Tíminn - 21.05.1988, Blaðsíða 4

HELGIN
Laugardaqur 21. maí 1988

Þorsteinn Gauti: „Þeir fóru ekkert út í tæknileg atriði - menn áttu að kunna allt slíkt.“ (Tímamynd g.e.
■:.)
ÞETTA
VAR
GERÐUR
SÍGAUNALIFNAÐUR
i ■■■
íí
BALLETOG PÍANÓTÍMAR
„Ég er fæddur í Borgarfirðin-
um, en alinn upp í Reykjavík frá
barnsaldri, hjá móður minni,
Guðrúnu Birnu Hannesdóttur.
Já, það var alltaf músík í kring-
um mig þegar ég var strákur, því
móðir mín er tónlistarkennari á
píanó og ég tók því snemma sem
sjálfsögðum hlut að hún væri
stöðugt að spila. En ég var víst
orðinn ellefu eða tólf ára þegar
ég sjálfur fékk áhugann fyrir
alvöru. Við erum þrjú systkinin
og bróðir minn, Jóhann Sigurð-
arson leikari, var snemma gefinn
fyrir tónlist, þótt framan af væri
það poppið, en síðar tók hann
að læra söng. Já, tónlistin var
alltaf innan seilingar, þegar ég
var að alast upp.
Tónlistarnám? Á ég þá að
byrja alveg á byrjuninni? Ég var
níu ára þegar ég var látinn fara
að læra tvær greinar í senn,
ballet og píanóleik. Píanónámið
stundaði ég í Barnamúsík-
skólanum, en balletnámið kom
til af því að móðir mín lék undir
við balletkennslu í Þjóðleikhús-
inu og þar sem hún varð að taka
mig með sér á æfingarnar lá
beint við að láta mig taka þátt í
tímunum. í því entist ég þó ekki
nema hálft ár, þar sem þetta var
gífurlegt púl, en píanónáminu
hélt ég áfram, þó í rauninni
hefði ég miklu heldur kosið að
eyða tímanum í fótbolta eins og
aðrir strákar. Ég hugleiddi líka
að hætta þessu, en eins og ég gat
um þá kviknaði hjá mér alvöru
áhugi ellefu eða tólf ára
gömlum. Þrettán ára gamall hóf
ég nám við Tónlistarskólann hjá
Halldóri Haraldssyni, og hjá
honum var ég í fimm ár, eða þar
til ég lauk einleikaraprófinu,
átján eða nítján ára.“
ÁTTRÆÐIR KENNIFEÐUR
„Svo árið 1979 hélt ég til New
York og hóf nám við New York
University, en var þar ekki nema
hálfan vetur og var í einkatímum
þar á eftir hjá Eugene List, sem
nú er nýlátinn. Þá tók við nám í
Juilliard-skólanum og þar var ég
í þrjú ár. Þetta er mjög góður
skóli og þar hafði ég að kennur-
um þá Sacha Gorodnitsky, sem
líka er nýlega látinn, og Block,
sem er frægur fyrirlesari og
kennari. Tvo aðra ágæta
kennara hafði ég, sem ekki eru
þó svo nafnfrægir sem hinir
tveir. Eftir þessi ár við Juilliard,
fékk ég frí í eitt ár og fór þá til
Ítalíu, þar sem ég nam hjá Gido
Agosti, sem einnig var háaldrað-
ur, en margir þessara frægustu
kennara eru komnir að áttræðu.
En eftir Ítalíudvölina var svo
komið að ég gat ekki hugsað
mér að setjast í skólann að nýju,
heldur hugsaði ég mér að æfa
Árlega Ijúka fáeinir einstaklingar einleikaraprófum frá
íslenskum tónlistarskólum. En þótt þessum áfanga sé náð er
ekki þar með sagt að fólk álíti sig reiðubúið að leggja inn á
þá löngu og erfiðu braut að skapa sér nafn í konsertsölum
heimsbyggðarinnar. Satt að segja eru þeir færri sem taka svo
örlagaþrungna ákvörðun, örfáir einstaklingar, sem hefja þá
framhaldsnám erlendis hjá völdustu kennurum. Þannig er
það alltaf einn og einn sem skorar forlögin á hólm með
þessum hætti og þeirra á meðal er sá maður sem við hér
ræðum við - Þorsteinn Gauti Sigurðsson, 28 ára píanóleikari.
Hann hefur verið við framhaldsnám í Bandaríkjunum og á
Ítalíu og hélt fyrir skemmstu tónleika á vegum sambands
evrópskra píanókennara, EPTA, í London. Þá mun hann á
Listahátíð í sumar leika píanókonsert eftir Leif Þórarinsson,
sem tónskáldið hefur samið sérstaklega fyrir Þorstein.
Á þriðjudaginn kemur, 24. maí kl. 20.30 gefst hins vegar
næst tækifæri til að heyra til Þorsteins Gauta, en þá leikur
hann í Gamla Bíói á vegum Styrktarfélags íslensku óperunnar
ýmis verk eftir Ravel, Rachmaninoff og Liszt, en einnig eftir
Gunnar Reyni Sveinsson.
En viðtalið við hann hefjum við í gömlum og góðum
ævisagnastíl og spyrjum hann um bernsku og uppvaxtarár.
mig sjálfur. Þetta var árið 1984,
en eftir sem áður bjó ég í
Bandaríkjunum, eða til ársins
1986, þó ekki í New York, sem
ég hafði fengið nóg af í bili,
heldur á Florida.
Jú, það er kostnaðarsamt að
stunda nám sem þetta og ég
hafði ekki á aðra fjármögnun að
treysta en Lánasjóðinn og safn-
aði þar vitanlega verulegum
skuldum. Þó var þetta ekkert
kóngalíf og meginið af tímanum
var maður alltaf blankur. Þetta
var hálfgerður sígaunalifnaður. “
MIKIL HARKA
- MIKIL AFKÖST
„Andrúmsloftið við Juilliard
var mjög ólíkt því sem er við
íslenska skóla. Það var krafist
mikillar vinnu, mikilla æfinga og
afkasta. Maður mætti einu sinni
í viku og þá var ætlast til að
komið væri með eitthvað nýtt.
Þó það væri mismunandi á milli
kennara, þá var lítið verið að
hjálpa fólki með tækni, því allt
slíkt áttu menn að kunna. Sumir
höfðu aðstoðarkennara, ef vant-
aði upp á tæknileg atriði. Ekkert
skipulagt félagslíf var um að
ræða - nema þá kammermúsík
og annan samleik. Annars var
þetta einkum „verksmiðja“ fyrir
einleikara. Hver hugsaði um
sig, sem best hann gat. Nemend-
ur voru af öllum þjóðernum og
maður sá litlar kóreskar stelpur
á ferli þarna um gangana -
einhver undrabörn frá Norður-
Kóreu. Skólinn veitir bæði
kennslu í tónlist,leiklist og ballet
og álit hans er ekki síst komið til
af því að þar stunduðu miklir
snillingareins og Perlmann, Van;
Cliburn og Zuckermann nám á
sínum tíma.
Nú, hvað hljóðfæri snerti, þá
voru þau til reiðu í skólanum, en
menn urðu að vera mættir
klukkan átta, ef þeir áttu að
komast að, annars urðu aðrir
fyrri til. En eftir fyrsta veturinn
var ég svo lánsamur að geta
útvegað mér hljóðfæri sjálfur og
gat þá æft heima. Ég er hræddur
um að það hafi ekki verið orðið