Tíminn - 01.04.1989, Blaðsíða 9

Laugardagur 1. apríl 1989
HELGIN
19
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
væri að fara með borgarstjórafrúnni
á hátíðadansleik. Hann kom bráð-
lega aftur inn til Wagners, í fylgd
með lækninum, en Anneliese var
ekki með í för.
- Hún fór heim, sagði Max. - Ég
vissi ekki að þú þyrftir að tala meira
við hana.
- Ég þarf þess ekki að svo stöddu,
sagði Wagner og sneri sér að læknin-
um. - Hvað segirðu um hana?
Ekkert hægt að gera
- Ég kom bara til að fá mér
kaffisopa, svaraði hinn. - Kannan
mín er biluð. Við hverju bjóstu?
- Engu, svaraði Wagner. - Ef
konunni var nauðgað, er meira en
vika síðan og ég bjóst ekki við
kraftáverki.
- Þú færð það nú samt, svaraði
læknirinn. - Spöng konunnar er rifin
eins og eftir erfiða fæðingu og hún
er með ljóta marbletti á herða-
blöðunum. Hún sagði að hann hefði
hamrað á þau nteð hnefunum þegar
hann fékk fullnægingu. Ég tel að
hún segi satt.
- Þú getur þó ekki fullyrt, hver
nauðgaði henni, sagði Wagner.
- Nei, það getur hún ein.
- Við höfunt ekkert mál í höndun-
um, sagði Wagner. - Sagan um
laukinn er einum of ósennileg. Það
yrði hlegið að manneskjunni í réttar-
salnum.
- Hvað þá um frú Mangel? spurði
Max. - Dygðu ekki ákærur tveggja
kvenna til að eitthvað yrði gert
varðandi kauða?
- Það er á mörkunum, svaraði
Wagner. - Við vitum heldur ekki
hvort hún vill kæra. Svo virðist sem
frú Peukert hafi talið hana af því.
- Læknirinn geispaði. - Þá sleppur
hann sem sé nteð þetta?
- Ekki endalaust, benti Wagner á.
- Við erum hér að fjalla um Iítt
greindan, ungan Tyrkja sem hefur
rænt og ruplað, svikið út fé og setið
inni rúm tvö ár af tíu ára dómi fyrir
vikið. Hannnauðgartveimurkonum
ög er ekki einu sinni kærður fyrir
það. Hvað heldurðu að hann geri?
- Ætli hann ræni ekki, steli og
nauðgi svolítið meira? svaraði Max.
- Hann sér enga ástæðu til að láta
það eiga sig. fyrst enginn refsar
honum.
- Einmitt. Þess vegna kemur að
því að honum bregst bogalistin og þá
gómum við hann.
- Hann gæti gert heilmikið áður
en einhver kærir hann, sagði Max.
- Rétt er það en hefurðu betri
tillögu? vildi Wagner vita.
Max hafði hana ekki en hann
gerði það sem hann gat til að undir-
búa fall Mehmets Kalender þegar að
því kæmi. Hann útvegaði sér skýrsl-
ur um hann og kynnti sér allar
aðstæður vandlega.
Afdrifarík heimsókn
Sér til armæðu komst hann að
raun um að piltur leit hreint ekki út
eins og kynóður nauðgari. hcldur
ósköp sakleysislegt, austurlenskt
ungmenni. Augljóst mátti vera að
enginn kviðdómur tryði því að hann
hefði beint byssu að tveimur konum
á fertugsaldri og skipað þeim að eiga
við sig kynmök.
Ekkert af þessu tók langan tíma
en þó var Max varla búinn að fara
nógu vandlega yfir fyrri brotaskýrsl-
ur Mehmets og velta fyrir sér, því
náunginn væri enn í Þýskalandi, laus
og liðugur og lifði á peningum skatt-
greiðenda, þegar 26. febrúar rann
upp og með honum sú lausn málsins
sem Wagner hafði spáð.
Það var þriðjudagur og því vinnu-
dagur hjá þeim sem á annað borð
unnu eitthvað. Mehmet Kalender
vann auðvitað ekki, enda hafði hann
það gott án þess og sama gilti um 2I
ársgamlan þýskan vin hans, Dietmar
Unger.
Þess vegna var Mehmet frjálst að
fara að heimsækja vin sinn og ekkert
kom í veg fyrir að Dietmar hleypti
honum inn. Þar var þá líka stödd hin
17 ára Bettina Sicderdissen sem
einnig var atvinnulaus.
Foreldrar hennar fengu engu að
ráða hvað Bettinu varðaði enda
hefði hún þá enn verið í skóla. Hún
hætti því hins vegar til að taka upp
sambúð við Dietmar, hörkutól sent
klæddist gjarnan leðurfatnaði og
gekk mjög í augu ungra stúlkna, ef
til vill vegna þess að hann var
sköllóttur að öðru leyti en því að
eftir miðju höfðinu var grænn mó-
híkanakambur.
