ekki áhuga á að reyna aftur. Ég leit
því um öxl þessi áramót og strengdi
tvö heit. í fyrsta lagi tel ég að hver
sé sinnar gæfu smiður. að vísu
innan vissra marka, því ekki þræti
ég fyrir þau orð að lífið sé lotterí.
Við getum sum sé ekki öllu ráðið í
okkar lífi, en miklu eigi að síður.
Og þar er ég komin að merg
málsins; það er til að mynda undir
sjálfri mér komið hvort ég reyki
Gettu nú

Það var Garðyrkju-
skólinn að Reykjum
sem var viðfangsefni
síðustu myndaget-
raunar okkar og líklega
1 hafa flestir áttað sig á
þessu.
En fjallið á myndinni
hér að ofan gnæfir yfir
eitt af kauptúnum
landsins-og líklegaer
ekki nema sanngjarnt
að við upplýsum að það
er austanlands. En
hvað heitir fjallið og
hvert er kauptúnið?
eða ekki reyki. Það var nefnilega
annað áramótaheitið mitt að hætta
að reýkja. Daginn hafði ég valið
fyrir áramót. Að morgni 10. janúar
skyldi ekki verða kveikt í sígarett-
unni, og það ætla ég mér að standa
við. Ég hef verið að æfa mig, horft
með viðbjóði á fullan öskubakk-
ann, horft á eftir 130 krónunum
fyrir pakkann, haft viðbjóð á sjálfri
mér þegar ég bursta tennurnar á
morgnana. Ég hef sem sagt verið
að sefja sjálfa mig og trúi að þegar
sunnudagsmorguninn 10. janúar
rennur upp langi mig hreint ekki í
sígarettuna sem svo lengi hefur
fylgt mér. Ég hef líka notað hvert
tækifæri til að segja öllum sem
heyra vilja að ég sé að hætta að
reykja, og hér með ykkur öllum
sem lesið þessar línur. Vegna þess
að ef ég hefði engum tilkynnt þessa
ákvörðun mína, þá gætu litlu púk-
arnir á öxlunum mínum átt til að
hvísla í eyrun á mér: blessuð
kveiktu nú í einni það skaðar
ekkert. Nú ég gæti því trúað þeim
litlu skröttum og kveikt í einni og
síðan í annarri og ekkert orðið af
reykingabindindi. Hins vegar með
því að liafa alla með mér get ég
ekki samvisku og stolts míns vegna
hlustað á púkana og látið þá plata
mig. Nei takk! Mínum reykingum
verður lokið þann 10. janúar og
það hafa aungvir litlir skrattar þar
áhrif á.
Hvort sem nokkur trúir því eða
ekki, þá hlakka ég alltaí meira og
meira til, enda til mikils að hlakka.
Hitt áramótaheitið mitt hef ég fyrir
sjálfa mig.
KROSSGÁTA