Tíminn - 14.05.1988, Blaðsíða 4

14 íji HELGIN
Laugardagur 14. maí 1988
Furðufuglar á
ferð og flugi
- Rætt við þrjá bréfdúfnaræktendur sem eru að sm íða sérútbúinn dúfnaflutningabíl.
Sérstökum kössum, sem dúfumar
eru geymdar í á ferðalögum er
komið fyrir í grindinni, en með einu
handtaki má opna hólfin og þá fellur
lokið á kassanum og fuglamir hefja
kappflugið heim til sín.
(Tímamynd Pjetur)
svæðis. George, Hinrik og
Ómar, auk nokkurra annarra
eru saman í félagi sem þeir kalla
„Furðufuglar“.
Þjálfun fuglanna
„Þegar við þjálfum fuglana,
byrjum við á því að fara með þá
rétt út fyrir bæinn, eins og t.d. í
Mosfellssveitina og sleppum
Fyrstu sögur af tömdum dúfum að því er best er vitað,
eru frá Forn-Egyptum. Þær voru ennfremur algengar hjá
Hellenum og Rómverjum og er þeirra títt getið í
Biblíunni. Á fyrri tímum voru þær oft ræktaðar í
klaustrum og eru frá fornu fari taldar tákn friðarins. Talið
er að þær hafi borist til Norðurlanda með munkum, en
það var fyrst á nýlenduöld, sem þeim tók verulega að
fjölga í N-Evrópu, einkum hjá Bretum og Hollendingum.
Til íslands fluttu danskir kaupmenn dúfur á síðustu öld.
Dúfnabíllinn
Dúfnarækt hér á landi felst
nær eingöngu í ræktun svokall-
aðra bréfdúfna, sem margir telja
göfugustu dúfnaræktunina,
enda er hún vandasömust. Við
ræktun á bréfdúfum er megin
áherslan lögð á flughæfni og
ratvísi, en útlitið er ekki eins
mikilvægt. Það er eiginleiki bréf-
dúfna að þær snúa alltaf heim og
komu þær að miklu gagni við
boðsendingar, sérstaklega í
hernaði, einkum áður en sími og
loftskeyti voru fundin upp.
Tíminn hafði fregnir af því að
nokkrir bréfdúfnaræktendur hér
á landi væru að smíða sérstakan
bíl, til að flytja dúfurnar á þann
stað sem þeim er sleppt, einkum
þegar um keppni er að ræða.
Bíllinn er útbúinn sérstökum
sleppibúnaði og er hann smíðað-
ur eftir fyrirmynd frá Englandi,
en þar eru bílar sem þessi mikið
notaðir af bréfdúfnaræktendum.
Til þessa hafa þeir notast við
venjulega sendiferðabíla, sem
þeim félögum finnst ekki henta
vel til þessara hluta. Við hittum
að máli þrjá bréfdúfnaræktend-
ur, þá Ómar Bjarnason, Hinrik
Einarsson og George Marshall,
en þeir hafa að mestu séð um
smíði bílsins við fjórða mann.
Með tilkomu þessa útbúnað-
ar, töldu þeir félagar að hægt
væri að sleppa öllum dúfunum á
innan við 2 sekúndum á sleppi-
stað, en bíllinn getur flutt allt að
1000 dúfur, fyrir utan það hvað
það væri mikil hagræðing í því
að þurfa ekki að bera kassana
sem dúfurnar eru geymdar í út
úr sendibílum, eins og þeir
þurftu áður að gera. „Svo spilar
líka kostnaðurinn inní. Á
undanförnum árum höfum við
þurft að borga á bilinu 200 til
300 þúsund á sumri fyrir sendi-
ferðabíla, til að flytja dúfurnar,
en þessi bíll kostaði okkur 300
þúsund, þannig að þetta kemur
til með að spara okkur verulegar
fjárhæðir, fyrir utan það að
sendiferðabílstjórarnirverða ör-
ugglega sáttir við þetta,“ sagði
Hinrik.
Dúfnaræktendur hafa með sér
samtök sem nefnast Dúfnarækt-
arsamband íslands, sem telur á
Ómar Bjamason, George Marshall
og Hinrik Einarsson fyrir framan
dúfnaflutningabílinn, sem þeir hafa
verið að smíða í frístundum sínum
um helgar. (Timamynd Pjetur)
milli 200 til 300 félagsmenn, en
innan þess eru síðan smærri
félög, einkum bundin við
landshluta. Flestir bréfdúfna-
ræktendur munu eiga heima á
Stór-Reykjavíkursvæðinu og
eru nokkur félög innan þess
þeim þar. Ratvísin í þessum
fuglum er það mikil, að þegar
þeir eru búnir að ná áttum, þá
fljúga þeir rakleitt heim. Síðan
gengur þetta svona stig af stigi
og við förum alltaf lengra og
lengra með þá frá heimilum
sínum,“ sagði Ómar. „í rauninni
veit það enginn með vissu hvern-
ig dúfurnar rata heim, þetta er
svipað og með laxinn, sem kem-
ur í sömu á ár eftir ár,“ sagði
George. „ Einmitt það gerir
þetta svo skemmtilegt, annars
eru uppi vissar kenningar um