Foreldrar Bettinu voru síður en
svo hrifnir af Dietmar en gátu fátt
aðhafst. í augunt laganna varstúlkan
lullorðin og ábyrg gerða sinna og
gæti þess vegna búið með bavíana.
Furðulegt mátti þ'ö teljast að í augum
sömu laga bar hún enga ábyrgð á
þeim glæpum sem hún kynni að
fremja. Þaðgerðu foreldrar hennar.
Stúlkan sökuð um nauðgun
Um fimmleytið síðdegis var Diet-
mar orðinn svo þreyttur eftir langt
og erfitt kvöld og hluta fyrri nætur á
diskóteki, að hann lötraði inn í
svefnherbergi og lagði sig. Mehmet
og Bettina voru kyrr frammi í stofu.
Hvað síðan gerðist er ekki fullljóst,
enda eru til margar frásagnir af því.
Að sögn Mehmets var Dietmar
varla búinn að loka hurðinni þegar
Bettina bókstaflega fleygði sér yfir
gestinn og heimtaði að hann hefði
mök við hana. Mehmet kvaðst hafa
varist hetjulega þó hann viðurkenndi
að sér fyndist stúlkan mesta augna-
yndi. Hins vegar var hún vinkona
besta vinar hans og því kont ekki til
greina að hann fitlaði neitt við hana.
Því miður lét hún svo illa í ákefð
sinni að hann neyddist til að slá hana
svolítið til að róa hana.
Mehmet gat þó ekki skýrt hvernig
honunt tókst að slá Itana svolítið
með þeim afleiðingum að rifnaði út
úr endaþarntsopi hennar. Hann
sagði að allar slíkar skemntdir hlytu
að vera af völdunt Dietmars.
Þegar Bettina reiddist af því hann
vildi ekkert hafa með hana að gera.
kallaði hún á Dietmar og Mehmet
dró upp byssuna til að vernda sjálfan
sig. í Ijós kom að byssan var ekki
eins hættuleg og hún leit út fyrir. Að
vísu var það stór, svört skammbyssa
cn aðeins loftverkfæri. Meh'met
kvaðst ganga nteð hana á sér af því
Þjóðverjar hefðu svo gaman af að
berja á Tyrkjum og sér líkaði illa að
vera barinn. Allt um það var byssan
ekki ólögleg og ekkert leyfi þurfti
fyrir henni.
Frantburöur Dietmars var stuttur
og tók ekki yfir nema hluta atburða-
rásarinnar. Hann kvaðst hafa vakn-
að við hróp framan úr stofunni og
um leið og hann var nægilega vakn-
aður, fór hann frant til að aðgæta
hverju þetta sætti. Þegar hann kom
fram, lá Bettina allsnakin í sófanum
og Mehmet ofan á hanni með bux-
urnar á hælunum.
Staða parsins var slík að Dietmar
sá greinilega að hér voru samfarir í
fullum gangi, en slíkur vitnisburður
er næsta sjaldgæfur þegar um nauðg-
unarmál er að ræða.
Bettina hreyfði sig og gaf frá sér
hljóð en Dietmar var ekki viss um
hvort það var af frygð eða hvort hún
streittist á móti. Hann þekkti Bett-
inu þó mætavel og hallaðist að fyrri
kenningunni.
Læknir gerir viðvart
Þegar Bettina sá hann koma fram,
æpti hún hástöfum á hjálp og sagði
að Mehmet væri að nauðga sér.
Dietmar sagðist þá hafa gengið að
sófanum og bent Mehmet á að
Bettina væri stúlkan sín og hann ætti
ekkert með þetta þó hann væri
gestur þeirra.
Þá seildist Mehmet eftir skamm-
byssunni sem lá við hlið hans í
sófanum og tilkynnti Dietmar að
hann skyti úr honum heilanh ef hann
minntist einu orði framar á þetta.
Við svo búið yfirgaf Dietmar
staðinn.
- Hvað get ég gert? spurði hann
Wagner. - Ég vissi ekki að þetta var
loftbyssa. Hann hefði getað meitt
mig.
Eftir atburðinn hélt Dietmar sig
fjarri í rúma klukkustund. Þegar
hann kom aftur voru bæði Bettina
og Mehmet farin. Það voru blóð-
blettir í sófanum og gauðrifnar nær-
buxur Bettinu lágu á gólfinu.
Dietmar komst að þeirri niður-
stöðu að Bettina hefði farið fús með
Mehmet og ætlaði að flytja inn til
hans, þó hún hefði skilið eftir fötin
sín og allar eigur. Hann lét málið
bara kyrrt liggja og sagði hvorki
foreldrum hennar frá þessu, né gerði
minnstu tilraun til að hafa uppi á
Bettinu sjálfri. Sannleikurinn var sá
að Dietmar tók fíknilyf sem gerði að
verkum að hann var ekki bara sljór
fyrir umhverfinu, heldur nær getu-
laus að auki.
