Tíminn - 07.05.1988, Blaðsíða 4

A
HELGIN
Laugardagur 7. maí 1988
Þar ganga gömul og lasin hljóð-
færi í endurnýjun lífdaganna
Spjallað við Sverri Guðmundsson, hljóðfæraviðgerðarmann, sem lærði þessagrein í London í þrjú ár
þ
■ aðe
I að er sama hvert litið er. Þarna eru gítarar, þarna fjórar
flautur, þarna mjög svo misjafnlega útlítandi lúðrar af
öllum stærðum og gerðum, mandólín, saxofónar og
hamingjan má vita hvað ekki. Sum eru þessi hljóðafæri
í mörgum pörtum. Á veggjunum eru allra handa stangir,
sumar mjög furðulegar í laginu, en einnig tengur,
logsuðutæki, límefni og svo fleira. Inni við gafl er
rennibekkur og þarna er stór slípirokkur. Þetta er
sjúkrahús lasinna hljóðfæra. Stöku munu ná fullri heilsu
og óma á ný fyrir eyrum þakklátra áheyrenda, en önnur
komast aldrei til heilsu - þeirra tími dæmist vera
útrunninn, eins og gengur og gerist með sjúklinga.
t>að er Sverrir Guðmundsson, 26
ára óbóleikari og tónlistarkennari,
sem hefur þetta starf með höndum
samhliða hljóðfæraleik sínum og
kennslu, en þessa grein nam hann
fyrir nokkrum árum erlendis og er sá
eini hér á landi sem á þessu kann
skil. En hvemig fékk hann áhuga á
þessu og í hverju eru slíkar viðgerðir
fólgnar? Fyrst viljum við þó fræðast
ögn um hann sjálfan.
„Já, ég er Reykvíkingur, einn
fimm systkina og þótt ég geti ekki
sagt að þetta hafi verið einhver
sérstök músíkfjölskylda, þá fór það
samt svo að öll lögðum við systkinin
stund á tónlistarnám, að minnsta
kosti um tíma og lærðum við Tónlist-
arskólann. Sjálfur fór ég að læra á
klarinett, en sneri við blaðinu 12 ára
gamall og byrjaði nám á óbó hjá
Kristjáni Stephensen. Á það hljóð-
færi nam ég svo næstu átta árin.
Jú, óbóið er erfitt hljóðfæri að
leika á. Það þarf að vísu lítið loft í
hljóðfærið, sem er ekki stórt - en
það þarf líka mikinn þrýsting. Sagt
er að gamlir óbóleikarar verði hálf
skrýtnir í kollinum vegna þessa
þrýstings á höfuðið, en um það vil ég
ekki dæma, því ég hef ekki kynnst
mörgum gömlum óbóleikurum. Það
er því erfitt fyrir krakka að hefja
nám á þetta hljóðfæri og lengi var ég
einn í þessu námi hjá Kristjáni. Nú
eru fleiri að læra á þetta. Ég lék
einkum í hljómsveitum Tónlistar-
skólans og svo Tónskóla Sigursveins,
og á ýmsum kammerkonsertum og
kom stundum inn í í Sinfóníuhljóm-
sveitina í forföllum.
En það urðu viss tímamót hjá mér
þegar ég fór til London á þetta
blásaranámskeið. Égkeypti mérnýtt
hljóðfæri þar úti, sem var töluverð
ákvörðun, því gott óbó getur vel
kostað yfir 100 þúsund. Það er hin
sérstaka meðferð á viðnum, flókið
lyklakerfi og mjög dýr og margbrotin
áhöld sem til smíðinnar þarf sem svo
háu verði valda. Þarna á námskeið-
inu var líka frægur hljóðfæravið-
gerðarmaður, Ted Planas, sem okk-
ur gafst færi á að ræða við, og þar
sem ég hef alltaf verið gefinn fyrir
allra handa „fikt“ (ég var um tíma
að læra útvarpsvirkjun), ræddi ég
mikið við hann. Þegar fram komu
sprungur í nýja hljóðfærinu eftir að
ég kom heim og ég varð tvisvar að
senda það út til framleiðandans,
vaknaði svo alvarlegur áhugi hjá
mér á að gefa hljóðfæraviðgerðum
frekari gaum. Systir mín var þá við
nám í píanóleik í London og nú
sendi ég hana út af örkinni, til þess
að spyrjast fyrir um nám í þessu og
það bar sinn árangur. Við skóla er
heitir „Merton Technical College"
reyndist vera deild er kenndi hljóð-
færaviðgerðir og þangað skrifaði ég
með þeim árangri að mér bauðst að
koma þangað til náms í tvo vetur.
Reyndar bætti ég um betur og var í
þrjá vetur.
Hljóðfæraviðgerðadeildin var lít-
il, en þar voru sjö kennarar og 20
nemendur á hvoru ári. Á fyrsta
árinu voru kennd undirstöðuatriði
fimm greina: viðgerðir á tréblásturs-
hljóðfærum, viðgerðir á málmblást-
urshljóðfærum og svo á strengja-
„Ó, syng mín sálarlúta... “ kvað
Steinn Steinarr. En fáir vita hvern-
ig lúta lítur út. Það veit Sverrir
hins vegar manna best, því hann
hefur verið að smíða þetta afar
flókna hljóðfæri í tómstundum t
fjögur ár. Nú er smíðin þó komin
á lokastig, eins og hér má sjá.
(Tímamynd Gunnar).