Bettina fór þó aldeilis ekki heini
með Mehmet. Um leið og hann
hafði svalað fýsnum sínum á henni
og hypjað sig svo, næstum skreiddist
hún til sjúkrahússins sem var aðeins
spölkorn frá íbúðinni.
Þá var klukkan farin að ganga níu
að kvöldi en auðvitað var læknir á
vakt. Hann hét Walter Homeyer og
þegar honum var tilkynnt að ung
stúlka hefði skjögrað inn og fallið í
ómegin í anddyrinu, lét hann þegar
í stað flytja hana inn til rannsóknar.
Mehmet Kalender notaði loft-
byssu til að ógna fórnarlömbun-
um og fá vilja sínum framgengt.
Hann var farandverkamaður að
nafninu til og komst upp með
ótrúlega margt í Þýskalandi.
Hún reyndist í slæmu ástandi en nlls
ekki lífshættu.
Kvaðst vera ofsóttur
Mehmet hafði verið í meira lagi
hrottalegur við Bettinu og skaðaö
bæði kynfæri hennar og endaþarnt,
auk þess hún var bitin til blóðs í bæði
brjóst og verið klipin og klóruð unt
nær allan líkamann. Hún var í losti
og það eina sem hún sagði af viti, var
að Tyrki hefði nauðgað henni.
Homeyer gerði að sárum hennar,
gaf henni róandi lyf og gerði síðan
lögreglunni viðvart.
Hvorki Wagner né Max voru á
vakt þá stundina en símaverðir
höfðu fyrirmæli um að láta þá vita
strax ef eitthvað bæri upp á varðandi
rán eða nauðgarnir þar sem ungur
Tyrki kæmi við sögu.
Homeyer læknir lét hins vegar
ekki aldurs Tyrkjans getið en samt
sem áöur hringdi símavörðurinn til
Max og lét hann um aö ákveða hvort
eitthvað yrði aöhafst.
Max ákvaö að láta Wagner í Iriði
að svo stöddu en fór sjálfur til
sjúkrahússins. Hann gat ekki fcngið
að ræða við Bettinu sem svaf af
deyfilyfjunum cn lékk nafn hennar
og hcimilisfang foreldranna þar sem
hún hafði látið í Ijós ósk um að fá að
lara þangað cftir á.
Max fór því næst heim til forcldr-
anna, tilkynnti þeim að dóttir þcirra
væri á sjúkrahúsi og spurði hvort
þau vissu nokkuö hvað gerst hcfði.
Foreldrarnir sögðu þegar í stað að
þetta hlyti að korna Dictmar Unger
eitthvaö við og að þaö kæmi þcim
ekki hiö minnsta á óvart.
Þau vissu hcimilisfang Ungcrs og
brátt sat Max og hlýddi á lýsingu
hans á atburðum og þcgar Dictmar
nefndi nafn Mehmcts Kalcndcr
þurfti ckki frcmur vitnanna við og
Max var snöggur að hringja til
Wagncrs.
Mchmét var handtekinn klukku-
stundu síðar heima hjá sér og hafði
þaö að scgja scr til varnar að hann
væri ófsóttur af því hann væri útlend-
ingur og hefði lent í fangelsi. Það
voru ckki bcysnar varnir og þegar
Gisela Mangel og Anneliese Puekert
lögðu einnig fram kærur, lágu fyrir á
hann þrjár nauðgunarkærur.
Vísað úr landi
Við réttarhöldin sem lauk 23. maí
1986 sögðu allir aðilar sögu sína en
Bettina þótti mest sannfærandi. Hún
sagði að hann hcfði einfaldlega mið-
að á hana byssunni og boðið henni
að velja milli þess hvort hún háttaði
sig og léti undan kröfum hans eða
dæi á stundinni. Hún tók fyrri kost-
inn en þegar honunt fannst hún fara
sérof hægt, sleit hann af henni fötin.
Það sem á eftir fór var nauðalíkt því
sem kom fyrir Giselu Mangel og
Anneliese Puekert en áverkar Bett-
inu voru þó sýnu mestir.
Kviðdóntur hlustaði ekki á neitan-
ir og kvartanir Mehmets. Hann var
fundinn sekur um allar ákærur og
dæmdur í hálfs sjöunda árs fangelsi.
Að vísu skipti tíminn ekki máli, því
honum var vísað úr landi sköntmu
eftir dómsuppkvaðningu og hann
fær aldrei framar að stíga fæti á
þýska jörð.
Betri
tækni í
áburðinn